Tíminn - 20.07.1965, Blaðsíða 11

ÞRIÐJUDAGUR 20. jwlí 1965
TÍMINN
24
það skipti engu máli, hver rökin voru, sem fram voru færð
gegn því að það væri ómögulegt, þeir létu sér ekki segjast.
Þeir létu sem þeir vissu ekki, að stéttarskipting innan hers-
ins er nauðsynleg til þess að hægt sé að viðhalda aga og
reglu, en án slíks gæti enginn her látið sér detta í hug að
vinna styrjöld. Þeir gátu ekki skilið, hvers vegna ákveðnir
hópar verða að fylgjast með öðrum ákveðnum hópum, þegar
um félagslíf var- að ræða, og þótt þetta væri útskýrt á jafn-
einfaldan hátt og að benda þeim á herlögin, sem einnig náðu
til félagsstarfa hjúkrunarkvennanna, þá létu þeir engan bil-
bug á sér finna. Hvað stéttarskiptingu við kom, þá var að-
eins um þann möguleika að ræða, að við Rauðakross konum-
ar ellefu mættum halda dansleik fyrir þessa tvö hundruð
menn. En nú voru allar stúlkurnar orðnar önnum kafnar við
það að halda uppi kvöldskemmtunum og því líku á hverju
kvöldi í búðunum, og enginn mátti missa sig.
Aðrar kvartanir voru: tómstundaaðstaða sjúkraliðanna var
fremur bágborinn og þeir höfðu einungis um einn lítinn
skála að ræða, er var notaður sem dagstofa fyrir þá, sem
einhvern tíma höfðu aflögu fyrir sjálfa sig. Það var sorg-
lega ófullnægjandi, og komst ég strax að raun um það fyrsta
kvöldið, sem við ætluðum að hafa fjöldasöng og smáskemmti
kvöld þar. Tennisborðið, sem við höfðum gefið þeim tók
upp mestan hluta skálans, lýsingin var slæm og jvpilaborð-
in, stólar og smáborð voru þegar komin í slíkt ástand að
réttast hefði verið að taka þetta allt saman og koma þeim
fyrir kattarnef strax. Þessi brezki skáli, sem byggður hafi
verið fyrir löngu, var orðinn þannig útlítandi, málningin
óhrein, loftið lekt og fleira og fleira, að hann var ekki beint
upplífgadi sem skemmtistaður. Þegar ég spurðist fyrir um
málið var mér sagt að áætlun um byggingu annars skála hefðj,
verið á döfinni í lengri tíma„ en bygging sjúkraskála hafði
auðvitað orðið að ganga fyrir. Útlit var fyrir, að svo langt
væri í land með að mennirnir fengju nýjan tómstundaskála,
að réttast væri að mála, skreyta og reyna að bæta eitthvað
útlit þessa æfafoma „dagskála.“
Um leið og fréttin barst út um, að okkur hefði verið gefið
leyfi tfl þess að lagfæra skálann var skorin upp herör um
allt sjúkrahúsið. Klæðskerinn vUdi fá skálann fyrir sig, og
sama máli gegndi um rakarann. Billiardspilararnir vildu, að
hann yrði einungsi ætlaður bUliard og prestarnir vildu fá að
halda í honum messur. Málið leystist að lokum á einfaldan
hátt, þegar skálinn var tekinn fyrir bækistöð handa nolckr-
um herlögreglumönnum, sem áttu um stundarsakir að
starfa við sjúkrahúsið. Þeir sváfu til skiptis, og fengu því
sjúkraliðarnir anzi lítið tækifæri til þess að nota skálann, og
varð þetta hvorki tU þess að gleðja mig, eða liðsforingjann,
sem sjá átti um, að siðferðisþrek og kjarkur hermannanna
minnkaði ekki. Áætlanir okkar voru á heljarþröminni þang-
að til þessir sísyfjuðu verðir yfirgáfu okkur. Enn einu sinni
fóru menn að deUa um yfirráðaréttinn yfir skálanum, og á
meðan á deUunum stóð (og útlit var fyrir að klæðskerinn
myndir bera sigur úr býtum) komst óvenjulega ótrúleg
saga á kreik.
Eins og allir vita eru allar sögur, sem ganga í hernum
ósennilegar og furðulegar, og fyrir þeim öllum eru bornar
áreiðanlegar heimUdir, en áreiðanleikann er aldrei hægt að
sanna neitt frekar en hægt er að komast að því, hvar þessar
sögur eiga upptök sín. Enda þótt þægilegur orðrómur verði
aldrei fyllilega trúað, þá nýtur hann ótrúlegra en skamm- |
vinnra vinsælda á geysistóru svæði — það er að segja þang-
að til eitthvað annað og betra skýtur upp kollinum. Eftir
því sem trúgirni nýliðans minnkar verður hann vandfýsnari í
vali sínu á sögum, sem hann vill segja vinum sínum og ætl-
ast til að sé trúað. Þegar hann er oröinn gam.all í hettunni
er hann orðinn svo þreyttur og uppgefinn á kjaftasögunum,
að hann segir nýliðunum einungis þær allraótrúlegustu, eins
og þegar maður gefur apa jarðhnetur. Staðreyndir eru ekki
í hernum! aðeins skipanir og orðrómur. Tilveran byggist á
— trúðu því, þegar þú sérð það.
Því var það, að menn trúðu ekki orðrómi, sem allt í einu
komst á kreik um að bygging tómstundaheimilis væri í vænd-
um, fyrr en nokkrum dögum síðar, þegar maður sá svo sann- |
arlega rifin í allstórum skála, sem Verkfræðingadeildin var |
að koma upp. I
Því er haldið fram, að reisa megi hermannaskála á einum R
degi við eðlilegar aðstæður. En aðstæðurnar á íslandi eru ?|
aldrei nógu eðlilegar til þess að hægt sé að framkvæma slíkt. |
Til að byrja með er veðrið svo breytilegt, að lýsa má því I
með orðtaki, sem eitt sinn var tileinkað Nýja Englandi: |
— Geðjist þér ekki að veðrinu, þá bíddu bara í eina mínútu. 5.
Styttu biðtímann niður í eina sekúndu, bættu ákaflegum ofsa íí
við hverja breytingu, og þá ertu búinn að fá veðrið eins og |
það er á íslandi. Veðurbreyting gerir venjulega boð á und- '?•
————■——BMBfiiL—iifiniLi fmsmBmmKimiemaB
7
gert það, Monty, hvíslaði Ray.
— Mundi þá ekki allt vera öðru
vísi núna — hjá okkur báðum?
Hann hristi höfuðið. Áttu
við, að við hefðumi byrjað að lifa
iðjusömu smáborgaralífi? Æ-nei,
Ray, það er meiri vandi en svo að
losna við uppeldisvenjurnar. Við
hefðum kannske reynt að gera til
raun til þess, en sú tilraun hefði
vafalaust orðið til þess að drepa
ástina! Ég hef hugsað mikið um
þetta, trúðu mér! En ég skildi til
fulls, að ekki gat orðið um varan-
lega sambúð að ræða hjá okkur.
Ray sagði ekkert, en hjartað
hamaðist. Var allt orðið um sein-
an núna? Hann hafði játað, að
hann elskaði hana. Hún horfði á
hann og hana verkjaði í handlegg-
ina af löngun tjl að faðma hann.
Hana langaði til að þrýsta ung-
legu og þreytulegu andliti hans að
sér og kyssa beizkjusvipinn af þvi.
— Monty, er það of seint ?
hvíslaði hún.
Ef hann aðeins snýr sér að mér
og faðmar mig, er mér sama um
allt annað hugsaði hún ástríðufull
með sér. Ég skyldi fara með hon
um á heimsenda. Ég skyldi fórna
öllu fyrir hann. Ég skyldi sætta
mig við sult og neyð ef ég aðeins
fengi að vera hjá honum.
Monty hafði snúið sér að henni.
Eitt andartak hélt hún, að von
hennar mundi rætast. Þau horfðu
hvort á annað, augnaráðið var fast
eins og það mundi aldrei slitna
framar. Nú gat allt skeð.
Hann tók löngum og grönnum
fingrunum um úlnliðinn á henni.
Hún beið eftir, að hann kippti
henni að sér. En hann gerði það
ekki. Hann sleppti henni svo
snöggt, að minnstu munaði, að
hún dytti.
—Nei. Ray, ég skildi það þá,
að þetta gæti aldrei orðið. Og nú
er enn fjær því, að það geti orð-
ið. Ég er ekki sami áhyggjulausi
dregurinn, sem þú varst ástfang
in af. Ég hef breytzt. Ég held
tæplega, að þér mundi líka við
mig eins og ég er núna. Ég er
minna virði sem manneskja, er
ég hræddur um. Bara ég hefði átt
peninga, þá . . .
Hann strauk hendinni um hárið
og allt í einu var eins og hann
gerbreyttist. Hann vw?* ungur aft-
ur, ungur og bjartsýnn og ástfang-
inn. Svo hló hann. — En pen-
ingana á ég ekki. Og það eru ekki
horfur á, að ég eignist þá nokkurn
tíma. Nei, það er ráðlegra, að þú
eigir milljónamæringinn þinn. Það
eru þín forlög, eins og ég sagði
áðan. En hvaða forlög mér eru
ætluð — það hef ég enga hug-
mynd um.
Það var einhver úrskurðartónn
í rödd hans, og Ray skildi, að það
var árangurslaust að reyna að telja
honum hughvarf.
Hún hneig niður á bekkinn aft-
ur og sat þar í hnipri. Hún fann,
að henni var kalt Svo kalt. að
henni mundi aldrei hlýna aft-
ur.
— Þú veizt, að ég elska þig,
Monty, sagði hún þreytulega.
Titringur fór um hann. Svo
sneri hann sér að henni, tók um
aðra hönd hennar og kyssti hana.
— Þú gerir mig sneyptan
og mjög hamingjusaman, sagði
hann lágt.
Á næsta augnabliki var hann
horfinn. Ray sat ein eftir á bekkn-
um. Hún dró andann djúpt og
skjálfandi. — Hann er horfinn,
hugsaði hún með sér. Og henni
fannst öll gleði, allur lífstilgang-
ur hennar væri horfið með. hon-
um. Allt, sem henni hafði verið
nokkurs virði . . .
Frú Chepstone var heitt, en
ánægð var hún. Brúðkaupið var
afstaðið og allt hafðj tekizt vel.
Hún sat í djúpum hægindastól og
tók sér hvíld eftir alla áreynsl-
una um daginn. Mágkona henn-
ar sat hjá henni og þurrkaði sér
um augun með kniplingavasaklút.
— Mér fannst enginn hamingju-
svipur á henni, snökti hún. — Og
U
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu sængurnar.
E'igum dún- og fiðurheld ver,
æðardúns- og gæsadúnssængur
og kodda af ýmsum stærðum.
— PÓSTSENDUM —
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstíg 3 — Sími 18740
(Örfá skref frá Laugavegi)
manstu ekki, þegar hun var að
klæða sig . . .
— Allar brúðir eru meira og
minna órólegar, sagði frú Chep-
stowe eins og hún vildi eyða þessu
tali. — Það þarf ekki annað en
svolitla nærgætni — þá róast þær
En það var meira en nærgætni,
sem þurfti til þess að gera Ray
rólega, hugsaði hún með sér og
var óánægð. Hún var ekki fyrr
komin í brúðarkjólinn, en hún fór
að hágráta og sagði, að ‘hún gæti
þetta ekki. En frænkan hafði bent
henni á, að það væri of seint að
iðrast núna. Bíllinn biði við dyrn-
ar, ge.’hirnir komnir og öllum
brúðargjöfunum hafði verið raðað
á borðin í stærstu stofunni. Sem
betur fór hafði Ray látið skyn-
semina ráða og púðrað yfir um-
merkin eftir tárin. Til vonar og
vara hafði frænka haldið sig nærri
henni allan tímann, svo að hún
fengi ekki tækifæri til að gera
einhverja flónsku.
En allt hafði gengið vel. Ray
hafði verið föl, en alveg róleg,
er hún stóð við hliðina á Druce
við gráturnar. Hún hafði verið
eins og engill í hvíta kjólnum og
með næfurþunna slæðuna. Snöggv-
ast hafði sólin brotizt gegnum
ský og stafað skáhöllum geislum
inn um gluggann og á brúðhjón-
in. Þá hafði hárið á Ray gljáð
eins og kopar, þar sem hún stóð
lítil og grönn við hliðina á þrek-
legum brúðgumanum. Jú, þetta
voru myndarleg brúðhjón, ekki
var því að neita, hugsaði frú
Chepstowe með sér og var hin
ánægðasta.
Og nú voru brúðhjónin lögð af
stað í ferðalag og gestirnir farn-
ir, og gott var það. Enginn gat
sagt, að frú Chepstowe hefði ekki
gert allt, sem hægt var að gera
til þess að bróðurdóttir hennar
fengi hátíðlegt og veglegt brúð-
kaup.
— Það er svo undarlegt að
hugsa til þess að í kvöld . . .
sagði frú Redmond og gat kreyst
fram nokkur tár í viðbót.
— Nú skaltu ekki hugsa meira
um það, Elvira, sagði mágkona
hennar hálf ergileg. — Þú lætur
eins og Ray væri fyrsta stúlkan
í veraldarsögunni, sem fær sér
mann!
Ray hugsaði hérumbil það sama
nokkrum klukkutímum síðar. Þús-
undir kvenna upplifa þetta sama
á hverju kvöldi, hugsaði hún með
sér. Þetta er ekkert einstakt til-
felli, þó að þú elskir hann ekki.
Hún leit á hvítagullshringinn á
fingrinum á >ér. Hún hugsaði um