Morgunblaðið - 18.10.1975, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. OKTÓBER 1975
Kóngsdóttirin sem
gat ekki hlegið
Svo lét konungur tilkynnaþaö um gjörv-
allt landið, og kannske víðar, að sá, sen'
gæti komið dóttur hans til að hlægja,
hann skyldi fá hana fyrir konu og hálft
ríkið með henni. En vildi einhver reyna
þetta og það bæri ekki árangur, þá skyldi
hann hýðast og víst var um að, að margir
voru hýddir óþyrmilega. Þeir komu úr
öllum áttum, aumingjarnir og héldu að
það væri enginn vandi, að koma konungs-
dóttur til að hlægja. Og skrítnir voru þeir
líka margir hverjir, en ekki dugði það
mikið, því konungsdóttur stökk ekki
bros, hvernig sem þeir létu og þó voru
margir allskringilegir, létu allskonar
apakattalátum, svo allir veltust um af
hlátri, nema hún ein, sem átti að hlægja.
Rétt hjá konungshöllinni bjó maður
einn, sem átti þrjá syni. Hann frétti líka
um það, að sá sem komið gæti konungs-
dóttur til að hlægja, skyldi fá hana fyrir
konu og helming ríkisins með henni.
Þegar synir hans heyrðu þetta, vildu
þeir ólmir reyna, og sá elsti lagði fyrst af
stað og þegar hann kom heim til kon-
ungshallarinnar, gerði hann boð fyrir
’COSPER
Það er útilokað að við höfum stefnumót á
þennan hátt. — Manninn minn er farið að
gruna margt.
V_____________________________________/
konung og kvaðst vera kominn til þess að
koma dóttur hans til að hlægja.
„Gott er það, lagsi“, sagði konungur,
„en hræddur er ég um að það gangi ekki
sem best, því hér hafa verið margir
fyndnir og skemmtilegir menn, sem hafa
reynt við þetta, en hún dóttir mín bless-
unin er eitthvað svo þunglynd, að henni
stekkur ekki einu sinni bros, — og hum
hum, þú veist hvernig fer fyrir þeim, sem
reyna árangurslaust“.
En piltur hélt að það væri ekki mikill
vandi fyrir sig að leysa þessa þrekraun af
hendi, því ekki væru þeir svo fáir, sem
hann hefði komið til að hlægja, bæði háir
og lágir, þegar hann var í herþjónust-
unni undir stjórn Fantifars hershöfð-
ingja. Síðan steig hann upp á svalirnar
undir glugga konungsdóttur og tók að
herma eftir Fantifar hershöfðingja, er
hann skipaði fyrir á heræfingunum. Og
þóit það væri skringilegt, þá stökk kon-
ungsdóttur ekki bros. Þá komu böðlarnir,
sem að vísu voru orðnir nokkuð þreyttir,
en drógu þó ekki af þeim kröftum, sem
þeir enn höfðu, við hýðinguna. Svo var
piltur sendur heim og var ekki alveg eins
gleiður, er þangað kom, eins og þegar
hann lagði af stað.
En þótt hann færi nú ekki meiri frægð-
arför, en þetta, þá vildi næstelsti bróðir-
inn endilega reyna hvað hann gæti, sagði
sem svo, að bróðir sinn hefði aldrei fynd-
inn maður verið, og að sér yrði ekki
skötaskuld úr því að koma konungsdótt-
ur til þess að skríkja svolítið. Hann var
kennari og ákaflega skrítinn og undar-
legur f framgöngu. Fætur hans voru mis-
langir og þegar hann stóð í þann styttri,
var hann eins og smákrakki, en er hann
rétti sig upp á lengri fótinn, varð hann
eins og risi að hæð, en heldur ólánlegur.
Og margt skemmtilegt gat hann sagt.
Þegar hann kom til konungshallar og
vildi reyna að koma konungsdóttur til að
hlægja, fannst konungi að það væri alls
ekki víst, nema það gæti heppnast fyrir
honum að koma hinni þunglyndu mey,
dóttur hans, til að hlægja, „en fast skaltu
verða hýddur, ef þú getur það ekki, við
erum alltaf að verða harðhentari hérna,
eftir því sem fleirum mistekst.“
Kennarinn tók sér nú stöðu fyrir utan
glugga konungsdóttur og byrjaði á því ^ð
herma eftir sjö prestum og sjö hringjur-
um og konungur hló svo mikið að honum,
að hann varð að halda sér í svalastólp-
— Árni sagu * gær að þú vær-
ir falleg.
— Nei, sagði han>. -ið!
— Ekki berum o» ’m, en
hann sagði að þú va. - lik
mér.
X
Við náum tímaniega f leikhús-
ið ef þú skellir þessu niður f
tösku og klárar það f bflnum á
leiðinni!
horft á sköpun heimsins af
svölum hallar sinnar.
Frúin: — Farðu með þetta
bréf f póstkassann fyrir mig.
Maðurinn: — Já, en góða mfn,
veðrið er svo vont að það er
ekki hundi út sigandi.
Frúin: — Hver segir að þú
eigir að hafa hundinn með
þér?
X
Hún: — Ungu hjónin, sem
eiga heima í næsta húsi eru
svo elskuleg. Hann kyssir hana
f hvert sinn, sem hann sér
hana. Þvf getur þú ekki gert
þetta iíka?
Hann: — Þvf miður þekki ég
hana ekkert ennþá.
X
— Ætt mfn er .gömul. Sagan
segir, að ættfaðir minn hafi
X
— Hefurðu nokkurn tíma ver-
ið á Seyðisfirði.
— Nei, þvf miður.
— Þá þekkirðu kannski mág
minn. Hann hefur aldrei verið
þar heldur.
X
— Ég hélt að þú hefðir verið
veikur f gær og þess vegna
ekki mætt f vinnu, sagði
forstjórinn við Jón skrifstofu-
mann.
— Ég var það líka, svaraði
Jón.
— Einmitt það, þú varst
ekkert veikindalegur, þegar ég
sá þig á kappreiðum Fáks.
— Ekki það? Þá hefurðu séð
mig áður en ég datt af baki.
V
J
Moröíkirkjugaröinum
Eftir
IVIariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi
11
prestssetri kiukkan hálf átta á
jóladagsmorgni.
— MELLA!
4. kafli
Barbara snerist á hæli og þaut
út úr stofunni. Það brá fyrir ein-
hvers konar vandræðaglampa f
skærum augum Tords og hann
sagði með ðherzluþunga eins og
hann væri að mæla úr
prédikunarstólnum.
— Ég held að hyggilegast væri
að við reyndum að missa ekki
stjórn á okkur, enda þótt við
séum öll meira og minna undir
áhrifum þessa voðalega atburðar.
Og Hjördis kom honum sam-
stundis ti’ hjálpar — þegar hún á
sinn ópersónulega en þó vinsam-
lega hátt leiddi okkur til borðs og
fékk beint talinu að jólaveðrinu,
umferðinni á helgidögunum og
beztu uppskriftinni á brúnu tert-
unni, sem á borðum var. En þó
leið ekki á löngu unz við flest
gerðum okkur áþreifanlega grein
fyrir þvf að þessar samræður voru
á allan hátt fráleitari og þving-
aðri en sá atburður, sem við höfð-
um orðið vitni að og ég held að við
höfum öll dregið andann léttar,
þegar hringt var dyrabjöllunni.
Ég vissi ekki þá hversu gleði mfn
yrði mikil innan nokkurra
sekúndna.
Lotta skauzt fram og kom von
bráðar aftur og sagði að einhver
mjög stór maður biði úti á
tröppunum.
— Hann er með svarta pfpu og
f rúðóttum buxum og hann segist
sjá að það sé Thotmes IV sem ég
hafi verfð með f fanginu. Og hann
spyr eftir Puck og Einari....
Einar og ég hrópuðum
samtfmis fagnandi.
— Christer! Það er Christer
Wijk!
Við vissum að sjálfsögðu bæði
að þessi ástsæli vinur okkar var
yfírmaður sakamáladeildar
alrfkislögreglunnar, en við
höfðum ekki þorað að vona að
hann myndi koma til Vastíinge f
eigin persónu til að rannsaka
málið. Við þustum fram f for-
stofuna og ég sá að hárið var
jafnhrafnsvart og augun eins frá
og kvik og leiftrandi og fyrr.
Við leiddum hann sigri
hrósandi að glæstu kaffiborðinu
og það leið drjúg stund áður en
það rann upp fyrir mér að ekkí
aiðrir glöddust yfir komu hans en
Tið Einar og faðir minn og ef til
vill Lotta, sem starði frá sér
numin á hann og hellti glaðlega
kaffi f bollann hans. Bæði hin
góðlega Friedeborg frænka og
hinn hvatskeytlega frú Tekla
Motander horfðu tortryggnar á
hann. Susann Motander virtist f
þann veginn að falla f öngvit og
Hjördis Holm skalf svo á höndun-
um þegar hún rétti honum köku-
fatið að mig rak f rogastans.
Meira að segja Tord Ekstadt var
sýnilega órótt, enda þótt hann
hlyti að vera þvf vanur að fá ýmsa
gesti á heimili sitt.
En Wijk rannsóknarlögreglu-
maður drakk kaffið sitt og kveikti
f pfpunni sinni... og einhvern
veginn æxlaðist svo til að ekkert
varð sjálfsagðara en ræða morðið
á Arne Sandell og ekkert annað.
— Já, sagði Christer Wijk eins
og svar við einni athugasemd
föður míns. — Auðvitað verður
maður snortinn, þegar ógeðslegt
morð er framið á sjálft aðfanga-
dagskvöld og ég geri ráð fyrir því
að blöðin slái þvf míkið
upp.... En á hinn bóginn: ef ein-
hver fátækur flækingur er á
slangri á aðfangadag og á hvorki f
sig né á og er argur og beizkur út
f samfélagið þá getur verið að
hann fyllist enn meiri örvinglan
þegar hann finnur að allir aðrir
eru f jólaskapi og öilum öðrum en
honum virðist Ifða svo Ijómandi
vel.
— Þér vinnið sem sagt út frá
þeirri skoðun, spurði Tord og
hallaði sér áfjáður fram — að það
sé einhver flækingur, sem hafi
framið morðið. Einhver sem hafi
ætlað að brjótast inn f búðina til
að stela og þegar Arne kom að
honum hafi honum brugðið svo f
brún að hann hafi drepið hann f
skelfingu.
— Já, ég mun til að byrja með
hallast að þeirri kenningu.
Það var athyglisvert að finna
hvað þessi setning breytti öllu
andrúmslofti f stofunni og sá
fjandskapur sem birzt hafði í
fasi og andliti fólksins gagnvart
Christer eins og þurrkaðist út á
svipstundu. Þegar Christcr ftrek-
aði að auðvitað skipti mjög miklu
máli að fá greinargóðar upplýs-
ingar um ferðir allra nágranna
Arne Sandells á þessu tfmabili,
vegna þess að slfkt gæti skipt
sköpum í að hafa upp á flækingn-
um voru allir að minnsta kosti á
yfirborðinu yfirmáta fúsir að
hjálpa honum að leysa rækilega
frá skjóðunni.
— Égsagði:
— Hvaða tfmabil áttu við? Frá
klukkan hálf fimm, þegar söng
æfingunni f kirkjunni lauk og
þangað til klukkan rúmlega nfu
er við fundum líkið?
En Einar sem var hreinskilnari
f nærveru Christers en hann
hafði verið gagnvart frú Teklu
Motander hristi ákafur höfuðið.
— Sandell hafði verið dáinn í
nokkra klukkutfma, þegar við
fundum hann. Ég er ekki læknir