Vísir - 04.11.1918, Blaðsíða 3

VtSIR
Munið eftir
tttsðlnnni á Thorvaldsensbazaniam
í dag ki. 1.
Nýkomið
Karlmannafatnaöir
og margt fleira.
Best að versla í Fatabúðinni.
Hafnarstræti 16. S'mi 269.
Fer keisarinn?
I>að er skoðun margra, að
ófriðnum linni ekki fyr en þýski
keisarinn leggur niður völdin.
Jafnvel í Þýskalandi er það all-
alment álitið, að Vilhjálmur keis-
ari hljóti að segja af sér. Ný-
lega birtist í oídu blaðinu þar
áskorun til hans um að segja af
sér. Það var í jafnaðarmanna-
blaðinu „Frankische Tagespost“.
Blaðið segir:
„. . . Hann, sem ávalt hefir
verið verkfæri í hendi guðs,
keisarinn, sem ávalt hefir kraf-
ist þess, að þýska þjóðin legði
svo mikið í sölurnar, hann ætti
nó að sýna, að hann sé sjálfur
reiðubúinn að leggja eitthvað í
sölurnar til þess að þýska þjóð-
in geti fengið betri friðarkosti“.
„Vilhjálmur annar er síðasti
herkonungur heimsins“, segir
blaðið ennfremur. „Hann er enn
konungur og keisari, en hann
hlýtur að finna að það hlýtur
að taka enda“.
Þvi er haldið fram í blöðum
bandamanna, að þó að Þjóðverj-
ar hati ekki keisarann, þá líti
þeir svo á, að hans dagar séu
taldir. En ríkiserfinginn segja
þau að sé illa þokkaður og marg-
ir kenni honum aliar blóðsúthell-
ingarnar. í frauska blaðinn
„Journal11 er því haldið fram,
að það sé aðeins einn maður í
Þýskalandi, semÞjóðverjar treysti
til að taka við völdunum, og
það sé Rupprecht ríkiserfingi í
Bayern. Og það er álitið, að
Bayernsbuar ætli sér að nota
tækifærið, til að hrifsa völdin í
Þýskalandi úr höndum Prússa,
og að Þjóðverjar séu alment eng-
an veginn fráhverfir þeim skift-
um. Allir teiji víst að keisar-
inn segi af sór fyrir sína og rík-
serfingjans hönd, en að Eiteli
prins eða sonur rikiserfingjans
verði konungur í Prússlandi.
Sjávarhitinn.
Siðan um 1870 hafa mælingar
verið gerðar á yíirborðshitanum í
norðanverðu Atlantshafi milli Bret-
landseyja og N-Foundlands, beggja
megin Grænlands og norður og
austur fyrir Færeyjar og ísland.
Mælingar þessar hafa verið gerð-
ar á ýmsum skipum, sem siglt
hafa til íslands.Grænlands og Banda-
ríkja frá Danmöfku á öllum tímum
árs og hefir veðurfræðisstöðin i
Kaupmannahöfn látið vinna úr
þeim mælingum og byrt útkomuna
í „Tillæg til Nautisk meteorologisk
Aarbog 1917.“
í ritinu er kort yfir þennan hluta
Atlantshafsiiís og á það dregnar
jafnhitalínur, er sýna meðalhita
hvers mánaðar. og má á þvi sjá,
hvernig hitinn hækkar og lækkar
á hverjum einstökum stað eftir árs-
tíðum. Þegar heitast er i sjónum
(í ágúsl,) kemst 8° jafnhitalínan
norður fyrir ísland að vestan, alt
að Sléttu. En við austurströndina
kemst hún aldrei lengra en að
Eystra Horni. Svo mikiu kaldara
er i sjónum fyrir Austurlandi en
fyrir vestan og norðan. Þegar
kaldast er (i febrúar—mars) dregur
línan sig suður fyrir 60°.
BjarniSæmundsson skrifar grein
um þessarathuganir í siðasta blað
„Ægis“ og er þetta tekið^úr þeirri
grein. Hvetur höf. til þess, að
gerðar verði athuganir á sjávar-
hitanum umhverfis landið árlega,
til þess að komist verði að niður--*
stöðum, hver áhrif mismunandi
sjávarhiti í nflsmunandi árferði
hafi á fiski- og einkum síldargöngur
umhverfis landið. Er tillaga þessi
hin viturlegasta, því að þóst hafa
menn taka eftir því, aðveðurlagið
hafi mikil áhrif á síldina.
Gjafir til Samverjans.
Vísi aflient .......... kr.
•Áheit frá H. T. H. .—, S.OO?
Áheit frá S. S........ — xo.oo
Áheit frá ónefndri .... ■— io.oo
Jónína Ólafsson .,..,,; —i '5.00-
Ónefndur ............. :—. 25.00;
Frá manni úr Grafningi ■— 10.00
J ú 1. Á r n a s o n
Pliticosvindla
og Embassy-cigaretur
úr Landstjörnunni
177
„pessi gamli seggnr veit mera en hann
vill láta uppskátt, Frú Voss! pér ættuð nú
að skreppa heim til hans á morgun og sjá
hvað þér getið veitt upp úr honum.“
„Ætlist þér kannske til þess að eg fari
að njósna!“ svaraði Polly. „Hvað hugsið
þér maður ?“
„Eg hugsa að þér viljið alt til vinna, að
hjálpa heri-a Voss Segið þér gamla mann-
inum hvað við höfum komið okkur sam-
an um, og hver veit, nema hann gangi þá
í félag með okkur.“
„Jæja-þá! Eg skal fara.“
Um þetta leydi fór Friðrik Minkwitz að
búa býflugnabúin undir veturinn. Fann
hann þá vasabók Péturs, sá hvað um var
að vera og lét hana liggja óhreyfða.
pegar hann var sestur að kvöldverði
var harið að dyrum. par var Bobby Dodd
korninn, stóð með Iiattinri' í hendinni og
bað hann viðtals.
Minkwitz hauð honum inn til sín.
„Dvaldi ekki maður hjá yður nýlega,
Pélnr Voss að nafni?“ spurði Dodd um-
svifalausí.
„Pétur- Voss!“ stamaði Minkwitz út úr
sér. T,Nei — alls ekki!“
„Verið þér ckki að þræta fyrir það. Eg
er lögreglumaður og slcora á yður að segja
sannlei!,-.ann. Hvar er þessi maður nú?“
178
„Hann cr ekki hér!“ svaraði Minkwitz
og saup kveljur. „Hann er löngu farinn
héðan — fór fyrir hálfum mánuði.“
„Og hvert fór hann þá?“ spurði Dodd og
skimaði í allar áttir, hátt og lágt.
Mínkvitz ypti öxlum.
Bobby Dott hætti nú að spyrja hann, því
að Iiann liafði rekið augun í fingraförin á
almanakinu, sem hékk á veggnum. Tók
hann það ofan af naglanum og sagði: „Með
leyfi“ og fór að vcfja almanakinu saman.
„Hvað er að tama?“ sagði Minkwitz og
þi’cif um almanakið.
„Ágætt ! pakk’ yður fyrir! Kreistið það
bara ! Eg vil gjarnan ná i fingraförin yðar
líka!“
Minkwitz slepti undir eins öllum tökum'
og á sömu stundu hvarf almanakið ofan
í frakkavasa Dodds.
„Vonast til að sjá yður aftur!“ sagði
Dodd og fór sína leið.
Hann rannsakaði fingraförin nákvæm-
lega, þegar hann var koniinn upp i vagn-
inn. Fingrafarið við 27. nóvember var auð-
sjáanlega eftir visifingur Péturs og þarna
var ráð, sem dugði, til að færa sönnur á
pei’sónuleik peningaþjófsins, án þess að
Polly þyrfti að koma þar til skjalanna.
pegar Dodd kom til gistihússins var hon-
um sagt, að Polly liefði ekið burt fyxflr
179
stundarkorni, og blandaðist honum ekki
hugur irin, hvert hún hefði fai-ið. Og
skyldu nú miljónirnar ekki vera faldar í
húsi amtmannsins, þá var þeirra vissxxlega
að leita i skólahúsinu. Amtmaðurinn sat
við ski’ifboi’ð sitt og var nýbúinn að ski’ifa
undir lausnarbeiðni sína, þegar vagninn,
sem Polly sat í, nam staðar fyrir utan hús-
ið. Hann lokaði bréfinu í skyndi, fékk
ráðskonunni það og sagði henni að fara
samstundis nieð það á pósthúsið.
Polly var i þann veginn að hringja dyra-
bjöllunni þegar jómfrú Zippel brunaði út
úr dyrunum. Hún leit heiftarlega á Polly.
„Gerið þér svo vel að koma inn. Eg hefi
vei’ið að vonast eftir ýður,“ hrópaði amt-
maður, greip um háðar hendur hennar og
di’ó hana inn í stofuna lil sín.
„Dæmalaust þykir mér vænt um að fá
loksins að kynnast yður, frú min góð L“
sagði hann. „En segið mér eilt. Hvernig
stendur á því að þér eruð á ferðalagi með
þessum leynilögreglumanni ?“
„Hvernig á því stendur!“ svaraði hún
vandræðalega. „Eg vei*ð að hjálpa honum
til þcss- að ná í manninn minn, sem hefir
stolið tveim miljónum dollai’a!“
„Nú-já-já! Ekki nema það þó!“ sagði
amtmaðúrinn brosandi.