Vísir - 13.11.1920, Blaðsíða 3

0
yjsig
laupmenn og iaupfélog
^ bestau og ód^rastan br|óstsyliuijr frá ihinni al-
þektu íalensku Terksniiðju]
Magn. BlöadaM Lækjargöio 6 B, Eeykjavlk
fiíiai 31. Símneini „Oandy"
fivað er sannleikur ? -
spnrÖi Pílatus.! — Alþýöuþlaðift
•'alasár mjög „auövaldsblöðunúm"
fjrir ]jaö. aö þau flytji ýmsar lyga-
fre gnir fra Rússlandi, eftir útlend-
tún blööum, en sjálft hefir þaö birt
langa lofgeröarpistla um stjórn
bolshvil ving'a, sem þaö hef,ir þó
varla betri heimildir. fyrir. T. d.
"^r pistillinn um „Mentamálin í
Rússlandi“, eftir Brynjólf Bjarna-
son stud. mag. Hvaö mundi þaö
«u vera mikiö í þeirri langloku,
Seni höfundurinn byggir á eig'in
3-thugun, þó aö 'hanii hafi fariö til
Moskva, á bolshvíkingajúng og
dvaliö þar vikntíma eöa svo (ef
þaö er sá Brynjólfur, sem þó var
úeíndur Árnason, i símskeyti til
blaðanna hérna). Hann gumar þar
úiikiil aE því, hve.skólámálum öll-
tim sé vel fyrir komiö, hjá bolsh-
'víkingaim. hvaö þeir láti sér ant
úsu vísindi og listir, og verji miklu
fé þeim til eílingar. „Vísindin eiga
'viÖ mjög góð kjör aö húa.“ segir
bann. „Listamenn, skáld og rithöf-
úndar fá ríflegan styrk, og bækur
Þeirra eru gefna.r út á kostnaö
mentamálaráöuneytisins“ ! —- „Öll
börn“ 3—8 ára, „hafa aögang að“
barnaheimilum, en siöan eru þau
látin fara í skóla. Öll börn eru
skólaskyld. 8—16 ára. lAHir menn
geta sótt háskóla, verkamanna-
skóla og lýðskóla. — En „auðvit-
aö er tilfinnanlegur skortur á kenn-
urum í Rússlandi. Þeir fáu, sem
fyrir voru, eru fjandsamlegir
bolshvíkingum — Þeir eru
þó væntanlega ekki kennaralausir,
allir skólarnir hjá bolshvíkingum ?
Öll þessi lofgerö um bolshvík-
inga er auövitaö bygö á s ö g u-
s ö g n þeirra sjálfra, en ekki á
neinni rannsókn á ástandinu i
Rússlandi. Þaö er því eölilegt. aö
ekki sé af dregið! — Höf. segir,
aö tala barna sem sæki barnaskóla
í Rússlandi. ltafi vaxið mry 51%
síðan fyrir byltinguna! .— Ef
skólaskyldan er nú oröin 8 ár, þá
er sá „vöxtur“ víst síst nieiri en
vænta mætti, því aö alkunnugt
er, aö ástandið var mjög bágborið
og allur þorri landsmanna ólæs!
Kolur.
Nærföt.
Karlmannanærföt fáið þér best hjá
KALPFÉLAGl REYKVIKIISGA
Langaveg 22 A. Sími 728.
Siðspillingin í Alþýðubl.
Það er dálitið skringilegt, að
Alþbl. notar sjálft (i ritstj.grein)
orSið sið'spiltur í nákvæm-
lega sömu merkingu, eins og „Vís-
ir“ notaði það á dögunum, i þýð-
ingunni á ávarpi miðstjórnar gamla
,.internationale“. — Alþbl. segir,
að S. Þ. „virðist vera svo gersam-
lega siðspiltur, að hann haldi, að
það sé jafnréttmætt aö berjast fyr-
ir því, að börnin -fái nóg að borða
og að berjast á m ó t i þ v í“! —
Auðvitað verður að snúa þessu al-
veg við, til þess að komast að
meiningunni. Blaðið meinar auð-
vitað — ekki, að réttmætt sé að
berjast.á móti því, aö börn fái nóg
að borða. Sú siðspilling, sem þa'ð
sakar S. Þ. um. er einmitt í því
fólgin, að hann telji það jafnrétt-
mætt, að berjast á m ó t i þ v í, að
börn fái nóg að borða. eins og að
berjast fyrir því. — Líklega skil-
ur ritstj. Alþbl. ekki munin'n á
þessu tvennu, en það verður að
fyrirgefa. Ög menn fleiörétta góð-
fúslega. — En það sem blaðið tel-
Monsted%
(VAlSrA
óm/or/iki.
ur siöspillingu í fari S. Þ. er það.
að hann kunni ekki aö gera grein-
armun á réttu og röngu. — Ef
Alþbl. vildi nú athuga, hvað það
mujidi helst vera i kenningum
bolshvíkinga, sem mætti telja ,,de-
moraliserandi“, þá er ekki ósenni-
legt, að það rekist á eitthvað líkt
og þetta, svjii ]iaö telur siðspillingn
i fari S. Þ.
&mþyl(I(a slúllfan
19
„Nei — já,“ Svaraði liann, eins
Pg hann væri aö vakna af svefni.
»,Þaö er að segja, eg liefi ekkert
fastráöiö uni þaö. Eg reika ]>etta
alveg stefnulaust. Eg verð hér aö
líkindum enn nokkra daga, býst eg
við.“
Þau héklu uppi sundurlaus-
úm samræðum, öll þrjú. nokkra
stund. ]iangaö til inn kom sviss-
úesk þjónustústúlká, með dýrindis
bakka. sem á voru fegurstu postu-
hns 'bollapör. Hún lét bákkann á
htiö borö og fór út jafnskjótt, en
Zenóbia settist og helti kaffinu i
holl
ana og færöi þeim það sjálf og
Vildi ekki þiggja þá hjálp. seni
Neville lávaröur banö henni.
,.Þaö er siður í mínu landi./
Sagði hún brosandi, ,,að kon'urnar
heri karlmönnunum bæöi te og
ha,ffi.“
Neville lávarður braut heilann
l’ro, úr hvaða landi hún mundi
Vera. en vildi ]>ó ekki spyrja að
pví, Oo- í þess a'ö spyrja ltana.
VarS hún til þess að spyrja hanii.
■^ún þokaði til *fyrir hontini á
^ekknum og battð honunt sæti
hjá sér. Sjálf hallaðist lntn lítið
á bak aftur cins og ltenni var
^gast, en bar sig/þó biö tígtt-
e§astá,> og þó aö hún hefði ekki
, . á sér fas enskra kvenna.
■. ^ hinst Neville lávarði húu ynd-
Hann sagöi ltenni alt af sínum
ltögum. frá skóla-árum sínum
fvrr og síöar. frá hinum síðasta
sjúkleika . sínum og smávegis frá
föður símttn og landsetrum ættar
sinnar, hinum mikilfenglegu stór-
hýsum l>eirra og mikla landrými.
En Gerald Moore, setn orðið
hafði til ]tess að lcoma þeint í
kynni,. dróst út. úr samtalinú og
mátti svo að orði kveða, að hann
vteri liafðár útundan. Hann gekk
aftur og fram um fagurt herberg-
ið, lét sent miiist á ]>ví bera, að
hann væri að smá geispa og gekk
að lokttnt út á svalirnar og kveikti
sér i vindli. Alt í eintt rak hann
höfttðið inn um glttggann og
sagði hlæjandi: ,,Ef til vill vildi
annaö hvort ykkar láta Svo litiö.
að lofa mér að heyra eitt lag, ]teg-
ar þið hafið sagt hvort öðru nóg
af leyndarmálum ?“
Zenóbía leit tipp. rendi augunum
liægt til hans og kinkaði kolli. Því
næst sneri hún sér að Neville lá-
varði og sagði: „Yöur þykir gam-
ait að söng?“
Cecil samsinti ]>ví.
,,Eg ætla þá aö leika fyrir yöttr,
Neville lávarður. Herra Moore
befir ekkert yndi af því, Gefið þér
svo vel. við skulitiu færa pkkttr
að hljóðfærinu.“
Það var ,.piano“ og hún lék á
þaö og söng eins og þaulæfður
Ustamaður. Neville lávarður ltall-
aöist yfir hjóöfærið, hrifinn og
heilla'ður. Hann þokaðist nær
henni. — svo nærri, að hinn ein-
kennilegi angandi ilnittr af hári
hentiar bar fvrir vit honutn, og
steig honurn.. til höfuðsins — svo
nærri, að hanti gat horft inn í
djúp augna hennar, þar sem hann
þóttist sjá sál sína í skttggsjá.
Söngnum var lokið og hún baö
liann aö leika og syngja fyrir sig.
En honum var það með ölltt óger-
legt: hann sá alf í þoku, fhund?
enga tóntegund og rödd hans var
hás og liljómlaus. Ef hann Itefði
átt að syngja, ]tá lteföi ltann ekk-
ert geta sungið netna þ.etta: „Þú
fagra^dis, eg ann þér. ann þér,
ann þér!“
Hálfri'stundu síðar fór hann og
kvaddi. .Aferiö þér sælir, Jávarð-
ur!.“ sagði hún hægt og seint með-
an hann liélt hönd hennar nijúkri
og kaldri í brennandi lófanum.
„Þér ætliö að koma aftur sem
fyrst. Næsta ski.fti vona eg að eg
geti látið yðursjá móður mína. TTún
■er lasin og fer ekki á fætur þessa
dagana. Góða nótt — ó, já. þaö er
íallegra en að scgja „veriö þér
sæ1ir.“
Hr. Moore fór úm leið. og aí
því að hann bjó i Hótel l’Ettrope,
þá átti hann santleið með Nevillé
lávarði.
Ekki hafði Neville lávarði flog-
ið í httg, aö það væri óræktarlegt
n f rlnttUl", Vit? 'SÍítV'\
liggja eina <alt kvöldið, meðau hún
væri að skemta gestum. Hann
hafði algerlega mist tilfinninga-
semi sína. dónigreind og andlegt
jafnvægi. Alt, alt laut ]tessari nýju
og undtirsamlegu tilfinniug; sem
lýsti sér, jöfntt báött, í ákafri gleði
og stjórnlausri sorg. Þegár liann
komst undir bert loft, nam hann
staðar og dró andann djúpt og leit
i kring um sig, eins og maðttr, sem
vaknar ttpp af fogrum. — of fögr-
um. draúmi.
Hr. Moore ltugsaði, að hanii
hefði numið staöar af því, að hanu
væri þreyttuv. og hann staðnæmd-
ist líka. „Þér hefir líklega þótt of
heitt í herbergjttm Zenóbiu, var
ekki svo. Neville?“
„Nei, nei! Það var mjög þægi-
le^t. Eg býst við, aö ungfrú de
Norvan og þú —ITonum var
svo áfram um að kynnast högum
Zenóbíu. að honum brást sú stilT-
ing, sem hann var vanttr aö liafa
á málrómi símtm og liann hikaði
og stamaði, ,,eg býst viö, að þú
hafir þekt tingfrú de Norvan nokk-
ttð lengi, Moore?“
Moofe ypti öxlttni — þaö var
kækur. sem þann hafði vafalaust
lært af henni ■— og kipraði var-
irnar.
,.N-ei. ekki mjög lengi.“
Neville lávarður varð forviða og
afbrýöin læsti sig ttm hantt. Hún
var þegar farin aö gera vart við
Stg! ..Erv i '•* 1;..,K 1,ivt: