Morgunblaðið - 27.08.1966, Blaðsíða 15

Laugardaeu" 27 ágúst 1966
uonaune' AOIÐ
15
Bjarstii Bjarnascic
Miit-ning!
F. 19. nóv. 1946. D. 19. ág. 1966
SÓLBJARTAN sumardaginn 19.
ágúst 1966 andaðist í Lands-
spítalanum, eftir afar þunga
legu, frændi minn Bjarni Bjarna
son. Hann verður til moldar bor
inn í dag frá Landakirkju í Vest
mannaeyjum. Hann elskaði eyj-
arnar og fólkið þar. Hans þrá
var að komast þangað aftur sem
fyrst. Það fór öðru vísi en óskað
var, að visu sigldi hann sæ aftur
til Eyja, en þá kaldur nár. —
Mánudaginn 22. ágúst lagði
m.s. Herjólfur úr höfn í Reykja-
vík á leið til Vestmannaeyja.
Tveir rbæður stóðu þögulir, dá-
lítið afskektir frá öðrum og er að
var gáð, þá mátti sjá sorg og
tár á brá. Þarna var faðir og
föðurbróðir um borð í skipinu,
stóðu traustan vörð eftir mætti
svo drengurinn ungi komist aft-
ur til Eyja, þar sem sorgmædd
móðir og aðrir ættingjar biðu.
Skipið sigldi fagurlega út úr
höfninni í kyrrð kvöldsins eins
Mngnús V.
Gunnorsson
— Kveðja
F. 22. 3. 1956 — D. 17. 8.1966
í skuggum haustsins hafsins
barmur stynur
og hrímsins fingur nísta vorsins
blóm.
Og þig við kveðjum litli, Ijúfi
vinur
með Ijóði harms við þungan
skapadóm.
J>ú varst hfð bjarta blóm á okkar
vegi
og bjartar stjörnur lýstu hvert
þitt spor.
Þvi fer um vitund hljóður, heitur
tregi,
að horfið er þitt fagra bernsku-
vor.
Við þökkum grátin alla elsku
þina
og engilibros frá minningann'a
heim.
Og gegnum rökkrið gullnar
stjörnur skína
og gefa ljós frá dimmum himin-
geim.
í ljósi trúar hjartað huggast
lætur
á harmsins Ieið við Drottins
náðargjöf.
Við biðjum Guð að blessa allt
sem grætur
og björtum geislum signa þína
gröf.
Guðs helgur friður huggi pabba
og mömmu,
sem höfgum tárum kveðja
drenginn sinn.
Við biðjum Guð að blessa afa og
ömmu,
sem alltaf munu trega vininn
sinn.
í nýjum heimi góðir englar greiði
þér gæfuveg til bernskudrauma-
lands.
í táradögg að þínu iága leiði
við leggjum þennan bljúga ljóða-
kians.
Vandamenn.
og það er fegurst í Reykjavík.
Fámennur , hnugginn hópur varð
eftir á bryggjunni og þar á
meðal amma kæra drengsins,
sem hún átti nú ekki eftir að
sjá framar í þessu lífi.
Bjarni (Baddi var hann nefnd-
ur meðal vina og ættingja), hafi
okkur fundist einhver hverfa of
fljótt frá okkur. þá var það
þessi blessaði, bjarti, bláeygði
drengur, aðeins 19 ára er hann
í hinzta sinn lagði aftur bláu
augun sín. Frá því að Baddi var
lítiil drengur, þá fannst mér
alftaf sem um hann hefði verið
ortar þessar línur úr vögguvís-
unni góðu: „Lullu — lullu bía,
láttu það ekki sjá“ og elskuleg
mágkona mín og móðir hans,
söng og sagði honum frá sól-
skininu þegar nýr dagur kom.
Baddi ólst upp í foreldrahús-
um við ást og umhyggju eins og
bezt er á kosið, ásamt tveim
systrum og yngri bróður. Hann
var góður bróðir systkina sinna,
gott barn foreldra sinna og elsku
legur frændi. Hann var fámálug-
ur um sína og sinna hagi. Hann
var svo ungur og óspilltur. Hann
var fram úr hófi dulur, sem bezt
kom fram í veikindastríði hans.
Hann kvartaði ekki og hjúkrun-
arfólk lét þau orð falla að
Bjarni væri dásamlegur sjúkl-
ingur, þó mikið væri hann
veikur.
Ég var svo lánsöm að geta
umgengizt hann er hann gisti
Reykjavik, bæði heilbrigðan, og
eins eftir að hann lagðist í
sjúkrahús. í hans þungu sjúk-
dómslegu kynntist ég honum
bezt, hann hafði fengið, að ég
held, það bezta frá báðum for-
Guðbrandusr Jón Sig-
urbjörnsson — Minning
eldrunum og klæddi hann það
vel. Baddi átti marga og góða
vini, hann dáði þá alla og kom
það fyrir er ég dvaldi hjá hon-
um í seinni tíð að honum fannst
þá hann vera kominn til Eyja
og þá talaði hann til vinanna
og þá mátti heyra að um góðan
félaga var að ræða. Hann átti
líka 5 mánaða systurdóttur, sem
hann unni af öllu hjarta og
aldrei þreyttist hann á að hlusta
eða ræða um hana. Hann var til
hinztu stundar með hugann hjá
fólkinu sínu smáu og stóru.
Litlu frænkunni á Þórshöfn,
Rósu litlu frænku í Englandi og
alltaf var nóg um að tala ef
horfið var í huganum til Eyja.
Baddi útskrifaðist frá Gagn-
fræðaskóla Vestmannaeyja með
prýðiseinkunn.
Foreldrum, systkinum sem og
öðrum ættingjum og vinum
sendi ég samúðarkveðjur.
Hjartans barnið góða blíða
' blessuð veri minning þín,
um himin heill þú megir líða
heitust það er óskin min.
S.B.
Haraidur Sigvaida-
son — Minnintf
í DAG verður jarðsunginn að
Lágafelli, Haraldur Sigvaldason
ullarmatsmaður á Álafossi til
heimilis að B"úarhóli í Mosfells-
sveit. Haraldur lézt 18. ágúst s.l.
í Borgarsjúkrahúsinu í Rvík
eftir stutta legu, en hann hafði
átt við vanheilsu að stríða
undanfarin ár.
Haraldur var fæddur 8. apríl
árið 1900 að MÚIa í Miðfirði V-
Húnavatnssýslu. Foreldrar hans
voru Sigríðut Jósefsdóttir og
Sigvaldi Svcinsson bóndi í Múla.
Sigríður móðir Haraldar lézt,
þegar hann var 6 manaða gamall,
og fram að fermingu var hann
á Bergsstöðum i Miðfirði. Starf-
semi oð iðni voru Haraldi í blóð
borin og réöst hann ungur áð
árum til atc.rku og framkvæmda-
mannsins Valdimars Þorvarðar-
sonar í Hm'fsdal. Oft hafði Har-
aldur orð á því að vera sín þar
hefði verið sinn bezti skóli og
hjá honum hefði hann ö'ðlazt það,
persónulega sjálfstæði sem hefði
dugað sér bezt þegar á reyndi.
Haraldur fluttist til ísafjarðar
og giftist ertirlifand: konu sinni
frú Steinunni Sveinbjarnar-
dóttur bakara á ísrfirði, Sonur
þeirra Sigvaldi verkstjóri á
Álafossi býr að Brúarhóli ásamt
konu sinni Úlfhildi Geirsdóttur
og tveim sonum.
Að Álafossi flutti Haraldur
árið 1943 og vann þar strax
traust starf .mai na og húsbænda.
Fyrstu árin annaðist hann verk-
stjórn í spunaJsiid og er ullar-
mat var lögfest tók hann við
því starfi >g eftir nokkurt nám
var hann skipaður löggiltur
ullarmatsmaður eða 29. septem-
ber 1953 og hefur haft yfirum-
sjón með því starfi síðan, þar
til starfsorku þraut nú í sumar.
Atorka og vinnugleði hans var
einstæð og ásamt trúmennsku í
starfi til sannrar fyrirmyndar.
Að slíkum mönnum er ávallt
mikill missir.
Áhugamál átti Haraldur mörg.
Hann hafði yndi af iestri góðra
bóka og þegar þeir feðgar lögðu
saman á hesta sína var gleði
hans mikil. Smá búskap rak
hann í hjáverkum að heimili
sínu og þar sem annarsstaðar
kom í ljós snvrtimennska hans
og natni. Félagsmál lét hann sig
miklu skipta >g kom víða við,
var einarður og hreinskilinn,
en gaf sig hveigi þætti honum
hallað rétlu mali. Haraldur var
einn heilsteyptasti sjálfstaeðis-
maður, sem ég nefc kynnzt og
fylgdist vel með gangi þeirra
mála, sem efst voru á baugi
hverju sinni. IJrúðmenni var
hann hið rnesta og stilltur vel,
en á góðri stund naut glettni
hans sín vel og gleðin var ein-
læg. Slíka menn er gott að hafa
í nábýli og gott að minnast.
Við á Álaíossi þökkum þau
mörgu ánægjulegu ár, er við
fengum að nióta samvista við
Harald Sigvaldason og sendum
fjölskyldu hans samúðarkveðjur
á skilnaðarstund.
Ásbjörn Sigurjónsson.
A T H U G I »
Þegar miðað er við útbreiðslu.
e: langtum ódýrara að auglýsa
í Morgunblaðinu en öðrum
blöðum.
ÞANN 19. ágúst andaðist hér í
borg Guðbrandur Jón Sigur-
björnsson trésmiður, og fer útför
hans fram í dag fré Dómkirkj-
unni.
Með Guðbrandi er genginn
nýtur maður o? gæadur persónu
leika, sem ánægjulegt og gott
var að mega kynnast. Dalamað-
ur var hann að ætt og uppruna,
fæddur á Svarfhóli í Laxárdal
þánn 29. sept. 1886. Foreldrar
hans voru Gucbjórg Kristín Guð
brandsdóttir og Sigurbjörn Berg
þórsson, valinnkunn hjón, er
lengi bjuggu á Svarhóli. Sigur-
björn var tillekinn greindar-
maður, hagmæltur. Ratvísi hans
og öryggi í ferðalögum var og
viðbrugðið. Hann missti konu
sína 1922 og ílutti til Rvíkur
1925. Hér var hann hjá börnum
sínum, Margréti og Þorstemi
Ó’öí Christensen
— Kveðjn
Fædd 7. júní 1914
dáin 15. desember 1965.
Lít þessa rós er horfir góð og
hýr;
mót himinsól og þó í moldu
býr.
Og hlekkjuð föst en allan auð
inn sinn
ilm og fegurð gaf í bústað
þinn.
Þetta fagra ljóð kom í huga
mér, þegar ég tek mér penna í
hönd til þess að minast Lóu,
eins og hún var kölluð, en hún
lézt í desember sl.
Gamalt máltæki segir: Allir
eru góðir þegar þeir eru dánir.
En um Lóu á Klömbrum er
sagt með sanni, að hún var
bæði góð og falleg, allt sem hún
snerti glæddist lífi hún hlúði
að öllu, mönnum sem málleys-
ingjum og þeir eru margir sem
leið áttu heim að Klömbrum
um árin, þar var gott að koma,
allir hjartanlega velkomnir
enda var hún höfðingi heim að
sækja, enginn gleymir komun-
um þangað.
Lóa var greind kona, hún
unni fögrum listum, hún var
vel lesin á góðar bókmenntir
og lék fágað á píanó. Hennar
mat og túlkun á lífsins gæðum
var ávallt hlýrra en almennt
gerist. Fallegan garð átti hún
við húsið sitt. Ég minnist þess
að eitt sinn sagði hún við mig:
„ég yrði ánægð ef listasafn yrði
byggt hérna á túninu“, Sú ósk
hennar virðist ætla að rætast.
Lóu hlotnaðist mikil hamingja
í lífinu, hún eignaðist góðan
mann Christian Christiansen og
voru þau mjög samhent og ham
ingjusöm. Þau voru búin að
koma sér upp íbúð í Álftamýri
og áttu þar fallegt heimili. Tvo
syni eignuðust þau, þá Svein
og Björn.
Lóa lifði þá stund að sjá lítið
lífsblóm fæðast í þennan heim
og þroskast í návist sinni, hana
nöfnu sína.
Allt þetta þakkaði- hún og
gladdist yfir. Mér finnst ég geti
ekki látið hjá líða að minnast
á alla þá einstæðinga sem hún
gladdi á einn eða annan hátt,
þeir eru margir sem misst hafa
sinn bezta vin við fráfall henn-
ar, já, hún var gullhlekkurinn
í stórri keðju eins og fóstra
hennar komst að orði.
Lóa átti oft við veikindi að
stríða en alltaf hélt hún fuil-
kominni sálarró. Ég vil þakka
þær mörgu ánægju og gleði-
stundir, sem ég og mín fjöi-
skylda nutum hjá þeim hjón-
im.
Ó, yndislega mjúka mánalín,
milda stjörnuljós sem aldrei
dvín.
Og býr oss sæng und bláum
himinvæng,
ég bið og vaki og þú leitar
mín.
S. S.
bókbindara og naut þar ágæt-
ustu aðhlynníngar unz yfir lauk.
Hann andaðist 13. júní 1953, var
þá 96 ára gamall og hafði blind-
ur verið í 17 ár. Guðbrandur
Jón var elztur af 9 börnum
þeirar hjóna. Sex komust til full
orðins ára, og eru nú eftir Mar--
grét, Þuríður Þorsteinn og Berg
þór. Guðbrandur ólst upp í föð-
urgarði og átti þar heimili tölu-
vert fram eitir aldri. Hann
kvæntist á jólaföstu 1917 eftir-
lifandi eiginkor.u sinni Jónínu
Ástríði Eggertsdottur frá Magn-
ússkógum í Rvammssveit.
Bjuggju þau á Svarfhóli til 1917
og fluttu þá til Rvíkur. Þau
eignuðust son og dóttur, en
misstu soninn ungan. Dóttirin
Guðlaug Sigríður komst til góðs
þroska. Hún giftist Magnúsi
Péturssym Magnússonar, banka-
stjóra. Þrír synir þeira eru á
lífi: Pétur, Björr og Andrés, en
sjálf lézt hún fyrir rúmum 2 ár-
um aðeins 46 ára að aldri.
Guðbrandur Jón var hagur
maður. Hann fór snemma að
fást við sn-íðar og var það at-
vinna hans til æviloka. Meðan
hann átti heima í Dölum vann
hann mikið moð Jóni Magnús-
syni trgsmíðameistara úr Rvík,
sem í þann tíma byggði mörg
hús vestur þar.Og eftir að hann
flutti hingað vann hann m. a.
við byggingu húsa á Kolviðar-
hóli fyrir bau Sigurð og Val-
gerði. Lengi var hann hjá Geir
Pálssyni húsasmíðameistara og
seinna árum saman við smíðar
fyrir Helga Magnússon & Co.
Árið 1925 keypti hann og end-
urbyggði húsið við Nýlendugöt-
una, þar sem þau hjón áttu
heima upp frá því. Á seinni ár-
um vann Guðbrandur mest
sjálfstætt að a’lskonar viðgerð-
um á húsum og húsgögnum og á
verkstæði heima hjá sér. Hafði
hann við þeta sannarlega nóg
að gera, og var hann sívinnandi
unzt hann tók banasóttina.
Á þessum síðustu tímum, þegar
fagmenn yfirleitt vilja ógjarn-
an lúta að lithi, svo að næstum
er ómögulegt að fá unnið nokk-
uð, sem smávegis heitir, en verð-
ur þó bysna baealegt, ef ekki
fæst viðgert, var Guðbrandur
mörgum ómetanleg hjáparhella.
Hann var einkar bóngóður og
má um hann með sanni segja,
að hann hafi viljað hvers manns
vandræði lev=a Sanngirni hans
og heiðarleika í öllum efnum
var einnig viðbrugðið. Hann var
maður sjálfstæður i hugsun og
fór eigin götur. Frumlegur og
kjarnyrtur var hann í tali og
átti til að vera smáskrítinn í til-
svörum. Lundléttur var hann og
lá hátt rómur, frábitinn öllu væli
og víli. Skapiéttir var því við
hann að rreða. Eft.irminnilegur
mun hann öllum, sem kynntust
honum.
Þakklátur er ég fyrir margan
greiða og hans góðu handtök í
þágu heirmlis míns og viðkynn-
ingu alla. Hata áreiðanlega
margir þa sömu sögu að segja.
Eiginkonu hans, systkinum og
ástvinum öllum votta ég samúð.
Þorsteinn Björnsson.