Vísir - 02.02.1954, Blaðsíða 7

Pfíðjúáagmn 2. febrúa'r 1954
VÍSIR
iivwftflft^vwvwwwvwtwwvwwvvwwAwwwvvn
„Er eitthvað undarlegt við það, að stúika meti mannorð sitt
Ög sæmd að nokkru?“ spurði hún.
„Það er kannske ekki undarlegt," sagði hann, „en þú slóst
mig hálfvegis af laginu. Hvað segir þú um, að við göngum til
hinna gestanna, áður en þú lætur enn eitt reiðarslagið dynja á
mér?“
Ralston hafði raðið vinsælustu hljómsveit borgarinnar til að
leika, og hún byrjaði leik sinn, þegar gestimir gengu masandi
til sæta sinna. Méðal gestanna voru ekki nokkrir menn, sem
flestir aðrir höfðu búizt við að sjá þarna, og vakti f jarvist þeirra
talsvert umtal. Það var á flestra vitorði, að nrenn þessir höfðu
farið í langferð — þeir höfðu fario bvert yfir álfuna, til þess
að undírbúa skipulag og stofnun fyrirtækis, sem átti að starf-
rækja demantanámurnar, enda þótt þeir einir vissu um stað-
inn, er höfðu fundið hann upphaflega.
Það var ekki fyrr en þá um daginn, sem fjánnálamenn San
Francisco-borgar höfðu frétt um brottför sendinefndarinnar,
en þótt ekki væri lengra Iiðið síðan, var þetta áðalumræðuefnið
hvarvetna. Vegna stöðu sinnar vissi Brownlee einná rriest um
þetta, og hver gesturinn af öðrum leitaði hann úppi,'til þess
að heýra af vörum hans ujn alla atburði, sem gerzt hÖfðu fram
að þessum degi.
„Nefnd okkar,“ sagði Brownlee hverjum, sem hlyða vildi,
„er komin til New York ásamt Arnoíd og Slack. Það er sagt, að
Arnold hafi verið farinn að ókyrrast til muna, svo að hann hafi
þverneitað að halda áfram við þetta, nema honum — eða þeim
félögum — væri greitt nokkuð til sönnunar því, að þeir mundu
ekki verða gabbaðir. Lent greiddi þeim þá hundrað þúsund
döllara. Það er háft fyrir satt — en héfur ekki verið staðfest
— að Slack hafi fallið frá öllu frekara tiikalli, að því er háns
hlut í námufundinum snertir, fyrir önnur hundrað þusund. Þeir
— Harpending og Lent — hafa ráðið hinn víðkunna lögfræðing
Barlow hershöfðingja, til þess að sjá um hina lagalegu híið
málsins. Barlow réð til þess, að Ben Butler hershöfðingi væri
éinnig ráðinn lögfræðingur okkar, svo að auðveldára væri að fá
lög samþykkt í Washington, er heimiluðu, að námasvæðið allt
yrði haft undir. Það er Ben Butler, sem frægastur ér fyrir af-
skipti sín af silfurskeiðarmálinu í New Orleans. Fundur var
haldinn heima hjá Barlow, og þar voru viðstaddir Tiffany, með-
eigandi skartgripaverzlunarihnar miklu með sama nafni, George
B. McClellan, hérshöfðingi, Horace Greeley, ritstjóri New
York Tribune, og Butler hershöfðingi. Tiffany lét í ljós þá skoð-
ún, að steínarnir væru mikils virði — að minnsta kosti eitt
hunclrað og þrjátíu þúsund dollara virði — en kvað það þó ekki
rieinn lokaúrskurð því að hann gæti hann ekki kvéðið upp, fyrr
en hann hefði haft tal af gimsteinasérfræðingi sínúm.“
„Það ætti þá ekki að þurfa frekar vitnanna við, eða hvað?“
sagði einn gestanna. „Ef Tiffany segir, að steinámir sé ósviknir,
þá hlýtur það svo að vera. En hvað gerist svo?“
„Sennilega tekur það mánuði að skipuleggja félagið. Það er
mikilvægt atriði, að McClellan hershöfðingi hefur fallizt á að
vera í stjórn félagsins, og August Belmont og Herii’y Seligman
óska eftir að fá að vera í henni. Það hefur orðið að samkomu-
lagi að greiða finnendúm námanna fjögur hundruð og fimmtíu
þúsund til viðbótar fyrir öll réttindi þeirra — að því tilskildu,
að Janin, aem fenginn hefur verið til að gera lökaathuganir á
námasvæðinu, telur það nægilega mikils virði.“
„Þetta eru svo sem engir smákarlar! Yfirmaður herstyrks
landsins, þingmaður og helztu stjómendm’ tveggja stærstu
bankanna 1 Nev/ York. Mér þætti gaman að vita, hvenær ætl-
unin er að fara að selja almenningi hluti í félaginu.“
Þetta virtist vera spurningin, sem aílir óskuðu eftir að fá
svar við. Hvenær mundi almenningi verða gefinn kostur á að
kaupa hluti í „San Francisco & New York náma- og verzlunar-
félaginu“? Auðurinn, sem ausið hafði verið úr silfumámunum
á Comstock-svæðinu, og þar kunni enn að finriast, hvarf alveg
í umhugsun manna um þetta. Þarna var nokkuð, sem var enn
meira freistandi ■— ljóminn af óteljandi eðalsteinum! Enginn
þeirra, sem voru viðstaddir samkvæmið, hefði hikað við að
veðsetja síðustu eign sína til þess að fá að vera með í hinu
nýja fyrirtæki.
„Jæja, Anneke,“ sagði Juan, „þú ei*t augasteinninn hans
Ralstons. Þú þarft víst ekki annað en að brosa fallega, og þá
býður hann þér að verða með í þessu.“
„Juan,“ svaraði Anneke, „eg fæ ekki betur séð, en að hinn
hyggnasti maður geti verið eins irúgjam og mesti kjáninn meðal
sauðsvarts almúgans. Mér þætti gaman að vita, hvað það er, sem
gérir þessa miklu menn rriikla - McClellan, Horace Greeley,
Tiffany og Áug’.ut Belmönt, þóit ekki sé fleiri taldir upp aó
sinni,“
„Ertu kannske á annári skoðun en þeir ágætu menn?“ spurði
Juan, og það var einhver stríðnisglampi í augum hans. „Þá er
Anneke Villard bersýnilega mest þeirra allra!“
Seytjándi kafli.
Anneke Villard gerði ekki of lítið úr valdi þeirra manna, sem
hún vissi, að mundi verða henni ándvígir, er hún léti til skarar
skríða við að leggja undir sig méirihluta Meydrottningar-nám-
unnar og reyndi að hefja starfrækslu hennar á nýjan leik. Það
var ekki aðeins andstætt héririi, að Union-málmbræðslufélág'ið
háfði steinbítstak á öllum rirönnum fyrir tilstilli "Kaliforniu-
banka, af því að hann lánaði allt fjármagn til námasvæðisins,
heldur réð fyrirtækið einnig flutningatækjum á þessum slóðum,
af því að það var eigandi j árnbrautarinnar milli Virginia City
og Carson City, auk þess sem það átti skógarleridur miklar á
heppilegustu stöðum. Það hafði komizt yfir landflæmi þetta
með því móti, að Kaliforniu-banki hafði sagt upp lánum, sem
skógar, sögunarmyllur og viðarfleytingarleiðir höfðu verið sett-
ár að veði fyrir. Með þessu móti réð fyrirtækið yfir leiðum til
viðaröflunar, en þáð var ekkert smáræði af timbri, sem þurfti
til að treysta og klæða ganga námanna. Óháðir námaeigéndur
urðu að flytja málmgrýti sitt til bræðslustöðvar félagsins, flytja
málminn með járnbraut þess og kaupa timbur frá sögunarmyll- !
um þess. Vald þess var algert, og það taldi sér því enga hættu :
búna. |
En Anneke var ekki lengi að koinast að raúri um það, að þessi i
ófreskja, sem félagið var að ýmsu leyti, hafði bakað sér fjand- '
skap ýmissa manna. í hópi þeirra var maður, er liét Aclölph Sutro
— Ieikinn'kaupsýslumaður, framsýnn og þolinmóður. En hættu- 1
legasti fjandmarináhópur Union-íélagsins var þó í mynd fjög-
urra íra. Tveir'riiánna þeSsarra'hétu James C. Flóod ög Willíam
O’Brien, er höfðu áður fyrr átt veitingastofu í kaupsýsluhverfi
borgarinnar. Meðan þeir höfðu verið að afgreiða viðskipta-
mennina í veitingastofu sinni, höfðu þeir lagt við hlustirnar, og
þeir höfðu notað sér þá fræðslu, sem þeir höfðu öðlazt með því
móti, til þess að verzla á kauphöllinni og græða auð fjár. En
þessir tveir félagar urðu að fjórum, þegar Flood og O’Brien
gengu í bandalag við tvo verkfræðinga, sem hétu James G. Fair
og William Mackay.
Anneke varð einnig fljótlega Ijóst, þegar hún fór að hugleiða
alla möguleika í sambandi við Meydrottninguna, að það var
mjög sennilegt, að þessir menn mundu vilja ganga í félag við
hana, gerást bándamenn hennar gegn Union-félaginu. Hún
forvitnaðist því um hagi þeirra, svo að þeir vissu ekki um, skap-
gerð þeirra, smekk og einkenni öll. Þegar hún hafði viðað að sér
sem flestum upplýsingum um þetta efni, komst hún að þeirri
niðurstöðu, að ef rétt þætti að leita til þeirra, muridi Flo&d verða
þeirra líklegastur til að vilja hlusta á röksemdir, sem fram
væru bornar af konu, sem væri bæði ung og aðlaðandi.
Flood var stór maður og gildur. Hann vár með djúpsett augu,
hárið var farið að þynnast fremst i höfðinu ög haim var með
snyrtilegt yfirskegg og hökutopp. Hann var ekki ósnotm- maður,
og að öliu samanlögðu var hann só af þessum fjórmenningum,
sem var alúðlegastur og virtist auðviðráðanlegastur. Anneke
,tók ákvörðun úm að snúa sér að honum, ef rétt væri og þegar
tíminn til þéss kæmi.
Hún hafði valið heppilegt augnáblik til að hleypa fyi-irætlan
sixmi af stokkunum. í námu Consolidatet Virginia-félagsins hafði
fundizt ný slifuræð, sem menn gerðu sér vönir um að mundi
géfa hundruð milljónir dala, og auk þess snerust hugleiðingar
allra manna um demantanámurnar nýju, svo að enginn gaf sér
tíma til þess að hugsa um Meydröttninguna, námu sem var full
af vatni og einskis virði.
BREDGE
8, 7, 6, 5,
9, 8
7, 5, 3, 2
K, 6
N.
S.
é A, D, 3
V Á, 5
é Á, K, D
<*» Á, D, 8, 7, 5
Suður spilar 3 grönd. Vestur
kemur út hjarta kóng. Hvern-
ig ætti Suður að spila spilið?
Var Hrói höttur komniúnisti ?
Bandarískt blað spyrst fyrir um það.
Ensk blöð greina frá því, að
sýslumaðurinn í Nottingham
kunni ekld að meta hinar síð-
usfti eftirgrennslanir Banda-
ríkjamanna urn stjómmála-
skoðanir Hróa hatíar.
Sýslumaðurinn, sem heitir
William Cöx, skýrir svó frá, að
nýlega hafi verið hringt til sín
um hánótt frá bandarísku dag-
blaði, sem vildi fá greið svör
við spumingúnni: „Var Hrói
j höttur kommúnisti?“ Sýslu-
maðurinn svaraði umsvifalaust:
i „Við munum alltaf taka mál-
stað þessarar þjóðhetju okkar“.
Og þetta sagði hann, enda þóít
fyrirrennarar hans hafi löng-
rnn eldað grátt silfur við Hróa,
eins og alkunna er.
Fregn þessi kom í kjölfar
annarrar, sem greindi frá því,
'að hinn frægi útlagi frá Sher-
wood væri nú undir smásjá í
'Bvindaríkjunum, grunaður um
korrmúnisma.
er ráðunautur fræðsluráðs
Indiana-ríkis um val heppilegra
bóka handa skólabörnum, hef-
ur lýst yfir því, að kommún-
istar hafi fengið fyrirskipun un
að hæla Hróa á hvert reipi og
nota hann til framdráttar stefnu
sinni.
„Þetta er lína kommúnista,“
segir Wnite, „pg allt, sem miðar
að því að brjóta niður lögln,
„passar í kramið“ hjá kom-r;
múnistum“.
William Cox sýslumaður
skýrði nýlega svo frá á fundi í
félagsskapnum British Legion:
„Bandaríkjablaðamennimir
vildu fá að vita, hvort við vær-
um sömu skoðunar. Eg sagði
þeim, að við myndum halda í
heiðri sögnunum um Hróa hött,
meðan Nottingham ér og verð-
ur Nottingham“.
Báðum megin hafsins henda
menn gaman af þessu símtali
og skoðunum Thomas Whites
A kvöldvökuimi.
í smábæ einum, utanlands,
var haldin garðyrkjusýning og
var það kona ein úr grennd-
inni, sem fekk verðlaun fyrii'
rósirnar sínar. Hafði hún og
oft áður fengið verðlaun..
Tvær konur ræddu þetta sín
á milli. Þær hofðu líka sent
rósir á sýninguna og voru full-
ar úlfúðar yfir þvi að fá enga.
viðurkenningu. „Hvémig stend-
ur á þessu?“ sagði önnur. „Hvað
notar hún eiginlega sem við*
höfum ekki?“ „Getur þér ekki
dottið það í hug?“ svaraði hin
önug í máli. „Það er hesthús á
næstu lóð við hana.“
•
Golfleikari var kærður fyrir
að berja konu sina og var færð-
ur fyrir dómarann. Verjand;
hans færði honum margt tií
málsbóta. „Þetta er sárlega
mæddur maður,“ sagði hann,-
„kona hans er sínuddándi og
nöldrandi og hann ætlaði að
reyna að þagga niður í henni
méð því að berja hana.“
Þá fekk dómarinn áhuga fyr—
ir málinu og spurði: „Hvao
þurfti hann mörg högg?“
‘ um hættur þær, sem af Hróa
Thomas nokkur White, sem 1 kunni að stáfa.
CíHtí AÍHHÍ tiáK*.
Um þetta leyti fyrir 35 árum,
mátti m. a. Iesa þetta í bæjar-
fréttum Vísis:
Ebbe Kornerup
flutti fyrirlestur í Hafnar-
firði í gær, en það óhapp vildi
til, að stykki eitthvert úr
myndavélinni gleymdist hér í
bænum, og varð að senda bif-
reið eftir því, meðan á fyrir-
lestrinum stóð. En það óhapp
var í rauninni áheyrendum
happ, því að Komerup varð að
lengja fýrirlesturinn talsvért
fyrir bragðið.
Stórþjófnaðiu*.
Nýlega hefir orðið uppvíst
úm stórþjófnað, sem framinn
hefir verið í verzlun einni hér
í bænum. Stolið hefir vérið
smátt og stórt úiri 8000 krória
virði í vörum og periingum á
fjögui-ra mánaða tíma.
- -
ALLAN daginn heitiir
róttir, smurt brauð, kaffi
o. fl. Vita-Bar, Bergþóru-
göfu 21. (Hornið Bergþóru-
gata — Vitastígur). (170
• Brezk-íranska olíufélagið
hefir tilkynnt, að það hafí
íekið upp samninga við önn-
ur olíufélög um dreifingu •
íranskrar olíu, ef samningar
takast.