Vísir - 18.06.1918, Síða 2

Ávarp
iramleiðenda og annara.
frá útflutniiigsiiefndifiiii.
Bazar
Landsspítalasjóðsins
verður opnaður miðvikudag 19. júní n. k. kl. 1 e. h. í Good-templ-
arahúsinu. Gjöfum til hans veitir undirrituð nefnd þakksamlega mót-
töku.
Landsmönnum mun kunnugt, að landsstjórnin heíir gert samn-
ing við stjórnir Bandamanna um kaup og aðflutning á öllum þeim
nauðsynjavörum sem landið einkum mun þarfnast fram að 1. maí
1919, en til þess að innflutningsheimildir fengjust, hafa stjórnir
Bandamanna áskilið sér forkaupsrétt á öllum helstu afurðum lands-
ins, sem ekki verða hagnýttar í landinu sjálfu, með þeim kjörum
sem þegar hafa verið birt í nokkrum atriðum, en að öðru leyti
munu verða birt hið allra bráðasta fyrir hverja vörutegund út af
fyrir sig. — Jafnframt er það áform Bandamanna, að krefjast af-
hendingar á allri þessa árs framleiðslu ullar og lýsis, svo og meiri
hluta fiskjarins, eða máske alls, og enn fleiri vara, alt með fast-
ákveðnu verði samkvæmt samningnum.
Þessir skilmálar, hversu sem um þá verður dæmt, voru ófrá-
víkjanleg skilyrði fyrir því, að landið yrði ekki sett í algert að-
flutningsbann, sem tæki fyrir alla lífsvon atvinnuveganna og þannig
stofnuðu þjóðinni beinlínis og óbeiniínis í hinn mesta voða af mat-
vælaskorti og klæðleysi. — Og þess vegna hefir landsstjórnin með
samráði við Alþingi undirgengist þá.
En eins og ráðstafanir landsstjórnarinnar verða að teljast óhjá-
kvæmilegar, eins er það nauðsynlegt að landsmenn, framleiðendur
og aðrir, geri sitt til þess að fullnægja samningnum hiklaust, og
sem kostnaðarminst sjálfum sér og landinu í heild. Það mun flest-
um ljóst, að slíkum samningi, sem þing og stjórn þannig hefir gert
landinu til bjargar, er skylt að fullnægja, enda hefir Alþingi og
landsstjórnin þegar gert, og mun vafalaust gera frekari ráðstafanir
sem til þess þurfa, meðal annars til þess að þeir, sem viljugir hlýða
samningsákvæðunum, líði engan baga í samanburði við hina, né
vegna óhlýðni þeirra.
Þess vegna viljum vér leiða athygli landsmanna að því, hve
æskilegt það er, að framleiðendur komi sem fyrst með framboð sín,
jafnskjótt og varan er tilbúin til útflutnings, og þannig styðji út-
flutningsnefndina til þess að hagnýta sem best þau flutningstæki,
sem nú þegar eru fyrir hendi, og framvegis bjóðast, svo að afurð-
unum verði komið sem fljótast, og í tækan tíma frá landinu. Með
því mun skipakostur landsins notast betur og seljandinn spara
óþarfa geymslukostnað og ábyrgð, auk þess sem peningarnir þá
mundu koma fyr inn í landið.
Síðast en ekki síst viljum vér benda á það, að með því greið-
lega að fullnægja samningsatriðunum, sem hvort eð er ekki mun
verða undan þokað, tryggjum vér oss best, að þeirri fyrirgreiðslu
á aðdráttum vorum, sem Bandamenn í áminstum samningi hafa
heitið oss, verði fullnægt.
Eeykjavík 14. júní 1918.
Thor Jensen, Pétur Jónsson.
formaður.
Ó. Benjamínsson,
I dag, 18. júni
byrja jeg að taka á móti
skófatnaöi til viögeröar
á Langaveg 43 (aktýgjaviDnnstofnnni). Sími 633.
Einar Póröarson
skósmiður.
Anna Daníelsson. Ásthilðnr Thorsteinsson
Elín Jóna^ansðóttir. Gnðrán Árnason. Katrín Maguússon.
Maria Ámnnðason. Þórnnn Jónassen.
Tómar
steinolíutunnur
17. júni.
Hátiðahölðin i gær.
Undanfariu ár hafa iþrótta-
menn bæjarins gengist fyrir há-
tiðahöldum 17. júní, og eins var
það í gær. Kl. 3l/a stefndu þeir
bæjarmönnum saman við Aust-
urvöll og satnaðist þar saman
múgur og margmenni. Þaðan
gekk mannfjöldinn í þéttri fylk-
ing með lúðrasveit í broddi vest-
ur Kirkjustræti og Suðurgötu.
Allir alþingismennirnir voru með
í förinni og gengu næstir lúðra-
sveitinni.
Þegar komið var á móts við
kirkjugarðshliðið, staðnæmdist
fylkingin og Magnús Pétursson
alþingismaður sté þar í ræðustól
og flutti skörulegt erindi fyrir
minni Jóns Sigurðssonar.
Komst ræðumaður sro að orði
í upphafi ræðunnar, að oss væri
þörf á að auka þrek vort, fram-
girni og festu úr þeirri uppörf-
unarlind, sem líf Jóns Sigurðs-
sonar og fordæmi væri hverjum
góðum íslendingi. Þegar mikil-
menni kæmu fram hjá þjóðunum,
yrðu holurðir að hlemmivegum
og beljandi fljót eins og bæjar-
lækir og auðsóttar þær leiðir sem
áður virtust ófærar, ný markmið,
sem enginn eygði áður, blöstu
þá við og saga þjóðanna-fengi
nýjan blæ. Eins og snortnar af
leiftri hröðuðu þær sér út á bin-
ar nýju brautir, sem þjóðhetjum-
ar beindu þeim á. Mikil gæfa
væri það hverri þjóð að eignast
slíkar þjóðhetjur og slíka þjóð-
hetju hefðum við átt þar sem
Jón Sigurðsson var. K?aðst
ræðumaður ekki ætla að rekja
æfiferil Jóns Sigurðssonar eða
lýsa æfistarfi hans, heldur að
benda mönnum á, á hvern hátt
þjóðin og einstaklingarnir gætu
best heiðrað minningu hans, en
það væri með því að sýna það í
verkinu, að æfistarf hans hafi
borið ávöxt og kent oss að feta
í fótspor hans í ósérplægni og
ættjarðarást. Nú væri mjög að
oss krept utan frá í verslun og
viðskiftum og yrði því að vinna
að því að vér gætum sem mest
kaupir
Chr. Berndsen,
Skólavörðustíg 15 C.
búið að því sem landið gæti í
té látið. Að því marki væri nú
unnið með öllum þjóðum og mik-
ið í sölurnar lagt til þess bæði
af einstaklinganna hálfu og heild-
arinnar. Hér hefði löngum þótt
mest i það varið, að láta sem
mest í orði, en nú þyrftum vér
að beita oss til framkvæmda. Og
beindi ræðumaður því til hinna
ungu ötulu iþróttamanna vorra,
að beitast fyrir vakningu í þá
átt, að efla sem mest framleiðsl-
una og notkun innlendra efna 1
landinu. En í vörninni gegn
örðugleikum þeim, sem heims-
styrjöldin Ieiddi yfirlandið, gæf-
ist oss besta tækifærið til þess
að sýna að vér séum landar
Jóns Sigurðssonar.
En ekki gæfist oss þó síður
tækifæri til að sýna það í þeirri
úrslitasókn, sem nú væri hafin
til að ná fullri viðurkenningu á
fullveldi landsins. Mundi það
vera góðs viti, að i dag væru
allir þingmennijnir hér saman
komnir við leiði Jóns Sigurðs-
sonar, sem fyrirboði þess að nú
væri að því komið að sigur
yrði unninn í þeirri sókn sem
Jón Sigurðsson hóf. Hefðu nú
líka Danir viðurkent rétt vorn
frekar en nokkru sinni áður,
er þeir hefðu ákveðið að senda
hingað menn til samninga, en
því yrði þá og að treysta, að
fulltrúum þjóðarinnar væru minni'
stæð einkunnarorð J óns Sigui'ð8'
sonar:
„Aldrei að víkja“
og að þeir hopuðu hvergi fra
réttarkröfu vorri sem værí full-
komið fullveldi íslands. En um
það þyrfti ekki að efast, enda
þættust þeir þess fullvissir, a
þeir hefðu þar þjóðina alla a
baki sér.
Að lokum minti hann á eggj
unarorð Nelsons á undan or
ustunni við Trafalgar: „Englan