Vísir - 22.10.1918, Page 3

HISIA
Það er enginn yaíi á því, að
bandamenn eru nú að ýmsu leyti
betur búnir að hernaðartækjum
en Þjóðverjar. T. d. má nefna
brynvagnana, sem notaðir eru
til þess að ryðja fótgönguliðinu
braut í áhlaupum; ennfremur
hugvélarnar, sem talið er að
bandamenn haíi miklu fieiri, og
margir álíta að ráði mestu um
úrslitin. En enginn vafi er þó
á því, að það er aðallega mann-
fjöldinn, sem úrslitunum ræður.
Bandamenn hafa sótt fram á
evo að segja öllum vígstöðvunum
í Frakklandi og samtímis á Balk-
an og í Tyrkjalöndum. Meðan
áhlaup voru gerð á litlu svæði,
gátu Þjóðverjar staðist þau með
því að flytja til lið, en þegar
sóknin er orðin jöfn alstaðar.
skortir þá lið til að geta veitt
viðnám.
Þýski herinn finnur það, og
þýska þjóðin finnur það, að
varnarmúrinnjþr að bila. Þess
vegna gefst þjóðin upp. Þó er
enginn vafi á því, að þeír hefðu
enn getað varist lengi, ef banda-
menn þeirra hefðu okki brugð-
ist þeim. Þeir geta ef til vill
varist lengi enn, þó að þeir séu
einir orðnir.
Það sem aðallega veldur því,
að Þjóðverjar biðja nú um frið,
er það, að Austurrikismenn, Búlg-
arar og Tyrkir hafa gefist upp,
í Austurríki er komið nálega
Mest úrval af
Kegnkápura
Og
Reguhlífum
er hjá
Egill Jacobsen
eins og í Bússlandi, þegar það
féll xír sögunDÍ.
Þó að Þjóðvnrjar semji ekki
frið nú, þá verða Austurríkis-
menn neyddir til að gera það.
Annars verður stjórnarbylting
og borgarastyrjöld þar. Þjóð-
verjar standa því einir uppi á
móti öllum heiminum. En
hafi þeir ætlað að leggja undir
sig allan heiminn, þá eru þeir
nú komnir að raun um, að það
er þeim ofurefli.
Að gefnu tilefni
lýsi eg yfir því, að nafn mitt var
tekið í heimildarleysi undir áskor-
un þá, sem birt var i „Fréttum“
og „Vísi“ siðastliðinn föstudag og
laugardag.
Guðm Davíðsson.
heildsölu iil kaupmanna:
LD
Export-kaffi. Eldspýtnr (Bowing)
Chocolade Koníekt
Vélatvistnr Botnfarfi
Skilvindnr Nærfatnaður
Önglar Fiónel
o. m. fl.
cm
Kristján 0 Skagfjörð.
Hérmeð tilkynnist, að okkar bjartkæra móðir og tengda-
móðir, Sigríður Auðunsdóttir, andaðist að heimili
sínu, Bræðraborgarstig 5, þann 21. þ. m.
Börn og tengdabörn.
Föðurkökur.
Þeir, sem hafa pantað fóðurkökur hjá mér, sæki þær sem fyrst.
Ca. 6000 pund af fóðurkökum og
nokkur föt af lýsi eru enn óseld.
E, Mortliens
Hafnarfirði.
7íslr i? úikiláátita bkiill
Politicosvindla
og Embassy-cigarettur
156
IX.
Pétur var fastráðinn í þvi að yfirgefa
æskustöðvar sínar. Jafnvel þótt Dodd og
aðrir ofsóknarmenn hans væru nú ekki
alveg á hælum honum, þá vildi hann þó
komast hjá þvi, að slóð sín yrði rakin og
ásetti sér þvi að leggja leið sína um þorpin
og komast þannig til næstu járnbrautar.
Ætlaði hann sér að snúa aftur til Berlínar,
fá sér þar rússneskt vegabréf og freista
hamingjunnar í löndum Bússadrottins.
En þá kom dynjandi illviðri og hélt
hann því kyrru í'yrir á veitingaliúsi einu
fram á kvöld og baðst þar gistingar. Morg-
uninn eftir var komið sólskin og gott veð-
ur og hélt hann þá yfir brúna á Óder og
byrjaði austurfr sína.
par kom í .flasið á honum hár maður
og renglulegur. Pétur Voss stóð við, að-
gætti manninn betur og kannaðist þá við,
að þetta var gamall skólabróðir hans,
Friðrik Minkwitz að nafni. Var hann sokk-
inn niður i hugsanir sínar og leit hvorki
til hægri né vinstri, en Pétur skimaði alt
i kringum sig.
„Góðan daginn, Friðrik!“ kallaði liann
157
glaðlega til tians. „Kannastu ckki við
mig?“
Hann nam staðar og hrökk upp úr hugs-
unum sínum. Hann hox-fði forviða á þenh-
an tötralega sjómann.
„Hvað er þetta, Friðrik? sagði Pétur
og tók í treyjulafið hans. „Eg er hissa,
að þú skulir ekki þekkja mig heldui-. pað
er Pétur Voss!“
Nú fór Friðrik Minkwitz að átta sig
og varð liarðla glaður.
„Já, það er einmitt — alveg rétt!“ sagði
hann hálfringlaður. „Svo sannarlega er
það Pétur Voss! Á dauða minum átti eg
von, en ekki þér! Hvernig komstu hing-
að?“
„Ja, ef eg á að l'ara að segja þér alla þá
sögu,“ sagði Pétur, „þá verðum við að
koma eitthvað þangað, sem við getum
verið í næði og enginn heyrir til okkar.
Annars væri mér kæiTa, að þú værir ekki
að marghrópa nafnið mitt svona hátt, þvi
að það er maður á hælunum á mér, sem
ætlar að ná í mig.“
Skólabróðir hans tók viðbragð.
„O, láttu ekki svona, raggeitin þín!“
sagði Pé’tur hlæjandi og tók hann við hönd
sér. „pað er ekkei’t annað en veðmál, skal
eg segja þér. Eg kem vestan úr Ameríku
og það er best að þú kallir mig Scliullz,
158
Miiller eða Lehmann, en þú ferð varla að
koma upp um mig, gamli vinur!“
pcir komu sér nú sanxan um, að fram-
vegis skyldi Pétur Voss ganga undír nafn-
inu Franz Muller, en rétt við brúna dró
Pétur kunningja sinn ofan að fljótsbakk-
anum og sagði:
„Við skulum fá okkur bát hérna. pað
er syo margt, sem eg þarf að segja þér
og tala við þig.“
„pess þarf eg líka,“ svai’aði Minkwitz,
„en ekki er það neitt sérlega skemtilegt,
sem eg liefi Vð segja.“
Fimm mínútum síðar lögðu þeir út á
fljótið, létu berast með straumnum og
lögðust bak við eyri eina skógi vaxna.
Sagði Pétur nú kunningja sínum af þess-
um uppgerðai’-þjófnaði, en hann tók frá-
sögunni á alt annan hátt cn Pátseh amt-
maður. I-Iorfði hann aðdáunaraugum á
Pétur, sem var staðixin upp og baðaði öll-
um öngum til þess að gera frásöguna á-
hrifameiri. Að síðustu lýsti hann því,
hvernig hann liefði skilið við frænda sinn.
„pú getur auðvitað verið lijá mér svo
lengi sem þú vilt,“ sagði Minkwitz eftir
dálitla umhugsun. „Eg lxefi heilt hús til
umráða og það er auk þess fremur afskekt.
Eg er meðal annara orða skólakeíinari í
Pógau.“
„Ert þú skólakennari!“ sagði Pétur