Morgunblaðið - 22.08.1974, Side 19

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. ÁGUST 1974
19
Hafsteinn Sigurbjarnarson
Reykholti - Minning
F. 11. febrúar 1895
D. 18. maf 1974
Hinn 18. maí siðastliðinn andað-
ist að Héraðssjúkrahúsinu á
Blönduósi Hafsteinn Sigurbjarn-
arson eftir stutta sjúkdómslegu.
Hann var fæddur að Vigdisar-
stöðum i Linakradal 11. febrúar
1895. Foreldrar hans voru þau
hjónin Sigurbjörn Hansson og
Ragnheiður Stefánsdóttir.
Mér tókst aldrei að kynnast
langafa mínum náið, enda langt á
milli okkar. Margir hafa þó orðið
til þess að fræða mig um hans
erfiðu, en jafnframt athafnasömu
æfi.
Sem barn að aldri ólst hann í
fyrstu upp hjá foreldrum sínum,
en aðeins átta ára gamall missti
hann föður sinn, og mátti þá móð-
irin ein sjá fyrir þremur börnum
sínum, upp á eigin spýtur. Það
var erfitt, en einhvern veginn
tókst henni, að koma þvi svo fyrir,
að leiðir hennar og einkasonarins
lágu saman að einhverju leyti.
En þrátt fyrir það átti drengur-
inn misjafna daga, því móðirin
vann baki brotnu og gat þvi ekki
sinnt drengnum eins mikið og
hún hefði helzt viljað. Samt sem
áður óx hann og þroskaðist á alla
lund, og kannski fékk hann meiri
skilning á lífinu en aðrir, einmitt
vegna þess hve ungur hann
kynntist ýmsum hliðum þess.
Hann hóf snemma baráttu fyrir
lífinu og hélt henni áfram fram á
síðustu ár.
Hinn 13. maí 1921 kvæntist
hann Laufeyju Jónsdóttur frá
Höfnum á Skaga. Foreldrar henn-
ar voru Jón Bjarnason skipstjóri
og Ölína Sigurðardóttir ljósmóðir
á Skagaströnd. Laufey var hin
mætasta kona, gestrisin og örlát,
og manni sínum hinn bezti lffs-
förunautur. Hann missti mikið,
þegar hún andaðist fyrir fjórum
árum. Eg man vel eftir langömmu
minni, þótt ég hafi ekki verið
gömul, og allar þær minningar
eru bjartar og hlýjar.
Þau hjónin stofnuðu bú sitt að
Bergsstöðum í Miðfirði. Fimm ár-
um siðar fluttust þau búferlum að
Háagerði á Skagaströnd og
nokkru seinna að Finnstöðum.
A þeim árum var oft þröngt í
búi og erfitt uppdráttar, því að
barnahópurinn var orðinn stór.
Alls eignuðust þau hjón sjö börn,
allt dætur, sem nú eru búsettar
víðs vegar um landið.
Þessi tími var þungur í skauti,
en með þrautseigju og dugnaði
sigraðist hann á erfiðleikunum,
sem að steðjuðu.
Arið 1942 réðist hann 1 að
byggja húsið Bergsstaði á Skaga-
strönd. Þar bjó fjölskyldan f sex
ár, þar til að lokum hann byggði
húsið Reykholt, er hann bjó í
fram á sfðasta dag.
mundsson
F. 15. febrúar 1973
D. 8. ágúst 1974.
Þann 8. ágúst hvarf okkur lítill
drengur, Jón Gunnar. Jón Gunnar
var alltaf hýr og glaður, en hvað
segir máltakið. Allt tekur enda
um síðir. Já, brosið hans hvarf, en
við vitum, að bros hans er bjart-
ara nú en þegar hann lá á Land-
spítalanum, já, þar lá Jón Gunnar
síðustu dagana sína.
Jón Gunnar var ekki einn í sín-
um veikindum, starfsfólk gerði
það, sem það gat, og ekki megum
við gleyma móður hans Björk
Gunnarsdóttur og föður Guð-
mundi Jónssyni, sem hjá honum
voru öllum stundum. Guð minn,
styrktu þau og varðveittu um alla
eilifð. Hver getur hjálpað fólki i
svo mikilli sorg?
Hvernig yrði okkur við að missa
Dæturnar uxu úr grasi, giftust
og eignuðust sín börn. Langafi
minn átti eftir að verða allt í senn
faðir, afi og langafi.
Þrátt fyrir að hann var ætfð
störfum hlaðinn, var hann um-
hyggjusamur faðir. Hann var van-
ur að segja, að bezti auður sinn,
væru börnin. Og hann lét sér ekki
nægja aðalauppeiginbörn. Flest
bamabörnin áttu sitt annað heim-
ili hjá ömmu og afa, og veit ég, að
þau minnast þeirra stunda með
þakklæti og virðingu. — Og þá
var það litli drengurinn, dóttur-
sonurinn, sem ólst upp hjá þeim
fyrstu æviár sín. Hann var sólar-
geislinn á efri árum þeirra og vfst
er, að hann mun ætíð búa að því
veganesti, sem hann hlaut hjá
þeim.
1 Reykholti var gestkvæmt
mjög. Þangað komu menn úr
öllum stéttum þjóðfélagsins og
um langan tíma ráku hjónin þar
matsölu. Arðurinn af þeirri starf-
semi var þó ekki mikill, þvf að þar
fengu menn húsaskjól, hvort sem
þeir höfðu ráð á því eða ekki.
Hjartagæzkan sat ávallt í fyrir-
rúmi. Þangað kom einnig gamalt
fólk og dvaldist þar sína síðustu
lffdaga. Þar leið því vel og það
naut umhyggju og hjúkrunar hús-
móðurinnar. Mikið þurfti til að
framfleyta þessu margmenna
heimili, og þó að langafi minn
ynni myrkranna á milli, dugði
það tæplega til. Oft varð vinnu-
dagurinn langur.
Um tíma leigði hann út hluta
hins stór húss til skólahalds og í
mörg ár rak hann þar verzlun
ásamt búskapnum. Eg minnist
þess, hvar hann sat á bak við
búðarborðið og var örlátur á góð-
gætið, þegar ég heimsótti hann.
En þrátt fyrir geysimikið ann-
rfki urðu alltaf einhverjar stund-
ir, sem langafi minn gat notað í
eigin þarfir. — Hann átti sér
áhugamál, hann skrifaði bækur
um ýmis efni og hann hafði dá-
læti á að yrkja. Fremur var hann
litillátur með þessa hluti, og fram-
an af þorði hann aldrei að láta
skáldskap sinn koma fyrir ann-
arra augu. Þótt ljóðin væru mörg
er þó mikill fjöldi, sem hvorki
hefur né mun koma fram í dags-
ljósið.
Eftir að börnin voru orðin upp-
komin og gömlu hjónin orðin ein
með sitt bú, þurfti minna fyrir
lífinu að hafa. Þrátt fyrir það
sinnti heimilisfaðirinn störfum
sínum fram á síðustu ár.
Þegar svo eiginkona hans fór
yfir landamærin miklu og hann
var orðinn einn eftir meðal dætr-
anna og fjölskyldna þeirra, gaf
hann sér loks næði til þess að líta
yfir farinn veg.
Nú þegar langafi minn er allur,
þökkum við honum allt hið liðna
og minnumst hans með söknuðu.
Hvíli hann i friði.
Þórey Friðbjörnsdóttir.
—Minning
það yndislegasta, sem við áttum?
En ég veit, að guð gefur eitthvað í
staðinn.
Guð minn, Björk og Guðmund-
ur hafa mikla sorg á herðum sín-
um núna og engin önnur lausn er
en að horfa á þig og biðja um hið
bjarta.
Það væri gaman að geta horft
til Jóns Gunnars, og fengið fulla
vitneskju, geta kvatt hann ánægð-
an, frískan og glaðan, fyrst við
vissum, að til þessa kæmi, og að
vita til þess að mega sjá hann. En
við ráðum ekki öllu þótt við vild-
um og við, sem ekki sáum hann
veikan á Landspítalanum, lifum í
endurminningunni um hann, þeg-
ar hann rétti okkur leikföngin sin
svo glaður og bjartsýnn. Já, ég
man eftir honum elskulega Jóni
Gunnari, þegar hann sfóð fyrst
uppi i rúminu sínu glaður yfir
dugnaði sínum.
Nú þegar faðir minn er frá okk-
ur farinn, rifjast upp svo enda-
lausar minningar frá löngu liðn-
um dögum.
Ég var fimm ára, þegar yngsta
systir mín fæddist. Þá nótt fékk
ég að sofa hjá pabba. Ég lá með
höfuðið á handlegg hans og horfði
á stóra ofninn með kórónunni á
toppnum, hún náði nærri upp i
loft. Eg minnist þess, hve mér
fannst gamla stofan í Finnstaða-
bænum sérstaklega björt og hlý
þetta kvöld. Allt var svo rólegt, og
ég sjálf svo örugg.
Vöðvarnir á handleggnum, sem
ég hvildi á, sýndu, að til annars
höfðu þeir verið notaðir en til
þess að halda á telpukríli, þótt
sjöunda dóttirin væri að fæðast.
ÖIl verk, sem bóndi þurfti að
vinna millifjallsogfjöru, plægja,
girða, byggjahúsino.fl. á jörð
eftir jörð, hafði hann unnið
ótrauður myrkranna á milli, að
segja má með berum höndum.
Ég man eitt kvöld um sumar.
Faðir minn stöð fyrir framan bæ-
inn, hallaði sér upp að bæjarþil-
inu og fylgdist með manni, sem
kom ríðandi heim frá veginum. Ef
til vill hefur þetta verið einhver
skuldheimtumaður, þar sem hann
var ekki vanur að bíða þannig
eftir gestum, sem alltaf var nóg
af.
Þótt ég væri lítil, fannst mér ég
finna einhvern vott af áhyggjum
hjá honum. Sjálfsagt hefur ekki
alltaf verið af nógu að taka í þá
daga með svo stóran barnahóp.
Þennan dag hafði ég verið send á
engjar með kaffi handa fólkinu.
Þá hafði ég verið næstum búin að
gæða mér á öllum molasykrinum,
þegar ég náði til sláttumannsins.
Ég átti því von á áminningu, en
hún var mjög væg að mér fannst.
Þó hef ég aldrei gleymt henni.
Eftir að hafa talað um, hvað ég
hafði gert af mér sagði hann:
„Þegar einhverjum er treyst til að
gera einhvern hlut, verður hann
að sýna, að hann sé traustsins
verður.“
Eftir að við fluttum inn á
Skagaströnd, fór ég í fyrsta skipti
að heiman. Ég var barnfóstra f
húsi í hinum enda staðarins, þá
sjö ára gömul. Ég man hvað pabbi
kom oft við hjá mér, þegar hann
var búinn að vinna á kvöldin.
Hann sat hjá mér á túnblettinum
og var alltaf með eitthvað gott til
að gefa mér eða gaf mér aura. Ég
var oft undrandi yfir, að hann
skyldi ekki heldur fara beint
heim. — Seinna þóttist ég sjá, að
föður mínum hafði verið hugsað
til sjálfs sfn á þessum aldri. Föð-
urlaus drengur, sem flæktist bæ
frá bæ, stundum með móður
sinni, stundum skilinn einn eftir,
þegar hún hafði ekki ástæður til
að hafa hann með sér. Þeir erfið-
leikar á unglings- og uppvaxtarár-
um hans hafa sjálfsagt gert hann
harðan og ákveðinn í að búa börn-
Við minnumst máltækisins.
Lengi skal við ljúfan kenna. Það
er áreiðanlegt, að Jón Gunnar
verður mikill og vel metinn mað-
ur hjá sínu fólki.
Þegar æviröðull rennur
rökkvar fyrir sjónum þér
hræðstu eigi hel er fortjöld
hinum megin birtan er.
Höndin sem þig hingað leiddi
himins til þig aftur ber,
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Ég kveð Jón Gunnar með minni
innilegu samúð til foreldra hans
og bið guð um að hjálpa þeim í
sorg þeirra.
G.b.
nucivsincRR
«£^-«22480
Jón Gunnar Guð-
um sfnum gott heimili, þar sem
hann í lífi sínu var alltaf að
stækka og bæta heimili okkar.
Oft lagði hann hart að sér, þótt
læknar teldu hann ekki færan til
Afmælis-
og minning-
argreinar
ATHYGLI skal vakin á þvf, að
afmælis- og minningargreinar
vinnu bæði eftir slys, sem oft
hentu hann, eða aðgerðir. En
hann spurði engan, hvað væri sér
fyrir beztu, alltaf hélt hann
áfram, — og honum lánaðist það.
Alltaf voru nóg verkefnin og nóg-
ur áhuginn til framkvæmda.
Faðir minn lofaði oft sitt barna-
lán og taldi það eitt mesta lán
sérhvers manns.
Ég vii þakka honum allt á mfnu
bernskuheimili, sem alltaf var svo
bjart og hlýtt og fullt af lífi og
fjöri, þar mættust sjö systur og
tengdasynir, nftján barnabörn og
sjö barnabarnabörn.
Ég mun sakna hans, en ég er
innilega glöð yfir því að hann
þurfti ekki að liggja langar legur í
ellinni. Ég veit, að hann meinti
það, er hann sagðist vilja fá að
fara, þegar starfskraftarnir væru
búnir.
Ahuginn og viljinn dugir þá
ekki lengur.
G:A. Hafsteinsdóttir.
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á f mið-
vikudagsblaði, að berast f sfð-
asta Iagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera f sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
Ifnubili.
Til sölu
Ford Pick-up árgerð 1 972. Ekinn 20 þús. mílur
með álhúsi. 6 cyl. beinskiptur.
Chevrolet sendiferðabifreið 1971 með diesel-
vél. Gluggará hliðum.
Upplýsingar í símum 1 2879 og 25988 milli kl.
9 — 5.
jŒZBaLLedtekóLi bópu
Dömur
athugiö
Nýr 3ja vikna kúr hefst mánudaginn 26.
ágúst.
Likamsrækt og megrun fyrir dömur á
öllum aldri.
Morgun-, dag- og kvöldtímar. Næst sið-
asta sumárnámskeiðið. Sturtur — Sauna
K| mwm m - — Tæki' uPP!ýsingar og innritun i sima
! N lík«fli/mkl 83730
N
JaZZBQLLeCtSkÓLj BÓPU