Vísir - 11.01.1948, Blaðsíða 7

Mánudaginn 11. janúar 1948
V I S I R
7
Hætt hefir veriS við hirtingu sögunnar „Eins og
þér sáið-------“, þar sem blaðinu var á það bent, er
hún var farin að birtast, að hún hefði komið á prenti
á íslenzku áður. Saga sú, sem hér hefst, er eftir
ameríska skáldkonu, sem náð hefir miklum vinsæld-
um, Mun hún áreiðanlega falla lesendum vel í geð. —
Hún áíti von á því, að hann kæmi, enda opnaði hún
Öyriiar, þegar er liann hafði stutt fingri á hjölluhnappinn.
Andartak stóðu þau og horfðu hvort á annað, án þess að
mæla orð af vörum. Hvort um sig beið þess, að hitt tæki
til máls. Eftir nokkura þögn mælti hún:
„Komciii sæll! Viltu ekki gera svo vel að koma inn.“
Rödd hennar bar þvi ekki vitni, að hún væri öðru vísi.
en hún átli að sér, og eigi varð sagt, ;að hún mælti hlýlega
eða vingjarnlega. Ilann var kominn, það var allt og sumt,
en það viar henni ekkert fagnaðarefni.
Og þvi var i rauninni ekki Iieldur til að dreifa, að því
er Iiann varðaði. Ef til vill var það heimskulegt laf honum,
að hafa komið. Honum bjó ekkert i brjósti, er hann þurfti
að segja henni. Og því vlar eins varið um hana. En livers
vegna var hann þa kominn? Lestin, sem hann ætlaði að
ferðast á brott í, átti að faiia innan þriggja stunda, og það
hafði allt í einu lvomið yfir liann eiiiliver þrá. eitíhvað,
sem knúði hann til að fara til hennnr, tala við hana í íbúð
hennar — íbúðinni, þar sem Dave hlaut að líafa verið,
ekki einu sinni, reiður, beizkur í lund, lieldur oft, æ ofan
í æ, fúslega og ör.
Ilún hélt enn i hurðarhúninn, ef til vill ekki með virð-
ingarsvip, en kurteis vel, og liann geklc fram hjá henni
inn í ibúðina. Veggir gulleitir, blá ábreiða á gólfi. Legu-
bekkur með mjúkum svæflum, flosklæddur armstóll, sem
car farmn að láta á sjá. Innbvggðar bókahillur á veggjum,
nokkur koparrauð blóm í grunnri, hvítri skál. Enginn
lítilsvirðingarblær á neinu, ekkert fánýtt, flöktandi. Og
þessi umgerð hæfði stúlkunni vel.
Hún liafði látið aftur dyrnar og hallaði sér að hurðinni
og horfði kyrrlátlega á hann og af kurteisi, en það vár
augljóst, að hún gætli þess, að ekkert yrði úr svip hennar
lesið. Ekkert staðfesti þá hugmynd, sem hann hafði gert
sér um liana. Það kom hoiíum alveg óvænt, að liún væri
svona ung, eins og rós, sem engin mannleg liönd hefir
snert. Hann hafði ekki búizt við, að augu hennar væru
eins grá og skær og hrein og þau voru. Og enn síður liafði
hann búizt við, að hár hennar, sem ekki var klippt eftir
tizkunni og náði aðeins niður á herðarnar, gæti verið svona
fagurlega ljósbrúnt.
Iiann horfði einnig stöðugt á Iiana og hann var cin-
kennilega skapi farinn, það var næstum sem fát liefði
gripið hann. Horiiun fannst, að hann hefði verið blekktur,
mærin hefði ekki rétt til fegurðar sinnar. Hún geklc nú
fi'á dyrunum og að legubckknum og settist og dró að sér
fæturna, eðlilega og eins og hún átti vanda til. Þannig
hlaut hún að hafa setið stundunum saman og horft á Dave,
cr hann fór bónarveg að henni, deildi við liana af ákefð
æskumannsins, óþolinmóður, eða hásum rómi, ef liann
hafði drukkið meira en góðu liófi gegndi, reíður,-©gnandi
— jafnan talandi málj sínu án þess að verða neitt ágengt,
og veittist æ erfiðara að sætta sig við það.
Dave, sem var gáfaður, geðþekkur, friður sýnum, og
hefði getað fen’gið hverrar stú'lku sem væri — hafði að-
eins þráð þessa stúlku, þessa litlu, grannvöxnu stúlku,
með grári, skæru augrin, og þetta. ljósbrúna, gullna hár,
séiri varpaði á liana ljóma sakleysis, ])éssa ungu stúlku,
sem I rfði á hann nú með svip, sem virtist hera ákafri,
lir i í i i og jafnvel glaðri lund vitni.
. ii'ui settist gegnt henni á flosklædda armstólinn og
húri iaiiiaði sér fram, spennti greipar, hnvklaði brúnir
lilið . ; rí og mælti, án þess að hafa af honum augun anri
'• 1 V icU> '
„Iívers vegna komuð þér hingað? Hvað viljið þéi ?
Einhvern veginn var það svo. ao það, sem hún sagði,
og kuldaleg framkoma hennar, er hún vrti á hann, valcti
iii nýju alla þá beizkjif, sen,i hann hafði kennt í huga
sínum til hcnnar seinustu mariuði, og þessi gremja kom
nú fram í rödd hans.
„Eg kom til þess að fá vitneskju um hvers konar mann-
eskja þér errið í rauri og véru. En framar öðru kom eg til
að Spyrja yður einnar spurningar.“
Iiann íriælti snöggt, hörkulega, tilfinnmgalaust:
„Ilvers vegna gáfuð þér bróður mínum undir fótinn,
flæktuð hann i heimskulegt ástaræfintýr, og peituðuð svo
meo öllu að giftast honum?“
-----o-----
Ilún hætti að horfa á liann og fór þess í stað að horfa
á liendur sínar. Aldrei mundi henni takast að fá hann
til þess að skilja hvernig í þvi lægi. AJdrei, aldrei, aldrei!
Það varð henni ljóst, þegar er liann hringdi lil hennar.
Hann var fyrir löngu búinn að skapa sér skoðun um hana,
og' ekkert er hún sagði eða gerði nú, myndi breyta nokk-
uru um það. Hún minntist þcss, sem Ben Graves hafði
sagl: henni um það, sem fyrir hafði komið, en hann hafði
sagí lienni af mikilli varfærni og kurteislega, að hún skyldi
ekki fara lil N’érmont, því að Ridge, bróðir Davc, vildi
hvorki heyra hána né sjó, — að það skipli liánn ekki
neinu, þótt hún liti svo á, að hún hefði orðið fýrir missi
og bæri liarin i huga.
I'Iúri dró andann djúpt, reyndi af öllum riiætti að mæla
rólcga:
„En það var ekki heimskulegt ástar-ævintýr“, — og
bætli svo við: „Að minnsta kosti var það ekki svo í upp-
hafi. Og eg hafði gilda óstæðu til að hafna bónorði hans.
Eg elskaði hann clcki nógu lieitt.“
Ilann starði á hana með gremju- og fyrirlitningarsvip:
„Með öðrum orðum, vður geðjaðist nógri vel að honum
til þess að hafa hann að leiksoppi, en ekki nóg til þess að
hætta á varanlega, heiðarlega sambúð?“
„Þér liafið engan rétt til að segja þett;a,“ svaraði hún
hvasslega. „Þér hafið ásett yður, að láta það lita svo út,
sem hér hafi verið um stundarkynni að ræða, — lausung?“
„Var það ékki svo?“
„Nei, Dave var ekki neinn flagari, maður, sem lætur
sér nægja stundar kynni.“
„Þér eigið við, að hann var ekki þannig, áður en hann
kynntist yður.“
Hann þa^naði sem snöggvast og bætti við:
„Eg liefði kannske ekki átt að segja þetta, en — þetta
var vist meira en lítið áfall fyrir mig.“
—Smælkí
Knæpueigandi einn var í
íasta svefni kl. 3 uni nótt, er
síminn hringdi ákaft.
„Hve nær verður knæpan
opnu'S ?“ var spurt ölvunar-
rómi.
KI. 11,“ svaraði knæpueig-
andinn og henti tólinu á.
Andartaki síöar var énn
hringt. Sama röddin spuröi:
„Hve nær sögöuö þér að ætti
að opna knæpuna?“
„Kl. ii, og fari þér bölvað-
ur,“ öskraöi knæpueigandinn,
„og þér komist ekki inn mínútu
fyrir þann tíma.“
„Mig langar alls ekkert til aö
komast inn,“ anzaöi drukkni
maöurinn í öfvæntingarrómi.
„Mig langar til aö komast út.“
Kona, sem var í mjög æstu
skapi, hringdi til læknis síns:
„Komiö þér strax,“ lirópaöi
hún. „Dréngurinn minn, sem er
tíu ára var aö gleypa sjálfblek-
ung.“
Læknirinn var hinn rólegasti:
„Eg kem eins fljótt og eg get,
en biöstofan hjá mér er full af
fólki, þetta getur dregizt 3—4
klukkuthna."
„Þrjá til fjóra klukkutíma,“
át konan eftir honum. „En hvaö
á eg aö gera á meöan?“
„Eg er hræddur um aö þér
veröið að notast viö blýant,“
anzaði læknirinn.
Islendingar aðiljar að
Eíknarstaríi fyrir börn ?
FoSitrói frá SP kynrcir sér
möguSeika á því.
Sérstök deild Sameinuðii
þjóðanna starfar að atþjóð-
legri líknarstarfsemi fyrir
börn og áttu tíðindamenn tal
við ungfrá Ordning, einn
slarfsmanna SÞ að Hótel
Borg nglega, en hingað kom
hún til þess að vinna að
því, að Islendingar gerist að-
ilar að slíkri starfsemi.
Er starfsemi þessi með
þeim liætti, að stofnaðar eru
nefndir í hinuiri ýnisu lönd-
um, sem í samráði við ríkis-
stjórnir landanna, lielztu
samtök vinnuveitenda, al-
þýðu- og menningarsamtök
og fleiri, er gangast fyrir
fjársöfnun, eða matvæla, cr
siðan verður skipt meðal
Itinna fjölmörgu bágstöddu
barna í heiminum, en þau
slcipta cins og kunnugt er,
milljónum Nær líknarstarf-
rchií þ ' til allra landa
bt ims. r sem hjálpar er
þöi'f. ai' íil stjórnmála
skoðana, Irúmhragða eða
annars.
Fé því, ia inn kemur,
mun svo \ , rif ráðstafað til
hinna ýms landa af Trygve
Lie, aðalri ,ra Sameinuðu
þjóðanna, í samráði við sér-
nefnclir landanna. 29. febr
næstk. verður valinn sem
„symbolskur“ söfnunardag-
ur.
Yfirmaður liknarstarfseini
þessarar heitir Aake Ording,
og er Norðmaður, en hann
var skipaður í starfið af
Trygve Lie.
Starfsemi þessi verður al-
gerlega frjáls og' er ætlast tii,
að hver leggi það af mörk-j
um, er hann getur, eða kær-
ir sig um, bæði rikisstjórnir, j
samtök og einstaldingar. Er
hér um nyjög aðkallandi
vandamál að ræða, sem sjá
má af því, að i Evrópu einrj
eru um 40 milljónir barna,
sém við hin bágustu kjör
eiga að búa og sum svelta
'heilii liiingri.
Hér á íslandi ímin félags-
málaráðunéytið hafa fov-
göngu i málinu, án þess þó
að það lieyri beint undir
ráðuneytið.
Ungfrú ordii ng hefir
rætt þessi mál við fulltrúa
Alþýéusambandsins, Yinnu-
veitenda íé iagsíns, útvcgs-
menn, Samband ísl. sam-
Vinnuféiaga og í'ieiri sam-
lök. Ef Lii kemur, verður
hlutur íslendinga væntan-
lega matvælagjafii’, fiskur,
Ij'si o. þ. h.
,,Þjónn,“ sagöi gesturinn.
„Satt aö segjækann eg ekki viö
allar þessar ílugur hér í borö-
salnum.“
„Segiö mér á hverjum þér
hafiö andúö,“ sagði þjónninn.
„s\ro skal eg reyna aö reka þær
út fyrir yður.“
HnAAcfáta hk 53/
Skýringar:
Lárétt: 1 dagblað, 6 sjór,
8 guði, 10 ættingi, 12 á fæti,
13 kvæði, 14 slæm, 16 bók-
stafur, 17 þræta, 19 drépa.
Eóðrétt: 2 Pa])i, 3 horfði,
4 greinir, 5 liyggin, 7 hljóð-
færi, 9 kor iugur, 11 fantur.
15 eggj 3 hi'ún, 18 verk-
færi.
Lausn á krossgátu nr. 530:
Lárétt: 1 Helgi, 6 lár, 8
móa, 10 óma. 12 cr, H hi,
14 Kak, 16 ósa, 17 oia, 19
klóra,
Lóðrétt: 2 et. . 3 lá, 4 gröj
5 smekk, 7 lianar, 9 óra, 11
mis, 15 kol, 16 óar, 18 tó.