Vísir - 17.01.1919, Blaðsíða 3

v.m®
sé kunnugt uiu aíi þaö séu eininitt
„þessir ókoinnu farniar, scni síiiast
iiafa verift keyptir. seni hleypt liafa
uieöalveríiinu upp. l’a<s> getur þvi
tnguiu hlandast hugur um, aé þessi
skýrsla landsverslunarforstjóniai
mnar er af ásettu ráði höfð röng
og villandi. Og þaft er því furöu-
!egra, sem þaö var alveg tilgangs-
iatist, meö því aö jafnvei þó aö
skvrslan væri rétt í aila staði. þá
ha ggar hún i engu staöhæfingum
\ isis um kolaverslunina og kola-
veröiö, eins og áöur er sýnt,
En þar sem nú svo er ásfatt, aö
þcssi skvrsla landsversltinarfór-
stjornarinnar hefir rcynst sannan-
lega röng; i veruieguni atriöutn,
1-a er |>aö augljóst. aö vfirleítt
veröur ekkert á benni hvgt um
kolaveröiö, hvorki fyr tié síöar.
J'aö er á misskilnitigj bygt, er
,,'ríminn" staöhæfir þaíi. aö full-
yröjngar Vísis utn verslunarfor-
stjórnina i þesstt sainhandi varði
viö hegningarlögin. Ef til vili tekst
„Ttnia-klíkunni‘f á næstu árum aö
kottta þeint utnbótum á löggjöfinni
tvg hugsunarhætti þjóöarinnar i
framkvæmd, aö ]>aö veröi taliö
hegningarve.n aö segja satt. F.nnþá
■er þa.i) i frekasta lag'i aö cins
framtíðardraunuir, sem ritstjór-
inn. sá valærnveröugi, he.fir til
þess að skemta sér vtð stöan hanh
hætti prestskapnum.
Hitt má öllutn vera Ijóst, sem
lesiö hafa grcin „Tíntáns“ þ. 12.
þ. m.: „Hverstt lengi ?". að hún
varðar öll viö hegiiingariögin,
svo aö segja orö fyrir orö. En rit-
stjóra Vísis er engin þörf á því, aö
svala sér á ritstjóra „Tinians'* meö
málssókn eöa álíl<a tnunnsöfnuöi.
■Þa8 ætti aö vera þeim vekenfverö
nga naeg hirting, aö standa sem
glópur og ósannindaniaöun framnti
SiSMaraiaa
opinn 8—11. Sími 528.
Annast san-aiferðir o. ð.
YSP
at
Tanskóm
verða seldar raeð niöursettu verSi
1
VÖRUHUSINU.
fyrir ölltun lesendum blaðs sítis.
Iandsversiunarforstjórarnir sem
upptökin áttu að þessari herferö
gegn Vtsi, og lagí hafa „Tíman-
ttm“ vopnin í hendtir, ntega vara
sig á því, aö þessi vopn þeirra snú-
ist ekki gegn þeitn sjálfum.
Þrátt fyrir „fyrstu handar ttpp-
lýsingar" „Timans" ttm þá og uttt
starf þeirra í þjónustu þjóðarinn-
ar, þá er hætt viö, aö inargar sltkar
skýrslur, sem sú, er hér ttm ræöir,
verði til þess að veikja traust þjóö-
arinnar á þéiin, ef það cr |>á nokk-
urt fyrir. — Annars er þaö mis-
skilningur hjá „Tímanum" aö
þjóðin hafi faliö þessunt ntönnum
,,hið mesla trúnaöarstarf, sem ís-
lenska þjóöin hefir átt mest undii
afkomu sína á iiönti ári.“ Það er
landsstjórnin, sem hefir faliö þeitn
þaö starf, lártdsstjórn, sern allir
vita a'ð skipuð 'er óhæfum mönn-
um, sem ékkert traust hafa hjá
þjóöinni. En hve ntikiii þjóöin á
þeira aö þakka, þaö veröur vænt-
anlega tækifæri tiJ a‘8 athuga betur
. siöav.
*
Vindlar
IÖXí Phönix, 2000 Lopez y Lopez, 2000 Bridge (verð 26,00 —
27.00 lmdr„). Lysthafendur sendi nafn aitt í umsiagi m. „Viadlarf
á afgr. Visis.
— ■■■ <■ 1———IIW—W I II ■ ■ I II IIIUWII II ■ I ■ 11» »1 ... M«IHI
Sjömenn!
MikiS úrval af ágsatis sjófötum t
Tersiun Jéas frá Taðaesi
N ý sjóstígvél
♦ - - • ■ f
og laaðstigv., selor skðviðgerð Reykja-
með lægtta verði.
JEsSL <3 JLjb
Tajkifærisverð á 4C'—60 sm&lestmn af góðtim ofnkolum.
Uj'iplýsingar hiá.
Th. Thorsteinssoa
á 50 aura Va kiló í
Tersln Jófis irá VaðnesL
St6
Podd hnykti við rétt í svip, en þreif þvi
nœst í Pétar og kallaði upp:
,,Pétur Votss-“
Romii þá undir eins þrír lögregluþjótiar
hlaupandi Dodd til aðstoðar, en þess þurfti
ekki við.
„Hana-þá loksins!“ sagöí Pétur Voss
hlæjandi og veitti aUs enga mótspymu.
„Rað var líka snnnarlega tínii tiJ kominn,
herra I)odd!“
Og þannig náði Dodd þá miljóuaþjófn-
unj á endanum.
Eu fiiTmtnu Stockes & Yarker var
borgið!
XX.
Pétur Voss var mi leiddur fram fyrir
rannsókrmrdómaranit.
„Hvar hafið þér falið iniljónirnar?“
spurði liann sírengikiga mjög og hleypti
brúnuru.
„fil þess að geta ialið þær miljónir, þá
hefði eg fyrst og fremst þurft að hafa þær
undir höndum,“ svaraði Pétur jafnalvar-
lega. „En það cr lomgt álitið bajði af yður
og öðrum, að svo hafí nokkum tima verið
og eg lýsi nú yfir þvi 1 þrjúimmlnjð-sex-
íugasta-og-fimta sénni, að eg ,hefi engum
317
ra.iljóuum stíílið. Eg sit hér \vai'öhakii ak
sýkn saka og aetti fvrir longu að vera
sJoppinn héðan.“
„'f il þess að geta krækt i iniljónirnar,“
sagði dómarinn. „Jú. það er nú gamall
bragð, sem stórþjófar nota og við þekkjum
vel. Fyrst stela þeir, fela svo peniugana,
laumast burtu og mæta sjálfkráfa fyrir
réttinum í vou um að fá mildari dóm,
kveðast hafa glatað peningunum eða að
þeiro hafi verið stolið frá sér af öðrum
þjófa, tka út hegningu sina og lifa síðan
það sern eftir er æfinnr i vellystingmn
praktuglega sem miljónarar. petta hátta-
íug könuurast við ofurvel við og ætlum
ek_ki að láta það viðgangast. Eii ihtigið þér
nú vel, hvort þér viljið leggja ó vður tutt-
ugu ói-a fangelsi og áþjánarvinnu fyrir
þessar niiljónir. jþað getur jafnvel orðið
um æfili ,/t fangolsi að ræða, en þó skal
þesvs g< , að hegmngartímimi verður
■slyítur .. ' i 'min ár ef miljónimar koma
til slcila að tilhlutun þjófsins.“
„petla er dásamleg tilhögun!** stigði Pét-
ar uppveðraður, „og þér ættuð skilið að
i'á þakkarávarp frá öllum böokum i Norð-
ur-Ame.nku. En þnitt fyrir það er það
hreinasti óþarfi að reyna þyssa aðferð við
mig og Öldungis tilgangslaust. því að eg
h-fiti al!s ekki stolið þesstrm mil.jónum.
318
hvað þá heldur falið þær. Eg er enginn
miljónaþjói'ur.“
„petta er nu þvi miður að eíns staðbæí'-
ing, trcm ekki hefur við neinar sannanir að
styðjast,** sagði dómarinn og ypti öxluni
— „eða iná ske að þér hafjð einhverjar
saunanir i höndum?“
„Jú, vissulega hefi eg þær.“ svaraði Pét-
ur. „Eg get ieitt vilni."
„Já -— einhvern samsekan,** sagði dóm-
arinn. „pér hafið þá ekki verið einn mu að
fremja þjól'naðinn ?“
„Nei svo sannarlega hefi eg vitni,“
lirópaði Pétur, „og það vitni er bráðlifandí
og það besta og áreiðanlegasta vitni, sem
nokkur rnaður getur kosið sér. Sá nraður
þari' ekki annað en að bæra varirnar og
segja: Pétur Voss er enginn miljónaþjóf-
ur! og mun "þá ekki nokkur lifandi sál
dirfast að vefengja orð hans og ekki þér
heklur, herra dónrari.“
„Nú — jæja það er afbragð," sagði
dómarinn. „Nefnið þér nianninn þá, og eft-
ir þvi sem yður farast orð, þá hlýt eg elcki
að eins að þekkja hann, heldur einnig vera
snnnfærður um trúverðugleik hans.“
„Nei, það get eg ekki fengið af mér,“
sagði Pétur og barði sér á brjóst. „Eg er
þeim manni svo vandabundúm, að eg vil