Morgunblaðið - 11.07.1950, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 11. júlí 1950.
Framhaldssagan 78
nmiifnmiiiiiitfMiina
Cestir hjá „Antoine“
EfSir Frances Parkinson Um
IIUIMIUIIIIUIIIII
miiiHiinmM
Þefði verið ástúðlegur og góð-
ur eiginmaður. er jeg viss um
að Tossie hefði getað þótt vænt
um hann. Þessi óvild á milli
þeirra hefði þá aldrei orðið til
.. því að hún er gagnkvæm á
báða bóga.“
Það var eins og Tossie hefði
fundið á sjer að verið væri að
tala um hana, því hún sneri
sjer við í sætinu ög horfði rann-
sakandi á mennina tvo í aftur-
sætinu. Svo sneri hún sjer við
aftur.
„Jeg hefi ekki kynnt mjer
ennþá, hvernig maður St. Am-
ant er“, sagði 'Huntington. „En
mig langar til að gera það
vegna þess að mjer virðist..“.
„Já, mig langar líka til að
tala um það við þig. En það
verður að bíða betri tíma. Jeg
var heldur ekki búinn að segja
þjer alla söguna um ólæstu
dyrnar, en nú erum við komnir
heim, svo það verður lika að
þíða“.
Foxworth gaf bílstjóranum
fyrirskipanir um hvert hann
ætti að fylgja Tossie og sagðist
sjálfur skyldi tala við hana
seinna. Downes opnaði forstofu
dyrnar og þegar þeir komu inn
í anddyrið, heyrðu þeir að ver-
íp var að leika á píanóið inni
í setustofunni. Þeir gengu þar
inn. Ruth og Sabin sátu við pía
nóið og voru að spila og syngja.
Foxworíh kynnti Huntington
og Sabin og bað þau síðan að
halda áfram að spila og syngja
fyrir þá eitt lag.
„Jeg æt.Iaði einmitt að hringja
til þín og bjóða þjer til kvöld-
verðar, Sabin“, sagði Foxworth,
'þégar þau höfðu lokið við Iag-
ið- „Darcoa og dóttir hans ætla
að ioma og Racina-hjónin ....
og, æ, nú man jeg það að jeg
ætlaði að bjóða Vance Perrault
líka, en jeg gleymdi því alveg.
Jæja> jeg læt Downes hringja
til Hans. En hverju svarar þú,
Sabin? Mig langar til að fá sem
flesta af kunningjum mínum til
að kynna þá fyrir mági mín-
■um“.
„Þakka þjer fyrir, mjer væri
það sönn ánægja“.
„Ágætt. Við borðum um sjö-
leytið. Þú kemur tímanlega. Og
vel á minnst, þegar jeg sje
Sabin, þá man jeg eftir öðru
ftichard. Hvað um Schaefer og
hina? Getur þú ekki látið sleppa
~þeim laitsum núna? Þú þarft
ekki annað en að hringja og
"jg'éfa þínum mönnum fyrirskip-
anir um að sleppa þeim“.
„Sjálfsagt“.
„Sjálfsagt“.
Huntington fór og kom aftur
að vörmu spori eftir að hafa lok
. ið. jímtalinú, en þá var Sabin
fgrinn og Downes hafði tilkynnt
að hádegisverðurinn væri fram
rreiddur. Það kom brátt á dag
.inn, þegar farið var að bera
' matinn fram ,að ekki var allt
'hneð’felldu í eldhúsinu. Matur
^inn vár illa tilreiddur og lítið
sem ekkert gert til að bragð
ibglfg hann. Tómatsafinn var ó
kryddaður, kartöflurnar með
■ Æteikinri voru allt of mikið soðn
,ar og þa.rrar ósaftaður sagógraut
«r kom loks á borðið, missti
F'oxworth þolinma'ðina og kall
aði í Downes.
■ „Hvað í ósköpunum gengur
aÁJJelinu? Jeg hefi aldrei áð
ur sjeð aðra eins máltíð
mínu borði, síst þegar gestir
eru“.
„Þjer verðið að afsaka, en við
Ellen höfum gert eins og við
gátum, en við kunnum bæði lít-
ið til matargerðar“.
„Hver spurði um það, hvort
þið kynnuð það eða eigi? Jeg
spurði hvað gengi að Selinu?“
„Hún fór, þegar hún hafði
tekið til morgunmatinn, en hún
hafði slæma tannpínu og kvart
aði um allskonar verki, svo að
hún varð að fara“.
„Ætlarðu að segja mjer að
það sje engin matreiðslustúlka
í húsinu eða hvað og það koma
að minnsta kosti sex gestir til
kvöldverðar?“
„Mjer þykir það mjög leitt“,
sagði Downes. „Jeg hefði sagt
yður það strax, en herra Duples
sis var hjer, svo að jeg fjekk
ekkert tækifæri til þess. Jeg er
hræddur um að Ellen treysti
sjer ekki til að matbúa fyrir
fjölda gesta, en við getum auð-
vitað í sameiningu smurt litlar
brauðsneiðar og blandað góðan
Kokkteil. Það eru svo mörg góð
veitingahús í borginni, svo
að. ...“.
„Jeg hafði alls ekki hug á að
fara með þessa gesti á veitinga
hús. Jeg aétlaði að bjóða þeim
hingað heim“.
Foxwórth var aftur kominn
í hið versta skap og ekki batn-
aði það, þegar honum gekk illa
að ná sambandi við Roy Al-
ciatore, eiganda „Antoine“-veit
ingahússins. Loks tókst það og
þeir sömdu um að Foxworth
skyldi fá „The Mystery
Room“ til afnota og Roy
Alciatore lofaði að gera veiting
arnar sem best úr garði.
Já, líklega mundi þetta geta
farið vel fram, hugsaði Fox-
worth. En þó voru þetta óneit-
anlega vonbrigði, því að hann
hafði glaðst yfir því með sjálf
um sjer að fá þetta ágæta tæki-
færi til að sýna hinn dýra og
sjaldgæfa borðbúnað sinn
fyrsta sinn, sem Cla.rinda Dar-
coa og faðir hennar borðuðu hjá
honum. Hann var viss um að
stúlka eins og Clarinda mundi
kunna að meta slíkt.
En við þessu var líklega ekk-
ert að gera. Það var of seint
núna að fá matreiðslufólk. Hann
hafði eytt tuttugu mínútum
samtalið við Roy Alciatore, og
nú var sannarlega kominn tími
til að snúa sjer að verkefnum
dagsins. Hann ætlaði að láta
gestina koma fyrst heim. Það
yrði nógur tími til þess þá að
segja þeim að þeir ættu að
borða annarsstaðar. — Hann
fór inn í bókaherbergið og
skellti hurðinni á eftir sjer. —
Á borðinu fyrir framan hann
Iá hrúga af allskonar brjefum,
skýrslum og reikningum, sem
hann átti eftir að afgreiða. —
Mest langaði hann til að sópa
öllu af borðinu og niður á gólf.
Það hafði svo margt dunið yfir
hann þennan dag, að honum
fannst næstum ógerlegt að
að snúa sjer að hversdagslegum
störfum. Hann gat ekki einbeitt
huganum við verkið.
Hann viðurkenndi með sjálf
um sjer að það væri mjög kjána
legt að láta smávægilegt mót-
læti hafa slík áhrif á sig eins
og það að matreiðslustúlkan
skyldi hafa orðið veik. En hann
gat ekki við það ráðið. Hann
varð. þar að auki fyrir allskon-
ar ónæði. Vjelritunarstúlkan,
sem Huntington hafði beðið um
sjer til aðstóðar kom frá skrif-
stofunni og var fyrst vísað inn
í bókaherbergið af misskilningi.
Ted Marsfield hringdi og þurfti
að fá nánari upplýsingar um
hlutabrjefakaup í Yerba Linda
dalnum. Foxworth afgreiddi
hann í flýti og sneri sjer síðan
aftur að blaðahaugnum á borð-
inu .... en fyrr en varði var
hann farinn að hugsa um
Theophile Murphy.
Hvað vissi Murphy .... eða
vissi hann nokkuð? Var það
ekki venja leynilögreglunnar að
segja fyrir um handtöku innan
tuttugu og fjögurra stunda, þeg
ar þeir glímdu við óupplýstan
glæp? Það var auðsjeð að Tos
sie lá ekki lengur undir grun,
úr því hann hafði lofað henni
að fara. Eftir voru þá Amélie,
Caresse, Léonce, Sabin Duples
sis og hann sjálfur. Og hver
þessara var það sem Murphy
hafði mestan grun á? Foxworth
mundi enn augnaráð Murphys,
þegar hann .... Foxworth ....
hafði neitað að gefa frekari
skýringu á ólæstu dyrunum. —
Nei, þetta dugði ekki. Hann
varð að reka allar aðrar hugs-
anir á brott og snúa sjer að
verkefninií/ef hann átti að geta
lokið við nökkuð fyrir kvöld-
ið. Allt í einu var barið að dyr-
um og Downes kom inn.
„Frú Lalande og herra St.
Amant eru komin“, sagði hann.
„Hvað? Ætlarðu að segja
mjer, að þú hafir hleypt þeim
inn?“ ■
„Afsakið, en þjer hafið sagt
mjer að- þjer munduð alltaf
taka á móti frú Lalande, hvern-
ig sem á stæði eða tala við hana
í símann, og þar sem herra St.
Amant.......Mjer þykir mjög
leitt ef jeg hefi gert rangt, en
þjer hafið ekki gefið mjer nein
fyrirmæli önnur. Jeg vísaði
þeim iníi í' setustofuna. Á jeg
að segja þeim að það hafi verið
misskilningur að þjer væruð
heima og að þjer sjeuð farinn
út?“
Þrátt fyrir gremju sína, varð
Foxworth að viðurkenna að
það væri--> honum sjálfum að
kenna að Downes hafði ekki
vitað að hann vildi ekki taka
á móti frú Lalande. Hann varð
víst sjálfur að taka afleiðing-
unum af þessari yfirsjón sinni.

m
imml
'IIIIIIIIIIIIMIIIIIfl
11111111111111111111111
IIII lllllllll
( Kápur |
f Tvær kvenkápur eru til sölu. =
| Einnig ein tvihneppt karlmanna :
| föt (ljós).
Kápusaumastofan
Laugaveg 12.
lll■llllllllllllltlllllllllllllllllllllllll(I;jUl(llHlaMUlUB
Kransar og kistuskreytingar
Blómaverslunin Prímúla
Skólavörðustíg 10 Simi 5474
«lllllllllllllllllllllllll■lllllll•llnllllllllllllIllMlllllllllll
H.s. Herðubreið
vestur til Isafjarðar hinn 14. þ. m.
Tekið á móti flutningi til Snæfells-
neshafna, Flateyjar á Breiðafirði og
Yestfjarðahafna á morgun. Farseðlar
seldir á fimmtudaginn.
Ármann
Tekið á móti flutningi til Vestmanna
eyja daglega.
5. heffi, júlí—ágúst ER KOMfÐ ÚT
Flytur bi áðskemmtilegar sögur, skrítlur og kvæði,
frásögn af nýjum kvikmyndum, Briageþátt, kross-
gátur o. m. fl. — Prytt fjölda mynda.
Sjerstaklega athi’glisverð er frásögnin „Lífið hafið á nýj-
an leik“. Þar segir frá ntanni, sem varð fyrir ógurlegum
örkumlum i umferðarslysi, en tókst með hjálp góðra
manna og eigin atorku að komast áfram.
FÆST HJÁ BÓKA- OG BLAÐASÖLUM.
Tilky nning
til innflytfenda
Athygli innflytjenda skal vakin á því, að ekki verðr.
tollafgreiddar vörur nema fyrir liggi skilríki fyrir því,
að vörurnar sjeu greiddar eða greiðsla tryggð gegnum
banka, sbr. regiugerð frá 12. júní 1950. — Þetta tekui
þó ekki til sannanlegra gjafa og þess þáttar undir 500
króna verðmæti.
Eru innflytjendur beðnir að afhenda skilríkin fyrir
greiðslunum. þegar er þeir afhenda aðflutningsgjöldir
yfir vörurnar tii tollmeðterðar til þess að tollafgreiðsla á
vörunum þurfi ekki ao tefjast vegna vöntunar á skil ■
ríkjunum.
Tollsíjórinn i Reykjavík, 10. júlí 1950.
BEST AÐ AUGLYSA I MORGUNBLAÐINf
Síldarstúlkur
m.
I vanar sildarverkun, óskast til söltunarstöóv
| arinnar SUNNU, á Sigiufirði.
w
L Fríar ferðir, ágætis húsnæði og kauptrygging yf:‘..
* söltunartímabilið.
w
Þ l’pplýsingar á skrifstofu
■
■ INGVARS VILHJÁLMSSONAR,
'B
m Hafnarhvoli, 4 hæc.
'M
. „Ha, lia! Nú stenst það, sem jeg
var búinu að áætla.“
★
Ástæðan fyrir því, að sumir menn
leyfa konunum sínum að taka út á
háa reikninga, er sú, að þeir eru
hræddari við konurnar sinar heldur
en við lánsdrottnana.
★
Mjög heyrnardauf gömul kona hjó
í námunda við herskipahöfn. Eitt sinn
skaut orrustuskip í kveðjuskyni tiu
fallbyssuskotum upp í lof'ið.
Gamla konan, sem bjó eiu, stó pp
úr stólnum sinum, lagfærði kj n_i
sinn, greiddi hár sitt 03 sagh':
„Kom inn.“
Nýtísku málari sýndi vim sí«-jn
mynd af l ú, sem var ó beit a gr mi
engi.
Vinurinn horfði á hana þegj: idi
nokkurn tima, en sagðj e?o, um leiS
og hann rjctti myndina íil hnka.
„Mjer finnst skipið nú iireint e" ’ i
svo slæmt, en þú heí.r pert sjóinn
alltof grænon.“
'k
Stolt móðir (vio þorpssiái ’r ann);
„Finnst yður litla barnið rni.it ekki
yndislegt, Jón? Hann er aðeins inán-
aðar gamall, og er orðinn 14 p. nd.“
■Tón (eftir að hafa . orí't gaf orýn-
andi á barnið): „Með eóa án bfciia?**
Á
..Hafið þjer heyrt reglu' t bih"1*
.,Já, svo sanarlega. Þegai fcr
út, var maðurinn minn að dúkleg, ýi
gólfið hjá okkur.“