Vísir - 17.06.1911, Blaðsíða 2

78
V 1 S 1 R
Maraímœli fiFóns Siqurðssonar.
gungið á Heyðisflrði í dag.
AU gnæfa hjer tígulcg, heiðbjört og há
við himininn, sæbröttu fjöliin, —
þau verða’ ekki uppnæm þótt sunnan um sjá
með seiðmagni ögri þeim tröllin.
Og fólkið, sem býr við þann bláfjailageim,
tók bjargtrausta staðfestu’ í raun eptir þeim.
Þjer, verðir um lýðstjórnar-vígið það hinnst,
er vakið hjá brimsorfnum steinum
og búið í skrúðgrænum afdölum innst
við iðu’ undir fríðlaufgum greinum, —
í dag hans þjer minnist í orðræðu’ og óð,
sem ægishjálm bar yfir land sitt og þjóð.
Og hjer var það síðast, að lýðveldi Iands
var látið með nauðung af höndum,
er fest voru óðöl hins óborna manns
í óráði veðskylduböndum.
En síðan er dalur hver döggvaður þjett
af drengskapartárum, er heimta vorn rjett.
Vor heiliadís syngur við sólglæsta hlíð
um soninn þann, fullhugann snjalla,
er herfjötur leysir frá Hákonar tíð
°g höggur á knútana alla, —
sem Forsetans hlutverk til lykta fær leitt
og landinu frelsið og sjálfstæðið veitt.
En munum þann skörung, sem skjöldinn sinn hóf
og skjóma, svo lýsti' yfir tindinn,
og nafn sitt í heillavef alþjóðar óf, —
þeim öðlingi ljóðsveig vjer bindum
og krýnum þann ókrýnda konung vors lands
í kærleik og þökk fyrir afreksverk hans!
Guðm. Guðmundsson.
linni Arnarfjarðar.
Sungið að ||afnseyri í dag.
jjp
13KJER sáu þeir Ijos, sem frá liðinni tíð
und leiðunum ókenndu sofa, —
er teigðarspá vofði’ yfir landi og lýð
og lítt fyrir stjörnum sást rofa,
og Eyrina döggvaði dreyri þess manns,
er drengur var beztur m sonum vors Iands
Lag: Þú, vorgyðja, svífur.
Og bætt hefur íslandi hamingjan Hrafn
að hjeraðsins guðvígðum arni:
Hjer greypt er í steininn hið göfgasta nafn,
sem gefið er landsins vors barni:
að heita þess sköldur, þess sómi, þess sverð,
og sigurorð bera' yfir áranna mergð.
Það sást fyrir öld, og vjer sjáum það enn
á sama stað glampandi loga:
sá frelsis vors lífsvaki’ og ljósvaki’,. er senn
skal lýsa’ yfir heiðar og voga.
Og hvert sinn, er frumherjar fæðast oss hjá
til frelsis og dáða, þjer munuð það sjá.
* * *
A heillastund saman á hamingju-stað
vors hjeraðs og þjóðar vjer stöndum,
og vonirnar drífa nú dagheiðar að
frá dölum og vogum og ströndum, —
þær rjetta fram brosandi blómkerfin sín
og benda’ á hvar Ijós yfir Eyrinni skín.
Guðrn. Guðmundsson.
ijördoemi |Jóns j§igurðssonar.
f§ungið að ^afnsegri i dag.
EILIR,bræður! — Hjer sje friður!
Hann, sem forðum leiddi yður,
:|: heilsar yður enn. :|:
Oóðir andar aldrei deyja,
yður með þeir stríðið heyja
:|: ef þjer eruð menn. :|:
Hitnar ekki’ um hjartarætur
hverri sál, er þráir bætur
:|: handa landi’ og lýð, :]:
þegar ímynd íslands vonar
afrekstákn þess bezta sonar
:|: heilsar sól og hlíð? :|:
■ Lag: Heyrið vella’ á heiðum hveri.
Ekki’ er nóg að muna manninn,
meira’ er vert að geyma sanninn:
:|: drengskaps dæmið hans; :|:
búi hjer við bautasteininn
bjargföst trú um hjeraðsmeinin,
:|: tryggðin, trúin hans! :|:
Snúið móti morgni stafni!
merkið fram í drottins nafni:
:|: mikla merkið hans! : |:
Þá mun enn hans andi ríkja,
yður kenna hvergi’ að víkja, —
:|: munið heróp hans! :|:
Þá mun öldin ófædd h'ta
allra hugi saman knýta
:|: bróðurandans band, :|: —
þá mun ljóma’ um fjörðu fagur
friðarbogi, sumardagur
: |: verma Vesturland! : |:
Guðrn. Guðmundsson.