Vísir - 26.03.1917, Blaðsíða 3

VISIB
í bæ muni eiga sér merktar vín-
sendingar í vörum þeim sem upp-
tækar voru gerðar. Með þessu
er svo reynt að vekja gremju hjá
almenningi gegn dómsvaldinu og
gegn stefnu bannvina, „sem láti
sér vel líka að lögin gangi ekki
jafnt ýfir alla“.
En þessar sögur eru hrein
og bein fjarstæða og ó-
svifin móðgun gegn yfir-
völdunum og öllum bannmönnum.
Um bannmenn fjölda marga er
mér persónulega kunnugt að þeim
er verulegt áhugamál að það
komi greinilega í Ijós, hverjir
attu áfengissendingar með e.s Þór,
og að það sannist hvort þær séu
sannar, eSa ekki, sögurnar, sem
ganga um að sumir heldri menn
þessa bæjar hafi látið togaraskip-
stjóra og fleiri áfengissmyglara
flytja ser áfengi þvert ofan í lög
landsins. Og eg efast ekkert um
að rannsóknardómarar þeir, sem
hlut eiga að máli, muni nota vitn-
isburði Þórsmanna til að leiða
sannleikann í ljós eftir þyí sem
lög frekast leyfa.
Aliar gagnstæðar ágiskanir eru
alveg gripnar úr lausu lofti, og
eftir eðli sínu svo móðgandi að
þær ættu að varða við lög.
S. Á. G í s 1 a s o n.
Elrlend mynt.
Kbh. 21/s Bank. Póith.
SterL pd. 16,60 16.95 17,00
Fn. 60,00 61,00 61,00
DolL 3,51 3,65 3,75
Kafbátahernaðurinn og
Hollendingar.
Ráðuneytisforseti Hollendinga,
van der Linden, sagði nýlega í
ræðu, að stjórnin ætlaði að halda
fast við hlutleysi aitt, samkvæmt
ákvæðum alþjóðaréttar. Hvenær
sem hlutleysi Hollands hafi verið
misboðið, hafi stjórnin mótmælt
því kröftuglega, hver sem I hlut
hafi átt. Einkum hafi hún haldið
sigliugafrelsinu fast fram. Sam-
kvæmt þessu h»fi stjórnin einnig
kröftngiega mótmælt kafbátahern-
aði Þjóðverja, bæði vegna örðug-
leiká þeirra, sem frjálsum sigling-
um séu gerðir og einnig vegna
þess að slik notkun kafbáta sé
algerlega óheimil samkvæmt þjóða-
réttinum.
Svíar og öfriðurinn.
Þegar Wilson skoraði á hlut-
lausu þjóðirnar að fara að dæmi
Bandaríkjanna og slíta stjórnmála*
sambandinu við Þýskaland, er
kafbáta-hafnbannið var hafið, svar-
aði sænska stjórnin skætingi
og gerði lítið úr framkomu
Bandarikjanna í ófriðarmálunum.
Sennilegt er að þetta svar stjórn-
arinnar hafi valdið því að hún
varð að segja af sér (eftir þvi
aem sagt er í skeytum), því að
það hefir mælst illa fyrir, einkum
milliliðum. Sá fnlltrúi gæti keypt
skipið og gert það út þaðan fyrir
landsins hönd. Það mundi áreið-
anlega verða affarasælla en að
leigja gamla dalla fyrir uppskrúf-
að verð.
En i þess stað er stjórnin alt
af að streytast við að leita nppi
skip á Norðurlöndum, sem ekki
-sé háð neinum skuldbindingum
við Breta, þrátt fyrir það, að ekki
hefir enn tekist að ná þessum
skipum heirn, sem við eigum þó,
einmitt af því að þau liggja í
Norðurlandahöfn.
Er leikurinn gerður til þess að
allar framkvæmdir strandi á ein-
hverjum, ímyndaðum eða veru-
legum örðugleikum?
J ó n J ó n s s o n.
Þórsmáíin.
Það þykir sjaidan hlýða að
skrifa mikið í blöðin um mál, sem
verið er að ranmaka af lögregl-
nnni eða bíða dóms, og þvi skal
fátt sagt n ú um iagabrot þan
sem uppvís eru um e.s. Þór.
En eitt atriði er í sambandi
við þau mál sem rétt mun vera
að minnast samt á opinberlega.
Það er verið að breiða þær
sögur út um bæinn af sumum
áfengisvinum, að þessi Þórsmál
muni verða látin falla niður eftir
því sem frekast er unt, af því
a ð svo margir heldri borgarar hér
v
Isiip og miliönÍF
eftir
gharlcs fgarvice.
114 Frh.
inn að skyrtunni gert mig fjár-
þrota — gersamlega fjárþrota!
En guð veit, að eg get ekbi snú-
ið mér til dómstólanna oglátiðalt
sem liðið er, koma fyrir dagsins
ijós — og þetta veit Falcener líka
hann veit það ofurvel, Stafford
úiinn.
Stafford ætlaði að verða ham-
stoli af því að horfa upp á sál-
Arangist gamla mannsins.
— Eruð þér algerlega með-
'tmkvunarlaui, herra Falconer?
*ágði hann. Látum svo vera, að
kðir minn hati sýnt yður rangs-
Wni — en er þettá þá samt
^kiheldur greypileg hefnd? Mér
** þetta ekki vel ljóst og skil
almennilega hvað ykkur fer
milli eða hefir farið, en nægir
yður þá ekki minna en að gera
föður minn fjárþrota?
Falconer leit á þá á víxl og
og spenti greipar.
— Eg held að þér hafið mis-
skilið mig, sagði hann hranalega.
— Eg ætla mér als ekki að gera
föður yðar fjárþrota eða troða
mannorð hans undir fótum. Euþó
svo hefði verið, þá væri það að-
eins að gjalda liku lfkt og eg get
sagt yður það, að áður en eg
kom hingað í dag, þá var þetta
ásetningur mínn — ensvobreytt-
ist hann við nokkuð, semmérvar
sagt.
Sir Stephen laut áfram í sæti
sinu og einblíndi á Falconer, en
Staft'ord hállaðist á öxlina á föð-
ur sínum og beið þess með óþreyju
að Falconer héldi áfram.
— Yður var sagt eitthvað,
sagði Stafford svo rólegir sem
sem hann gat,
Falconer þagði um stund en
sagði síðan:
— Já, mér var ssgt, að yður
væri hugieikið að eignast Maude
dóttur mína, herra Orme, og eg
þarf víst ekki að taka það fram,
að það fer enginn að gera teugda-
son sinn fjárþrota!
Það sló dauðaþögn á alla og
Stafford stóð eins og stytta —
eins og hann væri að reyna að
telja sér trú um að oér hefði
misheyrst eða að hann hefði mis-
skilið það sem Falconer sagði. Var
hann að dreyma eða var þessi
maður ær eða örvita, sem stóð
þarna andspænis honum og starfli
á hann kuldalegum, Ieiftrandi
augum?
22. kapituli.
Það tíðkast ekki nú á dögum
að reita hár sitt og skegg eða
hljóða hástöfum þótt eitthvað óvænt
komi fyrir. Stafford stóð þarna
grafkyr eins og einhver steingerv-
ingur og starði utan við síg á
herra Falconer. Honnm fiaugsnögg-
vast í hug, að maðurinn hefði
fengið brjálsemiskast, en svohug-
kvæmdist honum afl þetta hlyti
að vera eitthvað blandað málum
— að Falconer hefði tekið skakt
eftir nafni og farið mannavilt.
i
meðal jafnaðarmanna í Sviþjóð og
Danir og Norðmenn eru mjög
hneykslaðir yfir þvL — Síðar
mótmæltu Svíar kafbátahernaðin-
um ásamt hinum Norðurlanda--
þjóðunum.
Frá útlöndnm.
Frakkar spara.
Frá 15. febrúar er ekkert dag-
blað i París stærra en 2 blaðsíður.
Er svo fyrirskipað af stjórninni
að ekkert blafl meigi vera stærra.
En sú raðstöfun er gerð til þess
að spara pappirinn, til þesi aS
mínka aðfiutning á pappír og spara
ðntningsrúm skipanna fyrir nauð-
synlegri varning.
Sykmrbort voru fyrirskipuð í
Paris um miðjan febrúarmánuð og
um sama leyti var bannað að selja
fleiri en tvo rétti matar í einni
máltíð í matsöluhúBunum.
e
Frjálslyndið Uíi!
Á þingi Prússa lýsti innanríkis-
ráðherrann, Loebell, því nýlega
yfir, af miklum guðmóði, að hanu
væri rýmkun kosningaréttar fylgj-
andi og talaði um framtíð Prússlands
þegar allri kúgnn, þraungsýni og
skriffinskustjóm hefiði verifi varpað
fyrir borð. — Frjálslyndi flokknr-
inn lét vel yfir ræðunni, en minti
ráðherran á að ekki mætti lenda
við orðin ein.
Eftir því sem lengnr léið og
þegar báðir öldnngarnir horffln á
hann eins og þeir ætluðist til að
hann ’tæki til máls, þá mintiit
hann aðvöruaarorðaHowards. Hann
varð niðurlútur og stokkroðnaði.
Hamingjan góða! Var manninum
þá alvara í ramn og veru þar sem
hann kastafli því fram, að hann
Stafford, hefði felt ástarhng til
Maude Falconer? Hann var kaf-
rjóður i framan, en svo hvarf sá
roði von bráðar og hanu fölnaði
við þá óskemtilegu tilhugsno, að
nú yrði hann að fara að bera þetta
af/Sér — forsóma svo að segja
þann heiður, sem honum v&rætl-
aðnr.
Sir Stefán varð fyrstnr til a£
rjúfa þögnina. Hann hafði hall-
ast aftur á bak í stólinn, en reia
nú [upp og ituddi höndunum á
borflið.
— Stafford! sagði hann og vnr
röddin óstyrk, en j þó var eins og
vottaði fyrir einhverjum vonar-
neista i henni. — Eg hafði enga
hugmynd nm þetta — þú hefir
ekkert minst á þetta við mig?
Stftfford snéri sér að honusr.