Vísir - 17.11.1918, Blaðsíða 3

VISIR
Geir Þórðaraon, Geirssonar
næturvarðar.
Friðberg Stefánssson iárnsmið-
ur.
Valdemar Ottesen, kaupmaður..
SigurjónSkarphéðinsson, beyk-
ir.
Þórður Jónsson, beykir.
Þorlákur Ágústsson frá Lág-
holti.
Jón Nikulásson sjómaður, Vest-
urgötu 69.
Rosenkilde, verslunarmaður.
GuðmundurMagnússon, Hverf-
isgötu 90.
BjarniMarínó Þórðarson, Grett-
isgötu 3 (7 ára).
Sigurður Guðmundsson,Grund-
arstfg 5 (4 ára).
Einar Guðmundsson frá Mels-
húsum í Leiru.
Magnús Árnason Nýlendug. 11.
Þórður G. Jóusson, Laugaveg
24.
Aðalsteinn Hjartarson, Berg-
staðastræti 9.
Hjálmtýr Sumarliðason, Selja-
landi.
Jóh. Júl. Magnússon Lindar-
götu 6, á 1. ári.
Daníel Sigurðsson, Mýrarg. 3.
Jón Erlendsson, Landakots-
spítala.
Guðm. H. Erlendsson, Hverf-
isgötu 83, 2 úra.
Páll Matthíasson skipstjóri.
Guðm. Björnsson skipstjóri.
Einar Guðmundsson, vélstjóri.
Sveinn Þórðarson, Skólavst.
17 B.
Friðgeir Sveinsson, Suðurgötu
11.
Fred. J'al. Janson stýrimaður.
Johansen, sjómaður,
Sophus Borgström sjómaður.
Marius Hansen skipstjóri.
Á Vífilsstöðum voru þrír sjúkl-
ingar dánir úr veikinni í gær,
en þeir höfðu allir verið þungt
haldnir fyiir.
í Hafnarfirði er látinn: Sigfús
Bergmann, kaupmaður.
Á Ytra-Hólmi á Akranesi:
Oddgeir Ottesen, bóndi.
Á Útskálahamri í Kjós: Finn-
bogi Jónsson, stöðvarstjóri.
Út nm landið.
Iníluenzan er nú tekin að
breiðast út um land. Hún er
komin upp í Borgarfjörð, til Vest-
fjarða, norður í Húnavatnssýslu
og norður á Siglufjörð. Austur
um sýslur hefir hún breiðst út
og suður með sjó. í Hafnarfirði
mun hún nú nær um garð geng-
in. Til Vestmannaeyja hefir hún
einnig flust og fer þar mjög geist.
En litlar fregnir hafa borist af
-veikinni utan af lanci
Á Akureyri og á Austurlandi
öllu hafa menn í hyggju að reyna
að verjast veikinni og vilja banna
allar skipaferðir héðan til sín.
Mun Sterling því hafa verið kyr-
settur hjer um óakveðinn tíma.
Skaltfellingarætlaeinnig að reyna
að verjast.
Von er að mönnum út um
sveitir ógni að fá veikina, því
að ekki verður þeim hægra um
vik að fá læknishjálp og hjúkr-
un, ef allir leggjast á bæjunum.
Hver ber ábyrgðina?
Það er nú ætíð svo, þegar ein-
h /erja ógæfu ber að höndum, að
menn spyrja hver valdur só að
því eða hver beri ábyrgðina. Það
er því auðvitað, að menn muni
einnig nú spyrja um það. Og
menn þykjast ekki þurfa að spyrja,
þeir eru í engum vafa um svarið.
Að svo stöddu ætlar Víeir eng-
an dóm á það að leggja. En
hitt er alkunnugt, að af hálfu
yfirstjórnar heilbrigðismálanna,
landlæknis og landstjórnar, var
ekkert gert til þess að stöðva
veikina í upphafi eða tefja fyrir
útbreiðslu hennar, svo að hún
y.ði viðráðanlegri.
Menn eru sammála um það,
að óþarft sé, að kalla veikina
„pest“ í háði, því að hún eigi
það nafn fyllilega skilið. Og
menn eru summála um það, að
ef hér sé um vanrækslu að ræða
af hálíu stjórnarvalda, þá sé á-
byrgðin þyngri en svo, að hlut-
aðeigendur fái undir henni risið.

Bæjarfréttir.
GuIIfoss
fer héðan á morgun siðdegis
áleiðis til Ameriku, Hann kem-
ur við í Vestmannaeyjum og
flytur þangað Vestmannaeying-
ana, sem hingað komu með
Sterling á dögunum.
Bæjarsíminu
verður opinn á nóttunni fyrst
um siun.
Lesið
auglýsingar hjúkrunarnefndar-
innar og hjálpið nefndinni af
fremsta megni.
Loftskeyti.
Þýski ríkiserfinginn.
London 16. nóv.
Það eru nú komnar ábyggí-
legar fregnir um, að þýski ríkis-
erfiDginn sé í Hollandi. Það er
áiitið að hann sé kominn til
Amerogen, á fund keisarans.,
Amerogen er viggirtur kastali og
er hans vandlega gætt af tvö-
földum varðhring lögreglu- og
hermanna.
[Her Breta á leið til Rín.
London 16. nóv.
Það er tilkynt frá vígstöðvun-
um, að breski herinn sé að búa
sig undir að halda austur að
Rín og verður lagt af stað næstu
daga.
Vopnabléssamningarnír.
Þjóðverjar eiga að fara austur
fyrir Rín.
London 16. nóv.
Frönsk sendinefnd er komin
til aðalherbúða Þjóðverja í Spa,
til þess að semja við Þjóðverja
um einstök atriði viðvíkjandi
undanhaldi þeirra austur fyrir
Rln. Fulltrúar Þjóðverja hafa
verið kvaddir til Bruges, Mons
og Nancy í dag til þess að af»
henda bandamöunum símastöðv-
189
„pér hafið stolið því, hvað sém öðru
líður,“ svaraði Dodd og brosti.
„Nei-önei,“ stundi Emil og- hallaðist
fölur og skjálfaudi upp að klefaveggnum.
Harm inisti vegabréfið úr liöndum sér,
:cn Dodd tók það upp og stakk því á sig.
„Ætlið þér nú loks að segja rétt til nafns
;yðar,“ spurði hann allstrengilega.
En Emil Pópel þagði éins og steinn og
svaraði engu.
„Yerið þér nú ekki að tefja mig lengur,“
sagði Dodd graniur. „Eg kannast við vcga-
bréfið og veit að það er goti og gilt, en
þér eruð ekki sá rétti Pétur Yoss. Hvers
vegna eruð þér að fara lil Ameriku undir
fölsku nafni og það þessu nafni i lil-
böl ?“
Emil Popel beit á jaxlinn.
„Ef þér svarið mér nú ekki, þá lek eg
yður með mér og flyt yður lil pýskalands,
þvi að þér eruð áreiðanlega pjóðverji,"
sagði Dodd.
Nú ætlaði Emil að svara einhverju, en
gat engu orði upp komið.
„Hafið þjer orðið nokkrum manni að
bana?“ spurði Dodd.
„Nei — ekki er eg það illmenni,“ stundi
Emil loksins upp. „Eg hefi að eins orðið
sekur mn skjalafölsun.“
„Nú — eklci annað en það,“ sagði Dodd,
^ 190 ?
og var nú öllu mýkri á manninn. „pér
megið þá heita nokkurnveginn skikkanleg-
maður. Segið þér mér nú nafn yðar og
kannist þér við hvaðan þér hafið þetta
vegabréf og skal eg þá iofa yður þvi, að
þér skuluð verða látinn laus, því að svo
er mál með vexti, að Pétur Voss, sem á
þetta vegabréf, er miljónaþjófur.“
„pað getur ekki átl sér stað!“ brópaði
Emil Pópel alveg örvita. „Hann fékk mcr
þetta vegabréf, þorparinn sá arna!“
„Hvar fékk hann yður það?“ spurði
Dodd. „Var það i Stricnau?“
Nú kom talsvert hik á Emil.
„Haldið þér áfram,“ sagði Dodd all-
ákafur. „Ef í nauðirnar rekur, þá get eg
fengið að vita það hjá lögreglunni hvernig
stóð á komu yðar til Strienau.“
„Æ-nei!“ hrópaði Emil, „heldur vil eg
kannast við alt. Eg brarnt út úr fangelsinu
í Stríenau.“
„Einmitt það,“ sagði Dodd, „þetta kalla
eg fréttir! pú ert þá þegar dæmdur, og á
hvað hljóðaði dómurinn?“
„Eitt ár,“ svaraði Emil.
„Og hvað varstu búinn að vera Icngi í
I ugthúsinu ?“
„Ekki fulla þrjá kliikkutiina.“
„Hvert i ljómandi,“ sagði Dodd. „Segðu
mér nú alla söguna eins og' hún er — eða
hvar hitturðu Pétur Voss?“
Emil vai'ð nú liðugi’a um málbeinið, og
sagði hann nú upp alla sögu, slcýrt og
skilmerkilega og sannleikanum sam-
kvæma, alt frá þeirri stundu er hann slcV
fangavörðimi í rot og þangað til liann var
tekinn fastui* í New York.
„pú skildir þá við Pétur Voss hjá af-
skektu og einstæðu húsi?“ spurði Dodd.
„pað hefir lcannske verið skólahús?“
„Getur vel verið,“ svaraði Emil. „Við
gengum yfir óderbrúna og æðilangt út
fvrir bæinn.“
Dodd þóttist nú vel hafa veitt og yfir-
gaf uú þenna Svika-Pétur. Slóðinn virtist
liggja til Prögrau og þar lilutu peningarfiir
að veva faldir! En til þess að taka af allan
efa, þá simaði hann daginn eftir til yflr-
fangavarðarins í Stríenau og spurði hvort
maður nokkur, Emii Pojiel að nafni, hefðí
hrotist út úr fangelsinu.
Svarið kom honum heldur en ekki á
övart og var svohljóðandi: „Emil Popel
flúinn, náðist aftur eftir þrjá daga og er
hér i fangelsinu enn!“ Dodd vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið. Var þá þessi
Emil Pópel i Strienau sami maðurinn sem
Pélur Voss? pelta var hx*einasta ráðgáta.
Dodd tók sér far til Norðurálfunnax