Morgunblaðið - 04.12.1917, Blaðsíða 4

MORGUNBLAÐIÐ
Leikfimisbuxur,
boiir,
sokkar,
Giímubuxur.
Vöruhúsið.
Geyslr
Export-kaffi
er bezt.
Aðalumboðsmenn:
0 JOHNSON & KAABES.
Súkkulaði,
margar teg.,
Tóbakshúsið,
Laugavegi 12.
Leverpostej
í */4 °8 V2 pd. dósum
er bezt — ríeimtið það
iimiB amssiBi
Indverska rósin.
Skáldsaga
eftir C. Krause. 53
— |>ú ert John Francis! hrópaði
hún nú enn ákafari heldur en áður.
|>ú ert, eins og eg afkomandi þessar
bölvuðu kynkvíslir, Bem eg hata.
Mannhundurinn sem kallaði sig föður
minn lét hið viðurstyggilega dýr sitt
kvelja mig, og efjeg skræmti eitthvað
þá barði hann mig miskuaarlaust. Eg
hata og fyrirlít allan kynflokk þinn,
eg hata þig sjálfan John Francis,
því að eg veit að þú ert höföingi
Zigauna. Farðu á brott frá mér
ræningi! Gull þitt hefir þú Bjálfsagt
fengið með ránum og það er blóð á
höndum þínum.
John Francis brosti háðslega.
— Varaðu þig, mælti hann. |>ú
ert á mfnu valdi og það getur verið
að þig iðri orða þinna.
— Eg þori að sjá framan í þig,
æpti hún. Burtu flækingurinn þinn!
Og er hann gerði sig ekki líklegan til
þess að fara, greip hún svipu og
lamdi hann af öllu afli.
Johu Francis rak upp hljóð af sárs-
auka, en hann réðist þó eigi á hinn
fagra óvin sinn. Hann hopaði eitt
skref og mælti í ógnunarómi:
rzlunarstaða.
Areiðanlegur og daglegur maður, sem er vanur öllum verzlutiarstöif-
um og bókhaldi, getur fengið stöðu sem forstöðumaður stórrar verzlunar.
hér í bæ.
Hátt keup
Skrifleg^r umsóknir sendist Morgunblaðinu meiktar.
,,N. 500“
Piano
frá B 0 z t u verfismiéju <3Toréurlanóaf
rneð ágæíum borgunarskHmáíum,
útvegar
VAfPIpfGGINGAiq,
iSlrunatrycjgingar,
sjó- og striðsvátryggingar.
O. Jofjnson & Tiaaber.
Det kgl. octr. Brandassarance
Kaupmannahöfn
vátryggir: hús, húsgögn, alls-
konar vöruforða o. s. frv. gegn
eldsvoða fyrir lægsta iðgjald.
Heima k!. 8—12 f. h. og 2—8 e. h.
í Austurstr. i,(Búð L. Nielsen)
N. B. Nielsen.
Brunatryggið hjá ,,W OLG Au
Aðalumboðsm. Halldór Eiríksson,
Reykjavík, Bósthólf 385.
Umboðsm. í Hafnarfirði
kaupm. Daniel Bergmann.
Loffur Guðmundsson,
Smíðjustíg 11.
ALLSKONAR
VATRY GGINGAR
Tjarnargötu 33. Símar 23 5 02429
Trolle & Rothe.
Hin ágæta
neðanmálssaga Morgunblaðsins:
Leyndarmál hertogans
fæst keypt á afgreiðslunni.
Bókin er 630 síður og kostar að eins kr. 1.50.
Trondhjems vátryggingarfél. h.f.
AUsk. brunatryggingar.
Aðalumboðsmaður
C«f1 Flnsen,
Skólavörðustig 25.
Skrifstofut. 5*/a—61/B s.d. Tals. 331.
Siunnar Ccjilson '
skipamiðlari
Hafnarstræti 15 (uppi).
Skrifstofan opin kl. 10—4. Sími 608.
Sjó-, Stríðs-, Brunatryggingar
Talsími heima 479.
— f>etta svipuhögg skal verða þér
dýrkeypt, Nina! |>ú skalt gráta
blóðtárum vegna þess. Við sjáumst
sfðar.
— Farðu, eg er ekki hrædd við
þig, mælti Helena og óð fram og
aftur um gólfið. Lofum hverjum sem
vill að færa sönnur á það að eg sé
eigi frænka Edmund Forster. Ef þú
dirfist að berjast gegn mér, þá skal
eg aftur gerast Zigauna-stúlka og
vei þér þá!
Að utan kvað við hlátur. John
Francis steig á bát sinn.
— Ó, hvað eg hata þetta illþýði!
mælti Helena enn. Eg vildi að allur
Amri-flokkurinn hefði aðeins eitt
hjarta þá skyldi eg nísta það með
rýting mínum!
XIX.
það var tveim dögum sfðar. Jung-
frú Helena Forster sat inni í herbergi
sínu í húsi fósturföður síns í London
og var að skoða kniplinga. Kom þá
þjónn inn og færði henni skrín, dýr-
grip mikinn.
— Frá hverjum er þessi gjöf?
spurði hún forviða.
— það veit eg ekki, mælti þjónn-
inn og fór.
Helena hafði oft fengið gjafír á
þennan hátt, en aldrei þó jafn dýr-
mæta gjöf sem þessa. Fyrst í stað
var hún að hugsa um það að seuda
skríuið beint til lögreglannar, en for-
vitni kennar fékk þó yfirhöndina Hún
lauk því skríninu upp. En um leið
fékk húu ofbirtu í augun, því að f
skrínÍDu var skartgripur svo ljóm-
andi fagur að hann lýsti sem sól.
|>ar var líka bréfmiði og á hann rit-
að: Maður getur alt sem maður
vill.
— Jæja, mælti Helena, kreisti
miðanu saman í hendi sér og fleygði
honum í skrfnið aftur; eg skal kom-
ast að því hver það er sem dirfist
að senda mér slíkar gafir! Eg skal
taka mér einkunnarorð hans i munn!
Hún athugaði nú vandlega skrfnið
og að lokum sá hún að á lásinn var
letrað: Jonathan, Begentgötu 117.
Hún tók þá bréfmiðann og læsti hann
niður í skúffu og kallaði síðau á
þernu sína.
— Farðu í yfirhöfn þína, mælti
hún. f>ú verður að koma með mér
út.
Helena varpaði yfir sig Iöngu ind-
versku sjali og siðan héldu þær til
Begentsgötu 117. |>ar þékk Helena
að vita það að maður nokkur, Ithur-
iel að nafni, hafði keypt skrín þetta
og að hann væri gimsteinasali í
Strandgötu.
Helenu brá í brún er hún heyrði
þetta nafn, en hún þakkaði fyrir
upplýsingarnar, kvaddi og hélt svo til
búðar Ithuriels.
— Eruð það þór sem heitið Ithur-
iel? spurði húu hinn unga verzlunar-
þjón, er stóð innan við búðarborðið.
— Nei, viljið þór tala við hann?
— Já.
jpjónninn tók í klukkustreng og
rótt á eftir kom vel búinn maður.
fram í búðina. Helena ætlaði að
hníga niður af hræðslu, er hún sá
hann, því að húu þekti hér þann
mann, er hún hélt að væri faðir sinn.
Hún náði sér þó fljótt og mælti
blátt áfram:
— Er það herra Ithuriel?
— Já, svaraði maðurinn. Hvað
get eg gert fyrir yður?
Helena gef þernu sinni bendingu
og hún setti skrínið á borðið fyrir
framan Ithuriel. Honum brá mjög
er haun sá það og hvesti augun á
hana. Og það var svo að sjá sem
fegurð hennar félli honum vel í geð.
— Hvað er þetta? hrópaði hann
alt í einu. Er það þú Nina? En
hvað þú ert fögur! Eg ætlaöi varla
að þekkja þig.
— Yður skjöplast, herra minn,
mælti hún drembilega.