Vísir - 26.06.1918, Blaðsíða 2

iV i S i R
V ISIR.
AígirsiSslz. blaiííaa i Aðaíetræí
14, opia lrí, kl, 8—3 h hyerjaia d**i,
Skriísíofe á sama st»Æ.
Simi 400. P. 0. Box 867.
Ritaíjöriua til viStala írá ki. 2—8.
Prenigmiðjau ft Laagsveg 4
fiími 1S3.
Aaglýsiagajc vaitt mfifctakn i Ls,uá;
fitjörnaaai sítir kl. 8 6 kvCidin.
Ánglísingsverð: 53 ai\r. hver sts,
dálk* i «t»rxi 'angi. 5 anra or?.. i
BariEUgijaiagn* »eí Oímyfctu letri
r
Arsfundur
hÍB8 Í8lenska kennarafélags
er í dag kl. 4 í söngsal bárnaskólaus.
Tillaga til lagabreytingar, sem samþykt var í fyrra, verð-
ur borin upp til endilegra úrslita.
Aðalfundarefni: Framtíðarhorfur fyrir skólahald.
fteykjavík 26. júní 1918.
Endurnýið
íslensku fánana
! áður en sendinefndin kemur f®
Allar stærðir fást kjá
jEgilIJaeobsenj
Samningarnir
við Dani.
Jón Þórarlnsson,
p. t. forseti.
Vísir er elsta og bessa
dagblad landsins.
yosmpdapappÍFinn er kominn.
Birgið yðnr sem
íyrst, því að óvíst
er að melri birgðir
fáist í snmar.
Hans Petersen, Bankastræti 4.
Iþróttamót.
8. íþróttamót Skarphéðins
verðnr haldið að Þjórsártáni langardaginn 29. jnni
og hefst kl. 12 á hádegi.
Þar verður kept í íslenskri glímu um skjöldinn, kappblaup,
stökk margs konar. Þar sýna leikfimi 5 inenn úr íþróttafélagi
Beykjavíkur. Ræðuhöld, söngur og fleira.
Komið til Þjörsár á laugardaginn!
Bifreið fer austur
t
••
&ð Olíusá eða Stokkseyri
á langardagsmorgnninn.
Nokkrir mean geta fengið far.
Upplýsingar í talsíma 696.
Loks er þá að því komið, að
þingið á að fara að fást við það
verkefnið, sem það aðallega var
kallað saman til að fjalla um, þ.
e. fánamálið og í sambandi við
það samningatilraunir við Dani,
um alt samband Islands og Dan-
merkúr.
Ef litið er yfir þingstörfin, sem
þegar hafa verið unnin, þá tek-
ur maður ekki eftir einu öðrum
fremur.? Þar erekkert að sjá, sem
ekki hefði mátt bíða venjulegs
þingtíma, en margt óþarft. Ensku
samningarnir ^þurftu ekkert til
þingsins kasta að koma og öll-
um er vitanlegt að þingið hafði
engin áhrif á þá.
En hvers vænta menn þá af
samningunum við Dani? Ef nokk-
urt mark ætti að taka á þeim
blöðunum, sem mest hafa latið
til sín heyra um þau mál og
fremst þykjast standa i sjálfstæð-
isbaráttunni, þá verður ekki sagt
að horfurnar sóu glæsilegar. í
öðru olðinu segja blöð þessi
raunar að allir þingmenn standi
sem einn maður og haldi fast við
hinar fullkomnustu sjálfstæðis-
kröfur og að baki þeirra standi
þjóðin óskift í þessu máli. En
í hinu orðinu strá þau svika-
brigslum á báðar hendur, furða
sig á tórolæti blaðanna um þetta
„mál málanna", lýsa eftir áskor-
unum frá þjóðinni um að halda
nú fast saman og bopa hvergi,
og sjá gular og grænár hættur
í öllum áttum, Traustið, sem
blöð þessi bera til þingsins og
mestu sjálfstæðisgarpa þess virð-
ist þá heldur ekki upp á marga
fiska, því að öðru veifinu stað-
hæfa þau, að ef stjórnarskifti
yrðu knúin fram, þá mnndi það
verða til þess að girt yrði fyrir
framgang fánamálsins.
En allir vita að hjal þessara
blaða er markleysa ein. Gaspur
þeirra miðar að því einu að gera
sig og sína sem dýrðlegasta i aug-
um þjóðarinnar, sem hinar einu
sönnu sjálfstæðishetjur landsins.
Ef hin blöðin vita það, sem
þessi umræddu blöð fullyrða að
minsta kosti í öðru orðinu, að
þingmenn muni allir vera ein-
huga um að halda einarðlega
fram kröfum vo'rum, til hvers er
þá að vera að leggja þeim lífs-
reglurnar og telja kjark í þá?
Og til hvers ætti þjóðin að vera
að senda þinginu áskoranir um
að gera einmitt þaS sem allir
vita að það ætlar aS gera? Bara
til að sýnast? Og fyrir hverj-
um? Myndu ekki hinir dönsku
sendimenn geta komist að ósvik-
inni raun um samhug vorn í
þessu máli, þegar þeir fara að
semja við þingið, þó að öllu mál-
skrafi sé slept bæði í blöðum og
á mannfundum úti um landið?
Það verður auðvitað að játa
það, og það finna blöð þessi
væntanlega á sér, að stjórnmála-
ástandið í landinu muni fremur
draga úr sjálfstæðisguðmóði þjóð-
arinnar en auka hann. Á þingi
þjóðarinnar er svo ástatt, að þeir
ráða þar mestu, sem minst finna
til ábyrgðarinnar og meiri bluti
þingsins virðisb meta meira kliku-
fylgi en mannkosti þeirra mamia,
sem það felur mestu trúnaðar-
stöðurnar. En hvers á svo fá-
menn þjóð sem íslendingar að
vænta af framtíðinni, ef það á
að verða aðalreglan, að felaekki
bestu og vitrustu mönnum henn-
ar stjórnina heldur liðléttingum,
sem brestur bæði vit og vilja til
að leysa stjórnarstörfin sæmilega
af hendi.
Það situr illa é þeim mönu-
um, sem halda uppi slíku óald-
arástandi í landinu, að álasa
landsmönnum fyrir það, þó að
þeir kunni sér læti, er þeir hugsa
til þess, hvað orðið getur úr
þessum fyrirhuguðu samningum
við Dani, þó að þeir fyllist ekki
guðmóði og ofsakæti af því að
hugsa til þess, að ísland eigi ef
til vill, innan skams, að verða
algerl. sjálfstætt ríki undir stjórn
þessara sömu manna. Miklu frem-
ur mættu menn furða sig á því,
að þjóðin, þrátt fyrir alt, skuli
treysta þinginu til þess að ráða
fram úr þessum málum. En
væntanlega treysta landsmenn
því, að þegar þar að komi, muni
hin sofandi ábyrgðartilfinning
þingmannanna vakna, svo að
þeir þá geti gert sér grein fyrir
því, að klíkuhagsmunirnir eigi
að lúta í lægra haldi fyrir heill
og hagsmunum landsins, í öðru
lagi vita menn, að þetta þing á
ekki að ráða málinu til endan-
legra lykta.
Yfirleitt hefir Yísir litið svo
á, að róttast væri að segja sem
fæst um þetta mál að svo komnu,
meðan ekki verður um það sagt
með vissu, hvernig Danir muni
taka í það. En síst af öllu má
þó nota það, eins og stjórnar-
klikan hefir gert, eins og eins-
konar „lífakkeri" fyrir óhæfa
stjórn , því að af engu stafar
því máli meiri hætta.