Vísir - 23.09.1917, Blaðsíða 3

VISlíi
veðdtsildarlán i októbermánnði en
100 þús. kr. bráðabirgðalán i svip-
inn, til þess að standast útgjöld
sém á falia þangað til, en veltufé
bæjarins nú alt nppétið.
Rauðu hjörtun.
Njósnari leikur á njósnara.
AUir hftfa heyrt eitthvað nm
þýskn njósnarana í Ámoríku og
víðar. En minna heflr heyrstum
það, hvernig upp hefir komist um
þá; en þar hafn anðvitað aðrir
njósnerar verið að verki.
Fréttasnatar blaða, ekki sist i
Ameriku ern njósnarar i daglegn
lífi sínn. Því betur geta þeir unn-
ið «ér álit og fé, að þeir sén nask-
ir aö komast á snoðir nm hitt og
þetta, sem leynt fer og fáir vita.
Það er þvi oinr eðlilegt að þeirra
hafi orðið mikil not í þessnm njósn-
im um njóanarana, enda hafa ýms
•tórblöðin ameriskn staðið fyrir
þeasn.
Amerísknr blaðamaðnr, Rathom
vitstjóri blaðsins „Providence Jonr-
nal“ hefir sagt skoplega sögn am
það, hvernig nng og óreynd stúlka
lék á þá þýskn.
Stúlka koní ntan af landibygð-
inni í þjónnstu [blaðsins og var
ráðin sem hraðritari til yfirkonsúls
Austnrríkismannai New-York. Hún
komst á snoðir nm það að blaða-
pakka einn mlkinn átti að senda
til Þýskalanda nm England með
sænskn skipi. í pakkannm vorn
skjöl með mikilsvarðandi upplýs-
ingnm nm erindsreka Þjóðverja í
Amoríku og afrek þeirra og átti
að senda hann í kasss, sem að út-
liti var nákvæmlega eins og fjölda-
margir kassar aðrir og var ekki
hægt að sjá að í þeim væri ann-
að en meinlansfintningnr. Það sem
stúlkan þnrfti að gera var því að
merkja kassann, sem pakkinnvar
i, svo að hann þektist úr, þegar
til Englands kæmi. Eu það var
ekki eins anðvelt og ætla mætti,
því í akrifstofnnni var nngnr mað-
nr, von Papen að nafni, sem hafði
nákvæmar gætur á kassannm.
Einu sinni, þegar stúlkan fór
að borða árbít sinn í skrifstofanni
settist hún á kassann. VonPapen
grnnaði ekki að nein hætta væri
á ferðum og fór að láta vel nð
vel að stúlknnni, sem vafalanst
hefir verið lagleg. Hún banðhon-
um branðsneið með sér og hann
þáði það og tók nú að tala alskon-
ar ástamál við hana. Lét stúlkan
sér það vel lynda og tók npp
ranökrít úr vasa sínnm og dró
feimnialega tvö stór ranð hjörln á
kassalokið. Von Papen var þá
orðinn svo gagntekinn af þessn
ástaræfintýri sinu, að hann gætti
þess ekki á hvað var teiknað og
dró sjálfar eina ör í gegnum bæði
hjörtnn.
Þannig útlítandi fór kassinn á-
leiðis til Þýskalanas, en alla leið
komst hann aldrei, þvi Bretnm
var gert aðvart nm merkið.
V er slunar maður
á besta aldri, er hefir nnnið við stærstn verslanir þessa lands í 15
ár, ýmist við afhendingu eða sem stjórnandi og er vei knnnngnr
flestnm vörutegnndnm, einnig bókfærsln, hefir bestn meðmæli frá íyrri
húsbændnm, óskar eftir verslnn«rstöðn, annaðhvort hér í Reykjavík
eða í kaupstað úti á landi. Tilboð þessn viðvikjandi ásamt tilgreindu
kaupi og starfa, sendist í loknðu umslagi merktn 34 til ritstjðra
þessa blaðs fyrir 1. októbér.
Ullarkaup.
1000 ballar af bvítri, breiimi, góðri
vorull frá þessu ári, dskast keyptir.
Skrifleg tilboð óskast.
Helgi Zoéga.
1-2 herbergi
með húfigögnnm, á góðnm stsð i
bænnm, óskast til leign frá 1.
okt. n. k. A. v. á.
Beykisstörf
allskonar tek eg undirritaðnr að
mér fyrir sanngjarna borgnn. —
Kaupi tnnnnr.
Kristian Berndsen, Skól&v.st. 15 b
Anglýsið 1 VisL
Kensla í
Theodor Árnason
Templarasund 3.
12—14 þúsund
múrsteinar
ern til söln. A. v. á.
- 114 -
og veru var honum nú orðið minna um
það hugað að vinna sér auð en að bera af
Shorty á þessari kappgöngu. Aðalatriðið
var nú ekki lengur það, hvað hann kynni
að hafa upp úr þessu kapphlaupi, heldur
kapphlaupið sjálft. 0g hann fann að sál
sín og lífsþróttur, heili og vöðvar urðu að
vera samtaka, að hann yrði og myndi taka
á öllu, sem hann átti til, til þess að bera
af þessum Shorty í þessari kraftaraun,
þessum manni, sem aldrei opnaði bók, sem
©kki fann neinn mun á operu-sönglist og
draggarganssargi og hafði jafnmikla óbeit
á ljóðskáldskap og frostbólgu.
„Shorty, þú talar óráð, kunningi, botn-
laust óráð! Eg hefi endurnýjað líkama
minn ögn fyrir ögn frá því eg kom í land
í Dyea. Vöðvar mínir eru eins seigir og
svipuólar og þvalir eins og höggormsaugu.
Fyrir nokkrum vikum síðan hafði eg fylst
iðdáun fyrir sjálfum mér, ef eg hefði get-
að skrifað svona setningu. En eg varð
fyrst að fá reynsluna og þegar hún er feng-
in þarf eg ekki að skrifa um það. Eg er
eins harður, seigur og stæltur og unt er að
vera, og slíkum afdalafauskum sem þór
stoðar lítið að etja kapp við mig. Hana,
nú mátt þu ganga á undan og ráða ferð-
inni í hálfa klukkustund. Taktu nú á því
sem þú átt til og gaktu nú fram af þér,
svo geng eg á undan í hálfa klukkustund
Jack London: Gull-æðið.
- 115 -
og skal þá tekið enn betur á því, sem þú
átt til og géngið af þér dauðum".
„Ojæja“, sagði Shorty ertnislega. „Og
það á rétt að heita að hann só hættur að
væta sig. Farðu nú frá og reyndu að
læra af honum pabba þínum hvernig þú
átt að bera fæturna“.
Og þannig skiftust þeir á um að ganga
á undan sinn hálftímann hvor. I»eir töl-
uðu fátt, en áreynslan hélt þeim heitum,
þó útöndunin frysi á vitum þeirra og þeir
yrðu í siiellu að nudda nef og kinnar með
vetlingunum til þess að kala ekki.
Hvað eftir annað þóttust þeir vera
komnir í fararbrodd, en gengu svo fram á
fleiri og fleiri, sem lagt höfðu upp á und-
an þeim. Yið og við reyndu hóparnir að
halda í við þá, en þeir gáfust allir upp,
undantekningarlaust, eftir fyrstu eða aðra
míluna, og hurfu i myrkrið að baki þóirra.
„Við höfum verið í sleðaferðum allan
veturinn“, sagði Shorty, „og þó eru þessir
guðsvoluðu græningjar, sem lifað hafa í
munaði í kofum sínum, svo ósvífnir að ætla
sér að halda í við okkur. Öðru máli væri
að gegna ef þetta væru gömlu landnem-
arnir! Því gömlu landnemarnir eru karl-
ar sem kunna að hreyfa fæturna11.
Einu sinni kveikti Kitti á eldspýtu til
þess að sjá á klukkuna. En hann gerði
það ekki aftur, því þessa stund, sem hend-
- 116 -
ur hans voru berar á meðan, lék frostið
þær svo, að hann var fullan hálftíma að
ná sér aftur.
„Klukkan er fjögur“, sagði hann, „og
við erum komnir fram úr þrem hundruð-
um“.
„Þijú hundruð þrjátíu og átta“, sagði
Shorty. „Eg hefi talið þá. Farðu frá þarna
kunningi! Þú getur iært af okkur hvernig
menn eiga að fara að, þegar þeir eru í
kapphlaupi“.
Þannig ávarpaði hann mann, sem varð
á vegi þeirra og sýnilega var orðinn slit-
uppgefinn og reikaði eins og drukkinn
maður og flæktist fyrir öðrum. Auk hans
gengu þeir fram á einn mann aðeins, sem
var alveg örmagna orðinn, enda voru þeir
nu nær komnir í fararbroddinn. Síðar
heyrðu þeir sögur sagðar um ógnir þessar-
ar nætur. Örmagna menn settust í snjó-
inn við brautina og risu aldrei upp aftur.
Sjö menn frusu í hel, en fjöldi þeirra sem
af komust urðu að láta taka af sór hendur
eða fætur, fingur eða tær í spítölunum í
Dawson. Því svo vildi til, að kapphlaup-
ið að Kerlingarlæk var háð köldustu nótt
vetrarins, og í dögun var frostið orðið 70
stig í Dawson, en fiestir, sem í kapphlaup-
inu voru, voru nýkomnir í héraðið og höfðu
litla hugmynd um hvernig þeir ættu að
verjast kuldanum.