Morgunblaðið - 13.10.1977, Qupperneq 32
32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. OKTOBER 1977
VtH> <£>p\'
MORödKí-vv'’
. -- ■*- JT
KAFr/Nl) \\ psr
(í
±Ær
"~^W-
GRANI göslari
'1-33
Þaó er t il þín
M
L p B R
Þetta eru furðulesustu hljóð,
sem és hef heyrt í nokkrum
Hann hefur setið þarna sfðan f fyrrakvöld er síðasta ferð Titanie
var sýnd!
Batnandi gatna-
gerd í Reykjavík
Að undanförnu hefur verið tals-
vert um það hjá Velvakanda að
ökumenn hafa kveðið sér hljóðs,
ef svo má að orði komast og gert
að umtalsefni ýmislegt varðandi
umferðarmál og akstur í og við
Reykjavík, slysahættu o.fl. Hér er
enn einn ökumaður á ferðinni og
ræðir um gatnagerð, sem hann
telur að hafi farið mjög batnandi
á síðustu árum:
,,Ég held að enginn fái mótmælt
því að götur Reykjavíkur hafa
tekið miklum breytingum i fram-
fararátt undanfarin ár og það er
Iengur naumast til sú gata sem
ekki er malbikuð, eða með varan-
legu slitlagi, eins og á kannsi að
segja, Þegar ný hverfi eru skipu-
lögð og húsin reist er yfirleitt
farið að byrja á gatnageröinni og
þá allt malbikað löngu áður en
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
t keppnishridge skipta góðar
sagnir og iokasamningar ávallt
miklu máli. En aðrir þættir spils-
ins þurfa einnig að vera í lagi ef
árangur á að nást. Spilageta er
mun nauðsynlegri en fínar sagnir
og flókin sagnkerfi. Enda er lögð
mun meiri áherzla á hana í öllum
bridgeskólum en á sagnta‘kni. En
einn þátt spilsins er ekki hægt að
kenna til hlítar. Það er fyrsta
útspil. Aðeins reynsla hjálpar í
því efni og verða menn þó seint
fullnuma.
Gjafari suður, allir á hættu.
Norður
S. AK10542
H. 84
T. AD
L. A64
Vestur
S. 8
H.109762
T. 652
L. KG92
Austur
S. DG9763
H. D53
T. 10
L. D73
Læknið þér mig af stelsýkinni, hvernig á ég þá að
fara að því að borga yður læknir?
Suður
S. —
H. AKG
T. KG98743
L.1085
Spil þetta er frá leik Dana og
Frakka í síðasta Evrópumeistara-
móti. Og á öðru borðanna skipti
útspilið sköpum. Með hendur
norðurs og suðurs enduðu
Danirnir í sex tíglum og fengu
auðveldlega þrettán slagi eftir að
vestur spilaði út spaða.
En Frakkarnir sögðu þannig:
surtur
1 lieull
:i lielar
4 hjorlu
5 líglar
7 Hjílar
Nordur
2spartar
4 tfjjlar
4 j»rön(l
5 grond
pass
Alslemman er greinilega mjög
góður samningur en Frakkarnir
voru mjög óheppnir. Danskurinn
fann banvænt útspil. Hann spilaði
út laufi. Og með þessa skiptingu á
höndum austurs og vesturs var
spilið þá orðin óvinnandi.
Það er mjög óvenjulegt að spila
út frá kóng og gosa í alslemmu.
En i þessu tilfelli þó engin tilvilj-
un. Daninn hafði sagnirnar sér til
leiðbeiningar. Suður átti greini-
lega hjartaásinn en norður hina
þrjá. Og var eina vonin því, að
taka innkomu á blindan of
snemma.
En til að köróna óheppni Frakk-
anna voru sjö grönd upplögö úr
því austur átti hjarta-
drottninguna.
RETTU MER HOND ÞINA
67
Þegar þeir voru komnir aftur
heilu og höldnu fyrir vaðið, fór
að síga í Erik.
— Þetta er bölvað og við-
bjóðslegt líf, sem þú lifir.
Fyrirgefðu, að ég blóta. En
sérðu nokkurn tilgang með
slíku lífi?
— Finnst þér það viðbjóðs-
legt? Mér finnst það skemmti-
legt og þa'gilegt.
Orn reyndi að látast rólegur
og kærulaus. Ilann horfði beint
fram fyrir sig.
— Er þér fullkomin alvara?
— Nei.
— Nú, en hvers vegna heldur
þú þá áfram? Þú átt væntan-
lega ekki við, að þú gerir þetta
af eintómri löngun til að fórna
sjálfum þér?
— Nei, því fer fjarri. Það
vottar kannski fyrir göfugum
hvötum, en viö þær bætast aðr-
ar og óljósari ástæður. Okkur
langar alla svolítið í ævintýri.
Og svo viljum við vera einhvers
metnir, teljast göfugir og þar
fram eftir götunum. 1 dag hef
ég til dæmis reynt eftir mætti
að sýna þér hetjulund. Með
öðrum orðum, alls konar hvatir
og ásta*ður.
Erik leit rannsakandi á Örn.
— Ertu nú ekki að reyna að
ganga í augun á mér með
auðmýkt?
— Rétt, því verður vfst ekki á
móti mælt.
Oþolinmæði og þreyta lá í
loftinu. Flrik langaði tii þess að
þjarma svolftið betur að Erni.
— Nú, en ef til er einhver
raunveruleg ástæða til þess, að
unnið sé að kristnihoði hefðir
þú þá ekki átt að híða átekta,
þangað tii hvatir þínar væru
alveg hreinar?
— Þú ert snjall að láta
dæmið ganga upp. Þá hefðurn
við til dæmis átt að láta troða
konuna og fóstur hennar til
dauða, meðan ég sæti hcima og
rannsakaði, hvað það er, sem
knýr mig áfram. Nú hiifum við
að minnsta kosli komið henni
af stað til sjúkrahússins, og þar
líður henni vel. Það skiptir
hana litlu máli. hvaða hvatir
réðu gerðum mínum gagnvart
henni.
Þörgn ríkti, það sem effir var
heimferðarinnar. Það var orðið
næstum aldimmt. Örn slakaði á
spennunni. llann lét sig
dreyma um máltið og mjúkt
rúm. Þegar þeir komu auga á
siðustu ána nokkur hundruð
metra frá Jagersdrift, and-
varpaði hann — og orðin komu
úr djúpi sálar hans: — Nú þrái
ég kyrrðina og friðinn i stór-
borginni. Lifið hér úti á lands-
hyggðinni hefur verið eins frið-
sælt og hægt er að hugsa sér í
orustu í stríðinu.
— Já, en það er sjaldan, sem
hægt er að komast i iinnur eins
ævintýri og við hiifum ratað i í
dag.
Starfsdagur i /úlúlandi var á
enda runninn. Erik var daufur
í dálkinn. Örn var hress og
ánægður. En við vaðið yfir
síðustu ána féll kornið.sem
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
f.vllti mælinn, einmitt um það
bil, sem Erik fór að velta því
fyrir sér, hvort hann hefði
kraftu til að halda sér í
hnakkinn síðasta smáspöi
vegarins. Örn sagði, rólegur
óþvingaður og fljótmæltur: —
Það er liklega bezt, að við
látum fyrir berast hér í nótt.
Það er ekki þorandi að fara yfir
þetta vað núna í myrkrinu.
— Hvernig stendur á því?
Eru krókódílar hér? Það var
greinilegt, að Erik hafði runnið
í skap. Gamla axlarmeinið úr
Brakpan-ferðinni fór að minna
hann á að það va*ri enn þá til.
— Nei, ekki hérna. En hér er
árbotninn sleipur. Hestarnir
sjá ekki, hvar þeir stíga niður
fótunum. Við skulum revna,
strax og sólin kemur upp.
Það mátti fremur segja, að
Erik yltí úr hnakknum en að
hann stigi úr honum. Hann
íhugaði hvort örn segði þetta
af illgirni en hann hafði ekki
þrek til að nialda í móinn.
Stundu slðar stóðu hestarnir
bundnir við tré, og félagarnir