Morgunblaðið - 06.09.1978, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR, 6. SEPTEMBER 1978
23
Eggert Sigurlás-
son - Minningarorð
28 ágúst 1978, eftir langa og erfiöa
legu, 81 árs að aldri.
Eftir að styrjöldinni lauk, tók
Cæsar stýrimannapróf í Reykja-
vík. Hann ætlaði sér að hafa
sjómennsku að lífsstarfi og undi
vel á hafinu.
En er hann var um þrítugt, varð
hann fyrir áfalli, sem batt enda á
þær framavonir. Hann fékk þá
taugaveiki og var lengi illa hald-
inn. Kom þá sár á fætur hans, sem
var þess eðlis að hann þoldi ekki
að vera á sjónum. Hann varð því
að bregða á annað ráð, Ieita að
vinnu á landi, sér og fjölskyldu
sinni til framdráttar. Hann var
kunnáttumaður á ýmsum sviðum.
í upphafi þessa tímabils setti hann
upp verzlun. En það átti ekki við
hann. Þá setti hann upp olíu-
hreinsunarstöð og rak hana um
alllangt skeið. En seinustu árin
vann hann á verkstæði hjá
Bræðrunum Ormsson í Reykjavík.
Cæsar kom alls staðar fram sem
þrekmaður, stilltur í framkomu,
íhugull og leitandi í hugsun.
A seinustu árum sínum tók
hann að skrifa í frítímum sínum
frá öðrum störfum. Honum var
ritþörf í blóð borin, eins og
mörgum hans skyldmennum. Hall-
björn, faðir hans, var skáldmæltur
og á efri árum sínum ritaði hann
ævisögu sína, sem er mikil fróð-
leikssaga og birtist í nokkrum
heftum Ársrits Vestfirðinga. Páll,
bróðir Cæsars, hefur skrifað sex
bækur, skáldsögur, ferðabók og
andlegar hugleiðingar. Og sonur
Cæsars er hinn kunni rithöfundur,
Elías Mar.
Cæsar skrifaði fyrstu bækur
sínar um feril sinn um höfin og
löndin og reynslu sína á þeim
ógnarárum. Nöfn bókanna benda i
þá átt. Fyrsta bókin hét: Úr djúpi
tímans, önnur Vitinn, og hin
þriðja Siglt um nætur. Hann var
kunnáttumaður í sjómennskunni,
hvvort sem var á seglbúnum
skipum eða vélknúnum. Þá skrif-
aði hann skáldsögur. Voru þrjár
þeirra lesnar sem framhaldssögur
í útvarpið: Bak við steininn,
Sumarfrí og Sólveig og Halldór. —
Og enn hélt hann áfram að skrifa
meðan kraftar entust. Skilur hann
því eftir sig handrit, sem vafalaust
eiga eftir að koma fram og bera
vitni gáfum hans og gjörhygli.
Þannig lauk þessi mikilhæfi
maður síðustu missirum ævi sinn-
ar. Mikilhæfi maður, endurtek ég.
Frá unga aldri stóð hann í stórum
og margbreytilegum verkum. Og á
hverjum stað minnti hann á
þrekmikla piltinn, sem lagði bjart-
sýnn af stað frá æskustöðvunum
út á ólgusjó styrjaldarinnar.
Þegar hann var í siglingum á
yngri árum, fannst honum óþjált
að vera Hallbjarnarson, í orði eða
á pappírum. Hann tók sér þá
nafnið Mar og notaði réttindi til
þess að fá nafnið staðfest 1922.
Elzta barn Cæsars er Elías
rithöfundur. Móðir Elíasar, Elísa-
bet Benediktsdóttir, lézt þegar
drengurinn var á fyrsta ári. Elías
ólst upp hjá móðurömmu sinni,
Guðrúnu Jónsdóttur frá Hausa-
stöðum á Álftanesi.
Nokkru síðar kvæntist Cæsar
Jóhönnu M. Guðfinnsdóttur,
ættaðri úr Bolungarvík, góðri konu
og mikilhæfri. Með kostum sínum
og atorku hélt hún heimili þeirra
fallegu á öllum árstíðum lífsins.
Þá vann hún einnig nokkuð utan
heimilisins, sá um veizlur og
samsæti á opinberum stöðum.
Þeirra synir eru Óskar og
Sigurður, báðir vélstjórar að
mennt og eru nú forustumenn við
fyrirtæki. Þeir eiga báðir fjöl-
skyldur. Áður en Jóhanna giftist
'tti hún dóttur, Kristínu að nafni.
Iún varð kjörbarn Cæsars og ber
nafnið Mar. Hún er gift kona í
Bandaríkjunum.
Cæsar Mar var alvarlegur
maður. Þó að broshýra væri að
jafnaði í svip hans, var hann ekki
viðhlæjandi allra. Og augljóst var
að í athugulum augum hans var
skyggnst inn í leyndardóma.
Þegar þessi gjörfulegi maður
hefur nú lokið ferli sínum með
okkur samferðamönnum 20 aldar-
innar, er það hugboð mitt og von,
að hvar sem far hans ber að landi,
muni hann sem stafnbúi verða
boðinn velkominn til starfa.
Gunnar M. Magnúss.
Ég kynntist Eggert Sigurlássyni
fyrst fyrir 23 árum á heimili
tengdaforeldra hans á Faxastíg 8
í Vestmannaeyjum. Hann hafði þá
nýlega lokið námi í húsgagna-
bólstrun og vann við undirbúning
að stofnun sjálfstæðs atvinnu-
rekstrar í iðngrein sinni, sem hann
stundaði af miklum myndarskap í
Vestmannaeyjum allt til örlagaat-
burðanna í Heimaey 1973.
Ég minnist þess, að sem ungl-
ingur við þessi fyrstu kynni, þá
dáði ég þennan glæsilega íþrótta-
og félagsmálamann og virðing mín
fyrir honum og fjölskyldu hans
átti eftir að aukast er leiðir lágu
saman síðar austur undir Eyja-
fjöllum þar sem Eggert átti lítið
sumarhús. Þar dvaldist ég síðast
liðið vor eina helgarstund ásamt
þeim Eggert og Svanhvíti eigin-
konu hans og tveimur yngstu
börnum þeirra. Mig grunaði ekki
þá, ég held ekki hann heldur, að
við ættum ekki eftir að hittast
aftur á þessum stað. Ég man að við
ræddum margt saman um atburði
síðustu ára, þar á meðal um
eldgosið á Heimaey, sem olli
þáttaskilum í lífi svo margra sem
við þekktum báðir. Ég minnist
þess sérstaklega á hvern hátt
Eggert lýsti þessum tíma og hve
eðlilega hann ræddi um þá erfið-
leika sem í kjölfar eldgossins
fylgdu fyrir hann sjálfan og aðra
Vestmannaeyinga.
Og víst er að slíkir atburðir, sem
valda röskun á búsetu eða glötun
einhverra eigna, hafa lítil áhrif á
þá sem missa það sem þeim er
kærara. Á síðasta ári lést Kjartan
sonur þeirra Eggerts og Svanhvít-
ar, glæsilegur ungur maður,
íþrótta- og félagsmálamaður eins
og faðir hans. Hann var sem
skátaforingi að búa sig undir að
geta komið öðrum til hjálpar ef
kallað yrði og varð fyrir slysi á
björgunaræfingu í Eyjafjallajökli.
Ég votta fjölskyldu Eggerts,
þeim Svanhvíti Kjartansdóttur
frænku minni, börnum hennar og
móður innilegustu samúð.
Sigurður Óskarsson.
Fundum okkar Eggerts Sigur-
lássonar bar fyrst saman á
bólsturverkstæði hans úti í Vest-
mannaeyjum, veturinn 1969. Ég
var þá veðurtepptur þar í þrá
daga, og beið eftir flugfari til
Reykjavíkur. í Jeiðindum mínum
fór ég að hugleiða, hvort ég þekkti
ekki einhvern til að heimsækja og
spjalla við. í starfi mínu í
samtökum ungra jafnaðarmanna
hafði ég oft heyrt getið um Eggert.
Ég ákvað að hafa upp á honum og
heimsótti hann á verkstæðið. Ég
knúði dyra og gekk inn. Inni var
einn maður, önnum kafinn við
verk sitt. Er ég hafði kynnt mig,
tókum við tal saman og að
sjálfsögðu um jafnaðarstefnuna og
málefni Sambands ungra jafn-
aðarmanna.
Þessi fyrstu kynni mín af
Eggerti hafa verið mér hugstæð og
hugþekk æ síðan. Hann var þarna,
tók mér af hlýju og vinsemd, með
traustu handtaki, en samt svo
hógvær og lítillátur, en hélt fram
skoðun sinni óhikað á því sem um
var rætt.
Þegar eldsumbrotin urðu í Vest-
mannaeyjum, þá fluttist Eggert
með fjölskyldu sína hingað í
Mosfellssveit og hér reistu þau
hjón sér mjög fallegt heimili svo
af bar hvort litið var innan dyra
eða utan, hjónin voru greinilega
mjög samhent og sannarlega
ræktuðu þau garðinn sinn í þess
orðs fyllstu merkingu. Hér í
Mosfellshreppi hittumst við Egg-
ert aftur og þá hefjast kynni okkar
og samstarf.
Fljótlega eftir að fundum okkar
Eggerts bar saman á ný, ræddum
við um, að nauðsyn bæri til að
stofnað yrði Alþýðuflokksfélag í
Kjósarsýslu. Það varð ekki að
veruleika fyrr en í október 1976.
Við vorum báðir kosnir í fyrstu
stjórn félagsins, ég sem formaður,
en hann varaformaður. Öll störf
hans í þágu félagsins báru þess
vott að hann var hugsjónamaður,
sannur og einlægur jafnaðarmað-
ur, sem þoldi ekki ójöfnuð eða
misrétti, kunni betur við að starfa
án hávaða og fyrirgangs. Þetta var
í raun staðfesting á kynnum okkar
dagstund þá út í Vestmannaeyjum
sem áður er um getið.
Hógværð og lítillæti ásamt
staðfestu og hreinlyndi voru hans
aðalsmerki.
Fyrir hönd Alþýðuflokksfélags
Kjósarsýslu, þakka ég honum
margháttuð störf í þágu þess og til
framgangs jafnaðarstefnunnar á
íslandi.
Persónulega kveð ég þennan
félaga minn með söknuði og þökk
fyrir stutt en ánægjuleg kynni.
Ég votta eiginkonu hans og
börnum mína innilegustu samúð,
og óska þess að þrátt fyrir sáran
missi, megi lífið færa þeim gleði og
hamingju.
Kristján borgeirsson.
Kveðja frá Kiwanisfélögum.
í árslok 1975 var Kiwanisklúbb-
urinn Geysir stofnaður, einn af
stofnendunum er nú látinn, sá
fyrsti úr hópi stofnfélaganna.
Éggert Sigurlásson bólstrari, ætt-
aður frá Vestmannaeyjum.
Eggert var virkur félagi í
klúbbnum til dauðadags. Enda
trúr því markmiði Kiwanishreyf-
ingarinnar „að láta andleg og
mannleg verðmæti skipa æðri sess
en verðmæti af veraldlegum toga
spunnin".
Eggert var hógvær maður og
lítillátur sem sóttist ekki eftir
frama innan hreyfingarinnar, en
samt hlóðust á hann störf, enda
ljóst að hann var trausts verður.
Öll störf sín fyrir Geysi vann
Eggert af vandvirkni, alúð og
skyldurækni. Fyrir það viljum við
Kiwanisfélagarnir þakka honum.
Hann verður okkur lengi minnis-
stæður, þessi hógværi og lítilláti
félagi, sem kunni betur hljóðlátri
vinnusemi en hávaða og tilgangs-
lausu gaspri.
Við félagarnir í Geysi kveðjum
ljúfan og geðþekkan félaga með
virðingu og þökk fyrir störf hans
í þágu Kiwanishreyfingarinnar,
við vottum konu hans og börnum
innilegustu samúð, með ósk um að
minningin um góðan dreng megi
létta þunga sorg.
Kiwanisklúhburinn Geysir,
Mosfellssveit.
Okkur er öllum búin sú stund
þegar vegferð okkar hér á jörðu
skal ljúka, og við hverfum bak við
hina miklu móðu sem skilur líf og
hel. Hvenær sú stund rennur, er
okkur af miskunn hulið hverjum
og einum. Venjulega á sú stund
nokkurn aðdraganda, en þó kemur
hún í ýmsum tilfellum öllum að
óvörum.
Stundin kemur og menn eru
kallaðir burt og eftir verður skarð
í fylkingu ástvina og félaga. Sú
óumflýjanlega staðreynd, að við
verðum fyrr eða síðar að hlýða
kalli dauðans er okkur öllum ljós.
En þó er það þannig, að þegar
einhver samferðamanna okkar er
kallaður fyrirvaralítið og við
horfum á skarðið eftir hann,
veitist okkur örðugt að átta okkur
á því sem skeð hefur.
Þannig hefur farið fyrir mörg-
um er sorgarfréttin um lát Egg-
erts Sigurlássonar barst mönnum
til eyrna. Andlát Eggós (en það
var hann ætíð kallaður) bar að
nokkuð óvænt, hann var lagður á
sjúkrahús fyrir um þrem mánuð-
um síðan og andaðist þar 29. ágúst
s.l. Þá voru þrettán mánuðir frá
því, að hann varð fyrir því mikla
áfalli að missa son sinn Kjartan.
Kjartan lést 28. júlí 1977 af
völdum meiðsla sem hann hlaut er
hann var að æfingu með Hjálpar-
sveit skáta.
Eggó var fæddur hér í Vest-
mannaeyjum 20. febrúar 1929,
sonur hjónanna Sigurlásar Þor-
leifssonar og Þuríðar Sigurðar-
dóttur konu hans. Hann ólst hér
upp ásamt stórum barnahópi
þeirra hjóna. Eggó var prúður og
hógvær í framkomu, en hafði þó
létta lund og var með afbrigðum
skemmtinn í kunningja hóp, hann
var mjög góður íþróttamaður á
yngri árum og vann margan
sigurinn á hlaupabrautinni. Hann
var húsgagnabólstrari að mennt,
og eru mörg heimili hér í bæ sem
vitna um hans fallega handbragð.
Hinn 5. ágúst 1954 gekk hann að
eiga eftirlifandi konu sína Svan-
hvíti Kjartansdóttur. Þau eignuð-
ust fjögur börn: Kjartan sem lést
af slysförum eins og fyrr segir,
Sigrúnu flugfreyju, gift Frank
Paulin læknanema, Hildi og
Hjalta sem enn eru í föðurhúsum.
Eggó og Svana byggðu sér fallegt
heimili hér í Eyjum og bjuggu hér
þar til eldgos hófst nóttina 23.
janúar 1973. Þau fluttust til
fastalandsins eins og aðrir Eyja-
búar og byggðu sér þar annað
fallegt heimili að Arnartanga 31,
í Mosfellssveit. Það kom sem
reiðarslag yfir vini og venslafólk
Eggós, að honum skyldi vera svipt
burtu úr hópnum. Við skiljum ekki
hvað veldur og þótt við vitum „að
látinn lifir“ eigum við bágt með að
sætta okkur við tilhugsunina. Við
sjaum á bak góðum félaga. For-
eldrar og systkini sjá á bak kærum
syni og bróður, en sárastur er
harmurinn og þyngstur er missir-
inn Svönu og börnunum.
I vanmætti mínum flyt ég
ástvinum mágs míns innilegust-
samúðarkveðjur.
Megi alvaldur Guð létta þeim
sorgina.
Útför, t JÓNS D. GUÐMUNDSSONAR,
Austurbrún 6.
fer fram frá Fríkirkjunni fimmtudaginn 7. september kl. 1.30.
María Tómasdóttir, Höróur Arinbjarnar, Ragnheiöur Haraldsdóttir.
Jónatan Aðalsteinsson
Vestmannaeyjum
t
Astrík móöir okkar, tengdamóöir og amma,
JÓHANNA JÓNSDÓTTIR,
Sundiaugavegi 14,
lézt á Landspítalanum, sunnudaginn 3. sept.
Jakob Sigtússon,
Guöni Sigfússon,
Siguróur Sigtússon,
Friörik Sigfússon.
og barnsbörn.
Sigríður Blöndal,
Kristín Sigurbjörnsdóttir,
t
Ástkær bróöir minn og móöurbróöir,
JÓN KRISTINN VIGFÚSSON,
Uröarstíg 2,
sem andaöist 25. ágúst á Borgarspítalanum verður jarösunginn frá
Fossvogskirkju í dag, miövikudaginn 6. september kl. 3.
Valgeróur Vigfúsdóttir,
Kristbjörg Jónsdóttir.
t
Útför mannsins míns, fööur, tengdaföður og afa,
GÍSLA SIGURDSSONAR,
Miótúni 9,
fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 8. september kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á líknarfélög.
Katrín Kolbeinsdóttir,
böm, tengdasonur og barnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför móöur
okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
KRISTRÚNAR JÓSEFSDÓTTUR,
Bollagötu 3.
Una Jóhannesdóttir,
Björn Jóhannesson,
Margrét Jóhannesdóttir,
Hólmfríöur Jóhannesdóttir,
Jón Jósep Jóhannesson,
Siguröur Jóhannesson,
Einar Jóhannesson,
Ólafur Bjarnason,
Gfsli Ólafsson,
Þórhalla Gunnarsdóttir,
Marianne Jóhannesson.
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir flytjum viö þeim sem sýndu vináttu og samúö viö fráfall og
útför móöur okkar, tengdamóöur, ömmu, langömmu og systur,
HELGU ÞORBERGSDÓTTUR .
frá Þingeyri,
Rauöalæk 32,
Þorbjörg Jónsdóttir, Þórarinn Þ. Jónsson,
Gunnar Jónsson,
barnabörn, barnabarnabarn og systkini hinnar látnu.