Vísir - 25.01.1915, Blaðsíða 3

,r ' .... ■' ifwmBMnajB
heimskunnar og hleypiddmanna,
“hafcr-')»fnjn- vnltnndi ■'aifga-' á t|jví,
hvar skórinn kreppir aö þjóðfélag-
inu f þessu tilliti og fagna yfir
hverjum sigri, sem vinst á þvf sviöi.
~ Og prestarnir. Til hvers launar
þjóöíélagið þá af almannafé ? Mundi
ekki hlutverk þeirra vera lí'<t og >
yíirvaldanna ? Eiga þeir ekki að |
veta Ijós og leiðarstjarna þjóðfé'ags-
'ns i andlegum efnum ? Eiga þeir
^ hi að hlúa eftir tnegni að oln-
ogabörnum þjóðfélagsins og sér-
staklega þeim, sem það hefir gert
ra"gt til? Eða launar almenning-
uf þá máske tii þess að halda smjað-
urslnfræður yfir líkbörum þeirra,
sem borgað geta fyrir sig? Þannig
virðtst það oft vera, en mér skilst
Það ekkl vera tilgangurinn. Stein-
unn átti ekkert, enga peninga, enga
vandamenn, ekkert nema sekt og
ynrlitningu. Hennar var að vísu
sokin, eg réttlæti ekki verk hennar,
en eg réttlæti hvatirnar, sem til
verkanna leiddu. Og það er fjarri
hví, að þjóðíélagiö geti þvegið
hendur sínar, réttlætt grimd sína og
hetmsku, þótt verk 'iennar væru ei
góð.
Mér er hún í barnsminni, en eg
man hana vel, söguna þá. Það dó
sveitarótnagi og hreppstjórinn not-
aði gantla þró fyrir líkkistu. Hér
hugkvæmdist mönnum ekki þetta
Þjóðiáð, enda mun ekk. umþærað j
ræða hér í bænum, en bein Slein- j
unnar voru grafin í ferhyrndum,
ovonduðum trékassa. Hvers vegna
voru menn leyndir þcssu? Hvers
vegna voru menn leyndir jarðarför-
inni? Jii allrar hamingju er tíðar-
andinn breyttur, nú hefðu nógir
fengist til þess að kosta kistu handa
Steinunni, en þeim er meinað það.
Pað er gerð tilraun til að feta í
Þau fögru spor, að láta hegning-
una ná út yfir gröf og dauða tneð
þvi að gera jarðarförina frábrugöna
jaröarför annara.
H>ngaö og ekki lengra. Nú hvíla
flWVMtEftæSMÉBæ——W—I—t—
loks bein útskúfaða barptji.ijs f friði
f faðmi foldar, engin giimd, engir
hleypidómar geta skeytt skapi sínu
á þeim framar, en minning gáfuðu
og þrekmiklu ástríðukonunnar lifir,
og grýti þeir hana, sem lystir.
Tiltals hefir komið meðal nokkurra
manna og kvenna, sem skilja hvatir
og ástríður Steinunnar, að reisa
minnismerki á afskekta leiðinu henn-
ar, og tél eg það vel við eiga og
seskikgt að það koroist i framkvæmd,
0& væri vel, ef það gæti jafnframt
oröið bautasteinn yfir þröngsýni,
hefnigirni og heimsku manna, sem
einna átakanlegast bitnar á þeirn, er
brjóta bág við hin óhæfu, úreltu
hegningarlög. G. S.
KALMETl
OO
KARTÖFLUR
að vanda best hjá
Jes Zimsen.
Saumavélar
af öllum gerðum tekur undirritað-
ur til aðgerðar. Óvanaiega fljót af-
greiðsla og vei af hendi leyst.
Grettisgötu 22 D.
Erlingur Ftlippusson.
U$ste\t\a
frá J. Schannong.
Umboð fyrir fsland:
Gunhild Thorsteinsson,
Reykjavík.
Skrlfstofa
Eimskipafjelags fslands,
er flutt í Hafnarstr. Nr. 10
uppi (áður skrifstofu
Edinborgar). Talsími 409.

Vér höfum fengið sérlega ódýrt tilboð um maísmjöl, sem
getur komið hingað í febrúar. Ráðum vér því kaupmðnnum og
kaupféiögum til þess að snúa sér til okkar hið fyrsta.
Rétta afgrelðslu ábyrgjumst vér.
Jtatö\at\ & Qtsen.
Sfml 45.
Sfmnefni: Activ.
Sykur, kaffi, export,
_ •
mais, og allar aðrar nauðsynjavörur
best verð f verslun
ÁSGRÍMS EYÞÖRSSONAR
SIMI 316 AUSTURSTRÆTI 18.

FRÁ
Sa$sVó<Í ^uföwt*
er best og ódýrast
Sími 134.
y^ólat - JS^usuv - *}C\ótptfs - S^s\
*}Cáputau t\\}bom\ð ttv\b\ð úvval á
£au$auea
Massage-læknir
Gruðm. Pétursson
Garðastrætl 4.
Heima ki.ó—7e. h. Sími 394.
Mótoristi.
Vanur mótoristi óskar eftir at-
vinnu nú þegar.
Uppl. í Bankastræti 7.
Fallegi hvíti
púkinn.
Eftir
Guy Boothby.
Frh.
Vér eigum hér við það, er hún
nam á brott enskan iækni, sem var
á feröalagi hér eystra til þess að
kynna sér Austurianda-sjúkdóma, og
nnnan mann, sem alþektur er í
^’igapore, Mr. Arthur”James Eb-
^ngton, þann er átti jarpa hesiinn,
uP'd, sem vann fyrstu verðiaun
ar’^ sem leið, eins og mörgum
mun f fersku minni. Það hefireigi
Cnn kom,st upp, svo að vér tii
V,tllrn» hva& af þessum tveim mönn-
Um er orðið, en í staöinn fyrir þaö
getum vér sagt frá öðru og ef til
Ví11 ennÞá alvariegra otbeidisverki
a hálfu þessarar alræmdu kven-
®n,ptar. Það sem gerst hefir er
Petta:
póst J.au^a,dagsmorguninn var fór
áleiðis'^n "Bramah'' frá SingaPore
>1 Hong Kong, og voru
með því nokkrir heidri farþegar.
Meðal þeirra var hinn nýi flotalor-
ingi Kína-deildarinnar, Sir Domi-
nic Denby, aðstoðarmaður hans,
Mr. Hoskin og hátt settur, nýr stjórn-
ar-embættismaður, Mr. Barkmans-
worth, sem ætlaöl tii Hong Kong.
Meðal farþeganna voru einnig ex
herrar, sem ekki iétu mikið yfir sér
og virtust vera aiókunnugir hver
öðrum, að þvf er séð varð. Nöfn
Þau, er þessir menn höfðu skrá-
sett sig undir, voru, að því er vér
höfum fundið með því að rann-
saka bækur eimskipafélagsins, þessi:
Matherson, Calderman, Burns, Ai-
derney, Braham og Baider.
Hinn fyrst nefndi af þessummönn-
um kallaði sig trúboða, sá annar
lést vera ferðamaður, þriðji tekaup-
maður, fjórði enskur blaðamaður,
fimti amerískur mylnueigandi og
sjötti indverskur borgari á orlofs-
ferð. Snemma á sunnudagsmorg-
uninn sá yfirmaðurinn, er á verði
var, rsegl, nokkur stryk á sljórn-
borða. Eftir öllu útliti að dæma
var það slór skemtisnekkja með
skonnortusigilngu og hafði uppi
neyðarmerki. Þegar naer var komið,
sást það, að skipið hafði orðið fyr-
ir talsverðum skemdum, þvf aö
siglutoppurinn virtist vera aiveg
hotfinn.
Þegar spurt var að nafni skips-
ins, fékst sú vitneskja uni það, að
það héti Sagittarius, eitt af Royal
Cowes Yacht Squadron-skipunum,
og eigandinn væri lord Melkard,
hinn alkunni peer, scm berst fyrir
heim8stjórninni, og bjuggust menn
einmitt vió að hann væri þarna á
ferö um þetta leyti. Þegar því öll-
um grunsemdum var eytt á þenna
hátt, fór Barryman skipstjóri svo
nærri skdtunni, sem hann mátti og
óhætt var, og gaf skútunni merki
um það, að senda bát til sín, og
var þeim tilmælum þegar hlýtt. En
á meðan yfirmennirnir, sem á stjóm-
pallinum stóðu, höfðu allan hug-
ann á skútunni, ruddust tveir af
mðnnum þeim, er áður voru nefnd-
ir, Matherson, trúboðinn og .Balder,
indverski maðurinn, upp á stjóm-
pallinn, þvert á móti öllum regl-
um og báðu skipstjórann og yfir-
stýrimanninn í öllum bænum að
hjálpa hinu minna skipinu, sem
þelr sögðu að væri að sðkkva.
Síöan drógu þessir tveir menn, sem
að öllu höföu virst svo afarfrið-
samir, ait f einu upp skammbyss-
ur úr vösum sfnum og miðuðu
þeim á yfirmennina, sem voru al-
veg forviöa. Á meðan höfðu hinir
aðrir samsærismenn tekið sér stööu
við uppgönguna á 1. og 2. far-
rýini, vélarúminu og hásetakáet-
unni og neituðu aö leyfa nokkrum
uppgöngu á þilfarið eða að fara
niður af því.
Þegar báturinn kom að skips-
hliðinni, var kallað á Mr. Bark-
mansworth, embættismanninn, er
áöur var nefndur, og nú var ný-
kominn úr baði og var að enda
viö að klæöa sig í klefa sínum, og
var honum skipað að koma upp
og stíga íbátinn. Eftir nokkurt rifr-
ildi og talsverðar hótanir gegndi
hann þessu, og var hann þá flutt-
ur yfir að skútunni, Þegar þangað
kom, var hann gripinn höndum,
flettur hverri spjör og síðan hýdd-
ur við staur, samviskuiaust.