Morgunblaðið - 02.07.1978, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. JÚLÍ 1978
Earna- «í fjolskylteííai
Þórir S. Gudbergsson
Rúna Gisladóttir
Dularfullur
eldspýtustokkur!
Margt er hægt að gera
sér til gmans bæði heima
og að heiman, ef menn
hafa ímyndunar- og
framkvæmdaraflið í
lagi! Og stundum þarf
eilitla hjálp frá hinum
fullorðnu líka.
Horfðu nákvæmlega á
myndina, sem fylgir með
textanum. Fáðu þér eld-
spýtustokk stingdu tvö
göt á endana á
skúffunni, taktu svo
korktappa, skerðu hann
til eftir stærð skúffunn-
ar og límdu hann í
botninn, eins og myndin
sýnir. Síðan tekurðu
þráð og þræðir í gegn,
bindur góða hnúta á
enda þráðarins og setur
svo skúffuna í pappa-
öskjuna sjálfa. Nú
geturðu haldið laust í
báða enda — og viti
menn — eldspýtu-
stokkurinn rennur hægt
niður eftir bandinu. En
um leið og „töframaður-
inn“ togar í endana og
strekkir á þeim, stansar
eldspýtustokkurinn af
eðlilegum ástæðum þar
sem hann þrýstir á kork-
tappann. Reyndu og
sjáðu hvort þetta heppn-
ast ekki!
Hann gat hjálpað
Hann gat hjálpað
Fyrir allmörgum ár-
um kom ríðandi maður
að herflokki, sem var að
glíma við stóran trjá-
stofn. En hann var svo
þungur, að þeir réðu ekki
við hann. Flokkstjórinn
skipaði og skipaði, en
allt kom fyrir ekki.
Maður nokkur reið
framhjá og stanzaði. „Af
hverju hjálparðu þeim
ekki?“ spurði aðkomu-
maðurinn flokkstjórann.
„Ég? Nú, ég er flokk-
stjórinn!"
Maðurinn fór þá af
baki og gekk til hinna.
Hann bað þá að snúa sér
aftur að trjástofninum
og vera samtaka. Allt
gekk nokkuð vel og trjá-
stofninn komst á sinn
stað. Og ókunni maður-
inn steig nú aftur á bak
hesti sínum, en sagði við
flokkstjórann: „Næst
þegar menn þínir ráða
ekki einir við verkefnið,
sem þeir fást við, skaltu
gera boð eftir hershöfð-
ingjanum."
En maðurinn á hestin-
um var enginn annar en
George Washington
sjálfur.
Sól, sumar og ferðalög!
ii
Við hittum einu
sinni fólk á förn-
um vegi og tókum
tal saman. Að
nokkurri stundu
liðinni spurðum
við hjónin, hvert
þau ætluðu.
„Ekkert sér-
stakt,“ svöruðu
þau. Við spurðum
þau því næst hvað
þau ætluðu að
vera lengi og feng-
um svipað svar:
Vitum það ekki!
Stundum getur
verið ágætt að
slaka svolítið á við
slíkar tilbreyting-
ar. Það getur
stundum verið
þreytandi ef ferða-
lagið er svo þræl-
skipulagt, að ekk-
ert má fara úr
skorðum, þá „fer
allt í köku“! Tím-
inn má ekki vera
svo naumur, að
allir séu í spennu,
hvort unnt verður
að halda áætlun
o.s.frv.
Ákveðin skipu-
lagning er oftast
nauðsynleg og
vissar varúðarráð-
atnfanir verður
alltaf að hafa í
huga. En aðal-
atriðið er þó, að
ferðalagið verði
öllum til yndis og
ánægju, engum sé
gleymt, og að fólk
læri á þessari öld
hraða og tækni:
Að flýta sér hægt!
T /5 p«& /c o Ifgj
Lj

TröUabamið
á Kr ákueyj u
Framhaldssaga VIII
Pétur og Malín sitja í
hengirúmi og róla sér fram
og aftur.
„Komdu og rólaðu þér með
okkur!" kallar hún til Palla.
Palli sest í hengirúmið á
milli Malínar og Péturs.
Rúmið sveiflast fram og
aftur af miklum krafti, svo
að annað veifið liggur við að
það hvolfist með þau. Þre-
menningarnir hljóða af fögn-
uði, en allt í einu heyrist
brestur og festing hengi-
rúmsins slitnar, svo að þau
hendast öll ofan í grasið.
„Þú hefur verið of þungur!"
segir Malín við Palla. Jafn-
skjótt kemur hún auga á
marga indæla matarbita,
sem velta út úr pappírspoka
Palla. „Hvað ertu með þarna?
Hvað ætlarðu að gera við
allan þennan mat?“
Palli flýtir sér að tína
saman matvörurnar.
„Þetta er ... eh ... til að
nota í góðgerðarskyni ... en
það er algjört leyndarmál!"
Skömmu síðar heldur Palli
til skógar.
Stína, Skotta og Palli sitja
róleg og gefa yrðlingunum að
éta úti í skóginum. Þá heyra
þau allt í einu þrusk skammt
undan. Síðan heyra þau hóst.
Palli stekkur á fætur. „Hó,
þetta er Vestermann. Hann
er aö koma! Hann má ekki
finna yrðlingana. Hvað eig-
um við að gera?“
„Leyfðu mér að sjá um
hann!“ segir Skotta, stekkur
á fætur og þýtur inn í
skóginn eins hratt og hún
kemst.
Skammt undan hittir hún
Vestermann, og mikið rétt.
Hann hefur byssuna með-
ferðis. Skotta stöðvar hann.
„Þú mátt ekki '’ara þessa
leið, Vestermann!"
Palli, Stína og Skotta vita
af yrðlingum úti í skógi. Og
nú er Vestermann á ferð með
byssuna sína, svo að Skotta
reynir að bægja honum frá
greni yrðlinganna.
„Þú mátt ekki fara þessa
leið, Vestermann", segir hún.
„Hvers vegna í ósköpunum
ekki?“ spyr sjómaðurinn.
„Það er bannaður aðgang-
ur.“
„Vitleysa! Öll höfum við
jafnan rétt til þess að ferðast
um skóginn. Leyfðu mér nú
að komast leiðar minnar."
Skotta grípur í handlegg
Vestermanns.
„Nei, komdu heldur þessa
leið,“ segir hún og dregur
hann með sér í aðra átt. „Ég
skal sýna þér dálítið sniðugt.
Þú hefur aldrei séð það áður.“
„Hvað ætli það geti nú
verið?“
„Ég ætla að sýna þér apa,“
segir Skotta hátíðlega.
Vestermann verður forvit-
inn. Hann hefur fundið mörg
skrýtin dýr í skóginum á
Krákueyju, en aldrei apa.
Skyldi hann vera til á eyj-
unni? Hann fylgir Skottu
fast eftir, því að hann vill
ekki missa af apanum
Skotta fer með Vester-
mann eftir mörgum stígum
langt frá greninu. Loks nem-
ur hún staðar.
„Nú skaltu fá að sjá apann,
Vestermann," segir hún.