Morgunblaðið - 26.07.1967, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. JÚLÍ 1967
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
er afgreiðslan. Svo þagnaði sím-
inn.
Neil settist upp og leit á úrið
sitt, klukkuna vantaði kortér í
sjö. Það var oft snemmt til þess,
að nokkur blaðamaðurinn vildi
ná í hann, og ekki bjóst hann
við, að Pol myndi voga sér í
hótelið aftur. Hver sem þarna
var, hlaut að vera frá leyni-
hernum.
Hann tók í magann, meðan
hann var að baða sig, en svo
klæddi hann sig og fór inn ti!
van Loon. Hollendingurinn lá
allsnakinn á bakinu og hraut.
Neil hristi han svo að hann vakn
aði. — Pieter! Pieter! Það er ein
hver niðri að spyrja um mig —
frá leynihernum. Þú kemur nið-
ur í forsal eftir fimm mínútur
— í síðasta lagi!
Van Loon opnaði annað augað
og sagði: — Gott og vel — eftir
fimm mínútur. Láttu bara ekki
drepa þig á meðan.
Neil gekk út að lyftunni. í
gistihúsinu ríkti dauðaþögn.
Niðri í forsalnum stóðu af-
greiðslumennirnir tveir, líkastir
því sem þeir stæðu á verði og
þá bar við sólskinið, sem kom
inn um dyrnar. Dökkhærð, lag-
leg stúlka sat í einum hæginda-
stólnum, og Arabi var á ferð og
flugi með ryksóp, lengst úti í
salnum. Neil gekk að afgreiðslu
borðinu. Silfurhærði afgreiðslu-
maðurinn var farin og í staðinn
kominn grannvaxinn maður
með ljóst yfirskegg. Neil reyndi
að tala rólega: — Mér skilst, að
hér sé einhver, sem vilji ná tali
af mér — Ingleby?
Maðurin leit á hann kæruleys-
islega og benti með höfðinu á
stúlkuna í hægindastólnum. Netl
sneri sér við og hleypti brúnum,
og gekk síðan til hennar, stanz-
aði, hneigði sig ofurlítið og
sagði: — Ég er hr. Ingleby. Vor-
uð þér að spyrja um mig?
Hún leit á hann án þess að
bregða svip. — Þér eruð enski
blaðamaðurinn, sem kom í gær
á báti frá Grikklandi. Þetta var
ekki spurning, heldur fullyrðing.
Neil kinkaði kolli og renndi nið-
ur munvatni sínu.
— Setjist þér niður, hr. Ingle
by. Hún tók vindlmgabréf upp
úr vasa sínum, kveikti í hjá sér,
fleygði eldspýtunni á gólfið og
horfði á hann gegn um reyk-
inn, sem liðaðist upp í loftið.
Hún hafði falleg, svört augu,
sem voru ofurlítið skásett í
breiðu andlitinu, og nefið var
beint og djarflegt, svo að mest
líktist grískri vangamynd. Hún
var í rauðri skyrtu, fleginni í
hálsinn, yfir sólbrenndu brjóst-
inu. Armarnir voru berir og
héndúrnar grannar og brúnar, en
hún var ómáluð og bar engan
hring. Á vinstra úlnliðnum var
vítt, digurt armband úr berba-
silfri.
— Þér eruð fyrir frægt, enskt
blað hóf hún mál sitt og talaði
varlega, eins og af ásettu ráði,
— og það er áríðandi, að meðan
þér eruð hér, skrifið þér ekki
annað en sannleikann. Margir
útlendingar bera út allskonar
lygar um okkur. Þeir saka okkur
um að vera morðingja, fasista
og svikara. En það er ekki satt.
Þetta er okkar land. Við höfum
byggt það upp úr sandinum. Áð
ur en Frakkar komu hingað,
var hér ekki neitt! Arabarnir
voru hirðingjar, í ættflokkum
sem komu utan frá og gerðu sér
gott af því, sem við höfum byggt
upp, og nú halda þeir því fram,
að þeir eigi landið. En þeir eiga
það ekki, hr. Ingleby! Landið er
franskt og við ætlum að láta það
halda áfram að vera franskt!
22
Augun í henni voru falleg en
grimmdarleg, og hann var ekki
vanur pólitísku ofstæki svona
snemma morguns. Bann kinkaði
aftur kolli, án þess að mæla orð.
Eitthvað var við þessa fallegu
stúlku, sem var hvorttveggja í
senn brjálað og óttalegt — að
hún skyldi vera að halda póli-
iska æsingaræðu, en úti fyrir
voru félagar hennar að beita
vopnum ofbeldis og dauða.
— Þér verðið að skrifa í blað
ið yðar, að við séum hvorki fas-
istar né morðingjar, hélt hún
áfram — heldur föðurlandsvin-
ir! Hún þagnaði dró djúpt að sér
andann, og Neil tautaði eitthvað
í þá átt, að hann mundi lýsa at-
burðunum eins og þeir kæmu
fyrir og hvergi halla réttu máli,
og síðan bætti hann við: — Hvað
heitið þér?
— Anne-Marie. Þér þurfið
ekki að vita ættarnafnið mití.
Hún leit snöggt upp. Van Loon
var á leiðinni til þeirra yfir sal-
argólfið. Hann stanzaði fynr
framan hana og hneigði sig
klunnalega. Neil- sagði: — Þetta
er hollenzki vinurin minn, sem
kom með mér frá Grikklandi.
Hún sagði: — Ég veit það, þér
eruð van Loon. Gerið svo vel að
fá yður sæti.
Van Loon seldist eftir hæg-
indastól, og gaut stóru, bláu aug-
unum á hana. Hún sló ösku af
vindlingnum sínurn og sagði: —
Svo var þriðji maðurinn líka
með ykkur á bátnum frá Grikk-
landi.
Hann stirðnaði upp og aftur
fékk hann i magann, er hann
hugsaði til Jadot og velti því
fyrir sér, hversu mikið þetta
fólk vissi. Hann varð rakur á
enninu og hálsinum. Hún horfði
nú rannsakandi á hann, með of-
urlítið ertibros á andlitinu. —
Feitur maður með skegg, bætti
hún við, og skásettu augun leiftr
uðu eins og hún skemmti sér. —
Hann heitir Charles Pol.
Neil sleikti á sér varirnar. —
Hvernig vitið þér þetta allt?
— Við vitum allt hr. Ingleby.
Og okkur langar til að leggja fyr
ir yður nokkrar spurningar við-
víkjandi þessum feita manni.
Hún drap í vindlingnum á stól-
bríkinni og sópaði öskunni nið-
ur á gólf. — BíUinn er fyrir ut-
an, sagði hún, og stóð upp.
— Hvert förum við?
— Þér fáið að sjá það. Hún
gekk á undan yfir salinn. Hún
var hávaxin stúlka, beinastór en
þokkafull, og gekk eins og dans-
mær, með fallega fætur, langa
og sólbrennda. Eftir þrjár sultar
vikur á Athos fór að fara um
Neil.
Úti fyrir var sjóþokan horfin
og nú skein sólin frá hörðum
himninum. Stór maður með
svört gleraugu og í fleginni
skyrtu stóð fyrir fxaman gisti-
húsið hjá Peugeot-bíl. Hann
rétti úr sér og opnaði bílinn.
Anne-Marie benti þeim báðum
að setjast í aftursætið. Neil rak
fótinn í eitthvað, er hann steig
inn. Það var riffill með kíkis-
sigti á.
Bíllinn fór í gang og mokaði
um leið upp mölinni og ók síð-
an hratt eftir sjávarbakkanum.
Nú, þegar verkfallinu var lokið,
var fólk tekið að koma út á
strætin aftur. Búðir og kaffihú.,
opnuðust og umferðarverðirnir
voru á hverju götuhorni með vél
byssur og vasa-útvarpstæki, og
fram með breiðgötunum stóðu
brynvagnar með löng hlaupin á
fallbyssunum, sem beint var að
svölunum uppi yfir þeim.
Morgunloftið var hreint. og
hressandi, er þau óku neðan aí
sjávargötunni gegn um hvítleita
borgina og upp í hæðirnar fyrir
ofan þar sem aðallega voru fá-
tækleg verkamannahús, alsett
vígorðum og skítugir litlir menn
stóðu í öllum dyrum á kaffihús-
um og knæpum.
Þau fóru fyrir eitt hornið enn
og enn upp í móti, og tveir menn
í kakíbúningum en einkennis-
merkjalausir veifuðu til þeirra
að stanza. Annar þeirra fór að
talj við ekilinn, og Neil heyrði
oftar en einu sinni orðið bar-
bouze koma fyrir hjá þeim, síð-
an rétti maðurinn inn í bílinn
skrifpappírsblað, sem eitthvað
var krotað á, og Neil fannst það
einna líkast einhverri talnaröð.
Anne-Marie tók við blaðinu og
fór að lesa það, en bíllinn hélt
áfram. Hún sneri sér að Neil. —
Þetta eru bílnúmer, sem plat-
skeggirnir hafa, sagði hún og
benti á nújnerin. — Þessir sví-
virðilegu stjórnarþrælar! Hún
hló. — En við finnum þá alla áð-
ur en dagurinn er á enda.
— Og hvað verður gert. við
þá?
Hún brosti og sýndi jafnar,
hvítar tennur, en dró síðan fing-
urinn þvert yfir hálsinn á sér.
— Við drepum þá. Stjórnin borg-
ar þessum skepnum tíu sinnum
það, sem venjulegir lögreglu-
menn fá í kaup. Þeir eru ekkert
annað en leigumorðingjar.
— Þeir skulu aldrei fá kaupið
sitt, sagði ekillinn. — Við verð-
um búnir að drepa þá áður.
— Vitið þér það, sagði Anne-
Marie, — að þegar þessir plat-
skeggir komu fyrst til sögunnar,
lofaði stjórnin að borga þeim á
þriggja mánaða fresti. Þannig
fékk hún gjaldfrest þangað til
búið var að kála þeim flestum,
og sparaði þannig aurana handa
sjálfri sér. ,
Þau beygðu nú inn í mjóa
götu, þar sem þvottasnúrur voru
strengdar milli leiguhúsanna.
Veggirnir byrgðu fyrir sólina, og
þarna var mikill óþefur af sorpi.
Anne-Marie brosti aftur til
Neils, hallaði undir flatt og
sagði: — Þér vitið, að hann feiti
vinur yðar, Charles Pol, er plat-
skeggur?
Neil svaraði engu. Það var
heitt inni í bílnum og hann var
farinn að svitna. Hópur manna
í leðurjökkum hallaði sér upp
að horninu á einum leigukassan-
um. Bíllinn stanzaði. Anne-
Marie steig út og fór með Neil
og van Loon inn um hliðardyr,
inn í múraðan gang. Ekillinn
var kyrr hjá bílnum.
Þau heyrðu útvapstónlist og
mannamál gegn um lokaða hurð
ina. Við endann í ganginum stóð
hermaður í sólargeislanum,
íklæddur mislita búningnum út-
lendingahersveitarinnar. Hann
gekk nú til þeirra og potaði
hlaupinu á vélbyssunni sinni í
magann á Anne-Marie. Hún ýtti
byssunni til hliðar og sagði eitt-
hvað við hann, en hann glotti
til hennar. Hann var þunnleitur
og bláeygur, og hálsinn á honum
var hrúðraður. Hann leit á þá
félaga og spýtti síðan á gólfið.
— Blaðamenn, ha? Þið skuluð
skrifa varlega um það, sem þið
sjáið hérna, annars fáið þið kúlu
gegn um hálsinn. Hann talaði
með Mið-Evrópuhreim. — Áfram
með ykkur. Hann glotti til
þeirra, er þau gengu fram hjá
honum út í sólina.
Gatan var full af vopnuðum
mönnum, flestir þeirra voru í
mislitum búningum, girtir skot-
hylkjum og handsprengjum. 1
hundrað metra fjarlægð upp eft-
ir götunni var fyrsta götuvígið
— það var tvöfaldur veggur úr
götusteinum, en ofan á veggn-
um var gaddavír, sem festur var
með járnfleinum. Nokkrir fall-
hlífarhermenn sátu við vélbyss-
ur inni í byrgi úr sandpokum.
Hátalarar héngu niður úr ljósa-
staurum og gusuðu úr sér her-
göngulögum.
Herflokkarnir sátu á gangstétt
unum, reykjandi og spiluðu á
spil, eða slangruðu inn í knæp-
urnar til að fá sér bjór. Þarna
var andrúmsloftið þrungið iðju-
leysi en spenningi um leið.
Anne-Marie gekk á undan nið-
ur eftir götunni og burt frá götu
virkjunum. Stór hópur af útlend
ingaherdeildar-mönnum með
flatar húfur fallhlífarhermanna,
gláptu á hana glottu og hóuðu
og æptu á eftir henni, er hún
gekk framhjá þeim með ögrandi
mjaðmahreyfingum. Neil hugs-
aði dapurlega til allra þjóðsagn
anna, sem höfðu sprottið upp í
sambandi við þessa útlendinga-
hersveit — um rómantíska ævin
týramenn sem stálu ættargripum
til þess að bjarga heiðri ættar-
innar, eða flúðu til Afríku frá
einhverju misheppnuðu ástar-
ævintýri. En það var ekkert róm
antískt í sambandi við þessa
menn; þeir voru ekkert annað
en harðneskjulegir og ruddaleg-
ir hermenn. Þeir hreinsuðu
kamra og drukku sig fulla og
fóru ránsferðir til Bled, og tóku
þá aldrei fanga, en skildu íbú-
ana eftir lafhrædda og fulla hat
urs gegn Frökkum. Neil veiti
því fyrir sér, hvaða álit Brouss-
ard ofursti, með alla ástina á
persneskri ljóðagerð, hefði á
þessum mönnum. Kannski voru
þeir í hans augum bara hvim-
leið og nauðsynleg tæki í þjón-
ustu ofbeldisins, til þess að
tryggja honum sæti í Elysée-
höllinni?
Það var líkast því sem Anne-
Marie læsi hugsanir hans, því
að hún sagði: —Þessir fallhlífa-
hermenn eru ekki beinlínis hefl-
aðir -— en þeir eru góðir her-
menn. Þeir koma Aröbunum til
að flýja!
Van Loon hvíslaði að Neil: —
Þetta er meiri kvenmaðurinn,
ha? Neil kinkaði kolli, en hugs-
aði með sér, að hún væri lika
hæítulegur kvenmaður.
Hún fór nú með þá inn í mjótt
leiguhús við enda götunnar. í
ganginum voru tveir fallhlífar-
hermenn með vélbyssur, sem
skoðuðu skilríki þe:rra og bentu
þeim síðan á lyfturnar. Þau fóru
upp á tíundu hæð. Alvarlegur
maður í gráum flúnelsfötum fór
rneð þau inn í stórt, svalt her-
bergi, þar sem franskir gluggar
vissu út að svölunum en þaðan
var aftur útsýni yfir garðhjalla
og út á sjóinn. Stúlka í pardus-
skinnsbuxum og með skarpleitt
Júðaandlit, lá á legubekk undir
eftirprentun af Matisse-mynd,
og var að blaða í Marie-Claire.
Hún leit varla upp, er þau komu
inn. Herbergið var fullt af jazz-
tónlist, sem kom frá einhverju
ósýnilegu útvarpi.
Maður, sem hafði setið við
gluggann, stóð upp o.g kom til
þeirra. Hann var í leiðfötum og
með keyri, sem hékk við beltið.
Hann kyssti Anne-Marie laus-
lega á kinnina, sneri síðan að
þeim félögum og sagði altilega:
— Látið fara vel um ykkur, herr
ar mínir! og svo benti hann með
keyrinu í hálfhring af strástól-
um skammt frá glugganum. Síð
an settist hann niður andspænis
þeim og brosti. Hann hafði sterk
legar tennur og var sólbrenndur
eins og veiðimaður. Stórt ör var
á kinninnni og náði frá munn-
viki og alveg upp að eyra, og
hárið, sem var annars svart,
hafði verið litað rauðgult.
— Ég heiti Le Hir, ofursti,
sagði hann og sneri sér að Neil.
— Þér hafið sennilega heyrt mín
getið?
Neil kinkaði kolli stirðlega;
hann var spenntur og hræddur.
Le Hir var foringi morðflokks,
sem kallaður var „Gamma".
Hann hafði þá sérgrein að drepa
Evrópumenn, sem voru fjand-