Vísir - 20.02.1919, Blaðsíða 3

Lúðuriklingur
á kr. 1,65 V2 kg. og allar íslen&kar afurðir, fást í versl.
A.sbyrgi
G-r ettisg. 38. 8imi ÍOI
Yegna sóttvarnarráðstafana á Austur- og
Norðurlandi eru farþegar, sem ætla að fara
með skipinu skyldugir til, að vera um borð
í sjö daga áður en samband verður við Aust-
ur- og Norðurland. Farþegar til nærliggj-
Fundur -
í Kaupniaiiiiafélagi Reykjavíkur í kvöld kl. 8
e. m, í Iðnó uppi.
Áríðandi að félagar mæti.
Stjórnin.
2-3 hásetar
geta fengið aivmim á seglskipi, allir
á sama skipino. UppL hjá.
Emil Strand
andi Austfjarðahafna verða þess vegna, ef
heimlað verður, að skuldbinda sig til, að vei’a
með skipinu þangað til sóttvarnartíminn er
úti. Farþegar geta þó farið í land á norður-
höfnunum og beðið þar eftir skipinu, þang-
að til það kenxur aftur fi'á Húnaflóa i sömu
ferð og haldið áfraixx áxx þess að gi’eiða auka-
fargjald til ákvöi’ðunarstaðarixxs.
Hi. Eimskipaíélag Islands
u 84
skipamiðlara.
^jjPÍF kaupmenn og kaupfélög
í ieildvGFslun Safðars líslasonar.
við, að þú fáir tækifæri til þess, Sara. Eg
ætla ekki að halda áfi’am að unxgangast
liann, og hvað hann sjálfan snertir, þá
er hann of mikill maður til þess að um-
gangast mig. Ilann er ekki eins og lxinir,
sem liafa ekkert að gei'a. Ó, lxvað nxér
Jeiðast þeir!“ sagði hún svo alt í einu.
„peir lxafa aldrei neitt að segja nema þetla
ganxla, mai’gtuggna, og þeir hugsa unx
elckert nenxa fötin sín og klúbbana, og
— jæja, xnér er sama. — Eg skal bera
hvað senx þér sýnist; þú veizt bezt hvað
á við þeiinan kjól — perlur? Gott og vel“.
Hún kastaði til höfðinu óþolinmóðlega
og andvarpaði þcgar Sax-a tók hinar
skrautlegu pei’lur upp úr gimsteinaskrín-
inu.
„Er eg tilbúin? Fáðu mér blævænginn
minn. ó, hvað eg vildi að þessi kvöldboð,
dansleikir, hiíasvækjusalir og mannfjöldi
væri alt hoi'fið, og maður laus við það
svo að maður gæti verið í næði, Sara“,
sagði hún um leið og Sara lagði handlegg-
iixn utan um hana, hvíldi Edith lxöfuðið
stundarkorn við brjóst hennar. Sara
huggaði hana blíðlega og með sömu at-
lotum og hún hafði sýnt henni þegar hún
var ungbarn í önnum hennar.' „Missie
þi’eytl“, sagði hún meðaumkvuiiarlega.
„Missie koma fljótt heini og látá Söru
hjálpa henni snemnxa í rúmið“.
„Já“, sagði ungfx’ú Editli, „eg vildi lielst
sofa — urn alla eilífð“. Hún bauð kon-
unni varirnar til að kyssa og hún snerti
þær nxeð vörunum, eins og nxaður kyssir
mynd dýi’ðlings sins i tilbeiðslu, eins og
móðir kyssir banx, senx er lienni allur
heimurinn og nxeii’a til.
Hún fylgdi henni ofan að vagninum, og
lagaði á hcnni fallega kjölinn svo að ekki
skyldu koma hrukkur i haun. pjónninn
vék úr vegi fyi’ir þeim.
„Góða nótt, engillinn nxiiin!“ tautaði
hún, svo sagði hún við Chestei’leigh lá-
varð um leið og hún kvaddi hann á aust-
xu’lenskan hátt: „Missie má’ ekki vera
lengi í kvöld, Salxib; hún er þreytt“.
Chesterleigh- lávarður kinkaði kolli vin-
gjarnlega.
„Gott og vel, Sara“, sagði lxann. „Ex’tu
þi’eytt Edith? Viltu kamxske liætta við að
fara?“ "
„Nei, nei“, svaraði hún óþolinmóðlega.
„Auðvitað förum við. pað er ekkert að
mér; Sai*a er altof varkár“.
Sara fylgdi vagninum með augunmn
unz lxann lxvarf; svo lxélt hún lil herbergja
ungu stúlkunnai’, og lcit ekki fremur við
þjóminum, sem lxún nxætti á leiðinni, en
þeir væru ekki til. Hún fór að ganga frá
ýmsuni dýrgripum húsmóoui’ siimar. Svo
hætti hún og hox’fði í gaupnir sér, kvíðandr
og gremjuleg á svip.
„Loksins er hann koníinn!“ tautaði hún.
„Hann kemur altaf fyr eða síðar. Og þenii-
an nxann elskar lxún, þennan gris“. pað
glampaði i hvítar tennurnar þegar hún.
nísti þeim. „pennan grís elskar hxin, —
eins og jeg viti það ekki! Og hún skal fá
hann!“
VI. KAPÍTULl.
Paradísargarðurinn.
„Hvað stendur til, ætlai’ðu á grímu-
dansleik eða ætlarðu að fara að fi’enija
innbi’ot?“ spurði Quilton og staðnæmdist
i stiganum og stai’ði á Clive, senx konx i
því úl úr hei’bei’gi sinu. Hann var klætld-
ur í gönxul stórröndótt föt og á höfðinu
liafði hann klæðishúfu, sem auðsýnilega
hafði verið notuð í enskunx illviðrum.
Hann Ixló ánægjulega. „Lít eg út fyrir
það?“ sagði hann. „pað er ágætt! Eg ætla
í dálitla rannsóknai’ferð. Hefii’ðu hevrt
Pai’adísargarðinn nefndan ?“
„Nei“, sagði Quilton tómlátlega, cins og
hann átti að sér. „Ætlið þið þangað i
skemtiferð einhverjir!“
„Já, það eru altaf einhverjir sem fara