Vísir - 05.04.1936, Blaðsíða 3

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
3
Viðburðarík stund
Eftir Ben Fl'mes Will
Framh.
„Þér liafið víst aldrei elskað
hann mjög heitt“, sagði Jeff
•eftir nokkura þögn i spurning-
■artón.
„Hann var mér góður í
fyrstu", sagði hún eins og til
þess að ijera blak af manni sín-
um. „Eg lield, að hann liafi ætl-
að sér að koma vel fram við
mig.“
Aftur þögnuðu þau og svo
ræddu þau þetta ekki frekara,
■en sálu áfram þegjandi um
stund. Eftir nokkura stund reis
Jeff á fætur og gekk að slól
hennar og lagði sterklega liönd
sína á öxl liennar sem snöggv-
ast.
„Eg mundi ekki ala miklar
áhyggjur í yðar sporum“, sagði
liann i léttum tón. „Þetta fer alt
saman vel um það er lýkur.“
Hún sneri sér tif liliðar í
stólnum og leit svo framan í
liann og sagði með tárin í aug-
unum:
„Þér liafið sýnt mér svo
mikla vinsemd, að —“
„Nú skuluð þér fara i hátt-
inn“, sagði Jeff. „Gleymið öll-
um áhyggjum og farið að liátta
og sofa.“
En þegar liún var farin upp
sat hann lengi í stólnum sínum
við yl og bii-tu lampans og
liugsaði um alt, sem hún liafði
sagt honum, og nú var svo kom-
ið, að hann gat fylt i allar eyð-
ur. Jeff var liygginn maður og
honum var margt ljóst, sem
Lucia Viles liafði ekki enn kom-
ið auga á. — Hann hallaði sér
aftur í stólrium með lolcuð aug-
un og lmgsaði fram og aftur
um þetta og því lengur sem
hann sat þarna þvi meira seig
honum í skap og hann var far-
inn að hnykla hrýrnar. Og þeg-
ar hann loks steig á fætur til
þess að ganga til rekkju var
reiðisvipur á andliti lians. Slik-
an reiðisvip hafði enginn séð á
andliti Jeffs nokkuru sinni.
Hann tók til máls, þótt hann
væri þarna einn, og sagði i háíf-
um hljóðum:
„Hann á það skilið að hann
verði tuktaður ærlega til. Kann-
ske geri eg það. Hann hefði
gott af þvi“.
Jeff mælti þetta hátiðlega
eins og" hann væri að lesa hæn.
Og svo fór hann að liátta.
iams.
v.
Daginn eftir, þegar Andy
Wattles ók fram lijá i flutn-
ingabíl Will Bissells, til East
Harhour, sá Jeff, að hann liafði
farþega í bílnurii. Farþeginn
var enginn annar en Will Belt-
er. Þeir lieilsuðu lionum, er þeir
óku fram hjá hlöðunni, þar sem
Jeff slóð.
.Teff var ekki lengi að átta sig
á hvað Will Belters ætlaði sér
fyrir. í fyrstu datt lionum í hug
að kalla til þeirra og koma svo
i veg fvrir það með valdi, að
Will Belter framkvæmdi áform
sitt, en nú var það of seint, þótt
hann reyndi það. Bíllinn var
þegar kominn i livarf. Jeff
liristi höfuðið. Ilann gat ekkert
gert að sinni. Ef Belter ætlaði
sér að framkvæma sitt illa á-
form varð að hiða átekta og" sjá
hvernig öllu reiddi af.
En nú var J.eff á varðbergi.
ITann gætti þess að vera í nánd
við bæjarhúsin allan daginn.
Og þegar liann síðar þá um dag-
inn sá, að biíl nálgaðist bæ hans
og var stöðvaður á veginum
skamt frá vissi hann hvað koma
mundi. En hann var reiðubúinn.
Hann hafði ekki aðvarað Mrs.
Viles. En hún liafði lieyrt í biln-
um og þégar Jeff var kominn
inn í borðstofuna geklc liún til
hans og nam staðar við lilið
hans. Þau horfðu út um glugg-
ann. Þau sáust ekki utan frá,
en þau sáu bilinn þaðan, sem
þau stóðu. Þrír menn komu í
bilnum. Bílstjórinn, Will Belter
og einn til. Jeff vissi vel hver
hann var. Ilann þurfti ekki að
spyrja konuna, sem stóð við lilið
lians. Maðurinn hennar liafði nú
komist að því, livar felustaður
liennar var.
Þegar Lucia Yiles sá liver
kominn var, lmeig liún niður i
stól og það var angistarlireim-
ur i rödd liennar, er hún mælti
lágt:
„Hann er húinn að finna mig!
Hann er búinn að finna mig,!“
En Jeff var við því búinn, að
liún mundi ætla að láta bugast.
Hann lagði liendur sínar á axlir
henni og mælti:
„Munið að eins þetta! Takið
vel eflir því. Þér þurfið elcki að
fara með honum, nema þér
sjálfar viljið. Hann getur eklci
neytt yður til þess. Hann hefir
engan lagalegan rétt til þess að
neyða yður til þess. Og ef þér
viljið ekki fara, þurfið þér ekki
að fara með honum. Eg skal sjá
um að honum hepnist ekki að
fá yður héðan, ef yður er þvert
um geð að fara“.
Hún leit til lians með þakk-
lætissvip og liann hrosti til
hennar og sagði:
„Nú, — þér eruð nú dálitið
hugrakkari ?“
„Hann er að koma“, hvíslaði
hún.
Jeff leit aftur út um glugg-
ann og sá að Viles hafði skilið
þá Belter og bílstjórann eftir,
og liann kom einn síns liðs og
gekk rösklega, stöðugum skref-
um í áttina til eldhúsdyranna.
Jeff og Lucia heyrðu nú, að
hann lamdi á hurðina.
Lucia Viles hafði náð fullu
valdi á sér og gat þakkað það
hughreystingai’orðum Jeffs,
sem nú gekk fram til þess að
taka á móti þessum rnaimi, sem
liann nú bar lieiftarhug í hrjósti
til svo mikinn, að liann vissi
eigi til livers leiða mundi. En
liann var rólegur á svip og varð
eigi séð hversu mikið honum
var í liug.
Viles var maður gildur, en þó
enginn ístrubelgur, og mikill
maður vexti, full sex fet á liæð,
en herðabreiðari en flestir
meriri af líkri hæð og liann.
Hörundslitur lians var rauðleit-
ur mjög, sem benti til að blóð-
rás hans væri ör mjög. Jeff
mintist þess, að hann ætti erfitt
um andardrátt. Hann heyrði, að
hann var alhnóður, og liann
virti hann fyrir sér meðan liann
beið þess að liann mælti og
liann sá, að hálsæðar lians voru
þrútnar. Hann veitti því og þeg-
ar eflirtekl hversu smáeygur
hann var og lymskulegur allur
svipurinn.
Viles ávarpaði liann mjúk-
lega og kurteislega og átti Jeff
ekki von á því. Hann mælti í
glaðlegum lón og spurði livort
þetta væri býli Jeffs Ranney.
Jeff kvað svo vera.
Viles spurði:
„Eruð þér Ranney?“
„Eg er Ranney“, svaraði Jeff.
Hann hafði ekki boðið Viles
inn. Jeff stóð fyrir innan vir-
netshurðina, en Viles fyrir utan.
„Ahem“, sagði Viles, „ég hefi
lieyrt, að frænlca yðar frá Cali-
forniu sé lijá yður i heimsókn.
Eg á mikilvægt erindi við
hana“.
Jeff liristi liöfuðið.
„Hún er ekki frænka mín“,
sagði liann djarflega. „Hún er
konan yðar, sem neyddist til
þess að flýja frá vður“.
Jeff liafði mælt með ískaldri
röddu og þegar hann liafði
mælt hörfaði Yiles aftur um
skref, eins og maður, sem hýst
við að verða lostinn höfuðhöggi
á næsta andartaki.
Jeff veitti því þegar eftirtekt,
að hann varð eldrauður i fram-
an á svipstundu.
Og nú Iagði hinn auðugi og/
voldugi maður, sem alt af liafði
fengið vilja sínum framgengt,
liönd sína á hurðarhúninn og
mælti hásum rómi:
„Vílc úr vegi, heimskinginn
þinn“.
En Jeff hreyfði Sig ekki úr
sporunum.
„Andartak, herra minn“,
•sagði hann mjúklega. „Þetta er
lieimili mitt. Þér getið ekki
gengið hér um eins og yður
lvstir. Og" gerið yður ljóst, að
ég er ekki að gera að gamni
mínu. Ef þér viljið lcoma inn
verðið þér að biðjast leyfis“.
Viles krepti hnefann og reiddi
hönd sína eins og til höggs, en
Jeff liélt þá áfram:
„Eg hefi heyrt svo frá yður
sagt, ég er alls eigi ófús að
mæta yður — jafnvel þótt þér
komið með steyttan hnefann.
Eruð þér reiðuhúinn til þess að
mæta mér?“
Niðurl.
„QUEEN MARY“.
Myndin tekin í reynsluferðinni.