Alþýðublaðið - 14.01.1955, Blaðsíða 6

ALÞYÐUBLAÐIÐ
Föstudagur 14. janúar 1955
Cra-vlðgeröir. *
Fljót og góö aígreiCsI*. s
GUÐLAUGUB GlSLASON, s
L&ugavegi 65 S
Binai 81218 S
GRAHAM GREENE
Smurt öreyð s
og snittur- $
Nestlspakksr. s
Oðýr&st og ml Vi** S
•amlegof pantið aáaSS
trttnrUA b
■LÍTSARIN* S
Lækjarfót* ft. S
Simi 3*14« J
Samúðarkort s
_ . s
®y»T*i««Bó-,»ga Uaftiss
knip& fieatir. fiit kjÉS
elysav&madeildum au S
knd «HL 1 Rvfic i Éums- S
yxSaverMlanltml, B«nkt«S
atrætí. 8, VerzL Qtmnþftt- S
tmntr HaUdórsd. of gkrlt' ?
ttofa íélagtíns, Grófta X?
Afgreldd i tima 4887. -•
Btetiið á alysavaratfáltjll. r
Þa8 bregst aUd. í
!i aldra&a s
Framhald aí 4. síSu-
Nikisch hijcmsveitina fyrst
sefa hin þekktu tónverk til hlít
ár, 'til þess að skapa hið innra
samræmi og samhand. en tók
síðan aðeins erfiðustu atriðin
úr 'því nýa til meðíerðar, og
iét þá leika þaú. mjög haegt,
þaS var. efcki fytr en á hljóm-
ieikunum, sem hann lét leika
þau í heild og þá með eðlileg
m hraða. Hann var aldrei í
slaamu skapi, aMrei óþolln-
móður, en alltaf. vingjarnieg-
ur 'Við hljóðfeeraleikara sins.
og þalrklátur. Har.n þekkti
persónugerð. þeirra til hiítar,
og stjórnaði þeim eins og snill
ingur leikur á .hljóðfaeá-i.
"Wilhelm Furtwanglcr er
fyrst og fremst iimhverfur í
list sitmi . &em . hljómsveitar-
stjóri. T»að er eins og tónverk-
ið nái. svo mikluKi tökuyi á
honum, að hann. gieymi. sjálf-
um sér, stað og stund, en um
leið er. sem stjóm hans verði
ósjálfráð, vitund hans losnar
úr læðingi og hreyfingar hans
verða hnitmiðaðar og þrótt-
m'iklar. Harsi hýr sig undir
flutning tónverkanna af mik-
illi nákvæmni, • rueSal annars
á þann hátt, að kynna sér per
sónugerð og örlög höfundar-
ins, Ktadsaöferðir Hans og við-
höítf, ásamt tónl.istarsögu þess
tímabils, er verkið • var samið
og á þeSsum grundvelll bygg-
ir hann síðan skiinmg sinn á
anda ónverksins og eðli. Hann
er sAeitandi í afstöðu sipni til
tónverksins endurskoðar hana
og ganrýnir, og getur fyrir
bragðið stjómað. fLutningi: sama
verksins .hvað eftir annað, án
þess. að þar verði um kyrrstöðu
eða -þreytumerki að ræða.
Otto Klemperer er honum
hins vegar ólíkur um flest.
Furtwangler er verndari.
fomra erfða Klemperer bylt-
ingarsinni, sífellt með nýjar og
nýjar tilraunir, gæddur hams-
lausu hugmjmdaflugi og skapi,
og vekur í senn bæði undrun
manna og ath5rgli, jafnvel
hneyksli, fyrir furðulegustu til
tæki, 'bæði í starfi sínu og ut-
an. Hann stjórnar nýstárleg-.
um 'óperum á ahstraktsviði,:
þar sem. tiöldin eru mestmegn-
is óskilianlegur samsetningur'
af þrepum og hyrningum. og
halin tekur að sér ‘fíutning tón-
verka, sem fæstir bera nokk-
urt skynbragð á, eða flestum
virðast. með öllu óskiljanleg.
og það. hv.arflar alctrei áð hon-
um, áð ‘honum. geti mistekizt
eða brugðirt dómgreind. Eitt
sinn gerði hann sér ferð til rit-
stj ómarskí rfstofu og hótaði að
myrða , tóniistargagnrýnanda,
er gerzt hafði svð djarfur að
segja honum meiningu sí>í. og
þar eð hann er tro'íl að vexti og
fourðum er engimr vafi á því,
að (honn/n myndi taka tekizt
að framkvæma þá hótun. ef
•gagnrýnandinu hefði verið við
staddur.
Yfirleitt er eins og eitthvað
ofurmannlegt sé í fari flestra
hiria miklu hljómsveitarsfiora
afturgöngu hans, á hælum sér það sem eftir
væri æfinnar. . . . Og þó hikaði hann, kreppti
höndina um skammbyssuna og beindi hlaup
ími að óvini sínum. En L. sagði, jafn þreyt-
andi rólegur ög áðúr: Eg veit um hvað þú ert
að hugsa . y.. Hún var brjáluð, konan, — veit
ingakonan: Alveg sraarbrjáluð.
D. sagði: Þakka þér fyrir . . . úr pví svo er
. . Það bixti í sál hans, létti 'éðlileigri, naun
verulegri birtu yfir tilveruna, rétt sem allra
snöggvast. Það vakti ábyrgðartilfinningu hans.
Hann bar ábyrgð á 'fleirum en sjálfum sér.
Svo var guði :fyrÍT að þakka; hann lagði af .
stáð í áttina tíl dyranna. Greíkkaði spörið.
Það gliundi í gólfinu undir hælum hans.
Umboðsmaðúrinn teetti að halla ser út Utm
gluggann, leit við hönum og kaHaði:: 'Stöðv
ið hann. —
Láttu hann fara, sagði L. Lögreglan . . .
Hann hljóp niður stigana. Hann mætti iög
regluþjóninum í anddyrinu. I>að Var 'eldri
maður, frekar friðsamlegur og góðlegur að sjá.
Hann leit hvasst við D. og sagði: Hæ, maður
minn. ■— Hafið þér séð . . ..
Uppi á lofti, herra minn, sagði D.
Hann fór út um bakdyr. Það var garður fyr
ir aftan hótelið. Umboðsmaðurinn litli var
köminn fram á slana, hallaði sér fram á stiga1
handriðið, baðaði út öllum öngum og kallaði
til lögregluþjónsins: Þarna' er hann. Þama
er hann, maður. •— Taktu hann. —
D. Mjóþ sem hattn mátti. Hann hafði aðeins
nokkurra metra forskot. GarðUrinn virtist
mannlaus. Hann heyrði óp og mannamál að
baki sér. Lögregluþjónninn var búinn að átta
sig á að það hefði verið leikið illilega á hann.
Hann heyrði rödd segja: Þessa leið, herra
minn. Þarna var útisalerni, þaHaust, Veggir á
þrjá vegu. Hann þangað inn. Það var skugg-
sýnt þar. Nú gerðist allt með svo skjótri svip
an. Hann heyrði einhvem segja: Yfir með
hann: Yfir með hann. — Hann var þrifinn á
loft og hafinn yfir Vegginn. Kom niður á hnén.
Rödd hvíslaði að hönum: EHd segja orð —
Hánn leit í kringum sig: Ferhymd flöt, frösin
grasflöt, malarborinn gangstígur, blaðlaust
tré, og pað hékk stór kókoshneta á einni grein
inni; hún var ekki nema hálf og holið sneri
upp. Sennilega til þess að hæna að fugla og
láta þá verpa í henni. Hann þagði ekki. En
hann sagði, lágt:: Hvað er þetla? Hver er ir.ein
ingin? Skvldi þetta vera að ráðum frú Benn
ett? Þetta var víst í garðinum hennar; hún
átti heima í næsta húsi við „Rauða ljónið“.
Skyldi hún æla að áfhenda hann lögreglunni?
Það var engin hjá honum. Allir farnir. Þeir
voru þó nokkuð margir, sem f'leygðu honura
yfir vegginn. Hann var aleinn, eins og ræksni,
sem fleygt er í öskutunnu ög látið liggja.
Hann heyrði hávaða og köll úti á götunni; hún
Þeir hefðu aldrei náð þeirn j var rétt hjá. Hann var sjúkur og þreyttur og
fullkomrnm í Mst srnni, sem . rejgur_ 2Sfú ýtti einihver við honum aftur. Hann
eins og fólk f!est. Fyrst og.\VaT Wa að Vera' ^ænti ser emskis goðs af
fremst era be:r undante’/ning- [neiinum manni. Hlakkaði næstum því til kyrrð
arlítið eigingjamlr með af-1 arinnar, sem fangaklefi myndi þó veita honum
Framhald á 7. síðu. Hann hafði gert sitt bezla. Hann settist flötum
beinum á jörðina, hallaði höfði fram á hendur
sér og reyndi að jafna sig. Langt var síðan
hann hafði fengið nokkuð að borða. Hann
reyndi að rif ja það upp, hvenær soinast kom
matur i hans munn. Jú, nú mundi hann það.
Það var kleinan, sem ; hann háfði muðlað í
kaffidrvkkjutíma dr- Bellows, hugsjónamanns
ins, sem kenndi Entranationo.
Það var hvíslað, hálfhranalegri röddu: Upp
með þig —.
Hann leit upþ. Fyrir framan sig sa hann
prjú unglingsandlit. Hverjix eruð þið? spurði:
hann.
Þeir virtu haftn fyrir sér. Ánægjubros lék
um varir þeirra. Hann vissi ekki, hvort held
ur hann átti sér góðs að vænta af þeim eða
ills. Hinn elzti þeirra myndi varla geta verið
meira en svo sem tuttugu ári. Sá sagði: Skiptu
þér ekkert af því, hverjir við erum. Komdu
hérna inn -í skýlið.
Hann hlýddi í blindni, eins og í leiðslu. Það
var varla pláss fyrir þá fjóra þama inni og
það var mjög skuggsýnt. Það voru kassa-
ræksni til þess að sitja á Spýtukubbar í hrúgu
á gólfinu, Sennilega eldiviðargeymsla. Kola-
hniga í einu horninu. Dauf glæta inn um smá
rifur á veggjunum. Honum datt enn á ný frú
Benneit x hug. Hún finnur okkur hér, hún
frú Bennett, sagði hann.
Hún sækir ekki í eldinn á sunnudögum.
Hún fremur ekki helgidagsbrot, hún frú
Bennett. Hún er vanaföst í þeim efnum.
En þá sjálfur Bennett?
Hann er nægilega fullur til þess að láta
pað ógert, líka.
Það hefur kannske einhver séð okkur.
Onei. Við höfum okkar menn á verði.
Þeir leita í húsunum.
Það geta þeir ekH nema fógetinn leyfL Og
fógetinn á ekki heima hér. Hann býr í Wool
hampton.
Hann gafst upp. Eftir nökkra þögn sagði
hann„ þrey tulega: Got-t og vel. Ég geri ráð fyr
ir að mér beri að þakka ykkur?
Geymdu það, sagði elzti drengurinn. Þú ert
með byssu, er pað ekki?
Jú.
Drengurinn sagði: Flokkínn vantar byssu.
Hvað? Já einmitt, það. Hvaða flokk? Eruð
þið flokkurinn?
Við erum allir í foringjaliðinu.
Þeir vöppuðu í kringum hann og virtu hann
. sjómanna
S Minnxngarspjöld fást hjá:^
$ Happdrætti D.A.S. Austur S
^ stræti í, simi 7757 |
{Veiðarfæraverzlunin Verft ^
$ andi, sími 3786 S
^Sjómannafélag Keykjav£kut,S
S sími 1915 ^
jJóiias Bergmann, Háteigi s
^ veg 52, sími 4784 S
STóbaksbúðin Boston, Laugt^
S vtf I, tíml 3383 S
• Bókaverzlunin Fróði, LeifiS
S gata 4 ?
SVerzIunin Laugateigur,
S Laugateig 24, sími 81666
;ÓIafur Jóhannsson, Soga
S bletti 15, síml 3096
$ Nesbúðin, Nesveg 39 ‘,rr
Guðm. Aadrésson guDsm.,
Laugav. 50 sími 3769.
í f HAFNARFBKÐI:
BókaVerzlun V. Ltng, 9288 S
S ?
s
$
>
*
:S ■
s
$
s M!nis!í?92íarsp|5lð )
r Bium&fciriaúAijóö* HringraiasS
gaumgæfilega fyrir sér. Hann spurði: Hvað í ^ «ni algrexi'd 1 Hannyrðs* S
varð urn lögregluþjóninn? ^ Refili, A3ai*trffiil 11S
t (áCur verzl. Aut- GrenA- ^
Flokkurmn sa fyrjr honum. 5
Yngsti drengurinn þurklaði öklann á sér.'
Mig verkjar hérna, sagði hann. En það var
bara laglega af sér vikið.
Við erum skipulagðix*, sjáðu, sagði elzti
drengurinn.
Og við erum mjög margir, bætti annar við.
Hann Jack þarna, sagði sá elzti og benti' á
annan hinna, hann var einu sinxx hýddur.
Svo?
Já, sex högg fékk han.n.
. Það var líka áður en við vorum skipulagðir.
Í, *eh>, 1 Verzluniftíd Víettr.S
S Laagavtgi 33, líoltl-ApA- ?
S t-eki, Lan^oWavegl @4,?
S Vtrzl. Alfabreútoi ri3 fiu»- ^
Vurlandrbraui, og f*œr*teia3=;
ÍMð, Snorrabraut 6L *'
síærðum
sJ
ymsum
bærnum, úthverfum
arins og fyrknitaA bæinns
til sölu. *- Höfum einnig S
til Söíu larðir, vélbáta, ?
bifreiðir og verðbréf.
Nýja fasteignasalan,
Bankastræti 7.
Sími 1513.