Morgunblaðið - 12.12.1984, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 12. DESEMBER 1984
55
Steinunn Jóhanna
Jónsdóttir - Minning
Fædd 22. september 1907
Dáin 1. desember 1984
í dag er fram frá Fossvogskap-
ellu, útför Steinunnar Jónsdóttur.
Hún var fædd að Skálará í
Keldudal, Dýrafirði. Foreldrar
hennar voru Kristján Jón Guð-
mundsson og Halla Bjarnadóttir. í
Dýrafirði sleit hún sínum
barnsskóm, þar átti hún sín
bernsku-, æsku- og uppvaxtarár.
Mig langar að minnast þessarar
ágætu konu.
Ég hafði ekki lengi verið trú-
lofaður unnustu sinni, þegar hún
sagði við mig: Ég þarf að kynna
þig fyrir fóikinu á Barónsstíg 11.
Þetta fólk var hann Jón afi, Steina
og Adda.
Jón hafði misst Höllu konu sína
mjög snögglega úr blóðeitrun.
Hafði þá Steina, sem var hans
eina dóttir, tekið að sér heimilis-
haldið fyrir föður sinn og fjóra
bræður.
En svo veiktist hún af illkynja
sjúkdómi og varð að gera á henni
mikla aðgerð. Var hún því óvinnu-
fær um langan tíma.
Það vill þá þannig til að konu-
efnið mitt, sem þá var 15 ára göm-
ul, er fengin til aðstoðar á heimil-
ið. Þannig atvikast það að hún
kynnist þessu góðu fólki, sem hún
telur æ síðan að hafi orðið sér
mikill ávinningur á lífsleiðinni.
Þetta var það sem ég vissi um
fólkið á Barónsstíg 11, þegar ég
steig mín fyrstu spor inná það
heimili, en þau spor áttu eftir að
verða æði mörg. Fyrst var ég
kynntur fyrir húsbóndanum. Jón
var þá kominn á sjötugsaldur,
hafði búið í Dýrafirði öll sín
manndómsár. Stundaði hann þar
aðallega sjóinn og var um tíma
skipstjóri á þilskipum. Hafði hann
flutt með fjölskyldu sína til
Reykjavíkur árið 1930. Eftir að
þangað kom, vann hann að mestu
leyti við smiðar, því hann var hag-
leikmaður í höndum. Jón var mjög
viðræðugóður maður, fróður vel,
og ljúfmenni hið mesta. Átti ég oft
eftir að sannreyna það.
Næst heilsaði ég henni Steinu
(en svo var Steinunn ætíð kölluð).
Ég sá að þar fór kona sem kom til
dyranna eins og hún var klædd.
Hún heilsaði mér hnarreist, bar
höfuðið hátt, var snögg í tali og
öllum hreyfingum, en þó alúðleg.
Ég þóttist sjá að þarna færi
traustur og sterkur persónuleiki.
Og oft átti ég eftir að komast að
því að þar hafði ég orðið sannspár.
Síðan var ég kynntur fyrir Öddu.
Og ekki mætti manni nú kuldinn
úr þeirri áttinni. Fyrst hélt ég að
þær Steina og Adda væru systur,
svo samrýndar virtust þær vera.
Vart mátti svo minnast á aðra, að
ekki væri minnst á hina. En svo
komst ég að því að þær voru „bara
frænkur". Þannig var mín fyrsta
heimsókn til þessa ágæta fólks.
Síðan eru liðin 43 ár.
Á Barnónsstíg 11 var oft glatt á
hjalla. Kom þar margt til. Fyrst
er að nefna það góða viðmót heim-
ilisfólksins, sem alltaf tók jafn vel
á móti öllum gestum sem að garði
bar. Og voru þeir oft æði margir.
Bræður Steinu voru þá allir giftir
og áttu orðið mörg börn. Einnig
höfðu þá margar fjölskyldu flutt
að vestan hingað suður, og margt
af því fólki nákomin skyldmenni á
öllum aldri. Og þar sem Baróns-
stígur 11 var í „þjóðbraut" þótti
sjálfsagt að koma við hjá Steinu
og fá kaffisopa. Man ég að unga
kynslóðin, sem þá var, sótti þang-
að mikið. Mátti segja að þar væri
„miðstöð" frændliðsins. Þegar svo
allt þetta unga fólk fór að festa
ráð sitt, þótti sjálfsagt að kynna
konu- eða mannsefnið fyrir henni
Steinu. Hópurinn stækkaði því
alltaf jafnt og þétt. Var því oft
þéttsetinn bekkurinn á því heim-
ili, og var þá húsmóðirin ætíð
hrókur alls fagnaðar. Já, það
mátti segja, að bæði Steina og
Adda hafi svo sannarlega tekið
þátt í lífi þessa unga fólks.
Varla verður hjá því komist,
þegar farið er að minnast liðinna
ára, en að geta jólaboðanna, sem
var árviss liður í lífsmynstrinu. Á
jólum mættust þar allir bræður
Steinu með sínar fjölskyldur, svo
og ég, kona mín og börn, ásamt
ýmsum fleirum.
Það var undravert hvernig allur
þessi hópur rúmaðist í þessum
litlu herbergjum. Meira að segja
var sá góði siður viðhafður að
gengið var í kringum jólatréð, sem
haft var á miðju stofugólfi. En
hvernig það mátti takast var
hreint kraftaverk. Og svo var
sungið. Söng þá hve með sínu nefi,
eins og þar stendur. Mátti þá
stundum heyra innanum nokkrar
hjáróma raddir. Þessara stunda
naut Steina ávalt, því hún var ein-
staklega barngóð kona.
Það er margs að minnast frá
þessum tíma, sem of langt yrði
upp að telja, því að á Barónsstíg
11 bjó fjölskyldan í samfleytt 43
ár. Þetta verða því aðeins örfá
minningarbrot.
Árið 1943 verða þáttaskil í lífi
Steinu, þá eignast hún son, Krist-
ján Jón, sem hlaut nafn afa síns.
Var hann hennar gleðigjafi alla
tíð. Það er óneitanlega mikil lífs-
hamingja að eignast góð börn, og
þá ekki hvað síst þegar aðeins er
um eitt barn að ræða. Er mér
óhætt að fullyrða að sú gjöf hafi
verið henni lífsfylling, því sonur
hennar var henni í orðsins fyllstu
merkingu „drengur góður". Steina
og Nonni héldu heimili saman alla
tíð, og var hann hennar stoð og
stytta á efri árum.
Á fyrrihluta þessarar aldar var
aðal verksvið konunnar innan
veggja heimilisins. Þannig var
með Steinu. Það var ekki fyrr en
hún komst á efri ár að hún fór að
vinna utan heimilis. Vann hún þá
við saumaskap nokkur ár og fórst
henni það vel úr hendi, því hún
var vel verki farin.
Jón afi lifði til hárrar elli, lést
91 árs að aldri. Reyndi þá talsvert
á líkams- og sálarþrek Steinu, að
annast svo gamalan mann, en það
tókst henni með sæmd.
Árið 1975 flytja svo mæðginin
af Barónsstíg 11. Kaupir þá sonur
hennar nýja íbúð að Nönnufelli 1.
Þar hefur þeirra heimili verið síð-
an. Mér er það minnistætt hve
Steina var ánægð og hreykin þeg-
ar þau fluttu í þessa íbúð. Hún
hafði alltaf þráð að vera sjálfstæð,
alls ekki uppá aðra komin, það var
hennar stolt. Steina var ákaflega
hreinlynd, stórlynd nokkuð, hafði
ákveðna skoðanir á mönnum og
málefnum, sagði sína meiningu
óhikað, og var þá sama hver hlut
átti að máli. Hún var vel greind
kona og hafði talsvert skopskyn,
sá oft spaugilegu hliðarnar á
mannlífinu. En það sem einkenndi
hana hvað mest, var þessi ferski
blær sem hún bar með sé alla tíð.
Það var engin lognmolla þar sem
hún fór.
Eftir að flutt er að Nönnufelli 1,
er Steina ekki lengur í alfaraleið.
Heimsóknirnar urðu því færri en
skyldi, en alltaf jafn notalegar
sem fyrr.
Ævi Steinunnar Jónsdóttir var
táknræn að því leyti, að þar fór
manneskja sem fórnaði sínu lífi
mest fyrir aðra, en minnst fyrir
sjálfa sig.
í dag þegar ég og fjölskylda mín
kveðjum hana hinstu kveðju, vilj-
um við þakka henni alla þá tryggð
og vináttu sem hún sýndi okkur,
öll þau ár, sem leiðir okkar lágu
saman. Okkur fannst hún alltaf
vera eins og ein af okkar fjöl-
skyldu.
Að endingu vottum við Nonna,
Öddu, bræðrum hennar þremur
sem eftir lifa, svo og öllum öðrum
aðstendum samúð okkar allra.
Guðm. Valur Sigurðsson
og fjölskylda.
Iðnaðarbankinn í Hafnarfirði gaf Hrafnistu vatnsnuddpott
Iðnaðarbankinn í Hafnarfirði
varð 20 ára hinn 13. nóvember
síðastliðinn, eins og fram hefur
komið í Morgunblaðinu. í tilefni
þess gaf bankinn Hrafnistu,
dvalarheimili aldraðra í Hafnar-
firði, vatnsnuddpott að andvirði
180 þúsund krónur. Fyrirhugað
er að setja pottinn upp við sund-
laug, sem tekin verður í notkun á
næstunni fyrir vistmenn Hrafn-
istu. Á meðfylgjandi mynd af-
hendir Sigurður Kristinsson,
varaformaður bankaráðs Iðnað-
arbankans, Garðari Þorsteins-
syni gjafabréfið fyrir vatns-
nuddpottinum. AthÖfnin fór
fram í hófi, sem haldið var fyrir
starfsmenn bankans í Hafnar-
firði og gesti í tilefni afmælisins.
Ódýru
vinsælu vegg- og hornhillurnar
komnar aftur
Einnig blómasúlur, blaðagrindur o.fl
Kr. 4.678
Sendum í póstkröfu
Kr. 2.998
Kr. 2.368
Kr. 2.980
Kr. 1.462
CMWVÖZtjn
Sjónval, Kirkjustræti 8. Sími 22600.