Vísir - 13.10.1917, Blaðsíða 3

v r i h
Arínr keisarans.
Það ar alsiða, í konungsríkjsm
Norðarálfnnnar, að auðmenn arf-
Ieiði þjóðhöfðingjatn (hvort sem
þs.ð er nú konnngur eða keisari)
að eignum sinum. En það mun
vera óvanalegt að málaferli rísi
úfc af sl k®m aífleiðsluskrám, eina
og aagt er í amerísku blaði, sem
Vísi hefir borist, að komið hafi
fyrir i Þýakakndi nýlega.
Ssgen, sem Vísir tekur vifcan-
lega enga ábyrgð a, segir að auð-
maðar nokkar, Hermana Knorr i
PlaHen í Sailandi, gsem dó árið
1913, hafi arflsitfc hina ríkjaadi
feeisara í Þýskalandi að erfðasjöði
(,,legati“) að sipphæS 1 milj. marka,
en það voru alSar eigur manstsius
að uiidftnskildum dálitlum Hfeyri,
sem haim ákvað eftirlifandi kouu
sinni. 0115 það aímeanu hneyxli
I Plauen og öllu SsxUndi, hvern-
ig msfininum fórst við konuufs, og
rar skofcið síman handa henni álit-
Iegri fúlgu, til þess að húa gæti
höfðað mál á móti keiaaranum nt
af arfinnro. Keisarian og mála-
færsla rnenn hans höfðu sllsr klær
úti til að tefja málið og halda a?f-
inum, cn sro fór þó á endanum,
að keisariusi vsr do.mdur ftil aö
endurgreiða aila upphæðina ogmáls-
kostnað að auki.
Dónmr þesd er að sögn mjög
VÍnsælJ um slt Þýskalnnd, jafn-
vel í PrúsmJandi, og það hefir
mælst illa fyrir, hve keisarinn
sótti það fast að fá haldið arfinum
fyrir hinum eina löglega erfingja.
ÞaÖ er H&gt að Vilhjálmur keia-
ari hafi hrept marga slíka arfa,
og þannig sé hann t. d. kominn
að mikium eignum í K&dinen,
fögrum sumaibúst&5 með víðátt*-
miklu lftndi suim%rlega í Austsr-
ríki, höllinni í Róm og dýrmætu
málverkasafni, sem Adolph Scback
greifi hafði stfasð.
Alfons Spánærkonungar hefir
oft Oíðið fyrir slikum heppum,
en nýlega neitaði h&nn að taka
við asfi sem ntm 4 milj. franka,
sem franskur maðor, borgarstjóri
í Montaubon-de-Luchon i Saður-
Frakklandi, arflsiddi hann að.
TiJefni til þeimur arfleiðslu var
ekki annað en það, að Alfons
konnngu? hafði á ferðum siaam
oft komið við í þessari borg.
Aftur á móti þáði hsnn arf eftir I
spænskan maun, Allessandio Sol-
er í Msdrid, sem átti enga lög-
erfmgja. Hann var a5 eögn kom-
| inn af Chriatinu Spáuardrotningu,
aem hafði gifst enskuœ listamanni
á l&nn áður en húu giftitt Ferdi-
nandi koaungi VII, og A. S. var
skoðaður sem jaÍEÍngi tignustu
aðalsœaunn á Spáui.
Vatnsflóð í Kina.
Ein miljón manna
húsnæðislans.
Frá Peking^iirst sú fregn til
amerískra bióða 25. f. m., að
vatnavextir htfi orðið afektiplegir
í Kína þá dsgana, t. d. sé borg-
inní Tien-Tain mikil hætta búia
af vatnsflóði, sem þegar hafiflætt
yfir nokkura hluts borgarianar,
svo sð fólk hafi orðið að flýja úr
húsunum og ein miljón Kíaverja
hafi verið orðnir húsuæðislausir.
Járnbraitarvegurina milli Tjen-
Tsin og Ninking hefir verið rif-
inn upp, til þess að veita vatns-
flóðinu frá borginni.
Það er fijótið Hvang Hoover,
sem avo mjög hefir v*xið, en í
það renna allar ár í Chi-Li hér-
aði og þar vorn vatnavexfcirnir
mestir.
Erlend rnynt.
Kh. «>/10 Bank. Pósfch
Sterl.pd. 15,00 15,80 15,50
F/c. 55 25 60,00 57,00
Doll. 3,18 3,52 3,60
ifaiæli á K«rguB.
Jónína Jónsdóttir, fcá Höfnum.
Jón Pálsson, á Vatnsstíg 16 e.
Jón Meyvantsson, sjómaður.
Páll HaJldórsson, trésmiður.
Anna Jörgensea. búsfrú.
Sig. Kristjánsson, sýsluskriffcii.
Jón Runólfssou, verkam.
Þorleifur Grunnarsson, bókb.
Bjarni Þorsteiasson, prestur.
Sig. Signrðsson, kenn., Hólum.
Ás8 Ássgrimsdóttir, ungfrú.
»_________________
ZCaza'Cdu't dznaocn.
Kær kveðja
til vina og kunningja
fr&
Árna Jóhannssyni og
Önnnu m Jónsdóttur
Messur:
í dómbirkjunni á morguu kl.
10 árdegis sira Jób. Þorkelsíon
(ferming); kl. 5 síðdegis síra
Bjarni Jónsson.
í fríkirkjunni í Roykjavik kl.
2 síðdegls á morgun síra Óiafur
Ólafsson og í fríkirkjuani í Hafn-
arfirði kl. 6 síðdegia síra óhfur
Ólafsson.
„lustri“ og bannmálfð.
Það er skylt a5 þess, að Vísir
heðr sannfrétt þuð, &ð í sfðasta
tölubJaði Austra, sein hingað hefir
komið til bæjarins, er yfirlýsing
frá ábyrgðarmanni blsðsins, Jónl
Tómussyni, „að gefnu tilefni" um
*ð frjálsar umræðar verði leyfðar
um b&nnmáiið i blaðinu. Það
tölabíað bUðains befi? Víd ekki
borist enn, hann fékk að eins
blöðin 8. og 15. sept. með síðustu
pðstferð. Yfirlýdng í gagnstæða
átt var í biaðina 15. sept. eins
og frá var skýrt í gær, og svo
ákveðin »5 undarlegt má heita,
að hún skyldi geta farið fram hjá
ábyrgðarmanninn. — í ritnefnd
eru að sögn fcveir bannmenn (Karl
Finnbogason og Sveina Ólafssonl
og eina andbfcnningur (Jón frá
Hvanná).'
- 171 -
Undravatn átti að vera einhversstaðar
nálægt Stúartsánni. Það var sagt að ein-
hverjir af fyrstu landnemunum liefðu fund-
ið það. Nöfn þeirra mundi enginn, en
sagan sagði að þeir hefðu stungið sér til
botns í iskalt vatnið og komið upp aftur
með stóra gullhnullunga í báðum höndum.
Síðan höfðu margir farið að leita að vatn-
inu, en fæstir komið aftur og enginn í
annað sinn. JÞeim vildi alt af til einhver
slys. Einn sökk í jörð; annar varð hund-
um sínum að bráð; sá þriðji varð undir
trjábol; og enginn vissi neitt með vissu um
það hvar vaínið var. Shorty hafði verið
því mjög mótfallinn, að Kitti færi þessa
för og sagt að það væri eitthvað „óhreint“
á þessum slóðum. En Kitti kvaðst nýlega
hafa heyrt getið um tvo fiokka gullleitar-
manna, sem ætluðu sömu leið og væru
rétt á unaan, svo hann þyrfti ekki annað
Ien að rekja slóðina.
„Þegar, eg er kominn á slóðina, ætti eg
að geta gengið 40—50 mílur á dag“, sagði
hann, „ogættiþá að komast fram og aftur
á einum mánuði“.
„.Já, þú kant að koma „aftur“ ef þú
kemst nokkurntíma „fram““, sagði Shorty,
,)6n það er nú einmitt þetta fram, sem mér
hugnast ekki. .Jæja, í guðs friði Stormur.
En vertu var um þig og gættu þín fyrir
Jack Lonfion: Gull-æ8i6.
- 172 -
kynginni. Og kærðu þig kollóttan, þó þú
komir tómhentur aftur.
H.
Yiku síðar var Kitti kominn upp í há-
fjöllin fyrir sunnan Indíánafljót. Yonin
um að komast á troðna slóð hafði alveg
brugðist, svo hann hafði skilið sleðann eft-
ir við upptök Klondike-fljótsins og bundið
farangurinn í bagga, 50 pund hvern, sem
hann lagði á hundana og einn bar hann
sjálfur á bakinu, Fór hann sjálfur á und-
an og tróð braut iýrir hundana.
Hvergi sást til mannaferða svo langt
sem augað eygði, ekki eiuusinni reykur
frá tjaldstað nokkurs ferðamanns. En Kitti
undi vel hag sínum úti á snjóauðninni,
því hann hafði fengið mesta dálæti á þess-
um lífsháttum sínum, á erfiðinu, á hund-
unum sínum grimmu, hvíldinni við bál-
köstinn, rökkrinu Janga, stjörnunum, sem
tindruðu yfir höfði hans og blikandi norð-
urljósunum. Uft var það á kvöldin, þegar
hann var lagstur fyrir, að hann rendi hug-
anum til San „Francisko, „XJndiröldunnar“
og O’Hara eins og draumsjóna Jöngu lið-
inna tíma. Honum var óskiljanlegt hvemig
hann hefði getað unað iðjuleysislífinu og
tekið þátt í þvaðri borgarslæpingjanna. Nú
- 173 -
talaði hann fátt en hugsaði þess meira og
hafði fengið megnasta viðbjóð á allri þess-
ari imynduðu speki og klúra tali sem var
daglegt brauð í ritstjórnarkompunum, vinnu-
sölum listamannanna og spilaskálum kaup-
hýslumannanna. Hvað vissu þeir um það,
hvað það var að vera svangur, þreyttur
og syfjaður, að eta sig mettan, hvílasfc og
sofa, eða hvernig blóðið streymdi um lík-
amann eins og vin, þegar dagsverkinu var
lokið. Honum var það óskilj anlegt, að
hann skildi geta haldið heilsu, lifað og
dregið andann í eiturlofti borganna án þess
nokkru sinni að finna löngun til þess að
fiýja á náðir veðurhörkunnar og fegurðar-
innar í heimskautalöndunum, sem honum
fanst nií hljóta að seyða menn til sín.
„Heyrðu Gulur, nú skil eg það“, sagði
hann við einn hundinn sinn, sem strax reis
upp á framlappirnar, leit til hans og dill-
aði rófunni. „Herbert Spencer var nær
fertugur, þegar hann loks gerði sér grein.
fyrir því hvaða hlutverk haun átti að
vinna. Eg var þó meira bráðþroska, þvl
eg var ekki þrítugur. Já, Gi-ulur, mér væri
næst að óska þess að eg væri fæddur úlfur
og hefði frá öndverðu verið bróðir þinn“.
Enn gekk bann í marga daga um
kletta og klungur, yfir gjár og gnýpur.
Hann var a? leita að einhverjum læk eða
þverá, sem rynni suður í Stuart-fijótið, en