Morgunblaðið - 01.11.1929, Blaðsíða 6

Eldavjelar, svartar og emaill.
Ofnar, emaill.
Þvottapottar sv. og emalll.
Ofnhringir og rör
eldf. leir og steinn
hjá
C. Behrens, sími21.
Ilfur og hjðrtu
K1 e i n,
Baldnrsgötn 14. Sími 73.
..................
Stálsbantar
og járnskantar.
Allar stærðir.
VALD. POULSEN.
Sími 24.
Kanpmenn:
Mnnið að hafa á boðstólum:
Eosol menthol
Rosol töflur.
Menthol karamellur.
Sentapillur.
Lakritsmyndir.
Tyggigámmí CWrigley) ódýrt.
1 heildsölu hjá
H.f. Efnagetð Reykjavíkur
Regnkápur
og
Regnhlífar
fyrir dömur og herra.
Mikið og fallegt úrval.
Vörnhnsið.
Astin sigrar.
1 sama augnabliki misti Wild-
iag jafnvægið og datt aftur yfir
aig niður í skurðinn. J>etta gerðist
*vo skjétlega, að ekkert skotið
hitti hann, en ekki var annað hægt
fyrir hermennina að sjá, en að
hann hefði verið hittur. Hann sá
það eftir á, að hann hafði verið
í mikilli lífshættu, því að vel
hefði getað farið svo, að hann
htfði hálsbrotið sig á því að láta
«ig detts, svona aftur á bak.
23. kapítuli.
STÍGVJEL WILDXNGS.
Wilding hafði komið óskaddað-
niður í skurðinn. Haun lagði
vinstri handlegginn undir höfuðið
tit að halda því upp úr leirnum,
eo annars var næstum allur líkami
hans í kafi. Hann hjelt niðri í sjer
andanum, ekki svo mjög til að
«ýnast dauður, heldur til að anda
ekki að sjer gasinu, sein streymdi
úr díkinu í stórum þólum,
vegna þungans af líkama hans. —
J»egar hermennirnir horfði á hann
írá bakkanum, leit hann ekki ein-
ungis út fyrir að vera dauður,
hún og sjálfkjörin í nefndir í sveit
sinni, er fjölluðu um heimilis- og
liannyrðamál.
En kærasta verksvið hennar,
eins og allra góðra kvenna, var
þó heimilið, uppeldi og umsjá
barnanna. Fyrir þau og mann sinn
vann hún látlaust og fórnaði þeim
öllu því besta, er hún átti, Voru
þó margir örðugleikarnir, fyr og
síðar, en hún örvænti aldrei, þótt
fátækt þjakaði, og hjelt við glað-
værðinni á heimilinu með öllu um-
stanginu. Er þau hjónin fluttu
norður á Fjöll í öndverðu, voru
þau eignalaus. Komu þau þar upp,
þótt ómegð ykist, nokkrum fjár-
stofni, sem þau síðan mistu að
mestu í aprílbyljunum miklu, er
vorið 1906 gengu yfir alt Norður-
land og ljeku marga grátt. Hin
sjerlega lágu prestlaun gátu held-
ur ekki bætt mikið úr skák. En
samt töldu þau bæði, að þau hefðu
farið þaðan rík, ekki að fjárplógi,
heldur að inannauði, er þau fluttu
í Mýrdalinn með 4 efnilega syni!
Kom það fullvel fram, meðan þau
sátu þar nyrðra, að frú Elísabet
var búkona góð, eins og hún átti
kyn til, hagsýn og starfsöm. Hafði
hún hið mesta yndi af því að um-
gangast skepnur, einkum sauðfje.
Er orð á því gert, hversu fjár-
glögg húu var: Er hún hafði sjeð
vorlömbin, þekti hún þau aftur,
þótt alhvít væru, þegar þau komu
að á haustin, og gat sagt undan
hvaða á þau voru, og er talið, að
htin hafi þar getað jafnast á við
bestu fjármenn, sem þó hefir ekki
verið hörgull á í Þingeyjarsýslu.
Voru skgpnurnar hennt og eftir-
iátar, svo að hún gekk að styggum
hestum í haga, þótt öðrum tjóaði
ekki.
Hin síðari árin má segja, að þau
hjón, frú Elísabet heit. og síra Þor
varður, liafi bgrist þrotlaust fyrir
þvi að menta og frama börn sín,
og hefir lánast það einkar vel,
þótt aðstaðan vær.i ekki glæsileg
— efnaskortur tilfinnanlegur, því
að kjör þeirra gátu að vonum lítið
batnað við kauptúnsvistina, er dýr
tíð svarf að og skuldir hlutu að
aukast. Telur prestur, að í þeirri
heídur virtist hann einnig vera að
síga niður í leirinn.
En eitt augnablik var liann í
mikiUi hættu, því að undirforing-
inn dró upp skammbyssu og spurði
foringjann, hvort ekki væri hest
að skjóta kúlu til öryggis í gegn-
um höfuð hans, ef ske kynni, að
hann væri ekki alveg dauður, —•
Kapteinninn svaraði, að það væri
alveg óþarfi, vegna þess, að hann
myndi von bráðar síga niður í
leirinn, etida væri alls ekki tími
til þess, vegna þess að nú þyrftu
þeir að.hraða sjer til að geta tek-
ið þátt í bardaganum.
Rjett á eftir heyrði Wilding
kapteininn skipa: — Byssuna á
öxl! — Til hægri, snú! — Áfram,
gakk! Nú heyrði hann greinilega,
að fótatak þeirra fjarlægðist óð-
fluga.
Hann flýtti sjer að setjast upp,
og reyndi hann að ná í eitthvað
af fersku lofti. Þegar hann stóð á
fíptur, ,sökk hann djúpt í le'irnum
í díkinu, og fúlt mýragasið kom
upp í bólum. Það hjúpaði hann,
svo að hann gat varla náð andan-
um. Hann greip í grastoppa á
bakkanum, og gat þannig komist
upp úr skurðinum. Hann gleypti
MORGUNBLAÐIÐ
baráttu hafi kona sín ætíð verið
sjer „gunnreifari“, enda hafði hún
þá kosti til að bera, eins og lýst
hefir verið, er bæði ljettu henni
það, sem á móti bljes, og gáfu
henni fullvis.su um góðan árangur.
Og á döprustu stundunum sýndi
hún mestan kjarkinn, svo sem
ljóslega kom fram við fráfall
þeirra efnilega yngsta sonar, sem
móðiriri gat þó ekki annað en sí-
felt liarmað. En hin sívakandi um-
hyggja hennar fyrir hinum börn-
unum þeirra minkaði þó ekki við
þetta, heldur jókst, ef nokkru
mátti muna. Enda er það einmitt
hið dásamlega og eilífa eðli hinnar
sönnu móðurástar, að því víðfeðms
ari sem hún er, þvi þróttmeiri’
verður hún.
Um marga af prestum þessa
lands h'efir mátt segja fyr og síð-:
ar, framar flestum öðrum ef tili
vill, að þeir hafa oft verið tiltak-
anlega vel kvæntir. Síra Þorvarð-
ui í Vík var einn af þeim.
Vinum sínum hinum mörgu og
öllu kynningarfólki er frú Elísa-
bet harmdauði. Sakna menn nú að
eiga'ekki framar kost hinna skemti
legu samverustunda, er hún með
ljettleik og syild sagði frá ýmsu
því, er liún hafði heyrt, lesið eða
numið, því að alt mundi hún, —
sumt kýmilegt og fyndið, en mein-
laust og gamansamt. Nú „vantar“
hana „í vinahóp“. Og í fjelags-
lífinu sakna menn ekki síður á-
huga hennar og góðra verka. En
söknuðurinn er að sjálfsögðu sár-
astur þar, sem minningarnar eru
allra bestar, hjá eiginmanni og
börnum. En það gefur fulla hugg-
un, að „eftir lifir mannorð mætt“,
og að góðu dagsverki fylgir bless-
un út yfir gröf og dauða.
G. Sv.
Kristmann Guðmundsson hefir
enn á ný sent frá sjer nýja skáld-
sögu; heitir hún „Livets morgen“,
er 288 blaðsíður og utgefandi
Aschehougs-forlagið í Ósló. Verð-
ur bókarinnar nánar getið síðar
hjer í blaðinu.
fcrskt loftið með sömu áfergju og
drykkjumaður teigar vín. Svo hló
hann með sjálfum sjer. Hann var
einn þarna; enginn óvinur í nánd,
engjinn vissi, að hann var á lífi.
Langt í burtu heyrðust skot og
vopnagnýr. Það voru hersveitir
konunganna tveggja, sem börðust.
Honum datt fyrst í hug að
ganga í bardagann, en þegar hann
fór að hugsa um, hver ruglingur
þar væri, hætti hann við þá til-
hugsun, því að hann sá, að lítið
mundi fara fyrir sjer í bardagan-
um. Loks ákvað hann að stofna
sjer e'kki í frekari hættu þessa
nóttina.
Hann rendi sjer aftur ofan í
spurðinn og óð hann í hnje yfir að
bakkanum andspænis. Þar klifraði
hann up’p og lá um stund kyr til
að kasta mæðinni. En hann hafði
eklci tíma til að hvíla sig lengi,
því að dagur var að renna, og
hann sá, að föl morgunbirtan gæti
orðjð sjer óþægileg. Hann reis því
á fætur og lagði af stað yfir mýr-
arnar'. Enginn þekti mýrarnar bet-
ur en hann, og það er ekki víst,
nema betur hefði farið fyrir liði
hertoga þessa nótt, ef hann hefði
verið leiðsögumaður í stað God-
Fimleikar
eru nauðsynlegir fyrir þá, sem
hafa mikið kyrsetustarf.
Eru fimleikar þá ekki nauðsynleg-
ir fýrir símafólk?
í seinasta Símablaði er talað ym
hina fyrirhuguðu breytingu á
Landssímahúsinu hjer í Reykjavík
og er þar gert ráð fyrir því, að
þegar brejdingin kemst á, verði
simafólkinu sjeð fyrir góðri að-
búð, hjörtum og rúmgóðum vinnu-
stofum.
Og svo er sagt að
— „enn er eitt í sambandi við
hina fyrirhuguðu byggingu, og
það er að hafa leikfimissal í hús-
inu.
Það getur nú verið, að sumir líti
svo á, að það sje Landssímanum
óviðkomandi, hvort símafólkið iðk-
ai leikfimi eða e'kki, og ber engin
•kylda til að sjá því fyrir húsnæði
til þess.
Starf símafjilksins er þreytandi
og krefst þess að það iðki íþróttir,
eigi það að lialda heilsu.
Eitt meðalið til að vega á móti
er leikfimin. Og hún er því nauð-
synlegri kaupstaðafólki, sem það
yinnur taugaþreytandi starf.
Það væri Landssímanum til
sóma, ef hann yrði meðal hinna
fyrstu, er skildi þörf þess, og gerði
Starfsfólki sínu að skyldu, að iðka
leikfimi. Það mundi brátt sýna
sig, að fólkið afkastaði meira verki
og betur unnu.“
Fyrstasflokks *
sanmastofa :
fyrir karlm nnaiðL i
Úrval af allskonar Z
fataefnnm •
Srnðm. B. Vikar :
Langaveg 21 Sími 658 •
:
Fermingargjafir.:
Mest úrval. :
»:
Sportvöruhús Reykjavíkur •
$
1 ■ ■!.
Regnkápur
og
Regnhlífar
fyrir
Dömur og Herra.
Mikið úrval hjá
S. Jóhannesdóttur.
Soffínbnð,
beint á móti
Landsbankannm.
Karlman v
f ö t
Hvergi ódýrari)
llvergi betri!
Kaupið þess vegna fötin
hjá
L. H. Miiller.
k Aausturstræti 17. Á
Það er ekki aðeins hjá Lands-
símanum, sem fólk er nú að finna
hve mikils virði le'ikfimi sje sjer
til þess að geta rækt sarf sitt.
Kröfurnar munu koma hver aí'
annari: Við, sem sem vinnum erf-
itt innisetustarf þurfum á leikfimi
að halda til þess að geta leyst það
vel af hendi, og ætlumst til þess'
að húsbændur okkar verði okkur
þar samtaka.
Frú Signe Liljequist og Carl
Browall tóku sjer fari utan með
Lýru í gærkvöldi.
freys, því að alt bendir á, að hann
mundi hafa ratað betur.
Honum datt fyrst í hug að fara
til Bridgwater og koma til þeirra
systkina í Lupton House, en hann
hætti við það, því að hann sá, að
með því móti mundi þeim verða
kunnugt um undankomu hans, og
af því að hann treysti Richard
ekki meir en svo vel, eftir það,
hvað hann he'fði reynt af honum
um nóttina, bjóst liann við, að
hann mundi ekki þegja eins vel og
skyldi um björgun hans. Þessu
næst datt liouum í hug að fara til
Scoresby lávarðar frænda síns,
hann tók sig einnig á því, vegna
þess að Gervase lávarður hafði al-
drei sýnt neina samúð með Mon-
mouth, og vinátta þeirra frænda
hafði kólnað töluvert, síðan bylt-
ingin skall á. Loks ákvað hann að
fara til liúss síns. Hann vissi reynd
ar, að það hafði verið notað sepi
íiermannaskáli, e'ftir að eignir hans
höfðu verið gerðar upptækar, og
hann bjóst með rjettu við, að það
mundi vera alt atað og illa út-
leikið, en hann bjóst þó við, að
þar væri að minsta kosti þak og
veggi.r, og þess vegna hjelt hann
þangað.
Auglýsið í Morgunblaðinu.
Eftir hálftíma gang var hann
kominn að húsi sínu. Hann hafði
ekki sjeð það síðan daginn, sem
liann giftist Ruth, og hann fjell í
.stafi yfir breytingunni. Alt var í
niðurníðslu. Ekkert var að sjá hjá
húsinu, fyr en hann var kominn
alveg að því. Þá hlóp hundur út
iúr skýli sínu og gelti að honum.
jEn hann þurfti ekki að segja nema
eitt orð til þess að hundurinn
jt-jeði sjer ekki fyrir kæti, því að
þetta var skothup<j,urinn han.s.
Hann átti ómögulegt með að þagga
niður í hundinum, og áður dn
varði heyrðist fótatak, og maður
koin í ljós með byssu í hendiuui.
— Hann spurði, hvað manna þar
væri, og Wilding þekti gerlega, að
þar var kqminn Walter, gamli
brytinn hans. Þegar hann gaf sig
í ljós við hann, fjell gamli mað-
urinn til fóta honum og fagnaði
vfir því að hafa heimt hann úr
Hann bauð nú Wilding inri í
bóhaherbe»gið og flýtti sjjer að
^gefa honum eitthvað að borða og
drekka. Áður en klukkustund vaf
Hðin, var Wilding í fasta svefnS.