Vísir - 22.09.1914, Blaðsíða 3

VISIR
--arpi—-aifta,_.<?)'?._-g)is
-’~I ^lt> (5;-y ^jy)&ixáy,l.wS»gv ^r^gyC&jrcod-1^^
SKÓHLÍFAE
amerískar og sænskar, nýkomnar. Verö og gæði viðurkent.
Ennfremur eru komnir
Ennfremur eru nægar birgðir af öllum skófatnaði og alt seit með
sama lága verðinu og áður.
Það er og verður best að skifta við
Láius Gr. Lúðyígsson, Skóverslun,
Tvö herbergi
eru til leigu á Laugaveg 11. Ágæt fyrir skrifstofur eða lækningastofur.
Sólrík og með sérinngangi.
Uppl. í verslun
Sturlu Jónssonar.
Skylda hvers manns
er að kynna sér »Vanrækt vandamál þings og þjóðars
eftir GUDMUND BJÖRNSSON. Kostar 25 aura. Fæst hjá öllum bók-
sölum.
5S6&a\jev$l\xt\ S\&tt\\xx\6ssot\at,
Við höfum ekki þaö, sem Þjóð- '
verjar kalla aga. En i staðinn fyrir
það höfum við velvild hermann-
anna til foringjanna, sem kemur
Þeim til að ganga fyrir þá á móti
byssukjöftunum út í opinn dauð-
ann. Höfum við enga herforingja?
Ef til vill ekki. En Þjóðverjar?
Hafið þér nokkra? Hverjir eru þeir?
En svo að við komum aftur að
frönsku foringjunum, þá þekki eg
að eins einn, en hann þekki eg
líka vel. Það er yfirherforingi vor,
Joffre. Eg vil ráða yður til að
koma ekki of nærri honum«.
Þjóðverjinn svaraði engu.
Nú gæti svo farið, að hinn þögli
herforingi Joffre sýni honum, hvort
foringjar eru til í Frakklandi eða
ekki.
Hryðjuverkin
1 Antwerpen.
þjóðverjar strádrepnlr
Maður nokkur er flýði úr Belgíu
og kom til Leipzig segir þannig frá:
»Aðfaranótt miðvikudags 6. ág.
vaknaði eg við háreysti og læti úti
á götunum. Þegar eg leit út um
gluggann, sá eg mannþyrpingu mikla
Þeir æptu og orguðu og réðust að
öllu því er þýskt var. Sumir fóru
inn í hús sem Þjóðverjar bjuggu
í, brutu upp dyrnar, rifu konur og
börn, jafnvel sængurkonur, út úr
rúmunum, lömdu fólkið með bar-
eflum og ráku það út úr húsunum.
flýði sem fætur toguðu til að
bjarga lífi mínu. Alt fémætt varð
eS aö skilja eftir. — Síðan lýsir
maður þessi hryðjuverkum Belga í
langri grein, kveður þá hafa drepið
menn, konur og börn án undan-
tekningar. Ýmist hafi þeir stungið
fólkið með hnífum eða skotið á
það. Búðír Þjóðverja voru brotnar
upp og kveikt í sumum. Lögreglan
stóð og horfði á og virtist miklu
Plæginp:a-
maður
með góðum hestum og verkfærum
er til leigu í lengri eða skemri
tíma.
Uppl. 1 síma 422.
Kartöflur
pundið 8 aura
og
yelverkaður trosflskur
f
verzl. Asbyrgi
Hverfisgötu 71.
fremur ánægð. Nálægt 3000—4000
manna höfðu safnast saman á göt-
unum þar sem maður þessi var,
að því er hann segir. Sumir köst-
uðu grjóti, er þeir rifu upp úr göt-
unni, snmir kiptu upp girðingum og
börðu með þeim.
Við illan leik slapp loks mzður
þessi á hollensku skipi til Þýska-
lands, ásamt þremur félögum sínum.
Laukur
O g
kartöilur.
Yersl. Breiðafllik
Lækjargötu 10 B.
J
\ ^t\3\3.
Heimskringla í Winnipeg, dags.
20. ágúst, segir svo frá:
»Nú eru að fara héðan í stríðið
heilar hersveitir, og eru par í
íslcndingar, en ekki vilum við hve
margir. Hefði verið skemtilegast að
hafa þá í hóp út af fyrir sig, en
landinn er oft seinn á sér, og gættu
menn þess ekki fyr en um seinann.
Eínn þeirra, hr. Thor Blöndal,
hefur lofað að senda Heimskringlu
fregnir þegar hægt er. Hann hefur
verið hermaður Bandaríkjanna á
Filippseyjum, er af Blöndalsættinni
úr Vatnsdalnum, ungur maður og
gerfilegur«.
Sennilega kunna þeir frá mörgu
\ að segja, landarnir, sen auðnast að
koma lifandi til baka úr hrikaleg-
asta hildarleik, sem háður hefur
verið á guðs grænui jörðu.
Höliin
í
Kar patafj öl 1 u n u m.
Eftir
Jule8 Verne.
Frh.
Alt í einu var dyrunum hrundið
upp . . . mönnum varð hverft við.
En það var einungis Patak lækn-
ir, og hversu ímyndunarríkir sem
menn hefðu verið, þá hefði verið
afar erfitt aö taka hann fyrir einn
af þessum hættulegu »Lamies«, sem
aö birtast í líki ungrar og yndis-
Iegrar konu, eins og Hermóður
kennarj haföi skýrt frá áður.
Þegar sjúklingur hans var dáinn
— þaö hafði læknirinn séð með
skarpskygni sinni — hafði hann
flýtt sér á fundinn í »Mattías kongi«.
»Jæja, þarna komið þér Ioksins«,
kallaði Koltz hreppstjóri.
Doktor Patak gekk á milli manna
og heilsaði öllum með handabandi,
eins og hans var siður. þvínæst
sagði hann með hárri, háóslegri
röddu: «Jæja vinir mínir, þið er.
uð að tala um höllina, djöflabælið
. . . en garmarnir mínir, fyrst að
rýkur úr höllinni, því f ósköpun-
um má þá ekki rjúka? Það held
eg að það rjúki úr Hermóði kenn-
ara, og það meira að segja allan
liðlangan daginn. . . . Svei mér
sem eg held ekki, aö alt þorpiö
skjálfi á beinunum af hræðslu. Eg
hefi að minsta kosti ekki heyrt tal-
aö um annað, þar seni eg hefi vitj-
að um sjúklinga. . . . Andarnir
hafa kveikt upp eldinn í höllinni,
. . . já. hversvegna skyldu þeir ekki
gera það. Þeim hefir verið kalt á
skallanum . . . eðaskyldu þeirveia
að baka brauð handa vinuni sínum
hinumegin? Ekkert er cðlilegra,
en að þeir verði að hafa eitthvað
til að leggja sér til munns, ef það
er satt að menn rísi upp frá dauð-
um . . . þetta gætu líka verið bak-
arasveinar frá himnum, sem hefðu
fundið upp á því, að nota höllina
íyrir bækistöð sína.
Þannig rak hver fyndnin aöra
hjá Patak lækni, og lá við, að á-
heyrendum hans findist nóg um,
er hann henti slíkt gaman aö svo
a'varlegum efnum. En menn létu
læknirinn rausa út; að lokum spurði
hreppstórinn hann;
»Þér álítið þá einskis um vert,
það sem er aö gerast í höllinni,
Iæknir góður?«
«Það veit trúa mín, Koltz hrepp-
stjóri«.
»Sögðu þér ekki einu sinni að
þér væruð reiðubúinn til að fara
þangað upp eftir, ef nokkur efaðist
utn að þér þyrðuð það?«
»Eg?« . . . stamaði gamli skottu-
læknirinn, því það kom honum illa
að vera mintur á þessi orð sín.
»Hvað þá — hafið þér ekki hvaö
eftir annað sagt þetta?« hélt hrepp-
stjórinn áfram.
»Eg hefi nú að líkindum sagt
það . . . já, það er vist alveg á-
reiðanlegt, og . . . ef þið viljið
endilega fá mig til að segja það
aftur, þá. . . .«
»Við viljum Iáta þig standa við
það«.
»Standa við það«.
»Já«, bætti Koltz hreppstjóri við,
»við efumst ekki um, að þér efnið
orð yðar. Vér vitum að þér eruð
enginn heigull og þér hafið altaf
komið okkur fyrir sjónir svo, sem
þér væruð ekki hræddur við neitt
milli himins og jarðar. Og nú ætl-
um við einmitt að biðja yður, að
ganga úr skugga um, hvað er að
gerast í höílínni«.
»Já — en þið skiljið þó vinir
mtnir . . . já, auðvitað gjörið þið
það . . . en svona uppástunga . ..«
»Nú já, því er þá svona varið
um yður læknir«, sagöi veitingar-
maðurinn, «það lítur út fyrir að þér
svíkið, og ef svo er förum vér þessa
als ekki á leit við yður. Viö verö-
um þá að álíta, sem það sé kjark-
leysi að kenna«.
»Haldið þið að það sé af kjark-
leysi?«
»Það er það áreiðanlega*.
«Nú takið þér of djúpt í árinni,
Jónas«, greip hreppstjórinn fram í
samræðuna, er hann sá að læknir-
inn var kominn í klípu. Síðan bætti
hann við:
»Mér finst ekki rétt að bregða
Patak vini voruni um hugleysi. Við
vitum allir að hann er maður sem
efnir orð sín.