Vísir - 14.02.1918, Blaðsíða 3

V i $ *
Nýit blað á Akureyri.
í fyrradag byrjaði nýtt blað
að koma út á Akureyri. Það
heitir „Dagur“ og er Ingimar
Eydal, sem áður var meðritstjóri
íslendings, ritstjóri þess.
Þetta nýja blað er s t j ó r n-
arblað og mun gefið út af
j,Tíma“-klíkunni. Byrjar það
með því að lofa stjórnina fyrir
öll hennar afrek, en álasar dag-
blöðunum báðum hér í íteykja-
vík, ísafold og Norðurlandi fyrir
að þau gangi erindi Björns
Kristjánssonar og Jóns Þorláks-
sonar.
Blaðið kvað vera að stærð
eins og hálfur Vísir samanbrot-
inn. Er það nú eina stjórnar-
blaðið utan Eeykjavíkur. — Er
það eftirtektarvert, að öll bíöðin
úti u in landið skuli vera
orðin fráhverf stjórninni.
eítir óíriðinn.
Það helir vakið afar mikla
■eftirtekt í heiminum, hvernig
Bonar Law foringi íhaldsmanna í
Bretlandi, svaraði áskorun, sem
stjórnin hafði fengið um að leggja
nú þegar á eignaskatt.
Hann svaraði á þá leið, að
eignaskatti væri ómöguelgt að
koma á, meðan á ófriðnum stæði,
■og ef vinna ætti upp skuldir
H.f. Eimskipafélag Islands.
fer héðan innan skamms til
Ísaíjarðar,
ef hægt verður að komast þangað fyrir ís. Skipið kemur við á
I Dýrafirði og Patreksíirði, ef hæfilega mikill fiutningur
fæst þangað.
3E»eir sem hafa vörur til þessara staða, eru beðnir að
tilkynna oss það skriflega sem fyrst, og þá hversu mikið.
M.f. Eimskipafélag íslands.
Búðarstúlka
óskast í vefnaðarvörubúð. Tilboð 1 lokuðu umslagi, merktu
6 62
afhendist á afgreiðslu Vísis.
Norðlenskt saitkjöt i heiium tnnnnm
fæst með góðu verði hjá
Páli ÁrnasyDÍ, Skólavörðustíg 8.
iem ðiga að birtast i VÍSI, verðsr að aífzesða í siðasfa
lagi M. 8 f. ft. át&oiHn-dagiKffi.
ríkisins með sköttum í framtíð-
inni, þá yrði það of mikil byrði
fyrir iðnaðinn. Það yrði að
koma þessu þannig fyrir, að
herkostnaðurinn yrði greiddur
af þeim auði einstakra manna,
sem aflað hefir verið meðan á
ófriðnum stóð og sem enn verð-
ur í einstakra manna höndum í
ófriðarlok. 'Það verði að forð-
ast sem mest, að leggja skatt á
þá menn sem vinna fyrir föstu
kaupi, en leggja hann í þess stað
á stóreignamennina, til þess að
koma í veg fyrir það, að menn
haldi því áfram eftir ófriðinn að
draga að sér ógrynni auðæfa.
„Það er sannfæring mín“,
sagði Bonar Law, „að það yrði
happadrýgst, bæðifyrirefnamenn-
ina og ríkisheildina, að eignír
einstakra manna yrðu teknar til
þess að borga ríkisskuldirnar“.
Blaðið „Daily' Chronicle“ er
samþykt þvi, að ekki megi í-
þyngja iðnaðnum með sköttum,
en óttast það, að eignanám myndi
leiða til þess að menn hættu að
spara, en það mundi verða skað-
legt þjóðinni. Vill blaðið helst
láta framkvæma þetta eignanám
með því að hækka tollana, því
að það mundi ekki draga- úr
sparseminni.
(Pramanritað er tekið úr danska
blaðinu „Politiken11, og ef rétt
er þar frá skýrt, þá er hér um
afarmerkilega kenningu að ræða
og enn merkiíegri er hún fyrir
það, að henni er haldið fram a£
einhverjum helsta foringja breskra
íhaldsmanna).
275
varðarkompuna, en hárin risu á höföi Gonza-
gua af skelfingu.
„Kannske þaö sé einn af okkar raönnum,“
sagöi Peyrolles titrandi.
„Nei,“ sagöi Gonzagua. „Eg kannaöist viö
veiniö.“
1 sömu andránni sáu þeir fimm mönnum
bregöa fyrir niöri hjá Díönu-musterinu.
„Hver er foringinn?“ spuröi Gonzagua.
„Gendry,“ svaraöi Peyrolles.
Gendry þessi var stæröar rumur og jötunn
aö aíli. Hafði hann áöur verið undirforingi
í lifveröinum.
„Þá er nú þetta búis!“ sagöi hann, „og nú
förum viö aö sækja kauöann."
„Vi'ö lýsum allir víginu á hendur okkar, meö
því aö viö eigum allir hlut aö máli.“
En nú varö aö hafa hraöan við, ef ske kynni
að menn ríkisstjórans bæri aö, þótt ekki væru
þeir vanir aö vera þar á ferö.
„Hann er glóðvolgur enn,“ sagöi foringinn.
Þeir komu nú aö sumarskálanum, en heyröu,
eitthvert þrusk um leiö og þeir gengu hjá.
Kroppinbakur haföi farið í liumátt á eftir
þeim, en virtist eiga bágt með að halda sér
nppréttum. Gonzagua veitti því litla eftirtekt,
en hnipti í öxlina á honum um leið og hann
benti á börur, sem þar voru, og sem foring-
inn vai aö breiöa yfir. Lá þá viö sjálft, að
K' oppinbakur misti jafnvægið.
Paul Feval: Kroppinbakur. ^
276
„Hann er blindfullur,“ sagði einn af vinum
Gonzagua.
I’eir báru líkið ifin í garöinn og þaðan út
á götuna.
Þaö var komið undir morgun, og klukkan
oröin fjögur, en götuljóskerin voru farin aö
loga dauft, og báru enga birtu. Gengu þeir nú
sinn í hverja áttina, en Gonzagua hélt heim
til hallar sinnar og Peyrolles með honum.
Hafði þeirn Óríal, Montaubert og Gendry ver-
iö falið að fleygja likinu í fljótið, en þegar til
kom haföi enginn þeirra kjarlc í sér til þéss.
Skildu þeir þá börurnar eftir i afskektri götu
og fóru leiðar sinnar. En seinna um morguninn
brölti Barbauchois garnli þarna á fætur á
þessum sama staö, enda þótt Cocordasse og
Passepoil heföu skilið við hann liggjandi endi-
langan inni í garöinum, þvi að h a n n og
enginn annar var líkið, sem borið var út
þaðan.
„Þetta er nú heldur grátt gaman fyrir ann-
an eins mann og mig,“ nöldraði hann og
skundaði heim til konu sinnar, enda bjóst
hann við, að hún væri farin að undrast um
sig.
Kroppinbakur gekk síðastur út úr garðinum
og varð að hvíla sig hvað eftir annað og styöj-
ast við múrvegginn, en ekki var hann ölvað-
ur, eins og kunningjar Gonzagua héldu. Mundi
Gonzagua, þótt hann vera orðinn breyttur í
•
277
útliti, hefði haym gefið sér tíma til að athuga
það.
Ekki var nema stuttur spölur heim að húsi
Hinriks, en samt var Kroppinbakur óratíma
að komast þá leið, og varð stundum að skríða
á höndum og fótum. Allar dyr voru þar opn-
ar upp á gátt, jafnvel dyrnar að insta herberg-
inu, sem engum leyfðist annars að koma inn
í. Það fór að korra í honum, en hann gat ekki
kallað á neinn til hjálpar sér. Skrínið, sem
skjölin voru geymd í, hafði verið brotið upp
með exi og skjölin öll á burtu. Hann hné þarna
niður eins og hann væri að bana komin.
Klukkan var nú oröin fimm og farið að lýsa
af degi. Kroppinbakur staulaðist á fætur og
tók hvítar silki-umbúðir, allar blóðugar og
rennblautar, frá vinstri öxlinni Var hann á-
kaflega óstyrkur og stundi þungan. Loksins
gat hann náð sér í léreft og vatn, og fór nú
að þvo djúpt og mikið sár, sem var á öxl-
inni, en silki-umbúðirnar voru rifnar af föt-
um Hinriks Lagardere, þótt sárið væri áí
kryplingnum. Virtist honum nú létta við þettá,-
„Þeir hafa svift mig öllu, vopnum mínum
og ást minni,“ sagði hann um leið og hann
reis á fætur. „Á þínar náðir flý eg, skapari
minn, og ákalla þig, því að nú hefi eg að eins
einn sólarhring til að vinna aftur átján ára
verk!“