Vísir - 04.09.1917, Blaðsíða 3

V1 f i tt
Björn Kristjánsson, skuli bara það
á borð fyrir samþingismenn sina
í sjálíu þinginu að þessi eini bók-
ari geti nii eigi lengur annast allar
þær undirskriítir, en sem svo ekrif-
ar jafnvel aldrei undir, frammi
fyrlr öllum þeim sem hafa við-
skiftabækur Landsbaukans í hönd-
«m og írammi íyrir öllum starfs-
mönnum bankana, sem hljóta þó
að vita hvernig þessu, sem fleirn,
®r háttað í bankanum.
Þessi staðhæflng hans (B. Kr.)
sýnir hve dæmalansa virðingu hann
ber fyrir sannleikanum, fyrir stöðu
sinni, samþingiamönnnm sinum og
alþingi, eðá hún sýnir, hversu
víðtæka þekkingu hann, sem banka-
stjóri, hefir í bankamálum yfirleitt
og þó ekki síat á tilhögun allri í
þeim bankanum, sem hann þykist
bera svo mjög fyrir brjóati. Ekki
er að undra, þð hann (B. Kr.) telji
það ómissanái þjóðarnauðsyn, sð
halda b<mkastjóraerabættinn„opnn“
fyrir Iiann sjálfun, sprenglærðan
banka^pekinginn!
Af viðtali mínu við ýmsa þá
menn sem við bmkann skifta, hefi
©g komist að raun nm, að þassam
undirskriftum bókarans, undir
viðskifiabœhurnar, or svo háttað
sem eg hér hefi bent á: ad þœr
annaðhvort eiga sér alls ekki stað,
eða era afsr sjaídgæfar og að svo
muni einnig vera um kvittanir
fyrir nœstum ollum víxlum, inn-
horgumm á hlaupareikninga og
reiknings lán; varabók„rina (G.
L.) kvstð „annast allar þær und-
irskriftir11. Skyidi þá „þessi eini
bókari" geta „snnast allat“ hinar!
Alveg eins er ástatt um margt
annað í þeseum dásamlegu astæð-
*m B Kr. og væri máske ómaks-
ins vert að athuga það nánar við
tækifæri. Máske háttvirtir þing-
menn vildu anna*s kynna sér þess-
ar ástæönr eitthvað nánar, áðar
en þeir taka ákvarðanir sínar nm
þessar breytingatillögur fyrverandi
fjármálaráðherrans, Björns Krist-
jánssonar.
Læt eg svo staðar numið að
sinni, en mun, eina og áður er að
vikið, athuga ýmislegt fleira í „á-
stæðunum“ og starfsemi þessa
manns (B. Kr.) sem bankastjóra
og skrifa því undir:
Tecto nomine.
Atks.
Yíai finst greinarhöf. gera full-
mikið úr þessu, Bankalögin mæla
svo fyrir, að bókarinn sknli undir-
skrlía allar kvittánir, þó að því
hafi ekki verið framfylgt í mörg
ár; en vafasamt að| þann skiln-
ing þurfi að leggja i lögin, að
bókarinn sjálfur þurfi að skrifa
undir. Eu þð svo væri, þá er þó
vafamál hvort nauðsynlegt er að |
fjölga „bókurum" þess vegna
Eins eðlilegt væri að bsnkastjórn-
in réði því hverjir skrifa undir
kvittanir með gjaldkera. En vit-
anlega er engin bcýn þörf á því
að gera breytingar á þessu nú,
þó að bankastjórum sé fjölgað.
Krieitíl mynt.
| Kbh. B&nk, Pósth.
Stnrl. pd. 15,62 16.40 16 00
Fre. 57,00 60,00 59,00
Doll. 3,29 8,52 8,60
Ems og f skáldsögu.
í Dalstorp í Vesturgotlandi i
Svíþjóð varð nýlega atburður, sem
er óvenjulegri í daglega lifinu en
í skáldsögum. Lögreglan kom þar
á bæ á nætarþeli og hnepti einn j
rikasta bóndann i sveitinni í várð-
hald, og var hann kærður fyrir
að hafa logið til nafns síns og
þóst vera annar en bann vár í
8 ár.
Maður þessi var Fritz G. Anderu-
son óðalsbóndi á Borrarp og hafði
hann keypt jörð eína fyrir 8 ár-
um, en lögreglan heldur þvi fram
að hann heiti Jóhann Lindberg
og hafi strokið úr hegningarhús-
inu árið 1909.
Lindberg hafði falsað skjöl og
vixla, bssði í Svíþjóð og Noregi
og lögreglan var á hælunum á
honum árið 1904. Þákomsthann
af landi burt, en náðist loks á
Álandi og var dæmdur í tveggja
ára begningarhúsviat í Noregi.
Þegar hann hafði afplánað þá
hegninga var henn sendur til
Sviþjóðar, en á leiðinni reyndi
hann að drepa fangavörð sinn,
með því að gefa honum eitur i
sætindam. Fangavörðurinu varð
mjög veifenr en batnaði þó aftur.
En Lindberg var dæmdur í 8 ára
hegningarhúsvist fyrir tilræði
þetts. Síðan var h&fin rannsókn
út af eldri afrekum hans og með-
an á þvi stóð var haan í fangelsi
i Uddevalla, en þaðan slapp hann
árið 1909 á nærfötunum einsm
Baman. Eitír þ&S spurðist ekk-
ert til hans og ;var þó hverjum
sem haft gæti henáur í hári hans
lofað 1000 kr. að launum.
Liklegt var talið að vinir hans
hsfi hjálpið honnm til að komaat
undan. Lindberg var áður sög-
unarverksmiðjneigandi og þing-
rnaður og þvi liklegt að hann hsfi
átt þá menn afl, sem bæði höfðu
vilja og getu tll að hjálpa honum.
Árið 1893 bafði sænskur bðndi,
Fritz G. Andersson að nafni, flutst
til Ameríku og sosur bans mf «l
honnm. Um það leyti sem Lin«-
barg braust út úr f&ngelsinu kom
þessi yngri Andersson heim aftur.
Skjöl hafði hann engin né skil-
riki, en þau fekk hann hjá yfir-
völdunum. Fé hafði hann svo
mikið milli handa, að hann gat
keypt jörðina sem hann siðar bjó
á, og settist haun þar að og reisti
bú og réði sér vinnufólk eins og
góðum bónda sæmir.
En brátt fór að bóla á þvi, að
Andersson þessi var hinn mesti
yfirgangsseggur, og iá hann í ein-
lægum málaferlum við aágrann^
sina og var oft sektaður fyrir of-
stopa sinn í orðum og verkum og
einu sinni er sagt að hann bafi
ætíað að skjóta skólakennaranr.
Aflafli hann sér margra óvina með
þesau, en náði þó miklum vö!d-
um í héraði sínu og þ&r kom að
hann réði þar ölla og hafði mikil
afskifti af stjórnmálum, fiutti ræð-
ur á stjórnmðlafundium, en kom
sér vel við prestana.
En óvinir hans grunuflu hann
um að vera annar en hann sagð-
ist vera, og þeir söfnuflu saman
gögnum gegn honum i kyrþey.
Fyrir tveim árum síðan bom
verslunarerindreki einn til Dal*-
torp og sá Andersson. Sýndist
honum Lindberg þar kominn og
hljóp á eftir honam. Andersson
- 67 -
húsbændur okkar, þegar þeir köma pening-
unum við og ekki verður samviskusemin
þeim að farartálma. Hvað heldurðu að þeir
hafi gert þegar þeir komu að Linderman-
vatninu? Smiðirnir voru rótt að reka sein-
asta naglann í bát, sem þeir höfðu gert
samning um að selja félagi nokkru frá San
Francisko fyrir sex hundruð. Smith og
Stanley buðu þeim strax einu hundraði
meira og þá var auðvitað gamli samning-
■urinn gleymdur. — Báturinn er dágóður,
®u hitt félagið er „í vindinum". Og ekki
kemst það leiðar sinnar fyr en að ári“.
„Fáðu þór nú einn kaffibolia enn og
taktu eftir því sem eg segi. Ef eg væri
ekki svona ólmur eftir því að komast til
Klondike, þá mætti fjandinn sjálfur ieggja
lag sitt við þá í minn stað. Þetta eru til-
finningalausir tuddar og þeir myndu ekki
hika sór við því að rifa krossmörk úr
kirkjugörðum, ef þeir héidu að þeir gætu
haft gagn af þeim. Heíirðn gert samning
við þá?“
Kitti hristi höfuðið.
„Þá ertu illa farinn, lagsmaður! Það
8r ekki matarbita að fá í landinu, og þú
getnr reitt þig á að þeir segja þór upp
vistinni undir eins þegar komið er til Daw-
son. Og þar verður hungursneyð í vetur.
„Þeir hótu mór . . . .“ tók Kitti fram í.
„Ja, munnlega! hreytti Shorty úr sór.
Jack London: Gull-æðið.
- 58 -
„Það verður þín staðhæfing á móti þeirra,
og hvað þá? Nú, jæja, en hvað heitirðu
annars lagsmaðar?11
„Þú getur kaliað mig Storm“.
„Jæja, Storm, þú getur nú hlakkað til
efndanna á munnlegu loforðunum þeirra.
En nú færðu að sjá hvað við eigum í
vændum. Þeir geta vitanlega ausið út pen-
ingum, ef þeir vilja, en ekki gert nokkurt
ærlegt handtak, eða sneypst á lappir á
morgnana, þó þeir væru drepnir. Yið hefð-
um^átt að vera búnir að ferma bátinn og
vera komnir af stað fyrir klukkutíma síðan
Og bráðum fara þeir að heimta kaffið —
í rúmið auðvitað, og þetta eiga að heita
kailmern! — Hvað kant þú til sjómensku?
Eg er gamall kúasmali og námuflækingur,
en eg er hreinasti græningi í sjómensku,
og þá kunna þeir ekki mikið. Getur þú
nokkuð ?
„Hvort eg get?“ sagði Kitti og færði
sig betur í skjólið, því það var altaf að
hvessa og snjóinn skóf á þá. „Eg hefi
ekki stigið fæti mínum í bát síðan eg var
strákur. En við lærum það“.
Yindurinn reif nú upp eitt hornið á
segldúknum og það skefldi á hálsinn á
Shorty.
„Já, auðvitað lærum við það!“, grenj-
aði hann, „Auðvit&ð gerum við það. Eu
eg þori að veója dollurum á móti eldspít-
- 59 -
um um að við komumst ekki af stað héðan i
dag“. —
Ivlukkan var orðin átta áður en kallað
var á kaffið innan úr tjaldinu, og húu var
næstum níu þegar húsbændurnir birtust11.
„Jæja!“ sagði Smith, feitur og bústinn
unglingur um 25 ára að aldri. „Það er
líklega mál til komið að við förum að
leggja af stað. Shorty, þér og —“ hann
leit á Kitta. „Eg heyrði ekki hvað þór
sögðust heita í gærkvöldi".
„Kitti Stormur11.
„Ja, einmitt, Shorty, nú verðið þór og
herra Stormur að fapa að bera á bátinn“.
„Kallið þór mig bara Storm og ekkert
herra!“ sagði Kitti.
Smith lót sem hann heyrði það ekki og
fór síðan út á milli tjaldanna með félaga
sínum, sem var fölur og rengluiegur.
Shorty leit íbygginn á Kitta.
„Það eru um hálf önnur smálest af mat-
vælum og allrahanda, og þeir hreyfa hvorki
hönd né fót. Þarna geturðu sóð“.
„Það er víst af því að við fáum kaup
fyrir að vinna verkið“, sagði Kitti glað-
lega. En nú skulum við taka tii óspiltra
málanna.
Það er nú ekkert áhlaupaverk að koma
þrjú þúsund pundum hnndrað faðma áleið->
is í grenjandi stormi og hörkufrosti, án
þess að hafa nokkur flutningatæki. og vaða