Morgunblaðið - 07.01.1917, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
S
Jlin æðsfa fjersljórn.
Dauðinn, djöfuííinn og ágirndin.
Þannig hugsa Ameríkumenu sér hina æðstu herstjórn í ófriðnum, Dauðinn, djöfullinn og ágirndin
horfa niður yfir vigvöllinn, þar sem eldstrokurnar fram úr fallbyssukjöftunum varpa draugalegum
bjarma yfir landslagið,
Dauðinn er sá, sem brytjar niður raðir hermannanna, djöfullinn er lifið og sálin i ófriðnum og
ágirndin hefir komið honum af stað og sigað þjóðunum saman. Og hin æðsta herstjórn vakir með
áhuga yfir gangi stríðsins og hvert þeirra þriggja hefir síns að gæta.
Befíjmann-TioUweg fjefdur ræðu.
Tennur
«rn tilbúnar og s«ttar inn, bæði heilir tann-
garðar og einstakar tennur á Hverfisg. 46.
Tennnr dreenar út af lækni daglega kl.
11—12 með eða án deyfingar.
Viðtalstimi 10—5. Sophy Bjarnarson.
hverfull eða reikull í rásinni. En eg
efast ekkert um það, nð kanzlarinn
óski sjálfur friðar af einlægum hug,
að hann vilji vera sannur og dreng-
lyndur.
En staða hans er ákaflega vanda-
söm. Enginn einarður maður mundi
geta staðið í þeirri stöðu. Bismarck
var of einarður og þess vegna varð
hann að fara frá. Bulow var líka of
einarður og varð að fara frá, því að
hann sagði keisaranum að halda sér
saman og gera sig eigi að asna. En
Berhmann-Hollweg gæti aftur á móti
tæplega sýnt nokkrum nokkra ó-
svífni.
Hann var altaf lýtalaust til fara
eins og allir þeir, sem unnu nndir
hans stjórn. í »Unter den Linden«
eru skrifstofuþjónarnir í utanríkis-
ráðuneytinu auðþektir á klæðaburði
sínum. Engir menn í Berlín klæð-
ast eins snyrtimannlega, nema ef
vera skyldi veitingaþjónarnir! En
þótt klæðnaður kanzlarans sé alveg
lýtalaus, þá þoiir hann ekki að neitt
sé um hann sagt. Það var árið 1910
að hann kvartaði undan því að blöð-
in töluðu um vesti og hálshnýti
stjórnmálamannanna.
Sjálfur var hann ógjarn á það að
dæma um nokkurn mann þannig, að
halla orði á hann.
Hanu var — og er ef til vill
enn — allmjög hlyntur jafnaðar-
mönnum, enda þótt hann sé junk-
ari. Þegar hinir beztu þingmenn
verkamanna heimsóttu Þýzkaland
fyrir fáum árum, bauð ríkisþingið
þeim til miðdegisveizlu og var kanzl-
arinn þar viðstaddur. Gat hann sér
virðingu þeirra allra með hinni vin-
gjarnlegu framkomu sinni.
Einu sinni þegar john Burns sat
í brezka ráðuneytinu, reit hann Holl-
weg og skýrði honum frá því að
hann ætlaði að heimsækja hann á
tilteknum tíma. Kanzlarinn bjóst til
þess að taka vel í móti honum, en
ekki kom Burns og engin orðsend-
ing frá honum. En nokkrum dög-
um seinna kemur Burns og afsakar
sig með þvi, að hann hafi verið að
athuga heræfingar Þjóðverja. Beth-
mann-Hollweg sagði seinna frá þessu
og brosti þá, eins og hann vildi
segja að þetta drægi litinn keim af
Oxford.
Eins og sjá má á öllu, hefir kanzl-
arinn mikil áhrif á keisarann. Þeir
stunduðu báðir nám við háskólann i
Bonn á yngri árum og það er sagt,
að keisarinn hafi tekið ágætt próf
þaðan, eigi vegna þess að kennar-
arnir hafi ívilnað honum, heldur
vegna þess að skólabróðir hans, hinn
tilvonandi kanzlari, hafi haldið hon-
um til náms.
N orðurlönd
og ófriðurinn.
Svo sem þegar er hermt í skeyt-
um, hafa Norðurlönd, Danmörk,
Noregur og Svíþjóð, látið sendiherra
sína í ófriðarlöndunum tilkynna að
þau (Norðurlönd) styddu málamiðl-
unarstarf Wilsons. Láta þau þess
getið, að þau teldu það vanrækslu
á augljósri skyldu sinni við allar
þjóðir og mannúðina, ef þau létu
nokkurt tækifæri ónotað til þess að
stuðla að því að hinum miklu heims-
hörmungum létti. Og að lokum
láta þau þá ósk sína í ljós, að friðar-
tilraunir Wilsons beri þann árangur,
er sé samboðinn hinum góða til-
gangi hans.
Norðurlandablöðin fluttu orðsend-
ingu þessa án þess að hnýtt við
hana nokkrum athugasemdum. Tid-
ens Tegn lætur þess þó getið að
þessi framkoma Norðurlanda sé
undan rótum Svía runnin og segir
sem svo, að þetta muni reynast
ófyrirsynju, en vonandi sé að eins
að það geri ekki ilt verra.
Baulárvellir.
Baulárvellir hét bær í Staðarsveit
á Snæfellsnesi og er vatn ekki all-
lítið héi nm bil 250 faðma frá bæn-
um, sem nefnt er Baulárvatn. Slétt-
lent er í kringum vatnið, og sést
mjög vel til þess frá bænum. Á bæ
þessum bjuggu fyrir siðustu aldamót
tveir bændur, og hét annar Jón Sig-
urðsson en hinn Guðmundur Sum-
arliðason. Var þessi Jón sérlegur
burðamaður og vel hugrakkur.
Einn góðan veðurdag um hásláttinn
kom fólkið á Baulárvöllum út eftir
miðdegisverð og hugði að ganga til
vjnnu sinnar. Tekur það þá eftir
dýri nokkru mjög skrítnu á vatns-
bakkanum. Þótti bændum það mjög
hrikalegt og tóku rafta tvo og hugðu
að athuga það nánar. Komust þeir
mjög nálægt því og sáu þá að það
var mjög áþekt nautgrip að sköpu-
lagi en mikið stærra. Sægrátt var
það að lit og frekar loðið. En er
bændurnir voru komnir mjög ni-
lægt þvi, fleygði það sér í vatnið
og hefir eigi sést siðan. Voru þess-
ir bændur mjög sannorðir og sögðu
frá þvi sem gerst hafði, skömmu
síðar. Nú er þessi bær í eyði og
er sagt að dýrið hafi verið ein af
orsökunum til þess að svo fór.