Morgunblaðið - 30.06.1981, Side 31

Morgunblaðið - 30.06.1981, Side 31
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. JÚNÍ1981 39 dætur og er sú yngsta þeirra aðeins 8 ára gömul, en eina dóttur átti Sigurður áður en hann kvænt- ist. Það má segja um dætur Sigurð- ar að sjaldan fellur eplið langt frá eikinni, þær eru allar myndar- og sæmdarstúlkur til orðs og æðis og vel verki farnar þær sem komnar eru á starfsaldur, enda orðinn ómetanlegur styrkur að störfum þeirra við verslunarreksturinn. Enginn er svo máttugur þó hamhleypa sé, að honum vaxi ekki styrkur og áræði við að hafa góðan lífsförunaut sér við hlið, og lífshamingja Sigurðar var til kom- in ekki síst fyrir það hve kona hans stóð örugg og sterk að baki honum í öllu sem hann tók sér fyrir hendur og horfði til aukinnar velmegunar og velferðar fyrir fjölskylduna. Að Haukanesi 12 bjuggu þau sér glæsilegt heimili, sem allt ber vott um höfðinglegan stórhug hús- bóndans og næma smekkvísi hús- freyjunnar. Þar er líka ávallt gott að koma, því móttökurnar bera með sér andblæ einlægrar vináttu og gestrisni. En skjótt getur sól brugðið sumri og nú er hún hljóðnuð hljómmikla og sterka röddin hans Sigurðar sem að vísu gat stundum verið eilítið hrjúf, en ávallt um- vafin hlýju og glettni, og í návist hans ríkti aldrei nein deyfð eða lognmolla. Margir eiga nú góðs vinar að sakna, en mestur er þó missir og sárastur söknuður eig- inkonunnar og dætranna, einka- bróður og hans fjölskyldu, öll eiga þau nú á bak að sjá ástríkum eiginmanni, umhyggjusömum, elskulegum föður, hollráðum og elskuríkum bróður og vini. Ég bið góðan Guð að veita þeim huggun og styrk í þeirra miklu og sáru sorg og blessa framtíð þeirra og minninguna um hinn iátna ástvin. Lárus Sigfússon frá Kolbeinsá. í dag þegar ég kveð vin minn, Sigurð Þ. Söebech, hinstu kveðju í Fossvogskapellu mun ég varðveita í hugarfylgsnum minninguna um sérstæðan, framúrskarandi dug- legan og stórbrotinn persónuleika sem að mér vitandi vann í kyrrþey mörg drengileg góðverk fyrir sam- borgara sína í nauðum. Foreldrar Sigurðar voru Þórar- inn Söebech og kona hans Emilía G. Söebech, bæði látin fyrir nokkrum árum. Einn bróður átti Sigurður, er það Friðrik Söebech bjfreiðarstjóri. Eftir að Sigurður lauk námi í bændaskólanum á Hólum í Hjaltadal tók hann að hugleiða um verslun og viðskipti í þjóðfé- laginu. Eftir að hann réðist til starfa hjá hinum þekktu og at- hafnasömu verslunarmönnum, Silla og Valda, eins og þeir voru að öllu jöfnu nefndir eftir samnefndu verslunarsamfélagi þeirra hér í borg, fór Sigurður létt með hin erilsömu verslunstörf hjá stórfyr- irtæki og varð fljótt verslunar- stjóri í einni af verslunum Silla og Valda við Laugaveginn í Reykja- vík. Á þessum árum gekk Sigurður að eiga eftirlifandi eiginkonu sína, Ólöfu Guðmundsdóttur Söebech, og voru þau hjónin mjög samhent. Meingun „Um sig meinin grafa", eru orð, sem víða gátu orðið yfir- skrift, þar sem lífið fjarlægist uppruna sinn, eðli sitt og þróun. Örðið „meingun", sem þýðír í raun og veru sýking af eitri, efnum, sem valda mönnum jafn- vel dauðameinum, er líka víða orðið yfirskrift vísinda og tækni- ráðandi vélmenningar. Oft er því af þeim, sem skortir hugsun og skilning á viðfangs- efninu, ruglað saman við orðið mengun og ritað þannig. En það þýðir blanda, sem getur að sjálfsögðu verið bæði holl og óholl. En meingun er alltaf óholl, sýking eða blöndun skaðlegra, aðvífandi efna, sem geta valdið afturför, þjáningu og dauða. Slík efni geta borizt frá iðn- væðingu, véltækni og vinnslu margskonar efna í jarðveg, vötn, fljót og sjó. Og óðar en vissu hámarki meingunar nær, er allt eðli og framþróun lífs í jörðu, vatni eða sæ í voða. Svo langt getur meingun geng- ið áður af veit, að hafdjúpin sjálf verði helju vígð, óðar en varir gröf þess lífs, sem þau áður veittu vöxt og unað. Þessu hefur nú þegar verið veitt verðug athygli. Er þó víða um seinan, hjá flestum siðmenntuðum þjóð- um. Margt er nú þegar gjört til að stöðva meingun eða bægja henni á brott bæði úr jarðvegi, vötnum og höfum. Samt má enn segja þar of margt aðeins á frumstigi. Samt benda vísindi í rétta átt og varða nú þegar brautir til bóta og hreinsunar. En hér skal minnast á meingun, em er í örum vexti meðal allra þjóða heims og ennþá ömurlegri. Það er eiturmeingun blóðs og mannssálna, samfélagsheilda, jafnvel heilla starfshópa, stétta og þjóða. Þar virðast jafnvel í voða hinar þroskuðustu þjóðir og frábærustu einstaklingar. Þar er fljót lífsins, sjálf elfa, mannlífs- haf kynslóðanna í hættu. Og ekki sízt þar sem æðstu lindir unaðar og gleði áttu að veita orku og þrótt. Þú lítur inn í ljósum prýdda höll, þar sem allsnægtir ríkja og engin vá virðist fyrir dyrum. Ljúfustu tónar líða um sali til að fylla hugi og hjörtu heillandi fögnuði. En fáir virðast veita þeim athygli. Öll sæti eru setin skartbúnu fólki. Borðin svigna undir víni og veizluföngum. Við eitt borðið, yzt við dyr, finnst auður stóll við tveggja manna borð. Þar leyfir ljúfur þjónn þér leyfi til að setjast með samþykki þess sem fyrir er. Það er miðaldra maður, einn meðal þúsundanna á virðulegum veitingastað, mitt í straumfalli timans á fljóti kynslóðana. Einn dropi hinnar miklu elfar mannlífs í borg, hafsjó gleði- stunda. Þið takið tal saman. Þetta er einn fulltrúi fjöldans, sem tjáir sig bæði með orðum, útliti og framkomu á örskammri stund. Einhver dul og skuggi heyrist bak við bros hans og létt hjal yfir gullnu glasi. Samt skynjar þú hann sem dreng, sem átti naumast „foreldra né bróður né föðurland" í bernsku. Síðar sem ótrauðan, djarfan æskumann í mislitum félagsskap yfir meing- uðum gleðiveigum. Og svo einmana föður og fráskilinn eiginmann. Nú ein- stæðing, sem leitar augnabliks- unaðar í elfarstraumi sam- kvæmis og ævintýrum falskra orða og uppgerðartilfinninga. En við nánari athugun virðist hann einn þeirra, sem eru að grípa hálmstráið til varnar. Ha- fa komizt nokkur áratök áleiðis til bjargar. Eignazt nokkrar krónur og leitað svo aftur á „fornar gleðislóðir". Meingunin enn þá að ná yfirtökum í elf- arstraumi gleðinnar, sem gæti verið svo hreinn og tær, ná valdi á blóði hans. Þarna sat hann við fallegt borð í skrautlegum sal, með tveggja daga skeggstubba á vöngum og höku, jóðlandi varir og stóra, móleita svitadropa, sem læddust niður hrukkað en gáfulegt enni hans. Föt hans velkt, hrakin og „sjúskuð", þótt þau virtust úr ágætu efni að upphafi. Og nú hélt hann kaffibollan- um í báðum höndum, föstum tökum, eins og hann væri hálm- strá drukknandi manns, sem áður er hér ynnt að. Hann bar bollann að vörum líkt og hann rataði þó ekki á munninn. Lokst tókst það samt. Hann sötraði nokkra dropa. Þú litast um í salnum. Straumfall gleðinnar glymur í eyrum. Allt virðist ljómandi „vorgeislum vafið“, eins og skáld mundi orða það, um fljót við fagra bakka í góðu veðri. En sé betur athugað, kemur grugg meingunarinnar í ljós, læðist upp á yfirborð elfar- straumsins mikla. Ókunnir, gleymdir menn á götuhornum, sem hún hefur svipt frelsi. Skjögrandi, æpandi menn með handapati og orða- flaumi frá biðstö strætisvagna, eða torgum. Kannski líka sumir á eigin heimilum í handalögmáli við konu og börn, föður eða móður. Skuggans börn. Búandi í skúr- um og aflóga húsum, sem bíða niðurrifs, með brotna glugga og lafandi þakskegg, sem lemst um í stormum. Og allir eru í leit. Það er eins og líf liggi við. En samt er óskin, takmark leitar og þrár aðeins: „Meira að drekka." Sumir eru í hópum í húsa- sundi eða að húsabaki og deila með sér drykk. Og það eru líka konur í hópnum. Hjúfrandi eins og kettir eða urrandi eins og hungraðir hundar. Skuggans börn, sem eiga ekk- ert athvarf, ekkert heimili, eng- an vin. Fulltrúar einsemdar og angurs, auðnar og allsleysis. Öllum eitt sameiginlegt, þrátt fyrir óendanlega fjölbreytni: Meingun — meingun í elfi blóðs í æðum og taugum, eitrun — dauði. En hvaða vitleysa er þetta allt? Þig er að dreyma. Hér er allt svo fágað og fallegt. Horfðu bara yfir salinn, hlust- aðu á hljómlistina, sjáðu fólkið, hlæjandi, prúðbúið hjalandi fólk. Meingun? Hvaða fjarstæða. Og sessunauturinn við borðið gleymist í bili. En allt í einu beygir hann sig til þín. Angist skín úr augum hans, svitadrop- arnir standa eins og límdir yfir augnalokin. Hann hvíslar eða hrópar, það getur vart greint hvort heldur er: „Ég verð að byrja aftur, byrja aftur, sérðu. Byrja aftur. Eg verð, sérðu, að fá annan sjans; annan sjans, sérðu, annan sjans." Hann endurtekur orðin eins og þau séu límd við tungu hans og varir: „Annan sjans, sérru. Annan sjans, sérru, sérru." Þú horfir andartak eða eilífð, hvort er heldur getur enginn greint, í þessi biðjandi, starandi, grátandi augu. Enginn gæti þráð lausn og frelsi, hreinsun, skírn frá meing- un mannlífsins heitar en hann. Samt vill hann helzt þú bjóðir honum „einn tvöfaldan" í viðbót. Ógurlegasta ráðgáta mannlegs samfélags. Þráin eftir frelsi og fegurð í fjötrum eiturdreggja, meingun- ar í sjálfri lind lífsins. Samt hljómar fyrirheit vonar af vörum skáldsins á þessa leið: -Sióar mun sólin skina i hrcinu hcifti himins. Strcndur ok sandar lauKast hrcinum hylvfjum hafs ok fljúta. í fyllinKU tímans fa*r Krasiú aó vaxa Krænt i nu'ði. FriAur ok oryKKÍ haKÍr traúki ok citurcfnum frá hlómlifi lands ok Kroóri. Elfarstraumur lifs i æóum manna vcitir hrcina kIcóí. án mcinKunar i mannlifs- fljóti hcims ok hafdjúpi vcraldar.** Rvk. 2. maí 1981. Árelíus Níelsson. Skólaslit Húsmæðra skólans á Isafirði Sigurður og Ölöf reistu sér fyrst heimili við Stóragerði hér í borg og þegar það reyndist ekki nægj- anlegt fyrir stóra fjölskyldu, byggðu þau sér fallegt og glæsi- legt heimili í Garðabæ. Ólöf og Sigurður eignuðust sex dætur, þær Emelíu, Kristjönu, Sigur- björgu, Karólínu, Sigríði og Þórar- innu. Allar hinar mannvæn- legustu, líkar foreldrum að mynd- arskap og dugnaði. Áður hafði Sigurður eignast Helgu Margréti. Fundum okkar Sigurðar Þ. Söe- beeh bar fyrst saman 1961 þegar Reykjavíkurborg úthlutaði okkur sameiginlega lóð undir verslunar- hús við Háaleitisbraut í Reykja- vík. Þegar við fyrstu kynni bund- umst við gagnkvæmum vináttu- böndum og hétum hvor öðrum fullri virðingu fyrir eignarrétti hvors annars í fyrirhugaðri bygg- ingu og viðskiptaháttum, en við þóttumst báðir sjá af fenginni reynslu að framundan kynni að leynast mótlæti við stofnanir og einstaklinga, sem gæti haft af- drifarík áhrif á samstarf okkar í framtíðinni. Skír og fölskvalaus framkoma Sigurðar Þ. Söebech var mér mikilsverð og fyrir órjúf- andi vináttu vil ég nú þakka — ég lít á hana sem dyggð í ólgusjó öfundar og vanefnda í mannlegum viðskiptum í dag. Stórverslun rak Sigurður af miklum dugnaði, viðskiptin náðu til smásölu á matvælum, innflutn- ingsverslunar og heildsölu, veit- ingareksturs og landbúnaðar. Sigurður Þ. Söebech hafði að geyma sérstæðan persónuleika. Sigurði var auðvelt að koma sín- um skoðunum að hvort heldur í viðskiptum eða í fjölmenni. Hjálp- uðust þá að mikil skapgerðarein- kenni, orðaforði, sem hann beitti með sterkum raddblæ svo ekki fór á milli mála hverjar skoðanir hans væru á umræðuefninu. Framkvæmdaþörf Sigurðar voru engin takmörk sett og hafði hann tekið ákvörðun, varð henni ekki haggað fyrr en settu marki var náð. Gott dæmi um þetta var þegar fjölmiðlar og andstæðingar landbúnaðar töldu að leggja bæri niður búskap vestur á Ströndum — þá safnaði hann saman hópi manna í Reykjavík og sendi á Strandir til að reisa nýtt bænda- býli í Reykjarfirði, sem var í hans eigu — þetta var framkvæmt á mettíma og var í þá daga góður vitnisburður um tryggð Sigurðar við þá Strandamenn sem trúðu á framtíð þessa stórbrotna héraðs. Ári seinna ferðuðumst við Sig- urður á Strandir og komum víða við, m.a. hjá Regínu fréttamanni og drukkum hjá henni kaffi meðan ástand og horfur í sveitar- og heimsmálum voru rædd af mikilli innlifun hjá báðum aðilum. Eftir að hafa kynnst búskaparháttum í Reykjarfirði og komið við í Djúpu- vík og sýnt legstað föður Sigurðar í kirkjugarði Strandamanna virð- ingu, en þar hefir Sigurður reist föður sínum veglegan minnisvarða svo um munar, varð mér ljóst stórmennið sem bjó innra með Sigurði — peningarnir voru aðeins önnur hliðin á lífinu hjá Sigurði Þ. Söebech og það kom vel í ljós þegar móðir hans þurfti á góðum syni að halda, þá brást hann ekki. Nú þegar söknuður blandinn sorg hvílir yfir eiginkonu og börn- um Sigurðar er fátt um orð til hughreystingar. Ef til vill getur rétt rofað til í harmi að „pabbi“ trúði staðfastlega að hann skynj- aði djúpt í sálu sinni nærveru látinna ástvina og þá boðaði það jafnan góð tíðindi eða hjálp í hinu veraldlega eins og það er oft nefnt. Megi þetta vera ykkur kæru ætt- ingjar Sigurðar einhver huggun á kveðjustund. Það er einlæg von mín að eiginkonu og dætrum Sigurðar Þ. Söebech megi auðnast að standa þétt saman í krafti fjölskyldu- tengsla og halda uppi minningu um hinn duglega og hugsunar- sama eiginmann, föður og afa sem þið eigið svo margt að þakka. Vinir fjær og nær syrgja lát hans og biðja hinn æðsta höfuð- smið himins og jarðar að styrkja eiginkonu og dætur í þeirra mikla harmi. Hermann Bridde Húsmæðraskólanum Ósk á ísa- firði var slitið 24. maí sl. Skólinn starfaði í löngum og stuttum námskeiðum fram að áramótum en eftir áramót byrjaði 5 mánaða hússtjórnarnámskeið. Hæstu ein- kunn á því hlaut Þorbjörg Árna- dóttir frá Suðureyri. Alls sóttu námskeið í skólanum í vetur 230 nemendur af báðum kynjum. Við skólaslit var mættur fjöldi eldri nemenda og færðu þeir skólanum að gjöf, frá nemenda- sambandinu, málverk af Þor- björgu Bjarnadóttur skólastjóra málað af Ragnari Páli Einarssyni listmálara og stækkaða ljósmynd af Guðrúnu Vigfúsdóttur vefnað- arkennara, gerða á Ijósmynda- stofu Leós, Isafirði. Þorbjörg og Guðrún hafa báðar starfað við skólann í meira en 30 ár og eru þar enn við störf. Afmælisárgangar færðu skólanum og kennurum gjafir og blóm. Líkur eru á að skólinn starfi með sama sniði næsta vetur og er þeim, sem hugsa sér að fá skóla- vist á 5 mánaða námskeiðinu eftir áramót, ráðlagt að sækja um sem fyrst. Stuttu námskeiðin verða auglýst síðsumars. Á eftir skóla- slitum hélt Nemendasamband skólans fund og ræddi framtíðar- verkefni. Leiðrétting Hluti setningar féll því miður niður í niðurlagi greinar Ævars R. Kvarans, „Verndum fegurð Reykjavíkur“, í blaðinu sl. laugar- dag. Rétt er setningin: „Við mun- um því samstilla hugi borgarbúa um það að fylgjast vel með framkvæmdum sem snerta útlit borgarinnar eða fegurð." Biðst blaðið velvirðingar á þessum mis- tökum.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.