Vísir - 02.12.1918, Blaðsíða 3

V I S I R
ábyrgðartiífinningu eru gæddir,
er það ljóst, að þessi skrif land-
læknisins má að engu hafa. Það
er aíar áríðandi, að tefja sem
mest fyrir útbreiðslu veikinnar,
jafnveí þó að „enginn mannleg-
ur máttur“ fái hindrað það, að
hún að lokum nái að breiðast
út um alt landið. Ef landlækn-
irinn hefði fengið að ráða og
engar slíkar ráð&tafanir hefðu
verið gerðar, þá má gera ráð
fyrir því, að veikin væri nú
komin um alt land, um alt Vest-
ur-, Norður- og Austurland, svo
að segja á hvern bæ, í stað þess
að hún breiðist nú hægt út og
er ekki enn komin lengra norð-
ur en í Húnavatnssýslu og ekki
lengra austur en í Rangárvalla-
sýslu og lftið útbreidd á Vest-
fjörðum. Ef nokkuð á að gera,
til að rétta mönnum hjálpar-
hönd út um landið, þá er það
augljóst, að með ölium ráðum
verður að tefja fyrir veikinni,
því annars verður við ekkert
ráðið. f>að er enginn mannafii
til, til þess að senda út um alt
land i einu, til að taka við heim-
ilisverkum á hverjum bæ og
hjúkra þeim sjúku. En ef veik-
inni er varist bæ frá bæ og sveit
úr sveit, þá ætti að vera auð-
velt að koma í veg fyrir stór-
vandræði, jafnvel án þess að
aækja hjálp langt til. Héraðs-
stjórnir settu þá að geta safnað
nægu liði innan héraðs, til hjálp-
ar á þeim bæjum, sem veikin
kemur fyrst á. og svo koll af
kolli.
En, það sem um fram alt verð-
ur að gera, og stjórnin verður
að sjá um að gert verði, það
er að leiðbeina almenningi um
meðferð á sjúklingum. Það er
rétt að reyna að draga úr hræðslu
við veikina, en svo mikið má
þó ekki gera að því, að fullkom-
ið gáleysi verði úr. Menn mega
ekki vera í neinum vafa um, að
alvara sé á ferðum, og það mega
menn vita, að kenningar land-
Jæknis um, aðhræðslan við veik-
ina sé móðir sóttnæminnar
er argasta villukenning og vit-
leysa, sem vitanlega eruppfund-
in í því skyui einu, að afsaka
afskiftalesysi hans sjálfs af út-
breiðslu veikinnar frá því fyrsta*
(Meira).
HljóSfœraslátturinn
á kaifihúsunum.
Eg kem stundum inn á kaffi-
húsin. Það er handhæg skemtun
og maður slær tvær flugur í einu
höggi- Fær bæði hljómleika og
kaffi, sem hvorttveggja er af
skornum skamti hér f borginni,
í það minsta heftr mér reynst
það svo. Eu sannast að segja
líkar mér ekki hljómleikarnir als-
kostar. — — Eg kem inn á A.
— sit þar lengi — og bfð eftir
að fá að heyra eitthvað af gömlu
lögunum mínum — islensku þjóð-
lögunum, sem eg lærði í rökkr-
inu — hjá hjartkærasta kennar-
anum sem eg hefi átt. — En þau
koma aldrei. Fer út og inn á
B, en alt fer á sömu leið. Að
lokum prófa eg D með litlum
árangri.
Er ekki nógu „fínt“ að spila
gömlu, þjóðkuunu lögin okkar?
Eg trúi þvi ekki að listamenn
fari eftir þvi, hvað fínt er hjá
„dan9kinum“, ef það er smekk-
leysa.
Euginn mun skilja orö mín
svo, að á ksffihúsuimm séuspil-
uð ómerkileg útlend lög og hljóm-
kerfi. Síður en svo. Eg veit
að þar er leikið margt eftir ágæt-
ustu tónsnillinga heimsins með
list og prýði En fyrir mig, og
eg befi hingað til haldið, fyrir
alla lítið hljóðfæralærða menn,
væri megin parturinD af þessum
útlendu hljómkerfum of þungur
til þess að heyra þau einu sinni
eða svo á kaffihúsi. Finst þau
þurfa „studium11 — þurfa mikið
tiJ að lærast til þess að maður
finni kjarnan i þeim. Með öðr-
um orðum, finst mér svipuð
skemtun í þvi að heyra þung
hljómkerfi, eins og ef ættí að
fara að skemta mér með því að
lesa meistaraleg kvæði á grlsku
og latínu, þó að eg kunni Italia
terra est!
E£ til vill er litið til af is-
lenskum "lögum, með samspils-
raddsetning. En þá verður að
bæta dr þvi, og ekki myndi eg
sjá eftir því, þó að landssjóður
legði söng- og hljómlærðum
mönnum til nokkur hundruð eða
þásund krónur, til eflingar söng
og hljóðfæraslætti á landinu —
held það væri ekki ver til valið
en leggja það i vana sinn að
borga 500,00 kr. fatareikninga
fyrir menn.
Kæru hljómleikarar, munið
eftir þjóðkunnu lögunum. Eg
held meira að segja, að sálma^ög
skemdu ekkert. Þeir sem t tinn
tima hafa til andlegra starfa,
gætu bara sparað sér svo sem
eina bæn er heim kæmi, Annars
munu nú skiftar skoðanir um
það, hve vel sálmasöngur á við
þar sem hljómleikamennirnir eru
neyddir til þess að standa í erj-
um við fillisvínin, sem næstum
aldrei hverfa augum manns —
í hinni ágætu höfuðborg! Síst
af öiiu á sumum kaffihúsunum.
En ef til vill er hvergi meiri þörf
á sálmasöng. —--------
Amicus musicæ.
Dánir.
Hér í bænum hafa nú dáið úr
influensu eða afieiðingum hennai-
eitthvað á þriðja hundrað manns.
Hér í blaðinu hafa þegar verið
taldir um 190, en þar við bæt-
ast enn:
Hólmfriður Benediktsdóttir,
Klapparstíg 2.
Bjarni Þorsteinsson, ökumaður,
til heimilis við Hverfisgötu.
Ólafur H. Guðmundssou, Brunn-
stig 8.
Guðmunda Guðjónsdóttir Hvg.
83, 12 ára.
Kristín Jónsdóttir, frá Dalvík
við Eyjafjörð.
Jón Jónasson frá Vestra-Mið-
felli og
Ingveldur Jónsdóttir, kona
han8.
Maria Guðríður Jónsdóttir,
Grettisgötu 59.
Ásta Bjarnadóttir Blomater-
berg, Bergst.st. 33.
Magnús Þorsteinsson, barn á
Vitastig 8.
Haraldur Ásgeirsson, barn á
.Frakkast'g 24.
Fertram Jónsson, barn í Suð-
urpól.
Polly fór þegar að týgja sig til, og vildi
komast af stað með kvöldlestinni.
„Hvað er að heyra til þín, bam!“ sagði
amtmaður hálfgremjulegu. „Skárra er
það nú óðagotið-“
Ferðinni var þá frestað til næsta morg-
uns og morgunverðartími ákveðinn hálfri
stundu fyr en vant var.
Marta Zippel ætlaði sér að ná í símskeyt-
ið, en amtmaður reif það í sundur og
fleygði því í ruslakörfuna.
Ráðskonan og Polly sváfu báðar jafn-
illa þessa nótt. Gat Polly ekki sofið fyrir
tilhlökkun, en samviskan kvaldi Mörtu
Zippel.
Hún reis úr rekkju tveim tímum á und-
an Polly og læddist að ruslakörfunni, sem.
lnin hafði liaft nákvæmar gætúr á. Sím-
skeytasneplarnir lágu þar óhreyfðir og‘
stakk hún þeim í vasann, greip köi-funa,
sem hún var vön að hafa með sér á sölu-
torgið, og laumaðist út. Tíu mínúlum síð-
ar barði hún að dyrum hjá Bobby Dodd
og var liann þá að bursta á sér tennurnar.
„Hún ætlar til Berlínar í dag,“ livíslaði
ráðskonan í skyndi og lagði símskeytið á
borðið.
„]?að ætla eg sömuleiðis,“ sagði Dodd
■ og hélt áfram að klæða sig, „og nái eg
229
Pétri, þá skuluð þér fá tvö þúsund doll-
ara.“
Maria Zippel ranghvolfdi augunum og
hueygði sig.
Polly og amtmaður voru komin upp á
vagnstéttina, þegar Dodd kom.
Hraðlestin brunaði fram, nam staðar
eina mínútu og þaut þá aftur af stað. Polly
veifaði vasaklútnum og amtmaður halt-
inum.
Dodd fór að rýna í síinskeytið, og varð
ckki mikið fyrir að komast fram úr því.
„Herhergi nr. 200—240“. Pétur hlaut þá
að eiga lieima á einhverju þesara her-
hergja og gerði það leitina mun auðveld-
ari.
Polly kom ekki í matsöluvagninn, og sá
Dodd hana ekki fyi* en til Bei’linar kom.
Sté hún úr lestinni við stöðina á Friðriks-
stræti og fékk sér vélarvagn til Ksplanade-
gistiliússins.
Dodd fór sér að engu óðslega og féklc
sér mann til að koma ferðakistum sínum
og handtösku til Esplanadegistiliússins, en
sjálfur fór hann á aðallögreglustöðina, til
að sýna þar skjöl og biðja lögregluna lið-
veizlu. Eftir fjórðung stundar fór liann svo
til gistihússins ásamt lögreglumanni,
klæddum í almenn borgaraföt.
Polly var þá nýkomin og hafði fengið
230
herbcrgið nr. 217. Hafði Xaver Tielemann.
eða Pétur Voss öðru nafni ekki orðið var
við koinu liennar, því að hann var þi
einmitt með lyftivélina á þriðju hæð húss-
ins. En hann rak aukun í ferðakoffortiii
íiennar, sem hann kannaðist þegar viðT
og þaut eins og elding ofan ganginn og
rauk beint inn í lierbergið til hennar, án
þess að berja að dyrum, en tiún stóð þú
fyrir framan spegilinn og var að taka af
sér hattinn.
„Hvað á þessi ósvifni að þýða!“ sagði
hún. „Getið þér ekki barið að dyi*um!“
„Ja-neinei! Við eriun ekki að hafa fyrir
því hérna!“ sagði Tielemann, lagði kof-
fortið frá sér, læsti hurðinni, gekk beint
til hennar og ætlaði að faðma hana uni-
svifalaust.
Hún ætlaði að hljóða upp yfir sig, en
kannaðist þá við augnaráð hans. „Ert það'
þú, Pétur!“ stundi hún og féll i faðm lion-
um. „Jæja, loksins —“
þau voru fullar tíu mínútur að kyssa
og kjassa hvort annað.
En þá tók Xaver Tielemann undir sig
stökk, greip húfuna í vinstri höndina.
hurðarsnerilinn í þá hægri og hreyfði sig
álappalega .
„póknast ungfrúnni nokkuð meira?"
spurði liann kurteislega.