Morgunblaðið - 30.07.1968, Blaðsíða 24

MORGUNBLAÐIi), ÞRIÐJUDAGUR 30. JÚLÍ 1968
„Fæ aldrei betri bíl né ðruggari"
GUÐJÖN Guðjónsson, l»if-
vélavirki, var nýkominn aust
an frá Hellu, þegar við hitt-
um hann að máli í gær og auð
vitað fór hann þangað í biln-
um sínum, en hann er Ford,
árgerð 1930.
— Þetta er eiginlega fræg-
ur bíll, sagði' Guðjón, þegar
við inntum hann eftir sögu
bílsins. Fyrst eftir að hann
kom til landsins, var hann til
sýnis i glugga Ford-umboðs-
ins — PáU Stefánsson. Venju
legir bílar af þessari gerð
kostuðu þá 3500 krónur, en
þessi var 1000 krónum dýrari.
M.a. voru hvít sæti í honum
og ýmislegt fleira borið í
hann, sem ekki var í öðrum
bílum af þessari gerð. Og það
var margur maðurinn, sem
horfði löngunaraugum á

þennan dýrðlega sýningargrip
I glugganum.
Svo er það maður norðan
af Akureyri, sem kaupir bíl-
inn og átti hann í tíu ár. Ekki
veit ég neitt af því, sem á
daga hans dreif fyrir norðan,
en að þessum #íu árum liðn-
um keyptu bræðurnir Adoif
og Axel Smith bílinn. Þeir
notuðu hann mikið við vinnu
sína, m.a. meðan þeir lögðu
miðstöðvarnar fyrir Bretann
að Reykjum. í þeim ferðum
skemmdust sætin og voru þá
sett í hann sæti, sem ennþá
eru sem ný að sjá.
Eftir að Adolf setti svo
upp þvottahús sitt á Berg-
staðastígnum notaði hann bíl-
inn við alla keyrslu því við-
víkjandi. Þá lét hann smíða
þetta hús á hann hjá Kristni
vagnansmið og öðrum breyt-
ingum hefur bíllinn ekki tek-
ið til þessa, nema hvað ég hef
skipt um dekkin.
— Hvenær eignaðist þú svo
bílinn?
— Það var 1961 að ég fékk
hann hjá Adolf.
— Hvað gafstu fyrir hann?
— Við skulum ekkert vera
að nefna neinar tölur í því
sambandi. Þetta varð svona
að samkomulagi okkar Adolfs
í milli.
— Og hann hefur ekki bil-
að mikið um æfina þessi?
— Nei, hann hefur gengið
eins og klukka, vélin aldrei
slegið feilpúst, og þó má
segja, að hún hafi alltaf ver-
ið á fullu gasi. Að minnsta
kosti veit ég að svo hefur
einhver virðuleiki yfir þessum bíl, þó húsið sé seinni tíma smíði. (Ljósm. Sv. Þorm.).
verið allt frá því að hann
komst í eigu Axels og Adolfs.
Þeir voru óhræddir við að
leggja hann í erfiðið bræð-
urnir og aldrei hef ég hlíft
honum.
Auðvitað er hægt að eyði-
leggja þessa bíla með ein-
hverri asnameðferð — það er

Samlir bifar
með virðu-

splunkunýjum Ford 1930 eft-
ir sem áður. Þessi saga segir
sitt um ágæti þessarar teg-
undar.
— Og ekki þykja þeir nú
Guðjón Guðjónsson horfir stoltur á vélina, sem aldrei hefur
slegið „feilpúst" í 38 ár.
auðvitað svo með allt — en
hrein bilun er sjaldgæf í þess
um bílum. Enda hefðu Ford-
verksmiðjurnar örugglega
farið á hausinn, ef ekki hefðu
komið til framleiðsla á lé-
legri bílum síðar.
Ég get sagt ykkur svona til
gamans smásögu um einn
mektarmann í Danaveldi.
Hann keypti á sínumí tíma
tvo svona bíla. Annan setti
hann inn í skúr og geymdi, en
í hinum ók hann allar sínar
leiðir og eftir lýsingunum að
dæma, var það ekki alltaf
bezta leiðin, sem hann valdi.
Jæja, fyrir skömmu lagði
hann svo þessum bíl eftir
langa og dygga þjónustu, tók
hinn út úr skúrnum og nú ek
ur þessi mektarmaður 1
aðeins góðir. Heyrt höfum við
talað um þá sem fallega
bíla.
— Já, þeir eru það. Þeir
hafa einhvern virðuleika, sem
mér finnst vanta hjá þessum
nýrri bílum. — Og þá er ekki
dónalegt að aka þessum bíl,
ég tala nú ekki um, ef veg-
urinn er slæmur. Það er
hreint eins og hann vindi sig
eftir veginum.
— Og nú ertu nýkominn
úr ferðalagi?
— Já, ég hef alltaf setzt
öruggur upp í þennan bíl og
farið þangað, sem ég ætla
mér. Og alltaf hefur hann
komið mér áfallalaust heim
aftur. Hvað sem verður, þá
er ég viss um, að ég fæ aldrei
betri bíl né öruggari.
— Sjálfsbjörg
Framhalð af hls. 19
niðúr allir tollar og gjöld af
bifreiðum til öryrkja og mælir
eindregið með tillögu Norður-
landa um að þau gjöri samræmd
ar ráðstafanir um niðurfellingu
aðflutningsgjalda og annarra
gjalda vegna bifreiðakaupa ör-
yrkja; þingið beinir þeirri áskor
un til borgar- og bæjaryfirvalda,
að þau hlutist til um, að á opin-
berum bifrefðarstæðum sé eitt
stæði merkt og sérstaklega ætlað
fötluðu fólki, og sé það mun
rýmra en önnur, vegna erfið-
leika fatlaðs fólks við að komast
í og úr ökutækL
í1 stjóm Sjálfsbjargar voru
kjörin: Formaðtir Theodó.r Jóns
son, Reykjavík, varaformaður
Zophanías Benediktsson, Reykja
vík, ritari, Ólöf Ríkharðsdóttir,
Reykjavík, gjaldkeri, Eiríkur
Einarsson, Reykjavík, meðstjórn-
endúr: Jón . Buch, Reykjavík,
Ingibjörg Magnúsdóttir, ísafirði,
Heiðrún Steingrímsdóttir, Akur-
eyri, Sigurður Guðmundsson,
Reykjavík, Lára Angantýrsdótt-
ir, Saúðárkróki.
Framkvæmdastjóri landssam-
bandsins er Trausti Sigurlaugs-
son.
-----♦--------- <
— Bókmenntir
Framhald af bls. 10
þar sem fegurðin ríkir ein, hví-
Iik sögulok!
Þannig ratar Ingibjörg beina
leíð að hjörtum lesenda sinna.
Við getum áfellst hana fyrir, að
hún skuli ekki vera meiri rit-
höfundur en hún er. Við getum
beðið um meiri undirstraum og
sannara líf i sögum hennar. Við
getum fárast yfir rangsnúnum
smekk fjöldans, sem sækist eft-
ir þvílíku lesefni.
En væri Ingibjörg meiri rit-
höfundur en hún er — hver er
þá kominn til að segja, að hún
væri eftir sem áður „einn mest
lesni rithöfundur á íslandi"?
Ingibjörg má nefnilega hafa
til síns ágætis nokkuð, eins og
hún er. Hún virðist gædd frum-
stæðri, ódrepandi frásagnar-
gleði. Ekki er heldur vafi á, að
hún skrifar um það eitt, sem er
henni sjálfri hugleikið. Og „það,
sem kemur frá hjartanu, fer til
hjartans.“
Og svo eru söguefni Ingi-
bjargar ekki heldur einstæð.
Svipuð efni hafa um langt skeið
tíðkazt í afþreyingarbókmennt-
um, að ekki sé minnzt á allar
kvikmyndirnar. Kvikmynda-
framleiðendur um víða veröld
hafa sent frá sér óteljandi
myndir, sem talizt geta á svip-
uðu srtigi og sögur Ingibjargar,
meira að segja keimlíkar að
efni. Læknatilbeiðslan er alþjóð-
leg tízka. Ástin er alltaf númer
eitt. Og hamingjuendir er fyrsta
boðorð handa þeim, sem fram-
leiða skemmtibókmenntir og
„lélegar“ kvikmyndir.
Þegar öllu er á botninn hvolft,
er því sfður en svo furðulegt, að
sögur Ingibjargar skuli njóta svo
mikillar útbreiðslu sem raun
ber vitni.
Endurshoðun
landuíræðibóhu
EVRÓPURÁÐIÐ hefur gefið út
rit um kennslu í landafræði og
endurskoðun bóka og uppdrátta,
sem notaðir eru við þessa
kennslu. Er ritið árangur af
starfi á fjórum ráðstefnum, sem
Evrópuráðið gekkst fyrir um
þessi efni. Var ein þeirra haldin
í Reykjavík sumarið 1964. í rii-
inu eru 7 aðalkaflar, og er þar
sagt frá ráðstefnunum, en síðan
fjallað um svæðaskiptingu Evr-
ópu, kort og landabréfabækur,
ýmsar algengar villur í kennslu-
bókum, þar á meðal villur í frá-
sögnum um ísland, um samstarf
kennara og kennslubókahöf-
unda, hjálpargögn við landa-
fræðinám og gildi þess. Þá eru í
ritinu ýmsar skrár og samþykkt-
ir, sem gerðar voru á ráðstefnum
Evrópuráðsins um þessi efni.
Ritið er fáanlegt bæði á ensku
og frönsku, og er hinn enski tit-
ill þess: Geography Teaching
and the Revision of Geography
Textbooks and Atlases. Snæ-
björn Jónsson & Co. h/f er um-
boðsmaður bókaútgáfu Evrópu-
ráðsins hér á landi.
(Frá Uppl.deild Evrópuráðsins)
Erlendur Jónsson.
Bezt að auglýsa í Morgunblaðinu
ÉG fæ ekki skilið, hvað má valda því, að menn glatist.
Fyrst ber að hafa í huga, að Ritningin kennir, að
við menn séum þegar glataðir. Mér er ljóst, að marg-
ir hyggja, að allir séu hólpnir og að við förum til him-
ins, þegar við deyjum, ef við forðumst þjófnað, sið-
ferðisafbrot og morð. En Biblían segir: „Allir hafa
syndgað og skortir Guðs dýrð“. Okkur finnst öllum
auðveldara að segja ósatt en að halda fast við sann-
leikann; auðveldara að hata en elska; auðveldara að
reiðast en að stilla sig. Þeta sýnir, að við erum að
eðli til syndarinnar, Jafnvel lítil, yndisleg börn hata,
berjast og skrökva, foreldrum sínum til mikillar furðu.
Það, sem máli skiptir, er því ekki: „Hvað á ég
að gera, til þess að ég glatist" heldur: „Hvað á ég að
gera, til þess að ég verði hólpinn“? Einmitt hér sjá-
um við tilganginn með krossi Krists. Þó að Adam,
fyrsti maðurinn, syndgaði með vitund og vilja — og
það gerum við líka — gerði Guð ráðstafanir til að
frelsa manninn fá tilhneigingu hans til hins illa. Ráð
hans var krossinn. „Meðan við enn vorum óstyrkir,
dó Kristur . . . fyrir óguðlegan“. (Róm. 5,6). Biblían
boðar, að við séum hólpnir, ef við treystum því, sem
Drottinn fulkomnaði á krossinum. En við hljótum að
taka á okkur ábyrgð synda okkar, ef við virðum hann
að vettugi, sem dó fyrir okkur. „Sá, sem hefur soninn,
hefur lífið“. (1. Jóh. 5,12). Svo einfalt er það.