Vísir - 30.08.1916, Blaðsíða 3

VI5IR
Nýir kaupendur
fá
lftg- blaðið ókeypis -gm
til mánaðamóta.
✓
Til sölu tvö góð hús
á góðnm stöðum í bænum.
Semja má við yfirréttarmálaflutningsmann
Odd Gíslason.
Wu Ling, segi það og bölvun
hvíli yfir þeim sem nær honum
á vald sitt og lætur hann sleppa,
þótt það verði að kosta þann
lífið. Gleymið þessu ekki, því
bölvun mín er sama og reiði
guðanna.
»Látið þessi orð mín berast
til allra kínverskra manna í Car-
diff — til allra meðlima brœðra-
félags hins gula kynflokks, að
þessi maður, Bleik, sé dæmdur
til dauða. Hugsjónir vorar ræt-
ast aldrei meðan hann er ofan-
jarðar.
»Farið allir, strax í nótt, og
kunngerið vilja Wu Ling. Eg,
Wu Ling, hefi ekki fieira að
mæla«.
Þegar prinsinn hafði þetta mœlt
settist hann nlður hjá San. —
Nokkra stund var dauðaþögn í
salnum. — Svo stóðu allir upp
hægt og hljóðlega, lutu Wu Ling
og fóru út.
D
LOGMENN

VATRYGGINC3AR
Oddur Gístason
yflrréttarm&laflutnlnKsmaaur
Laufásvegf' 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
5imi 26
Bogi Beynjétfsson
yfirréttarmálaflutnlngsmaOur,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [u;pi].
Til viðtals til 3. sept. að eins frá
kl« 3V.-5V,.
— Talsími 250 —
Fétur Magnússon,
yfirdómslögmaOur,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—6 .
yaupÆ 'XKsu,
Det k|i, octr>
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hsís, húsgögn, vöru-
i iskonar. Skritstofutími8-12 og 2-8.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
Hið öfluga og velþekta brunabótafél.
mr wolga
(Stofnað 1871)
tekur aö sér alskonar
brunatryggingar
Aðalumboðsmaður fyrir ísland
Halidór Eirfksson
(Bókari Eimslripafélagsins)
, r.áttJ,r..,x".,iiL1 . ...
Brunatryggingar,
sæ- og stríösvátryggingar
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254

Pretsmiðja P. Þ. Clementz. 1916;
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
53 ----
Frh.
Jakob Welse hélt áfram:
— Af öðru kvenfólki hefði eg
ekki búist við slíkri frammistöðu,
en, — einmitt af slúlku af Welse-
ættinni bjóst eg við því! Og þeg-
ar Bishop datt út og þú tókst til
þinna ráða og Indíánarnir beygðu
sig uudir vilja þinn, — þá, — já
þá fanst mér sannarlega dagurinn
verða aö hátíðisdegi.
— Eg hefi altaf gert mér far
um að gleyma ekki neinu, sagði
Frona Iágt.
Hún færði sig nær honum og
lagði handlegginn um háls honutn
og höfuðið við brjóst hans.
Hann hélt yfrum hana meö
anuari hendinni, og með hinni
strauk hann gullnu lokkana hennar.
— Eins og eg segi var ættar-
mótið það sama og áöur, en þó
var eitthvað breytt. — Það er eitt-
livaö orðið breytt. Eg hefi verið
að reyna að gera mér grein fyrir
hvað það væri. Eg hefi setið til
borðs með þér, stoltur yfir að hafa
þig hjá mér, en um leið fundið til
þess að eg væri þér miklu minni.
Þegar þú talaöir um óverulega
hluti gat eg fylgzt með, en þegar
þú fórst að tala um þaö sem mik-
ilfenglegra er, þá var mín þekking
alveg mát. Hver sá er heimskingi,
sem ekki getur kannast við að
hann viti lítið. Listin, skáldskapur,
söngfræði — hvað þekki eg til
þeirra hluta? Og þetta hefir miklu
meiri þýðingu í þínum augum eri
alt hið óverulegra, sem eg get tal-
að um og þekki. Og eg sem haföi
í blindni minni haldiö að þú mynd-
ir vera sál af minni sál eins og
hold af mínu holdi! Þetta hefir
valdið mér margra þungbærra á-
hyggjustunda. En eg skil þetta
samt ali ofur vel. — Ó, guð minn
góður! Eg hefi hlustað á þig lesa
hátt í Browning, séð á andlitsfall-
inu áhrifin af lestrinum, en í mín-
um eyrum voru það aöeins orð,
orð, meiningarlaus orð. Og svo sat
frú Schoville og hlustaði á með
heimskulegum fjálgleik, án þess að
skilja nokkuð meira í því sem þú
last heldur en eg. Ó, eg hefði
gelað hengt hana. Eg hefi læðst
burt að næturiagi, með bók eftir
þenna Browning, alveg eins og
þjófur, sero óttast að lögreglan sé
á hælum sér. En orðin í þeirri bók
voru meiningarlaus, eftir mínum
skilningi. Eg hefi þó lagt fram þá
skilningsgáfu sem eg á til. En tak-
mark lífs míns hefir aðeins verið
eitt. Eg hefi mist sjónar á öllu
öðru. Eg hefi unnið aö þeim verk-
um, sem fyrir mér Iágu, og leyst
þau vel af hendi. En eg er ekki
fær um að byrja á neinu nýju.
Eg, sem er hraustur og drotna yfir
fjölda manna, sem hefi boðið for-
lögunum byrginn og gæti keypt
þúsundir af þessum málurum og
rímurum, já, eg hefi staðiö uppi
eins og þvara gagnvart nokkrum
örkum af prentuðum blöðum, sem
kosta fáeina auðvirðilega aura.
— En svo eg víki nú aflur að
merg málsins, héit hann áfram. Eg
hefi reynt að framkvæma það sem
óniögulegt er, reynt að koma í veg
fyrir þaö sem óhjákvæmilegt er.
Eg sendi þig burtu til þess þú
gælir öðlast það, sem eg gat ekki
veitt þér, og samt dreymdi mig um
það að við myndum ætíð halda
áfram að verða sem einn maður.
En árangurinn er sá, að ættarmót-
ið bet þú enn, en hefir lært að
tala öðru tungumáli, ef eg mætti
svo að orði komast. Og þegar þú
talar því tungumáli þá skil eg ekki
eitt orð. Og það sem sárast er af
öllu er það, að eg veit aö þetta
tungUmál er hið mikilsverðasta af
öllu. — Eg veit ekki hvers vegna
eg hefi sagt alt þetta og játað veik-
leika minn!
— Ó! Kæri, góði pabbi minn.
Þú ert mestur allra manna.
Hún horfði í augu hans og brosti
og strauk um leið þykka gráa hár-
ið á kollinum á honuni. Svo hélt
hún áfram:
— Þú sem hefir barist harðari
baráltu og framkvæmt meiri stór-
virki en allir þessir málarar og
rímarar. Þú, sem þekkir breytileik
lífsins svo nákvæmlega. Myndi ekki
faðir þinu hafa sömu umkvörtun
og þú fram aö bera væri hann hér
og gæti séð þig og hverju þú hef-
ir afkasíað?
— Eg vil ekki tala meira um
þetta! Það var aðeins augnabliks-
veikleiki minn. Faðir minn var
mikilmenni.
— Það er faðir minn líka.
— Hann var bardagamaður til
síðustu stundar. Hann barðist einn.
Enginn studdi hann.
— Það gerði faöir minn líka.
— Og dó á þeira vígvelli,
— Það rnnn faðir minn gera
líka. Það munum viö öll gera, —
öll Welse-ættin!