Morgunblaðið - 23.01.1945, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjuda.gnr 23. janúar 1945
,,Nei — a. m. k. ekki í þeim
skilningi, sem þið leggið í orð-
ið „giftingu". — Þú segir hon-
um auðvitað ekki frá þessu“.
„Vitanlega segi jeg honum
það. Hann er faðir barns þíns
og verður að taka á sig ábyrgð
þá, er því fylgir — og jeg
hygg, að honum myndi aldrei
detta í hug að skorast undan
þvi“.
„Hjá ykkur er það dálítið ó-
þægilegt fyrir piparsvein að
eignast barn með kynbland-
aðri Suourhafseyjastúlku — er
það ekki?“
„Hm -— eh — jú, að vísu —
„Jeg kæri mig ekki um að
koma honum í nein óþægindi",
tók Tamea fram í fyrir honum.
„Það er hægt að koma í veg
fyrir öll óþægindi, ef-þú kemur
með okkur til Tahiti og giftist
Danna löglega þar, áður en barn
ið fæðist. Þá þarf enginn að
vita neitt“.
„Jeg get ekki fremur orðið
hamingjusöm í Bandaríkjunum
en Danni hjer. — Þú skilur mig
víst ekki, Mel. Jeg elska hann.
Jeg hefi aldrei vanið mig á það,
að blekkja sjálfa mig. Ef jeg
vildi, að hann yrði hjer kyrr,
myndi hann verða hjer kyrr. —
Jeg veit, hvers jeg megna. En
jeg elska hann of mikið til þess
að vilja leggja líf hans í rústír.
Það er miklu betra, að jeg leggi
mitt eigið líf í rústir, því að —
sjáðu tii, Mel — jeg er aðeins
Tamea, hin kynblandaða drottn
ing Riva-eyjar. Jeg er gömul —
mjög gömul og jeg — jeg er ein
skis virði. Jeg hefi þekt al-
gleymisfyllingu lífsins. Jeg er
ánægð. Jeg get ekki farið hjeð
an. Hjer hefir sál mín fest ræt-
ur, og þær rætur verða aldrei
slitnar. Meðan jeg var í San
Fransiskó heyrði jeg altaf brim
hljóðið við ströndina hjer fyr-
ir neðan, andvörp kókospálm-
anna í næturhúminu og söngv-
ana, sem fólkið hjerna syngur.
Þú skilur mig ef til vill ekki,
Mel, en jeg veit, að jeg hefi á
á rjettu að standa“.
Hann kinkaði kolli. Já, hann
vissi, að hún hafði rjett fyrir
sjer, og hann vissi einnig, að
það var aðeins á vaidi stórhuga,
göfuglyndra manna, að viður-
kenna rólega svo bitran sann-
leik. Það var ekki hægt að fara
í kringum hin ævagömlu, óhagg
. anlegu lögmál tilverunnar. —
Líkur sækir líkan heim og
tveir iíkir leika best. Mannleg-
ar verur,, sem rás viðburðanna
hrekur í annað umhverfi en
þeir hafa átt að venjast, kom-
ast þar ekkprt ále'ðis — ef slík
framþróun er ekki hluti af lög-
málum eilífðarinnar. Það leiðir
aðeins af sjer algjörá glötun, að
reyna það, sjer í lagi þegar um
er að ræða jafn gáfaðar mann-
verur og Danna og Tameu.
„Danni Pritchard fer hjeðan
í kvöld, og jeg sje hann aldrei
framar“, hjelt Tamea áfram.
„Langar kveðjuathafnir eru að
eins til ama, og þessvegna er
best fyrir hann, að jeg sjái hann
ekki aftur. Hann veit að jeg
elska hann. Hversvegna ættum
við þá að segja honum þetta
nú — þegar hann er að fara —
hversvegna særa hann með tár
um mínum — hversvegna láta
hann blygðast sín fyrir að sjá-
mig bugaða og niðurbrotna? —
Hann vill fara, og jeg veit hvers
vegna — slíkt er lögmál lífsins
og jeg álasa honum ekki. Það,
sem mestu máli skiptir 1 lífinu
er, að mannlegar verur njóti
sannrar hamingju, og það hefi
jeg gert. — Þegar barn mitt
fæðist mun jeg aftur verða ham
ingjusöm. í æðum mínum renn
ur blóð móður minnar og móð-
urætt mín hefir ætíð verið
hreykin af blóði sínu. Og jeg
hefi i æðum mjer blóð föður
míns og hann var hugrakkur
og hló, þegar eitthvað bljes á
móti. — Jeg mun einnig
hlægja“.
—„Þú kærir þig sennilega
ekki um, að sjá Maisie?“
„Nei. Þú hefir rjett fyrir
þjer. Þú hefir altaf rjett fyrir
þjer Mel. Jeg gef henni mann-
inn, sem hún elskar, manninn,
sem innst í hjarta sínu hefir
*altaf elskað hana •— manninn,
sem jeg tók frá henni. Af mjer
hefir hann lært að þekkja lífið.
Jeg hefi a. m. k. ekki sært hann,
nje búið með honum í van-
sæmd. — Maisie verður ekki
lengi að hugga hann, og lífslöng
un hans verður aftur óskert. —
Það þarf enginn að vita um dvöl
hans hjer á Riva. — Mel, jeg
skil hvítu mennina“, bætti'hún
við, og brosti aftur hinu ein-
kennilega, raunalega brosi
sínu. „Þeir vilja ekki, að það sje
komið upp um þá“.
Þau þögðu bæði andartak. —
Siðan sagði Tamea: „Nú skalt
þú fara, Mel, og taka Danna
Pritchard með þjer. Sooey Wan
er reiðubúinn og sjómennirnir
af „Pelorus“ koma innan stund
ar og sækja ferðakistu Danna“.
Hún rjetti honum hönd sína.
„Má jeg kyssa þig, Tamea?“
hvíslaði hann, og í djúpum, grá
um augum hans var svipur, sem
ef til vill hefir sjest í augum
píslarvotta þeirra, er Ijetu líf-
ið fyrir trú sína hjer áður fyrr.
Hún lyfti andliti sínu, og hann
kysti hana á sín hvora kinnnna.
Síðan fór hann.
— Hackett beið hans á vegg
svölum trúboðshússins. ,,Jæja?“
sagði hann.
Mel settist þunglega niður. —
„Jeg var að tala við dásamleg-
ustu og bestu konuna, sem Drott
inn Almáttugur hefir nokkru
sinni skapað“, ansaði hann lág
um rómi. — Hann beit framan
af vindlinum, ’ sem Hackett
hafði gefið honum, stakk hon-
um upp í sig og kveikti í. „Hún
er hu.grökk — eins og faðir
hennar“, hjelt hann áfram. —
„Hún þorir að horfast í augu
við staðreyndir og blákaldann
veruleikann“.
Hackett svaraði engu og eft-
ir stundarþögn hjelt Mel áfram:
„Þegar þú ferð aftur um
borð í ,,Pelorus“, skipstjóri, -—
viltu þá senda farangur minn
í land. Jeg hefi ákveðið að
verða eftir hjer á Riva. Jeg
kæri mig lítið um að verða sam
'ferða þeim Maisie og Danna
iheim. Návist míh myndi aðeins
jverða þeim báðum til óþæg-
inda. Og jeg hefi nú lokið sjálf
' boðaliðsstarfi mínu við að fá
einhvern botn í ástamál Dan-
íels. Hann er góður maður en
ljelegur elskhugi“.
j. „Hvaða vitleysa er þetta,
maður“, sagði Hackett. „Pelor-
us“ er 130 feta langur og ætti
að geta rúmað ykkur*þrjú, án
árekstra11.
f „Það bíða mín engar miljón-
ir í Bandaríkjunum, eins og
Danna Pritchard. Það eina, sem
jeg hafði þar, var seigdrepandi
blaðamannastarf, sem jeg sagði
skilið við að fullu, þegar jeg fór
til Riva. Jeg hefi ekki fengið
leyfi, síðan jeg var í skóla, og
jeg hygg að jeg hefði gott af
því, að reika hjerna um eyjarn
ar — um stund, a. m. k. — Þar
;sem jeg get ekki gumað af því,
að hafa neina samvisku, ætla
ijeg að nota mjer af vistunum,
sem þú skildir eftir handa trú-
boðinu“.
„Það eru engin takmörk fyr-
ir því, sem hvítum mönnum
getur dottið i hug“, andvarpaði
Hackett. „Jæja, vertu sæll, Mel,
og gæfan fylgi þjer“.
,Þakka þjer fyrir. Þú skalt
ekki segja Danna frá því strax,
að jeg ætli að verða hjer eftir.
jHonum gæti dottið í hug, pilt-
inum, að fetta fingur út í það.
,Og næst, þegar þú siglir fram-
hjá Riva-ey, skaltu koma við
hjer, og heyra hvernig hljóðið
er í mjer. Má vera, ag jeg verði
þá reiðubúinn til þess að fara
hjeðan“.
XXX. Kapítuli.
— Danni fann Maisie í káetu
sinni. Fyrst, þegar hann kom
inn úr dyrunum, starði hún and
artak á hann, án þess að þekkja
hann. Hann hafði ekki hirt um
að skera hár sitt í marga mán-
uði, föt hans voru hirðuleysis-
leg og hann var 'þeldökkur í
andliti.
„Það er jeg — Danni“, sagði
hann.
Maisie gerði enga tilraun til
þess að rísa á fætur. Hún vissi
sem var, að það myndi verða
henni ofviða. „Jeg — jeg kom
— mjer datt í hug, að þu mynd-
ir ef til vill vilja koma heim,
Danni“, stamaði Aún. „Tamw
skrifaði mjer — og bað mig að
koma og sækja þig. — Það —
það hefir ekki verið auðvelt
fyrir mig, Danni. Þú skilur ef
til vill, hversvegna“.
Hann gekk til hennar og tók
hönd hennar og þrýsti ástúð-
lega. „Já — jeg skil vel, að það
falli þjer þungt að elta karl-
mann — sjer í lagi mig,
Maisie“.
„.Tá, það er furðulegt. .Teg
skil ekki enn, hversvegna jeg
er hingað komin“.
„Það væri ef til vill eins gott
að reyna ekki að skilja suma
hluti“, sagði Danni. — „Heldur
þú að okkur Verði kleift að
taka aftur upp okkar fyrra líf,
eins og ekkert hefði í skorist?
Þú veist auðvitað um alt, sem
á daga mína hefir drifið“.
l— sa
Ilisterine!
= =
~ — Tannkrem — §
Landið græna
Æfintýr eftir E. Nesbit.
5.
„En hvenær fer hann þá til Brixton aftur?” spurði
Matthildur.
„Við förum með nýjan vagn aftur þangað í hvert sinn”,
sagði ökumaðurinn og tók aftur ofan þríhyrnda hattinn
sinn.
„Og hvað verður þá af gömlu vögnunum?” spurði Matt-
hildur.
,,Æ”, sagði vagnstjórinn brosandi. „Það veit maður
aldrei. Breytingarnar eru svo miklar nú á dögum. Verið
sælay og þakka yður fyrir að þjer ókuð með mjer. — Nei,
ekki til að tala um”, bætti hann við ,þegar Hróðný ætlaði
að fara að rjetta honum aura fyrir farinu. „Ekki til að
tala um frú”. Svo ók hann burtu.
Þegar þær litlu í kringum sig, sáu þær, að þetta var
áreiðanlega ekki Streatham. Þessi skakki vagn hafði farið
með þær til undarlegs þorps, fallegasta, snotrasta, þrifa-
legasta, hreinasta þorpsins í heiminum. Húsin stóðu í
kringum grænan völl þar sem ljettklædd börn ljeku sjer
af miklu fjöri og kæti.
Þar sást ekki eitt einasta bcfrn, sem hafði þrönga hand-
vegi, nje ímyndaði sjer einu sinni að þeir væru til. Matt-
hildur teygði sig, svo þrír krókar í kjólnum slitnuðu og
meira rifnaði af axlarsaumunum.
Henni fanst búðirnar dálítið einkennílegar. Nöfnin
stóðu nefnilega ekki heima við vörurnar. Á einum stað
stóð til dæmis: „Járnvöruverslun Elíasar” og þar var
ekkert annað í gluggunum en brauð og ýmsar kökur. í
annari verslun var alt fult af barnvögnum, en þar stóð
yfir dyrunum gullnu letri: „Brauð og kökur”. Það virtist
svo sem flestalt væri öfugt í þessum bæ, til dæmis var
glugga einnar verslunar fullur af pylsum og kjöti, en
sagt var að þetta væri klæðaverslun.
„En hvað þetta er skemtilegur bær. sagði Matthildur.
Mjer þykir vænt um að við skyldum lenda í skökkum
vagni”.
Lítill drengur í gulum kufli kom nú til þeirra.
„Afsakið”, sagði hann mjög kurteislega, „en hjer eru
allir ókunnir undir eins leiddir fyrir konunginn”.
„Jeg hjelt að þjer hefðuð ver
ið veikir í gær og þessvegna
ekki mætt til vinnunnar“, sagði
forstjórinn við Jóa skrifstofu-
mann.
„Jeg var það líka“, svaraði
Jói.
„Einmitt það“, ansaði for-
stjórinn, „þjer lituð als ekki
| veikindalega út þegar jeg sá yð
ur við veðreiðarnar inn á
' Sandskeiði“.
I „Ekki það? Þjer hefðuð átt
að sjá mig eflir fjórða riðil“.
★
Eitt sinn var prestur að prje
dika undir beru lofti og hafði
til allrar óhamingju, tekið sjer
stöðu á mauraþúfu. Maurarnir,
sem eru starsöm dýr og vilja
búa að sínu, tóku að ónáða þenn
an aðkomugest í meira lagi. Nú
var presturinn hræddur um að
söfnuðurinn myndi verða var
við einhvern óróleik hjá sjer, og
tekur því það ráð, að afsaka sig
með þessum orðum:
„Góðir bræður, jeg vona, að
jeg beri guðs orð í munni mjer,
en jeg held að djöfullinn sjálf-
ur sje kominn í buxurnar mín-
ar“.
*
Dómarinn: — Segið þjer mjer
nú, hvers vegna þjer stáluð að
I
eins varningi, en ljetuð peninga
kassann ósnertan.
Ákærður: — Á nú einnig að
sakfella mig fyrir þá yfirsjón?
★
Það er sagt af Noah Webster,
að eitt sinn hafi kona hans kom
ið honum að óvörum inn í mat-
búrinu, þar sem hann var í faðm
lögum við þjónustustúlkuna. —
„Herra Webster“, sagði hún,
„jeg er undrandi“.
Orðabókahöfundurinn leit á
konu sína ásakandi.
„Það er ekki rjett, ástin mín“,
sagði hann, „þú ert forviða. Það
er jeg sem er undrandi11.
★
— Jeg myndi fara viljugur
í striðið, sagði íri, — ef jeg
væri til hess neyddur.
★
— Jeg hefi heyrt sagt, að
Magga hafi fengið heilabólgu.
— Ja, ekki veitti henni af.
★
Jói: — Er alt tilbúið undir
bindindishátíðina ?
Páll: — Já, kaffið er komið
á borðið og koníakið drakk
nefndin alveg upp á síðasta
fundi.
Ef Loftur getur bað ekki
— fcá hverl