Vísir - 02.04.1918, Blaðsíða 3

IViSIR
er flutt
i hús P. J. Thorsteinsson kanpm., Hafnarstræti 15.
Opin daglega frá kl. 9 árd, til 7 síðd.
Talsími 8 8 7.
Útborganir daglega frá kl. 9—12 og 1—3.
Hafnarstjórinn í Reykjavík.
Þtfrariim Kristjánsson.
leykisvinnust. Ijama lónssonai
Hverfisgötu 30
smíðar alt sem að beykisiðn lýtur, eftir pöntun
svo sem: Lýsistunnur. Kjöttunnur, Síldartunnur. Tekur að sér
uppsetningu á kjöt- og síldartunnum úr tilbúnu efni. — Hefir á
lager bala og kúta; sömuleiðis nokkur hundruð nýar síldartunnur.
Vöndað vinna. Lágt verð. Fljótt og vel a! hendi leyst.
Virðingarfylst
Bjarni Jónsson, beykir,
0
ávalt fyrirliggjandi. — Sími 214.
Hið íslenska steinofíuhlutafélag.
Stjörnar-
smekkvísi.
Eins og kunnugt er, þá eru
allir farþegar, sem héðan fara
■aneð skipunum til útlanda (og
farangur þeirra) skoðaðir íj krók
og kring, inst sem yst, og vafa-
laust myndu hjörtu þeirra og
nýru rannsökuð líka, ef til þess
Tseru nokkur ráð. I3að verður
ekkí hjá þessu komist, ef menn
■á annað borð vilja íá að komast
út fyrir pollinn og er því þýð-
ingarlaust að mögla. En þessi
rannsókn er ekki látin nægja,
og eins og hún er fyrirskipuð,
er hún mjög móðgandi fyrir alla,
sem rannsakaðir eru.
Allir, sem utan ætla, verða að
sækja skriflega um leyfi „hins
háa stjórnarráðs“ og um leið lofa
því, einnig skriflega, að viðlagðri
æru og drengskap, að flytja ekk-
ert með sér annað en nauðsyn-
legan fatnað — bókstaflega ekk-
ert annað. Það er ekki um neitt að
villast. Ef menn láta eitthvað
annað en föt sín, eða það sem
þeim heyrir til,í kisturnar eða vas-
ana, þá er það brot á þessu dreng-
skaparheiti. — En svo er þetta
drengskaparheit manna algerlega
einskisvirt og nákvæm rannsókn
á öllum f arangri þeirra og fötum
látin fara fram!
Til bvers er þá verið að láta
menn skrifa undir þetta dreng-
skaparheit? Ekki sjáanlega til
annars en þess, að það verði
gefið mönnum sem ómisskiljan-
legast í skyn, að æra þeirra, dreng-
skapur. orð og eiðar sóu að engu
hafandi. Eftir að drengskapar-
heitið hefir verið gefið, er skoð-
unin á farangri manna persónu-
leg móðgun við hvern einasta
mann, sem hún er framkvæmd
hjá.
En auk þess sem stjórn vor,
sem þetta fyrirskipar, hefir sýnt
það, að hún er fram úr öllu
1 a g i smekkvís, þá hefir hún nú
nýlega sýnt, að hún getur verið
fyndin í smekkvísi sinni.
Skoðunin á farþegunum og
flutningi þeirra kostar peninga.
Til þess að framkvæma hana
þarf marga menn. Auðvitað er
bæjarlögreglan látin vinna að
henni, það sem hún kemst yfir,
en það þarf fleiri menn. Og þó
að lögregluþjónarnir fengju ein-
hverja aukaþóknun fyrir þetta
starf, þá er það síst teljandi eft-
ir þeim. í>eir eru ekki svo há-
launaðir. Enda er þetta tæplega
„þeirra verk“. — En vegna þess
einmitt, að þetta eru ekki venju-
leg lögreglustörf, þá hefir stjórn-
in ekki þóttst geta lagt kostnað-
inn á. landssjóðinn, heldur eru
farþegarnir, sem skoða á, um
leið og þeir undirskrifa áður um-
getið drengskaparheit, látnir
greiða ákveðið skoðunargjald.
Svo er þó að sjá, sem stjórninni
hafi fundist þetta, að láta menn
borga fé fyrir að vera móðgaðir
opinberlega, vera nærri því o£
fyndið, því að í stað þess að
mæla svo fyrir, að farþegamir
skuli greiða gjaldið, lætur hún
krefja útgerð skipsins um það,
auðvitað vel vitandi, að það
muni þá verða lagt á farþeg-
ana.
Stjórnin hefir með lögum fyr-
irskipað þessa skoðun. I lögun-
um er það vitanlega alls ekki
ákveðið, að farþegar eða skipa-
eigendur skuli bera kostnað a£
39§
Dyrnar réyndust ramlega lokaöar og skipaði
ríkisstjórinn a'S mölva hurðina, en þá heyrS-
íst gráthljós og- aumkvunarlegt vein úr hinum
enda salsins.
„Hjálp! Hjálp!" var kallaiS og var þaS
Donna Crúz, sem kom æöandi inn meS fötin
rifin og tætt og féll að fótum furstafrúarinn-
ar. „Þeir ruddust inn í kirkjuna og ætluðu
aö þrífa Áróru með sér,“ veinaöi hún.
I salnum komst alt í uppnárn, en rödd Hin-
riks yfirgnæföi alt og alla.
„Fáið þið mér sverS! í guiSs bænum, fáiö
þiÍS mér sveriS!“ hrópa'ði hann.
Ríkisstjórinn spenti sitt eigið sverð af sér
og fékk honum þa'ð.
„Hjartans þökk, yðar konunglega tign,“
sagöi Lagardere. „Opni'S nú gluggann og kall-
íð til lýösins, aö hann megi ekki varna mér
vegar.“
Hann skók sveröið og hvarf burt eins og
örskot.
Aftökum þeim, sem áttu sér staö innan
múra ríkisfangelsisins, var venjulega haldið
leyndum. Hafa Parísarbúar jafnan verið fíknir
í að horfa á slíkar hroða-athafnir og gerði
tnúguritin illan kur þetta kvöld, sem endra-
nær, yfir því, að höggva skyldi morSingja
Nevers á afviknum stað. Samt þótti lýðnum
það bót í máli, að öllum skyldi leyft aS horfa
á aiS höndin væri höggvin af honum.
Paul Feval: Kroppinbakur.
399
Klukknahringingin hafiSi ýtt öllum skríl
þessa borgarhverfis út á götuna og svæðið
umhverfis fangelsið var troðfult af fólki, þeg-
ar fang-inn var leiddur út, en enginn þekti
Lagardere af öllum þeim fjölda. Gátu menn
sér til urn hina og þessa glæpi, sem þessi
ungi og- knálegi hermaiSur, er gekk þar bund-
inn á bá'öum höndum viö hlið prestsins og
milli fjögra varðmanna, hlyti a'ö hafa gert
sig sekan í.
Viö sáluhliöiö á kirkjugaröinum brunnu tvö
blys og var þessi hersing í þann veginn aö
beygja þar inn, en var þá skyndilega stöðv-
uö eftir fyrirskipun ríkisstjórans. Fanginn
var leiddur inn í höll Gonzagua og múgurinn
beiö þar fyrir utan á meðan.
Kring um kirkjugarðinn var hlaðinn múr-
veggur. Sáluhliöið vissi út að götunni Saint-
Magloire, en annað hliö út að Tveggja-kirkna-
götu og hiö þriöja út að nafnlausum götu-
rangala. Ennfremur voru 'mjóar dyr á múrn-
um, ætlaðar múnkum til að fara um meö
helgidóma sína.
Kirkjan sjálf var lítil og fátækleg. Voru
á henni tvennar dyr út í kirkjugaröinn, en
hann var fyrir mörgum árum hætt að nota
til greftrana. Voru það aö eins fáeinar fjöl-
skyldur af gömlum ættum, sem enn höfðu
rétt til þess aö búa meðlimum sínum þar
hinn hinsta hvílustað.
400
Það var kómið frani undlr hálftíma síðan
farið var með fangann inn í höll Gonzagua.
í kirkjugarðinum sjálfum var þreifandi myrk-
ur og sáust þaðan ljós í öllum gluggum á
stóra salnum í höllinni, sem Nevers hafði átt
forðum daga.
Rétt hjá kirkjugarðinum var trjárunnur,
og þar biðu félagar Gonzagua og töluðust
við hljóðlega. í göturangalanum nafnlausa
voru hestar til taks.
Inni í kirkjunni var annar hópur manna.
Þar var skriftafaðir furstafrúarinnar og Áróra
hjá honum og krupu þau hvort við annars
hlið. Skamt þaðan stóðu þeir Cocordasse og
Passepoil ásamt Chavemy og Donna Crúz,
sem áttu þar hljóðskraf saman.
Cocordasse og Passepoil þóttust þegar heyra
eitthvert gransamlegt þrusk í kirkjugarðinum,
og tóku þeir báðir að titra, en Chavemy og
Donna Crúz slitu samtalinu.
„Ó, þú heilaga guðs móðir!“ andvarpaði Ár-
óra. „Miskunna þú okkur!“
Þau heyrðu nú öll einhvern ókennilegan há-
vaða rétt hjá.
Félagar Gonzagua höfðu séð skugga fará
þrisvar sinnum fyrir ljósið og var það merki
fyrir þá til að brjótast inn í kirkjuna.
í þessum svifum laumaðist Donna Crúz út
um skrúðhúsdyrnar til þess að kalla á hjálp.
Nú ruddust þeir félagar inn og gekk Na-