Morgunblaðið - 29.02.1920, Blaðsíða 4

4
MORGUNBLAÐIÐ
um slóðum, hesturinn og eg drekkum
h’ið við klið iir tærum fjállalækjunum
— við förum gætilega og erum ásáttir
um hraðann. Yið verðum vinir. Eg sé
það á eyrum hans, að hann er ánægð-
ur með áframhaldið og reiðmannínn.
Lað hefir góð áhrif á mann að vera
góður vinur hestsins síns, það fer því
betur um mann í söðlinum.
Gamalkunnug fjallalögunin breytist
smátt og smátt eftir aðstæðum mínum
við þau. Það ilmar af nýjum fjalla-
,jurtum. A ein syngur Ijóð sín miíli
klettaveggja. Við förum fram hjá
lústum af gömlum, yfirgefnum bæj-
um, sem allar hafa sína raunasögu að
segja. Við einar þessar rústir nemum
við staðar. Eg tek eftir því, að græna,
safamikla grasið freistar hestsins. Og
eg hefi ekki neitt á móti dálítilli hvíld.
Við látum alt hvor eftir öðrum og
styrkjum vináttu okkar Eg þekki
þífsar tóftir frá fornu fari. Það er
sú tópt, sem bezt er varðveitt hér á
heiðinni. Fiestir veggirnir standa enn
«ins og þeir voru upphafiega bvgðir.
Grængresið lykur um þær, er meira að
segja búið að tpygja sig inn fyrir
,!\ rnar, inn eftir göngunum og þekur
það, sem einu sinni var gólf. En vegg-
irnir standa — án halla eða glufu.
Þtir eru bygðir af flötu grjóti, lag
of.an á lag, þeir sýnast vera bygðir
s.l ungum, sterkum höndum í von og
3*erleika. — Hver varst þú, sem reist-
ir þessa veggi ? Hver varst þú, sem
■lfeitaðir liingað inn í þögnina til þess
byggja þar heimili þitt ? Els'kaði
kona þín þig svo heitt, að hönd þín
yrði sterk' og trú þín máttug ? Eignuð-
ust þið heilbrigð, glöð börn, sem léku
«ér kringum bæinn ykkar og áttu rödd,
sem fylti hjarta ykkar fögnuði eins
og töfrandi samhljómar? Leið ykkur
\tl hér? Lifðuð þið sumur með sól-
skini, hamingju og ungri ást? — —
lía var sjúkleiki og hörmung innan
veggja? Sekt og svnd? .... Þið, eins
og allir aðrir, hafið auðvitað haft
fylginauta mannanna með ykkur. —
Fnður veri með ykkur, hver sem þið
voruð og hvernig sem þið voruð, eins
og nú hvílir yfir þessum auðu rúst-
um.
Eg söðla hest minn og ríð lengra í
áttina að hinu fyrirhugaða takmarki
n-ínu — fjallakofanum.
Sólin skín og dagurinn er fagur.
Angan fjallajurtanna kitlar nef mitt
cg eyru mín fagna fuglasöngnum.
Hagurinn er einn hinna allra beztu:
sólþrungið, hljútt, eilíft augnablik.
En það er kveikt eitthvert friðlevsi
í hjarta mínu.
Hugur minn vili ekkí missa ýkkur,
óþektu manjieskjur. .sem lifað hafið
l'fi ykkar liér inni milli bernskufjalla
mínna! Hjarra mitt fvllist unduvleg-
um söknuði af þv:, aii hafa ekki lif.ið
með ykkur. Ouppfyllaultg þrá lijíirta
íníns lykur uin alla tíma og allar kyn-
slóðir og allar niyndir lífsins. — Eg
hefði viljað gleðjast með ykkur cg
fagna, — syndga rneð ykkur og iðr-
ti»t. lifa með ykkur' og deyja með ýk.c-
ur! .... Og lifað og liðið meira. kyc-
•slóð eftir kynslóð — og kvnslóð á
undan kynslóð! — Arin, serri mér eru
a-tluð, eru ósanngjarnlega f.-i —-
kjarni þess lífs, sem eg get unixið mér,
svo undur lítill. Sá straumur gleði,
vona og þrauta, sem fær að seitla
gegn um h|arta mitt áður en
þ&ð hættir uppgefið að slá,
jafngildir ekki þeim lífsþorsta, sem
hrennur í sál minni. — Skiljið þið þá
ekki að eg verð að hraða mér"? Að eg á
ekki heldur heima hér? Nei! Ekki einu-
sinni hér. Skiljið þá ekki, að eg verð
að reika lengra og víða vega? .... Að-
ur jörðin smíðar moldar hlekki sína um
ökla mér, sem engin hristir af sér!
Brosið þið, með hvítum tönnum, að
óí’irð minni, þar sem þið liggið nú?
Brosið bara! Sú tíð kemur, að eg brosi
lika að öðrum, sem óróinn fyllir. En
e n n þ á er blóð mitt ekki sígið niðúr í
jörðina — e n n þ á ber eg óró lífsins
innan rifja. Nú er það minn tínxi —
og þessvegna hef eg ekki tíma! Eg
verð að komast lengra . . .. þið vit-
•ð það: að hvenær sem er, kann hring
mínnm að vera lokið — m í il u m hring!
Og þ á er það of seint. Þó eg sé nær
því sannfærður um, að allur minn óró-
leiki fæði af sér nýija óró — að öll leit
mín leiði til nýrrar leitar — eg v e r ð
að komast lengra! Hæðið ekki heimcu
mina — blóð mitt er enn ungt!-------
Það er gott að koma að gamla sælu
húsinu aftur. Hesturinn er líka ánægj-
ur. Um leið og hann er laus við söðul
il og beisli, veltir hann sér í ungu gras-
töskuna, kemur hann og betlar. Eg læt
vömb sína.. Þegar hann sér að eg opna
töskuna, kemur han og betlar. Eg læt
eins og eg sjái hann ekki — þangað til
b.ann ýtir við öxl minni rtteð flipauum.
Ný regnkápa
til í-ö!k tneð lækifærisvérði
A. v. á,
HREINAR LJEREFTSTUSKUR
kaupir hæsta verði
ísafoldarprentsmiðja.
Laukur •
góður og ódýr i heildsölu bjá
N
A GiðniBadsson.
Bankasu 9. Sími 282.
Þ4 vaknar samúð mín. Hér færðu
brauð, félagi! — Hann heimtar líka
sir.n hluta af sykrinu. En hann frísar
f.yrirlitningarlega að kaffi mínu.Það er
! þó gott kaffi, búið til á fjallavísu rneð
> korg á botninum. Mér smakkast það vex
' góði minn, þó þú fyrirlítir það. Drekk-
| ir þú ekki kaffi, þá et eg, svo sem til
! jítfnaðar, heldur ekki gras! Við getum-
i \nrið jafn góðir vinir fyrir það — og
erum það. Nú — reyktóbak finnur ekki
iældur náð fyrir þinum augum — Það
er þó gott tóbak með ilmandi bragði!
;Fn þú verður að afsaka — munntóbak
J htf eg gleymt að taka mieð mér, þó eg
þekki lesti þína af sveitaslúðrinu, fér-
fætti félagi miíin.
Já, hér er gott .... Skýin sigla. Á
nilli þeirra er himininn blár og fullur
f ljósi. Hvert farið þið, siglandi ský?
Þið eruð sumarský og lítið sakleysis-
lega út! En eg hef líka verið hér um
veírartíma. Þá var það einhver af
bræðrum ykkar, sem kvngdi snjó fyrir
rót minn. Dingjum af snjó. Og það
leynilega á meðan eg lá inn í kofanum.
Það var þ á nótt, sem gamli Fornes
k m hingað og vakti mig með því að
lemja á dyrnar. Hvað eg var þakklátur,
Fornes, að þú varst maður en ekki
nexnn draugur! Eg man enn hjartslátt
ninn, er eg tók lokuna frá dyrunum.
.... Ó, það er langt síðan. Já — langt,
langt síðan ....
Endir
Charlotta.
Eftir
G. S. BICEMOND
arfatan, sem hann hélt á, féllu bæ'öi á
gólfiS um leið og hann greip Charlottu
i han<lleggiim.
— Uppi á herberginu sínu, Churehill
læknir er hjá henni. Hann hefir símaö
eftir Forester.
— Churchill — Forester, endurtók
Lansing ráðþrota. Veslings Selia, er hún
mikið meidd.
— Já, hún þjáist afskaple|a mikið.
Hún hefir auk þess meitt sig mikið á
hofðinu. Hún var meðvitundarlauS
fvrst. Lansing gekk til dyranna en
hikaði við.
— Á eg aS fara upp í herbergiS?
— Læknirinn óskaSi þess aS hann
gæti talaS viS þig strax og. þú kæmir
heim. Hann bíður eftir Forester læknir.
Hann hefir búiS um hana eftir því sem
hægt er. En hann vill fyrst ná í hús-
læknirinn okkar áður en hann hreyfir
cokkuS við hnénu á henni. Eg skil ekki
hvers vegna. Eg vildi aS hann gæti gert
þaS sjálfur.
— Það er ef til ^ill réttast af honum
aö bíða, sagði Lansing. pað er bezt að
Forester læknir sjái þaS líka. Kemnr
hann ekki fljótlega?
— Jú.
— SegSu lækninnm að eg sé kominn.
paS er bezt aS eg fari ekki upp til
SejJiu fyr en eg hefi þvegiS mér. Hún
cr ekki vön viS aS sjá mig þannig. Ves-
lings systir mín, tautaöi hann um leiS
óg hann hraSaði sér upp í baðherbergiS
Kjallarastiginn er brattur og dimrnur
og eg veit ekki hvemig jafn léttfætt
mgnneskja eins og Selia er hefir farið
að detta í honupi. Og hvað eigum viS
aS segja pabba og mömmu. MeSan hann
buslaði í baSkerinu og burstaSi sig frá
hvirfli til ylja heyrði hann að Jeff
og Justin komu inn og hrópuðu á
kvöldmatinn.
Charlotta þaggaði niSur í þeim og
sa^Si þeim frá hinum sorglega atburSi.
Fáum mínútum síöar var Jeff kominn
inn í baSherbergiS til Lansing.
— Er þaS ekki hræðilegt, og hún
var búin aS búa sig undir aS gefa okk-
m hátíðamat í kvöld til þess aS gleð ja
okkur rækilega, hún hélt aS þú værir
í svo leiSinlegu skapi eftir þesa erfiöu
vínnu. HefurSu komiS upp til hennar.
Charlotta segir að þaS sé bezt aS eg'
fari ekki npp, og Justin ekki heldur.
Hann er ekki meS sjálfum sér, hann
segir aS Selia hafi beSiS hann aS sækia
eitthvaS niöur í kjallara og svo hafi
hann gleymt því. Ef hann hefSi fariS
heföi hún aldrei dottiS niSur í kjallar-
ann. O hvaS eigum viS aS segja mömmu
og pabba. Charlotta er ekki til nokk-
urs nýt í eldhúsinu. Hún getur ekki
svo mikiS sem soSiö egg. þaö er ekki
r.eitt spaug aS brjóta á sér hnéskelina.
Eg þekki mann, sem þannig fór fyrir,'
fyrir ári síSan. Hann á enn í því og
eg er hræddur---------—
— Hættu þessu rausi, tólc Lansing
fram í fyrir honum. Nefndu þetta ekki
viS neinn. Læknamir fá fótinn aftur
í samt lag. E11 þaS er hræSilegt aS þetta
skyldi koma fyrir. Nú fer eg upp til
læknisins.
En Churchill læknir mætti honum í
rniðri leið. Hann sagði honum í fám
orSum um meiðsli systurinnar. Og rétt
í því kom bifreiS þeisandi með Forester
læknir.
— Eg var ekki nema 20 mínútur á
lciöinni. petta var ljóti hraSinn sagSi
hann um leiS og hann kom inn meS
úriS í hendinni. Lanse, þetta tókst
hrapallega. pað gleðijr mig aS hitta
yður aftur, kæri Churehill. ÆtliS þér
aS setjast aS hér. — paS skuiiS þér
gera. — Ekki hrædd Charlotta, þetta
er bráSum búiS, góða mín.
Koma læknisins var nú, eins og fyr,

NýkomHar fniklai birgðir af kailmanas Ruskins og Vaskjskinshönsknm
Kvöidskemtun
halda IXGIMLNDUR og SIGGa í kvöld, 29. febrúar, í Bárnnni kl 8
Skemtunin verður í 6 þáttum eins og Bíó.
Frúin syngur af ýmsri tegund tegund gamalli og nýrri, og gerir
fleiri kúnstir. Ingimundur verður í nýjum kúnstbúning, og leikur á
fiðluna, aftan og framan og a margvíslegan hátt. Þan syngja einsöngva
og tvísöngva.
Aðgöngumiðar fást í Bárunni í dág og prógröm frá kl. 2—7 og
við inngangiim.
Aukafundur
verðar f Trésmíðafél. Reykjavikur i Bárubúð uppi kl. 8 i kvöld. Áríð-
andi œál á dagskrá. — Fjölnaennin.
Stjörnarnefndin.
Cylinder olia
Lager olía, Öxulfeiti, Pakkningar lang ódýrast
Sig'Wfrjóo Pétnrsison, Hafnarstræti 18.
cJlðalfunáur
í Kalkfélagi Reykjavlkur, Verður haldinn I Iðnó, mánudaginn x. marz kl.
8V2 e. m.
Stjórnin.
P. W. Jaeobsen & Sön
Timburverzlun Stofnuð 1829
Kaupmannahðfn C, Carl-Luadsgade. Simnefni: Granfnrn, New Zebra Code.
[Selur timbur i stærri. og smærri sendingum frá Kaupmannahöfn
Einnig heila skipsfarma frá SviþJóð.
Að gefnu tilbfni skal tekið fram, að vér höfnm engan ferða-nmboðsma^n á íslandi.
Biíjið um tilboð.--------------------Að eins heildsala.^
a a a á á íUajcjijáIjíjmaj
ÞttuitmutE’ra
tii stórrar gleði og trausts fyrir þau.
Hann hafði jafnan eitthvert iag á aS
fylla þau hugrekki. Og um lei'ð og haiin
gekk upp stigann og hiustaSi á lýsingu
t-mbættisbróSur síns á meiöslunum,
brosti hann hughreystandi. framan í
Charlottu.
Eftir langan tíma, aS þeim systkin-
unum fanst, komu þeir niSur læknamir
og hittu Lansing í anddyrinu.
— Ennþá hefir alt gengiS vel, sagði
Forester. Seliu líður eins vel og unt
er eftir því sem um er aS gera. Hún
verSur frá verkum í langan tírna, svo
hnéS veröi gott, en það veröur vona
eg ekki langt þangaS tii hún getur
fariS aS nota hækju. Eftir beiöni niinni
hefir Churchill læknir búi um hnéS,
og eg vil helst aS hami annist þiö fram-
vegis. Eg skaj líta inn vi'ð og viS. En
þiS hafiS læknirinn rétt viS hliSina á
ykkur og til hans ber eg fnlt traust.
Eg þekki föSur hans og eg þekki hami
nægilega mikiS til þess að vita aS þaS
er í góös manns höndum, sem hann
stundar.
Lansing dróg andann léttara og sagSi
Eg er glaður yfir þessum fréttum. En
læknir, hvemig eigum viS að haga okk-
ur? ViS getum ekki sagt þeim aS---------
— Sagt þeim 1 — Nei, sagði Forester.
Á meSan ekki verSur neitt aivarlegra
nveð Seliu, þá fær móSir þín ekki aS
vjta neitt um þennan atburð. Þá mundi
hún snúa viS og hiS síöara vera verra
b.inu fyrra. E11 sjáirðu þér fært að láta
föSur þinn vita einhvern vegin um þaö,
þá væri þaS gott. En hússtörfin, sem
þjá Seliu meira en meiðsliS — hvernig
fariS þiS meS þau?
— paö sjáum viS um á einhvern hátt,
— paS er agætt. Farið þér upp til
hennar og segiS henni aS þaS sé sé'S
fyrir því. Hún heldur aS alt fari í mola
ef hennar nýtur ekki viS. Nú getur
Charlotta synt livaS í henni býr. paS
er iqitt að nú verSur iitla góSa hljóm-
sveitin aS hætta æfingiun sípmn urn
stund. Eg hafði hugsað mér aS koma
hér út eftir eitthvert kvöldiS og hlusta
á vkkur. Farvel, Lansing. Farvel
Churchili. Lofiö mér að heýra viS og
\ iS hvernig líður. Og læknirinn brunaSi
á stað aftur til þeirra sjúklinga, sem
bann hafSi lútiö bíSa til þess aS geta
litiS á sjúkling fomviuar síns.
Lansing sneri sér að-Churchill lækni,
sem stóS feröbúinn:
— Eg er ákaflega glaSur yfir því
aS þér skuliö búa svo nærri okkur.
— Eg vona aS þér séuS ekki óánægS-
ur meö rnig. En Forester stóS á því
fastar en fótunum að eg skyldi sjá uni