Vísir - 29.06.1918, Blaðsíða 3

iU&iis
«*»
líbur. Og margir halda að banda-
menn muni ekki horfa svo mjög
í það, þó að þeir yrðu að yfir-
gefa París.
í franska blaðinu „Gaulois“
var um þetta ritað nýlega og
talsvert á annan veg. Þar er
það fullyrt, að pjóðverjum muni
ekki takast að komast svo ná-
lægt París, að skothríð þeirra
geti unnið borginni verulegt
tjón. En að þeir verði látnir
hertaka borgina er sagt að ekki
komi til nokkurra mála, „vegna
þess að bandamenn vorir og vér
sjálfir erum staðráðnir í því að
verja þá borg, sem nú er orðin
höfuðborg bandamanna“, segir
blaðið.
TUkynning.
Það tilkynnist hér með öllum þeim, körlum sem konum, er ráðin eru við síldarvinnu á
Hjalteyri og Sigdu.fir<5i nú í sumar hjá Hf. „KveldLtilfiu, að allir verða að hafa með sér
norður seðla fyrir þær vörur er ófáanlegar eru nema gegn seðlum.
Allir seðlarnir verða að vera fyrir 9 — níu — vikna tímabil frá 7. júlí að telja.
Einnig verða allir þeir er norður fara með botnvörpungum vorum að sjá sér sjálfir fyrir
brauði, smjörlíki og sykri á leiðinni.
Enn verða nokkrar stúlkur ráðnar til Siglufjarðar við sildarsöltun.
Upplýsingar á skrifstofu félagsins frá kl. 4—6 e. m.
H.f. -Kveldúlfiix*.
Nokkrar stnlkur geta
fengið atvinnu
við sild.
GÓð
kjör í boði.
kjörfundur
til að kjósa varasáttanefndarmann fyrir sáttaumdæmi Reykjavíkur
verður haldinn
í barnaskólahúsinu
miðvikuðagmn 3. júlí 1918, og hefst kl. 12 á hádegi.
Samkvæmt tilnefningu bæjarstjórnar 6. þ. m. verður kosið
um þessa menn:
Uppiýsingar geíur
Kristinn Magnússon
hjá H. P. Duus.
Síra Bjarna Jónsson, Bergstaðastræti 9.
Síra Magnús Helgason, Kennaraskólanum,
Sigurð Jónsson bókbindara, Lindargötu 1 B.
Sigurð Þórðarson fyrv. sýslumann, Yesturgötu 22.
Borgarstjórinu í Reybjavik, 28. júní 1918.
222
En,svo þagnaöi hún og leit feimnislega til
jaröar.
Eg sagöi ekkert en beygöi höfuöiö játanda.
Alt í eintt haföi henni oröiö ljóst hvernig
ástatt var og hún stóö sem steini lpstin, kaf-
rjóð i andliti. Svo harkaöi hún af sér og
sagöi:
„Hvaö eg hefi veriö blind,“ sagöi hún bit-
'íirt. „Blind þatrgaö til núna — blind, ef til
vill vegna stööu minnar —'blind vegna þess,
aö menn hafa svo oft dáöst aö mér í oröi og
boriö hjartaö á vörunum aö eg er hætt að
taka eftir því. Já, dr. Vesey, ]>etta er alt mín
skuld -— ekki yöar. Hvaö get eg gert, annaö
en aö ásaka mig og biöja yöur fyrirgefn-
ingar."
„Þá skulum við skilja, pr.insessa,“ sagöi eg.
„Viö skulum skilja í dag. Eg veit, aö eg get
ekki orðið j'öttr að neinu liöi frantar. Eg skal
halda því öllu vandléga leyndu sem cg hefi
orðið vísari um þessa soiglegu víöburöi og
eg mun ávalt geyma minninguna uin yöur sem
hjartfólginn vin, Vegir okkar í lífinu liggja
ekki saman, leyfið mér þess vegna aö skilja
við yöur nú og kæfá viöur drauma þá, sem
mig liefir dreymt vakandi og sofandi siöan
biö viöburöaríka kvöld í Lundúnum."
Hún var þögul um hríö.
,,Dr. Vesey,“ sagöi hún loks lágt og ó-
skýrt'og eg sá, aö augu hennar vorn fjill
/-• /•- • ", .. . .-•
223
af tármn, „þér eruð miskunnarlaus. Þér lof-
uöuð mér vináttu yöar, og nú, þegar eg þarfn-
ast hennar inest, viljið þér fá loforö yöár
eftir gefiö.“
„Vegna þess — vegna ])ess% sein þér nú
vitiö," svaraði eg alvarlega.
„Þetta er naumast rétt hugsaö lijá yöur,"
sagöi hún, „eöa ætliö þér aö yfirgefa mig
einmitt núna, þegar mér ríöur mest á, og
sómi minn og framtíð — jafnvel líf mitt sjálft
er alt undir yöur komið — yfirgefa mig vegna
Jjcss, aö þér haldiö, «aö þaö baki yöur dálítil
óþægindi ?“
,,Já — en eg-------
j.Þér eruö búinn aö segja nóg, Vesey lækn-
ir. Þér erttö að tala tun aö það sé ekki rétt
aö halda Jressum kunningsskap okkar áfram,
en vegna livers? Svarið ]>ér mer ]>ví skýrt
og skilmerkilega.“
En hverju átti eg aö svara! Eg stóö þarna
franimi fyrir henni eins og dæmdur og bak
viö okkur reis luikalegur hallarmúrinn, en
fram undan Appeninafjöllin — blá meö snjó-
þakinm-kollinn.
Mig langaði til aö gripa hina fögru hönd
hennar og bera hana aö vörum ntér — lang-
aöi til aö tjá henni brennandi ást mína og
hjartans þrá. En mér var aö öllu leyti varnaö
máls og gat engu tmt þokað hve fegfim sem
eg vildi.
224
„En fyrst aö viö erúni nú orönir vinir og
kunningjár Vesey læknir, þá vona eg, aö ]>ér
takiö mér þaö ekki illa upp, þó aö eg talí
hreinskihíislega viö yöur og afdráttarlaust J
sagði hún meö sinni fögru og skæru rödd.
Eg kvað nei viö því.
„Jæja — eg skal ]tá játa þaö, aö aðstaða
okkar er ákaflega eníiö viðfangs, en engan
veginn svo, aö ekki veröi úr bætt. Aí vissuiii
ástæðum, sem við vitum nú bæöi hverjar
eru, viljiö ])ér helst af öllu taka loforð yoav’
aftur, yfirgefa mig hér og hverfa aftur hcim
til Lundúna. Núnú! En ef þér geröuð þaö, ])á
megiö ])ér vera ])ess fullvivss, að ])aö yrði
mér til tjóns og tortimingar. Óvinir mínir
mundu ])á hrósa happi og — svo aö eg segi
yðúr allan sannleikann, eins og hann í raun
og veru er — eg rnundi ])á leiöast út i þaö,
aö leggja hönd á sjálfa mig.“
„Leggja hönd á yöur!“ kallaöi eg og staröl
á hana i ofboði. „Hvað eruö ]>ér að segja,
prinsessa? Eruö þér þá gengin af vitinu?"
„Eg segi ekki annaö en þaö, að eg gæti
aldrei lifaö ])aö aö horfa framan í alla þá
ógæfu og alt þaö stórhneyksli, seni af þessu
yröi aö bljótast, og nú sjáið þér, aö eg á lí£
mitt undir yöur—og legg ])aö í ýöar hendur.**
„Já, en hvernig get eg hjálpað yöur?<c
spuröi eg. „Þér veröiö aö segja mér alt af
létta og «kvra nlt út í æsar fvrú- niér.“