Morgunblaðið - 01.03.1973, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. MARZ 1973
7
Bridge
Hér fer á eftír spil frá úrtöku
mótinu i Bandarífcjunuim fyrir
Olyrrjpiumótið 1972, og eigast
hér við heimsmei.sterarni r og
sveit frá New Yor'k.
Norður
S: Á G 8 7 5
H: Á-G-7
T: D-8-3-2
L: K
Vejstnr Austur
S: K-D-10-9-4-3 S: 2
H: 10 9-8 H: K-6-5-4-3
T: 6-5 T: 9-7-4
L: G-6 L: 8-7-4-3
SHffinir
S: 6
H : D-2
T: Á-K-G-10
iL: Á-D-10-9 5-2
Við annað borðið sátu heims-
meistararnir A-V og þar gengu
sagnir þannig:
s. V. N. A.
11. 2 sp. D. A.P.
Spilið varð 4 niður og sveit-
ju frá New York íéktk 700 fyr-
1T. — Við hitt borðið sátu héíms
meistararnir N-S og sögðu þann íg:
S. V. N. A.
1 I. 1 sp. 2 gr. P.
3 t. P. 3 sp. P.
4 I. P. 4 hj. P.
4 gr. P. 5 sp. P.
6 sp. P. 7 t. A.P.
Þar sem trompin voru 3-2 hjá
an-dstæðimgunum og iaufa gosi
var ekki vaidaður vennst al-
siemman. Sagnhafi iosnar við
hjörtun í borði í laufin heima.
Blöð og tímarit
Sveitarstjómarmál, 5. tbl. er
nýkömið út. f blaðinu er m.a.:
Sveitarféiögin og þjóðhátiðin
mikla, .eftdr Pál Lindal, — Norr-
æna sveitarstjórnaráðstefnan
að Laugarvatni, — Hagvexti eru
takmörk sett, eftir Magnús Kjart
an-sson, heilbrigðis- og trygg-
ingaráð'herra, — Fjórðungs-
þing Vestfirðinga 1972, — Unn-
ið að Inn-Djúpsáætlun, — Sam-
eining sveitarfélaga, — Bóndi
er bústólpi, eftir Jóhann
T. Bjarnason, framkvæmdastjóra
Fjórðungssambands Vestfirð-
inga, — Gatnagerð úr varanlegu
efni á Vestfjörðum, eftir Ólaf
Eriingsson, verkfræðing, — Frá
Sambandi sveitarfélaga í Áustur
landskjördæmi, — Safnastofnun
Austurlands, eftir Hjörleif Gutt
ormsson, kennara, — Kvnning
sveitarstjórnarmanna, — Frá
stjórn sambandsins, — Fréttir
frá sveitarstjórum, — Boðað til
ráðstefnu um grunnskólafrum
varpið.
10. handbók sveitarstjórna er
einnig nýkomin út. Þar er m.a.
fjallað um svæðaskipulag, aðal-
skipulag og endurskoðun sveit-
arfélaganna.
DAGBÓK
BARXAWA..
FRRMHflbÐSSfi&flN
Geitin og sauðurinn
Róssoeskt ævmtýri
EINU siimi voru geit og sauður á g’angi saman. Þau
höfðu poka meðferðis og skiptust á um að halda á hon-
um.
í pokanum var úlfshöfuð, sem þau höfðu fundið á
fÖrnum vegi. Þau komu sér saman um að það gæti
verið ágætt að taka það með.
Þau gengu og gengu og um kvöldið komu þau auga
á bál framundan.
„Ég held, að það sé bezt að við förum þangað og höf-
umst við í nótt hjá bálinu, þá éta úlfamir okkur ekki,“
sagði sauðurinn. En þegar þau komu að bálinu, sáu þau,
að umhverfis það sátu úlfar í hóp og voru að borða
kvöldmatinn srnn. „Gott kvöld, sauður og geit. Komið
þið hingað og bragðið á grautnum okkar og þegar þið
eruð orðin södd og sæl, þá skulum við éta ýkkur,“
sögðu úlfarnir. Sauðurinn og geitin urðu hrædd, eins
og gefur að skilja og geitin velti því fyrir sér, hvernig
þau ættu að komast úr þessari klípu. „Þökkum gott
boð, en við höfum nú sjálf nesti með okkur,“ sagði
hún. Og svo kallaði hún í sauðinn: „Heyrðu, taktu upp
úlfshöfuðið, sem þú ert með í pokaeum.“ Sauðurinn
tók upp úlfshöfuðið. „Nei, nei, taktu stærra höfuð en
þetta,“ sagði geitin. Sauðurinn stakk höfðinu aftur of-
an í pokann og dró sama höfuðið upp aftur. „Nei, ekki
þetta,“ sagði geitin, ,láttu mig heldur fá það stærsta.“
Hver skrambinn, er ekki pokinn bara fullur af úlfs-
höfuðum! hugsuðu úlfarnir. Þetta er ekki efnilegt. Bara
að við getum nú komizt undan.
„Eldurinn er að ku]na,“ sagði einn úlfanna, „ég er að
hugsa um að fara og sækja dálítið sprek.“ Að svo mæltu
.fór hann og kom ekki aftur. „Hvað er nú þetta?“ sagði
atmax úlfurinn. „Bróðir minn fór að sækja sprek, en
hann kemur ekki aftur. Ég verð að fara og hjálpa hon-
um.“ Að svo mæltu fór hann og hann kom heldur ekki
aftur. Þxiðji úifurinn sat og hugsaði sig um dálitla stund.
Svo sagði hann: „Ég skil ekki, hvað þeir eru að slóra.
Það er víst bezt að ég farx og reki á eftir þeim.“ Svo
stökk hann burt og hvarf líka. Geitin og sauðurinn voru
ánægð. Þau átu allan grautinn og fóru síðan leiðar sinn-
ar södd og sæl.
En þegar úlfarnir hittust aftur, sögðu þeir hver við
annan: „Hvers vegna urðum við hræddir við sauðinn og
geitina ? Þau eru alls ekki sterkari en við. Komið þið,
við skulum fara og éta þau.“
Þegar þau komu að eldstæðinu, var eldurinn kulnað-
ur, potturinn tómur og geitin og sanðurinn á bak og
burt. tJlfamir stukku á eftir þeim. Þegar geitin og sauð-
urinn heyrðu, að úlfarnir komu á eftir þeim klifruðu
þau upp í tré, geitin ofar, sauðurinn fyrir neðan. Stærsti
úlfurinn lagðist fyrir neðan tréð, ]ét skína í tennurnar
á sér og bjóst til að bíða eftir því að geitin og sauður-
inn dyttu niður. Og vesalings sauðurinn skalf svo af
hræðslu, að hann datt beint ofan á höfuðið á ú]finum.
Þá kallaði geitin ofan úr trénu: „Já, ágætt, komdu
með það stærsta.“ Þegar úlfurinn heyrði, hvað geitin
kallaði, varð hann svo hræddur að hann tók til fótanna
og hinir á eftir.
Og síðan hefur enginn úlfanna þorað að koma ná-
lægt geitinni eð>a sauðnum.
HENRY
SMÁFÓLK
I FINP IT DlfFICULT T0 E5EIIEVE
THAT HE IUA5 CALLED T0 THE
y[, UHITE COURTE^ TELEPHONEÍ
|
) feA
1 \
/ \ / T_A vi
— Ég á erfitt með að trúa því
aið lia.nn hafi verið kallaðwr í ,
hvita viðhaffnarsímann!
ITKDIN'AM)