Morgunblaðið - 07.01.1950, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 7. janúar 1950,
Ný bráðskemtileg framhaldssaga:

Framhaldssagan 4
iM«ii8iiiiiii!>iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'iiii"(in»iimviT
nmnsnifnmninmimr .
BASTIONS-FOLKID
Eítir Margaret Ferguson
kosti. Jane, jeg held að Sheridu
langi til að sjá herbergi sitt“.
„Pabbi, hefirðu frjett af
Leah?“ spurði Christine. „Jeg
heyrði að síminn hringdi og
mjer datt í hug. ...“.
„Já, já, henni líður vel. Hún
hringdi til að segja að ferðin
hefði gengið ágætlega, þó að
það væri dálítið kalt og hún
kemur aftur seinni partinn á
morgun. bað getur verið að
amma vipi hafa hana lengur,
en jeg bað hana að koma heim.
Við viljum helst hafa hana hjá
okkur“.
„Það segirðu satt“, sagði
Andrew. „Jeg verð kannske
búinn að fá fleiri rauða bletti
á morgun“.
Hann leit viðvarandi á Jane
um leið, en hún hristi höfuðið.
„Það verður ekki, Andy, ef
jeg fæ að ráða. Jeg ætla að gefa
þjer dálítið gott, áður en þú
ferð að sofa, og jeg er viss um
að þú færð ekki rauða bletti
aftur í náinni framtíð. Komdu
upp, Sherida. Jeg skal sýna
þjer herbergið þitt“.
„Við borðum kvöldverð, þeg
ar þið eruð tilbúnar“, sagði
Mallory. „En það liggur ekk
ert á“.
„Jeg verð ekki lengi“, kall
aði Sherida og hljóp á eftir
Jane upp stigann. Hún hugsaði
um leið, hvort allar máltíðir
í þessu húsi væru hátíðleg at-
höfn, eða hvort það væri gert
aðeins nú til að bjóða hana
velkomna.
Uppi á loftinu virtust vera
óteljandi gangar sem lágu sitt
í hvora áttina. Þykk glugga
tjöld voru dregin fyrir alla
gluggana. En hún gat ímynd
að sjer, hve útsýnið út um þá
mundi vera margbreytilegt. —
Húsið hlaut að vera mjög gam
alt, hugsaði hún með sjálfri
sjer. Veggirnir voru óvenju-
lega þykkir og sterklegir og
henni fannst undarlega hljótt
alt í kring, enda þótt vindurinn
bljesi enn ákaflega úti fyrir og
sjórinn væri nálægur.
„Þetta er herbergi mitt og
þetta pabba“, sagði Jane, þeg-
ar þær gengu framhjá tveim
dyrum hlið við hlið. „Christ-
ine, Logan og Andrew eru í
hinni álmunni, og auðvitað eru
herbergi Leah öll á neðri hæð-
inni. Þetta er þitt herbergi“.
Hún opnaði dyr og kveikti
ljós og aftur fannst Sheridu
sem leiktjöldin hefðu verið
dregin frá. Herbergið var mjög
skemmtilegt, stórt og veggirnir
klæddir eik, en þó var hvorki
dimmur eða þungur blær yfir
því. Eldur logaði í arninum, og
húsgögnin voru þannig að eins
mátti nota herbergið fyrir setu
stofu. Djúpir stólar, skrifborð
og bókahillur innan um svefn-
lierbergishúsgögnin. Glugga-
tjöldin voru ljósbrún og í
munstrinu voru rauðbrún og
gul blöð og rúmábreiðan var í
stíl við þau.
„Þetta er skemmtilegt her-
bergi“, sagði Sherida og Jane
brosti til hennar.
IIUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIU
„Leah vill að þú sjert hjer
eins og heima hjá þjer. Þú get-
ur raðað húsgögnunum eins og
þjer líkar best. Og ef hjer er of
hávaðasamt, þá verðurðu að
láta okkur vita það strax og
þá færðu annað herbergi“.
„Of hávaðasamt?“
„Já, þetta herbergi er þeim
megin í húsinu, sem snýr fram
að klettunum, og þegar hvasst
er, heyrist mikið á hjer, þó að
veggirnir sjeu þykkir. En Leah
hjelt kannske að þjer þætti gam
an að sjá út yfir sjóinn“.
Gluggatjöldin voru dregin
fyrir gluggana, en Sherida gekk
að þeim.
„Jeg held að þetta sje prýði-
legt. Má jeg líta út núna, Jane?
Mjer finnst gaman að vita af
Atlantshafinu svona nálægt“.
„Útsýnið er fallegt, sjerstak-
lega þegar hann blæs dálítið".
Sherida dró gluggatjöldin til
hliðar og krækti upp gluggan-
um. Vindurinn sópaðist sigri
hrósandi inn í herbergið og kast
aði gluggatjöldunum hátt upp
í loftið. Sherida náði varla and
anum. fskalt særokið slóst fram
an í hana og utan úr myrkr-
inu heyrði hún brimgnýinn og
sá silfurhvíta öldutoppana næst
um beint fyrir framan fætur
sjer. Snöggvast varð hún grip-
in óþægindakennd, vegna þess
hve nálægt henni fannst hún
vera klettabrúninni og hafinu.
Þetta var eins og að vera í vita
úti á rúmsjó. Jane hækkaði róm
inn yfir hávaðann af rokinu:
„Hjerna megin snýr húsið út
að klettunum, en það stendur
ekki eins nálægt brúninni eins
og það virðist. Víkin er hjerna
rjett fyrir neðan. .“, hún benti
út í myrkrið, „og það er mjór
stígur niður að henni. Við synd
um þar alltaf áður en við borð-
um morgunverð á sumrin. —
Heldurðu ekki að þú ættir að
loka glugganum? Þjer verður
svo kalt?“
Þær börðust við gluggann dá-
litla stund, en vindurinn hjelt
í á móti þeim. Loks tókst þeim
að loka honum og það varð aft-
ur hljótt í herberginu.
„Hversvegna heitir húsið Ba-
stions“, spurði Sherida, þegar
þær voru setstar aftur við arin-
inn. „Það er sjaldgæft náfn á
húsi“.
„Já, en það er ekki uppruna-
lega enskt heiti. Árið sexián
hundruð og eitthvað var þetta
hús byggt af einhverjum leynd-
ardómsfullum spönskum aðals-
manni og hann hjet Don Ramon
Sebastiano. Jeg held að fólkið
hjer í nágrenninu hafi kallað
það Sebastions og það svo aftur
styttst í Bastions og það hefir
það verið kallað lengi. Það er
mynd af „Doninum“ í stigan-
um. Hann er nokkuð illúðleg-
ur á svipinn. Það mætti segja
mjer að hann hafi verið reka-
þjófur á sínum tíma, eða eitt-
hvað slíkt“. Hún sat á stól-
bríkinni, sveiflaði grönnum fót
leggnum fram og aftur og virti
Sheridu fyrir sjer. Augu henn-
ar voru undarlega skær og
björt og það var eitthvað við
þau sem minnti á lítinn fugl.
„Okkur þykir öllum ákaflega
vænt um að þú sjert komin“,
sagði hún skyndilega. „Og þú
getur ekki ímyndað þjer hvað
við erum fegin að þú ert ....
ja, svona eins og þú ert. Jeg
á við að þú sjert ung og lagleg.
Það er ákaflega mikilsvert fyrir
Leah“. Hún hallaði sjer fram
og spennti greipar um hnjen.
„Jeg skal segja þjer að það er
nefnilega hreinasta þjáning fyr-
ir Leah að þurfa að umgangast
nokkuð sem særir fegurðar-
smekk hennar, þó að hún sje
allt of góðlynd til að viður-
kenna það nokkurn tímann. En
við þekkjum hana svo vel og
við vitum hvaða skoðanir hún
hefir á öllu. Síðustu tvær vjel-
ritunarstúlkurnar, sem hún hef
ir haft, voru svo hræðilega ó
fríðar og kærulausar um útlit
ið, með óhreina kraga og laust
hár á öxlunum og skemmdar
tennur. Það var hreinasta kvöl
fyrir hana að þurfa að hafa
þær í kringum sig og þó kendi
hún of mikið í brjósti um þær
til þess að koma sjer að því að
segja þeim upp. Það voru bara
forlögin sem rjeðu því að eftir
nokkrar vikur, þá komust þær
sjálfar að raun um það, að þeim
fjell ekki eyðilega umhverfið
hjer á Cornwall .... nje held-
ur við okkur“.
„Forlögin .... þau koma oft
í góðar þarfir?“ tautaði Sher
ida og það brá fyrir glettni í
augum Jane.
„Við náttúrlega umvöfðum
þær ekki beinlinis örmum, og
einhver varð að hjálpa Leah út
úr ógöngunum, sem hún með
góðmennsku sinni hafði kom
ið sjer í. Svo þú getur ímyndað
þjer, að við vorum full eftir-
væntingar, þegar von var á
þjer, jafnvel þó að Leah hefði
sagt okkur að þú værir ung“.
„Jeg vona að mjer takist að
vinna verkin vel“, sagði Sher-
ida. „En auðvitað sagði jeg frú
St. Aubyn að jeg mundi vera
hjer aðeins einn mánuð til
reynslu. Jeg hefi ekki mikla
reynslu sem vjelritunarstúlka
og jeg vona að hún hafi hug-
rekki til að segja mjer það, ef
jeg er ekki hæf í starfið".
„O, þú gætir unnið það jafn-
vel standandi á höfði“, sagði
Jane hughreystandi. „Og það er
ákaflega auðvelt að vinna fyr-
ir Leah. Jeg æfla að bæta dálít
ið á eldinn og láta þig svo í
friði við að taka upp farang-
urinn. En þú þarft ekki að flýta
þjer. Við borðum ekki kvöld-
verð fyrr en ldukkan átta“.
Hún lagði viðarbút á eldinn
og fór niður. Sherida gekk aft-
ur út að glugganum, lyfti
gluggatjaldinu frá og leit út.
Það var undarlegt að heyra
brimgnýinn svona nálægt og
henni datt í hug að hann
mundi alltaf hljóma fyrir eyr-
um hennar eins og undirspil í
leikhúsi. Það var skrítið og dá-
lítið kjánalegt hve henni datt
oft í hug leikhús í sambandi
I leit að afbrotamanni
Eftir JOHN HUNTER
4.
— Já, sagði Halligan, ágætt. Breiðhöfn er 3 km. í burtu
cg nóg með það. Við höfum víst ekki mikið meir af þessu
að segja. Hver er að lýsa eftir þessum manni? Til hvers
er verið að lýsa eftir honum?
— Það er lögreglan, útskýrði Dikki. — Skiljið þið þetta
ekki?
Halligan og jeg hristum höfuðin og neituðum því al-
gerlega að við hefðum yfirnáttúrlegan skilning. — Til
hvers er verið að lýsa eftir manninum, spurði Halligan.
— Náunginn virðist vera stórþjófur, svaraði Dikki, eftir
að hafa rýnt um stund niður í blaðið. Hann hefur farið inn
í banka, miðað skammbyssu að gjaldkeranum og haft á
brott með sjer heilmikið af peningaseðlum og handhafa-
brjefum. Lögreglan er að leita hans og bankinn, sem rænd-
ur var hefur heitið 25,000.00 króna verðlaunum, hverjum
þeim, sem nær manninum á sitt vald og afhendir hann lög-
reglunni. Dikki þagnaði og horfði á okkur til þess að sjá,
hvaða áhrif þetta með verðlaunin hefði á okkur.
— Jæja, sagði Halligan. Haltu áfram að lesa.
Dikki yppti öxlum með vandlætingarsvip. —■ Hvað er
þetta aulabárðarnir ykkar, sagði hann. — Þið hafið hreint
ekkert hugmyndaflug nje ímyndunarafl. Hjerna er hættu-
legur afbrotamaður, sem gengur laus í nágrenninu. Blaðið
getur þess sjerstaklega, að hann sje hættulegur og vopn-
aður og 25.000,00 kr. eru lagðar til höfuðs honum og það
eina sem þið segið er: — Jæja! — Jeg er stundum að undr-
ast það að piltur með mínum gáfum skuli nokkurt sam-
neyti vilja hafa við grasasna eins og ykkur.
— Við höfum oft hugsað þetta sama, sagði Halligan, —•
en við erum hættir að hugsa um það. En hvað um það, get-
urðu ekki sagt okkur, hvað þú meinar með því að vera að
lesa þetta í blaðinu og leggja svona mikla áhérslu á það.
Hvað varðar okkur um þennan þjóf?
Dikki talaði nú hægt og lagði áherslu á það sem hon-
um fannst þýðingarmest eins og hann væri að ræða um
og skipuleggja stórkostlega heimsviðburði. — Sjáið þið nú
til strákaiy sagði hann. — Það er þjófur á ferli hjer í hjer-
aðinu. Það er nú fyrst og fremst staðreynd, sem ekki verð-

Vonlanst.
„Mjer finnst ósköp leiSinlegt aS
þurfa að segja yður það, en við
getum ekki Iagað Hann“.
Ánægjulegur miðtlegisverður.
Hvorugt þeirra hafði komið út fyr-
ir landsteinana, en bæði voru að
reyna að vekja aðdáun hins.
„Ö“, sagði hún, „Asia, Tyrkland,
.Indland, Japan, það er allt dásam-
legt. En það sem er mest töfrandi af
öllu, er Kína, með sinni fornu menn-
ingu.“
„En hafið þjer sjeð múmiur?"
spurði hann.
„Hvort jeg hef,“ sagði hún með
fyrirlitningu yfir svo fávíslegri spurn
ingu, „jeg, sem hef borðað mjðdegis-
verð með þeim.“
*
Öruggt merki.
„Er Jack litli inni, María?"
„Jeg held það, kötturinn er búinn
að fela sig undir borðinu."
★
Ljeleg sönnun.
Leiðinlegasti maður þorpsins: „Fjarri
sje það mjer að mæla með drykkju-
skap, en samt sem áður leyfi jeg
mjer að halda því fram, að vín geti
stundum verið mannkyninu til hjálp-
ar og blessunar, til dæmis er jeg viss
um það, að wisky bjargaði einu sinni
lifi mínu.“
Áheyrandi: „Það er nú svo. En
hvernig sannar það, að wisky sje
mannkyninu til blessunar.
★
Varfærinn eiginmaSur.
Hr. Hansen: „Elskan mín, það var
einu sinni skotið á vin minn af inn-
brotsþjófi, og það bjargaði lifi hans,
að kúlan Ienti á einni jakkatölunni
hans.“
Frú Hansen: „Nú, og hvað með
það?“
Hr. Hansen: „Ekkert, vina nn'n,
ekkert nema það, að tölurnar lians
hljóta að hafa verið á.“ -
'MiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniimiiiiMiiiiiiiiini
Góður
radiogrammofónn
óskast.-Sími 1900.
iiiiiiiiminininiinmimnmi.ninimnmRnvnin
■iiiiiiiiiiiiiiituiiiiiiumujiiiiiiiiMiiiiiiiiiiMiiiiiii
Til sölu
Overlock vjel og földunarvjel í
borðum og með mótorum, lítið
notaðar. Tilboð í vjelarnar
sendist afgr. Mbl. fyrir 11. jan. |
merkt: „Overlock — 462“.
, 3
111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
RAGNAR JÓNSSON,
hœstarjettarlögmaöur.
Laugaveg 8, simi 7752.
Lögfræðistörf og eignaamsýsla.
iwmrnrirn***rM**r*i*TTtf ■*■.....