Vísir - 11.11.1917, Blaðsíða 3

VlS/R
Skip gert npptækL
Sænsk* skólaskipið „Svithjod"
var hyrsett í Haliíax í júlí i
snmar, vegna þass að það hafði
tvo gúmmípoka meðferðis, og
úkreðiö að láta ekipatökudóm
skera úr því, hvort þ'að skyldi
gert upptækt,
Skipetjórinn segir eögu sin* á
þflssa leið :
Svithjod fór trá Buenos Aires
28. mars með maísfarm á leið tJl
Dftnm. Kom til Pernambaco eftir
34 daga ferð og fór þaöan 20.
m&í. 13 stnndsm siðsr birtist
óknnuur m«ðnr á þilfari skipsins-
Hann kvaðst heita Helmann og
htfa verið 3. stýrimaður á þýska
Bkipinu „B!úcboi“, sem liggur í
Persambnco Læddiat hann undir
þiljur í Svitbjod meðan hún Iá
þar, í því idcyni sð feomaat með
heniii beim tii Þýskalands.
Svitbjod kom tii Halifax 12. júlí.
Rannsókn á farmi þess fór fram
16. júií og voiu þá gúmmípok-
arnir fluttir í land. Þeir höfðn
verið sliráðir á birgðaskrá skips-
ins og skipstjóri kv&ðst eiga þá
sjáifur. Farþeginn þýski var
eianig fluttur i land og gaf skip-
stjóri þær npp5ý#ingar om hann
sem henn vissi.
Þann 4. ágúst kom enaknr sjó-
liðsforingi á ekipstjöí og tilkynti
skipshöffiinni að hún yrði fcö flytja
úr skipinu innan fjö$jra stunda,
þvi skipið yrði gert uþptækt. —
Skipstjóri spnrði um ástæður, en
fekk ekki sv*r. Skipshöfninni
var skipsð að hslda heimleiðis
nieð gufBBkipi sem f&ra átti dag-
inn wftir.
Þegar fresturinn var á ®nda og
sjóliðsforlnginn kom aftur, neitaði
skipitjórinn að yfirgefa skipið,
nema þ4 að hann yrði flutfcnr burt
með valdi, fyr en hann fengi að
vit» ástæðuna til þess að gera
ætti skipið upptækfc og hanngæti
formlega mótmælt því með aðstoð
sænska ræðismannsins. Það varð
þ'ó að samningum, að hann færi
þegar i land, en tækifæri til að
mótmæla skipstökunni skyldi hann
fá daginn eftir og vitneskju atu
áatæður Breta til þessa tiltækis.
Diginn eftir hitti skipstjóri yfir-
maun rannsðknarliðsins í Halifax,
og hélt hann því fr#m, að gúmí-
pokarnir hefðu ekki veriö tilareind-
ir á farmskránni og skipsskjölia
þvi verið fölsuð, og á birgðaikráta
hefðu þeir ekki verið settir fyr
en eítir að farið var sð rannsaka
skipið í Halífax. Þessu neitaði
skipstjóri og leiddi stýrimennina
sem vitni að því, að pokarnir hefðu |
verið komnir á skrána löngu áöur
og mótmælti þvi skiphtökunni.
Fregnir eru ekki komnar af
| þvi, hvernig dómur hefir f.Jiið í
þessu máli, en af þesaa má sjá,
að vissara er að fara varlega með
flnfcning og far&ngur sem skip
flytja frá Ameríku og að hafa öSI
plögg i lagi þegar til Halifsx
kemur.
Erlend mynt.
Kh. •/„ Bsnk. Pósfch
Sterl.pd. 14,10 15,00 15,00
Fic. 62,50 55,00 54 00
Doll. 3,05 3,30 3,40
Sjómannaskólmn
í Kristjaníu.
Hann var stofnaður árið 1845,
en ekki hefir verið bygt yfir hsnu
fyr en nú á þessu ári, og var hús-
ið vfgt í baust. ITyrst kom til
fcals að byggja yfir hann árið
1894 og aftur árið 1900. Skóla-
húsið sem nú hefir verið bygt
kostaði um hálfa miij. krðna.
Nýlega hafa verið gerðar breyt-
ingar á ken s'ufyrirkomulaginu,
sem genga i gildi í hsust. Nú
er skólinn i fjórtm deildum: 1.
fyrir akipstjóra með ströDdum
fram, 2. stýrimannadeild, 3. skip-
stjóradeild og 4. æðri skipstjórs-
deild. Tll þeas að fá aðgang að
tyretH deildinni veröa menn að
hafa verið hásetar i 12 mánnði
eftir 15 ára aidir. í stýrimanna-
deiidinni er krafist 30 mánaða
sjómensku og þar af 12 mánuði í
aiglingum erlendis. í skipstjóra-
deildiuni 42 mánaða sjómen°ku
og stýrimannsprófe. í æðri skip-
stjóradeild er venjnlegt skipgtjóra-
próf inntökuskilyrði.
í öllum deiidum er þess kraf-
ist, að ajón og h e y r n 6é óað-
finnanleg. Kenslntíminn í fyrstu
deild eru 3 mánuðir on 7 í hin-
nm. —
í Dinmörku er þoss krafist ttf
stýrimsncsefnnm, að þeir hafi ver-
ið í 2 ár á seglskipum stærri en
60 smá!., og hásetar að minsta
koBti í eitt ár, en sú krafa ®r
fallin niður í Noregi.
Stór persóna!
Hvert mannsbarn á íslandi, sem
komið er til vits og ár#, ætti að
þekkja Snæbjörn óðalsbónda í Her-
gilaey á Breiðafirði. Hann er tröll
að líkamsatgervi, hugdjarfur vlk-
ingur líkt og Þýakalandskeisarinn
Vilhjálmur. Sál þessa fræga «æ-
fara er mesta hamhleyp*, því að
þessi skýiði náfrændi minn, Snæ-
björn, hótar að sllta öll frænd-
semisböfid okkar á milli, ef eg sé
ekki allur með likama og sál á
sinu valdi. Hann — þðssi freist-
ari minn — hýður mér þan kosta-
boð að fæða mig hér, meðan hann
dveíur í Reykjavík, kosta ferð
mina til Hergilseyjar, og þar að
auki má eg borða m«t við hans
borð í heilan mánuð, Eu eg neita
freistaranum og vil ekki, að þessi
persóna hafi vald yfir mér. Sk*mm-
arboð Suæbjarntr þigg eg ekki.
Djöfullinn bauð þeim góða birði
langt ®m meira, en Jesús r»k
freistarann frá sér. Vík frá mér.
Snæbjörn! Nota þú þitt frelsi,
en hamlaðu mér ekki r>ð nota frelsi
drottins 1 Eg efast im, að biskup-
inn Jón Helgason og skáldið og
guðstrúarmaðuriun Mstthías bróðir
ir minn vilji vera skjólstæðingar
selamorðingjans, víkingsins í Her-
gilsey1).
Hugsað og ritað i J?sú nafni.
Ein&r Jochumsson.
(Neistar úr LjÓBÍnu).
1) Sn. aetfci það skilyrði, »8 E. J
hætti árásum sinum á þessa heið-
ursmenn.
- 15 -
„ Jú, bara að hann væri kominn hann Par-
ísarvinur okkar!“
En svo hristi Passepoil höfuðið og sagði
dauflega og leit um leið á búning sinn:
„Það er nú alls ekki víst, að bann vildi
kannast við okkur nú orðið“.
„Jajújú! Hann er bæði hugaður og
hjartagóður11, sagði Cocardasse.
„Já, sá kann nú að fara með korðann!
En sá flýtir og sá fimleiki, hvort sem er
til varnar eða sóknar!11
„Og meinheppinníspilum og ekki hrædd-
ur við að taka sér neðan í því og það
duglega".
„Eða þá að rjála við kvensurnar".
Þeir voru orðnir verulega hrifnir af
þessu skrafl sínu, stóðu við og tókust í
hendur mjög hátíðlega.
„Jæja, við gerum þetta þá fyrir hann
Parísarkunningja okkar ef hann vill nota
okkur til þess. Er það ekki afráðið?11
„Jú, og við skulum líka gera hann að
mikilmenni. Peyrolles er nógu ríkur og
maurarnir hans verða okkur áreiðanlega
til hjálpar". '
J?að var þá Peyrolles, þessi trúnaðar-
maður Gonaagua, sem ýtt hafði þessum ná-
nngum af stað. Þeir þektu Peyrolles vel
Og Gonzagua húsbónda hans enn þá bet-
ur. Áður en þeir fluttust til Tarbes höfðu
þeir lialdið stóran skimingaskóla rétt hjá
- 16 -
Louvre í París og var aðsókn mikil að
skólanum, jafnvel frá hirðiimi og „æðstu
stöðum“. Þessi skóli hefði því veJ getað
fleytt þeim fram, ef ekki hefði verið þess-
ar svonefndu ástríður þeirra. Báðir vóru
þeir aunálaðir einvígismenn og loks rak
að því, að þeir nrðu að loka skýlanum og
flýja Paris í skyndi.
Þeir gerðu sér góða von um, að þetta
verkefui, sem nú lá fyrir þeim, mundi færa
þeim eitthvað í lúkurnar.
Klukkan var orðin tvö þegar þeir komu
í fi’arrides þorpið og var þeim þar vísað á
veitingahús, sem kallað var „Barkakýlið11.
Þegar þeir komu inn í skenkistofuna, var
þar margt manna fyrir. Ung stúlka bar
gestunum vínföng og hjálpaði þeim að
kveikja i tóbaks-pípunum, Gestirnir voru
sex að tölu og þurftu heldur en ekki hress-
ingar, eftir að hafa farið yfir Pyrenafjöllin,
enda voru þeír ósparir á vistirnar. Á þil-
inu héngu sex korðar, miklir og biturlegir.
Allir báru þessir gestir það með sér, að
þeir voru óróaseggir og vígamenn. Þeir
voru dökkir yfirlitum, illúðlegir á svip og
höfðu yfirskegg mikil og snúin. Mundi
hverjum almennum borgara hafa fallist
hugur, hefði hann komist í þennan hóp.
Þrir þeirra, sem sátu næst dyrunum, litu
út fynr að vera Spánverjar. Yið annað
borð sat Itali og hafði ör, sem náði alla
- 17 -
leið ofan frá augnabrún niður á höku og
andspænis honum sat Þjóðverji, svartur og
svipillur. Við þriðja borðið var maður frá
Bretagne með ógreiddan hárlubba og að
öllu hinn fantalegasti.
Spánverjarnir hétu Soldagne, Pintó og
Pepe og var hinn síðastnefndi kaliaður
„burgeisinn“ að viðurnefni. Allir voru
þeir sldlmingakennarar sinn frá hverri
borg á Spáni.
Italinn hét Giuseppe Faenza, Þjóðverj-
inn Staupitz og fanturinn frá Bretagne Jó-
el de Jugan. Hafði Peyrolles smalað þess-
um höfðingjum saman, enda var honum
trúandi tii að velja.
Cocardasse og Passepoil hnykti við þeg-
ar þeir komu inn í veitingastofuna og sáu.
hverjir fyrir voru.
Ekki var nema einn gluggiun á skenki-
stofunni svo að þar var æði skuggsýnt inni,
enda sáust varla handaskil fyrir tóbaks-
svæiu — naumast hægt að grilla í annað
en uppstrokin yfirskeggin og korðana á
veggnum. En þá gullu aliir við einum.
rómi:
;,Herra Cocardasse! Séra Passepoil!“
Cocardasse brá hönd fyrir auga til að
sjá betur og kallaði:
„Þetta eru þá alt saman gamlir kunn-
ingjar!“
„Alt gamlir vinir og kunningjar!“ tók