Morgunblaðið - 25.10.1991, Blaðsíða 35

starfi Rauða kross íslands og var
formaður Keflavíkurdeildarinnar
frá 1983-1984, en j)á var stofnuð
Suðurnesjadeild RKI. Hann var for-
maður þeirrar deildar til 1986.
Hann átti ávallt sæti í blóðsöfnun-
ar- _ og neyðarnefnd.
Árni gekk í björgunarsveitina
Stakk 1973 og var í varastjórn
svejtarinnar frá 1977-1982.
Árni gegndi ýmsum trúnaðar-
störfum fyrir stéttarfélag sitt,
Verkstjórafélag Suðurnesja og sat
þar í stjórn frá 1970-1980, þar af
sem formaður 1972-1975. Þá sat
hann í stjóm Verkstjórasambands
íslands frá 1973-1981.
Dæturnar gengu allar í skátafé-
lagið Heiðarbúa í Keflavík og tók
Árni mjög virkan þátt í því starfi.
Þrátt fyrir að Árni væri ekki skáti
var starf hans fyrir skátahreyfing-
una mikils metið og árið 1984 hlaut
hann „Borgarliljuna”, en það er
æðsta heiðursmerki sem skátar
veita aðilum utan hreyfingarinnar.
Árni gekk í St. Georgsgildið árið
1985 og var þar m.a. giidismeistari.
Árni gekk í Frímúrararegluna
1978 og var félagi í stúkunni Sindra
í Keflavík. Starfaði hann mikið að
málefnum frímúrara.
Kirkjan var alla tíð mikið áhuga-
mál Árna og átti hann sæti í sóknar-
nefnd og varð formaður nefndarinn-
ar sl. vor.
Kynni okkar Árna hófust þegar
ég kvæntist mágkonu hans Björk
Lind og mér varð fljótlega ljóst að
þar fór mikill mannkosta- og dreng-
skaparmaður. Árni var maður sátta
og friðar en hafði þó fastmótaðar
skoðanir og fylgdi sannfæringu
sinni.
Ég var svo lánsamur að kynnast
Árna vel því samgangur var mikill
milli heimila okkar. Oft voru farnar
saman lengri og skemmri sumar-
ferðir og kom þá í ljós hin létta
lund og glaðværð sem einkenndi
þennan félagslynda mann. Við slík-
ar aðstæður sá ég þá þætti í fari
Árna sem gerðu hann mikils metinn
af sínum samferðarmönnum bæði
í leik og starfi.
Þegar sorg og erfiðleikar sóttu
að þá kom í ljós hin hlýja og kær-
leiksríka lund Árna. Þennan eigin-
leika hans sá ég best þegar tengda-
móðir hans, Margrét Jóhannesdótt-
ir, dvaldi sín síðustu ár á Vífilsstöð-
um, oft mikið veik. Þær voru ófáar
ferðirnar sem hann fór til hennar
og dvaldi þá oft hjá henni langtím-
um saman og veitti henni styrk.
Þessa glaðværa drengs sem lést
langt um aldur fram er sárt sakn-
að. Elsku Matta, dætur, Þuríður og
aðrir aðstandendur. Ég, Björk og
drengirnir færum ykkur dýpstu
samúðarkveðjur. Megi guð blessa
ykkur og styrkja um framtíð alla.
Pálmi B. Aðalbergsson
Kaliið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
„Kallið er komið, komin er nú
stundin”, á það vorum við rækilega
minnt 16. október sl. er Árni frændi
minn lést.
Ég hef fylgst með honum frá
unga aldri þó oft hafí liðið langt á
milli samfunda. Árni líktist föður
sínum í mörgu, handlaginn við
smíðar og allt sem hann tók sér
fýrir hendur vann hann af mikilli
trúmennsku.
Nú er hans sárt saknað. Matt-
hildur mín, Þuríður systir og allir
ykkar ástvinir. Ég og fjölskylda
mín sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og Guð styrki
ykkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Sigga frænka.
Miðvikudaginn 16. októbersl. var
ég að hlusta á útvarpið heima hjá
mér, ogheyrði þá í fréttum að alvar-
' MÖÉGUNBLAÐIÐ ÉÖBtUÖÁGUR 25. OKTÖBÉR1 Í991
35
legt umferðarslys hefði orðið á
Reykjanesbrautinni. Það greip mig
skelfing og óhugur og ég hugsaði
með mér, guð minn góður, erfitt
væri fyrir þá aðstandendur sem
ættu hlut að máli, en ekki datt mér
í hug þegar ég kom heim úr vinnu
síðar um kvöldið að ég myndi þurfa
að horfast í augú við þá köldu stað-
reynd að það hefði verið góðvinur
okkar, hann Árni, sem hafði dáið
fyrr um daginn. Þetta gat ekki ver-
ið satt, að hann hefði verið hrifinn
á brott langt um aldur fram frá
fjölskyldu sinni og okkur öllum hin-
um, sem þótti svo vænt um hann.
Ég kynntist- Árna fyrir ellefu
árum, þegar ég tengdist fjölskyld-
unni. Hann kom mér fyrir sjónir
sem mjög glæsilegur og reffílegur
maður og fannst mér að hann myndi
vera dálítið strembinn að kynnast,
en allt annað kom á daginn. Það
var eins og við hefðum þekkst alla
tíð, alltaf var hann hress og kátur,
meinstríðinn en alveg bráðskemmti-
legur. Árni átti mikla hlýju til að
gefa, það fann ég best fyrir 9 árum,
þá”vorum við viðstödd kistulagn-
ingu elskulegrar tengdamóður
minnar, þá brotnaði ég saman og
fannst lífíð vera búið, en þá fékk
ég hlýlegt faðmlag frá honum Árna.
Hann tók utan um mig og sagði
„Sigrún vertu sterk, við verðum að
haldá áfram að lifa lífinu þrátt fyr-
ir allar raunir, sem verða á vegi
okkar allra.” Þessum orðum gleymi
ég aldrei og hversu innileg hlýja
fylgdi þeim. Já, það er gott að eiga
minninguna um góðan dreng, sem
alltaf var hreinn og beinn og sagði
sínar skoðanir hreint út.
Árni var mikill barnakall, átti
auðvelt með að laða börn að sér,
það fannst mér sýna sig best þegar
ég sagði Berglind, litlu dóttur
minni, frá þessu morguninn eftir.
Þá sagði hún eftir smá umhugsun:
„Já, mamma var það ekki hann sem
var alltaf að kitla mig og leika við
mig í öllum afmælum?” Já, bæði
við Snævar og börnin okkar eigum
góðar minningar og erum þakklát
fyrir að hafa fengið að þekkja Árna.
Elsku Matta og fjölskylda, við
biðjum góðan guð að gefa ykkur
styrk í þessari miklu sorg. Munum
orðin hans Árna okkar: Verum
sterk, því að við vitum að trúin á
guð gefur okkur styrk. Með þessum
fátæklegu orðum vil ég votta öllum
aðstandendum Árna V. Árnasonar
mína dýpstu samúð.
Sigrún Sigurðardóttir
Það er alltaf sárt að kveðja góð-
an félaga.
Árni V. Árnason var félagi í
Björgunarsveitinni Stakki í Kefla-
vík frá 26. febrúar 1973 og var
starfandi félagi í sveitinni frá þeim
degi.
Hann sat í varastjórn Stakks frá
1977 til 1982, nú undanfarin ár var
hann útkallsstjóri hjá félaginu og
ávallt þegar mikið lá við var hann
reiðubúinn að aðstoða okkur öll.
Hann fylgdist vel með því sem var
að gerast og alltaf tilbúinn að leið-
beina þeim sem yngri voru.
Árni var skemmtilegur félagi og
erum við lánsöm að hafa fengið
tækifæri til að kynnast-og starfa
með honum.
Með þessum línum viljum við
þakka honum fyrir vel unnin störf
og góðan félagsskap.
Eiginkonu hans, Matthildi Ólafs-
dóttur, dætrum, tengdasonum og
barnabörnum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Biörgunarsveitin Stakkur,
Keflavík
Það var svartur miðvikudagur
16. október sl., þegar fréttist að
Árni V. gildismeistari hefði látist í
bílslysi um miðjan dag. .
Einn af bestu sonum Keflavíkur
er „farinn heim” eins og við segjum
gjarnan á skátamáli.
Árni V. var mikill félagsmaður,
og óhætt að segja að hann hafi
lyft starfinu í Keflavíkurgildinu með
stjórnsemi sinni og glaðværð, eng-
inn gat heyrt hann hlæja öðruvísi
en hlæja með.
Hann gekk að starfi sínu sem
gildismeistari með ábyrgð og gleði,
er skemmst að minnast síðasta
Landsgildisþings, sem haldið var í
umsjá Keflavíkurgildisins, þá sýndi
Árni V. skipulagsgáfur sínar, ekk-
ert vandamál,_„bara” vinna og sam-
heldni, enda Árni með alla þræðina
í sínum höndum. Konan hans hún
Matta við hlið hans í starfí gjaldker-
ans, við erum afar þakklát fyrir
allt starf Árna í gildinu. Dætur
Árna og Möttu hafa allar starfað í
Skátafélaginu Heiðarbrún, sem líka
var Árna félag — já, okkar allra.
Það er óraunhæft að skrifa um
Árna í fortíð, en svona er lífið, eng-
inn ræður þar neinu um, nema
„Alfaðir í hæðum” sem öllu ræður.
Við viljum láta fylgja þessum þakk-
arorðum niðurlagsorð Árna V. gild-
ismeistara í bréfí frá honum í sept-
ember til gildisfélaga:
„Mín heitasta ósk gildinu okkar
til handa er sú, að það megi lifa
og dafna, þið eruð líf þess og fóð-
ur, látið það ekki vanta.”
Elsku Matta og dætur, Þura og
systkin Árna V., við biðjum algóðan
guð að gefa ykkur styrk og þrek,
megi minningin um góðan dreng
lýsa ykkur öll ókomin ár.
Félagar í Keflavíkurgildinu.
Kveðja frá Keflavíkursöfn-
uði
Aldrei er svo bjart
yfir öðlingsmanni,
að eigi geti syrt
eins sviplega’ og nú;
og aldrei er svo svart
yfir sorgarranni,
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú.
(Matth. Joch.)
Þetta erindi leitar á hugann_ við
sviplegt fráfall Árna Vigfúsar Árn-
asonar sóknarnefndarformanns, en
hann lést í umferðarslysi á Reykja-
nesbraut 16. október sl., 49 ára að
aldrei. Við fráfall hans á byggðar-
lag okkar á bak að sjá einum sinna
vösku sona.
Sjaldnar en skyldi leiðum við
hugann að því hvað góðir vinir og
samverkamenn eru okkur mikils-
verðir og hafa þegar grannt er skoð-
að mikil áhrif á líf okkar. Nú þegar
Árni Vigfús hefur svo sviplega ver-
ið burtkallaður líða minningar frá
samstarfínu við hann um huga sam-
starsmanna, blíðar og bjartar, og
fylla hugina sterkri þakklætis-
kennd.
Árni var fyrst kjörinn í sóknar-
nefnd vorið 1986 og sl. vor var
hann kjörinn sóknarnefndarformað-
ur.
Á vettvangi sóknarnefndar, sem
annars staðar, fylgdi honum sér-
stakur hressileiki og útsjónarsemi.
Hann gekk hreint og ákveðið að
hveiju viðfangsefni. Einlægur og
sókndjarfur leitaðist hann ávallt við
að vinna hveiju því málefni fylgi,
sem hann taldi til heilla horfa.
Vegna þessara og annarra mann-
kosta hlóðust á hann mörg og krefj-
andi verkefni í þágu Keflavíkur-
safnaðar.
Eitt fyrirferðamesta viðfangsefni
sóknarefndar, nú hin síðari ár, hef-
ur verið að ráða fram úr því, hvar
og hvernig standa eigi að byggingu
safnaðarheimilis í sókninni. Við
undirbúing þessa máls kom Árni
kannski hvað oftast og mest á óvart
með ákveðnum og gagnmerkum til-
lögum sínu, fyrst í umræðunni inn-
an sóknarnefndar og nú síðasta
árið í undirbúningsnefnd um bygg-
ingu safnaðarheimilis.
Á vettvangi safnaðarstarfsins í
Keflavíkurkirkju er vinar nú sárt
saknað og honum af alhug þökkuð
óshérhlífni við úrslausn þeirra mála,
sem hann helgaði krafta sína í þágu
samborgaranna.
Algóður Guð styrki og blessi ást-
vini hans alla.
Blessuð sé minning Árna V. Árn-
asonar.
Kveðja frá Verkstjórafélagi
Suðurnesja
Þegar mæla skal kveðjuorð í
minningu tryggs og góðs vinar og
félaga verður tregt tungu að hræra.
Hugurinn er bundinn góðum end-
urminningum sem erfitt er að koma
orðum að þótt af mörgu sé að taka.
Það er brostinn hlekkur í þeim
hring er haldið hefur hátt á lofti
merki Verkstjórafélags Suðurnesja,
sá hlekkur var Árni V. Árnason er
við kveðjum nú. Hann kom til
ábyrgðarstarfa í félagi okkar 1971
og óumdeilanlega fór þar maður
orku og athafna, glaður og greind-
ur vel, hann fór upp öll þrep stjóm-
ar og starfs sem stéttarfélag hefur
upp á að bjóða, þar liggja hans
spor og í þau fetum við félagar
hans og munum feta í framtíðinni.
Hann var sterkur fulltrúi okkar í
stjórn Verkstjórasambands íslands,
er hann var í stjórn þess. Þingritari
og þingforseti á sambandsþingum.
Samstarfsvilji og félagsandi ein-
kenndi Árna og hann deildi þessum
kostum sínum milli margra félaga-
samtaka sem nú minnast hans sem
góðs drengs, gagnlegan hveiju
máli er stefndi að bættum hag og
betri hugmyndum, þannig er við-
skilnaður hans við það jarðneska
verður honum til tekna í því eilífa.
í hugum okkar félaga hans vakir
minningin um einlægan, hæfan og
fórnfúsan vin.
Konu hans, dætrum, móður og
öðrum ættingjum færum við inni-
legustu samúðarkveðju um genginn
góðan dreng.
Kveðja frá stjórn St. Georgs-
gilda á Islandi
Áldrei er svo bjart
yfir öðlingsmanni,
að ekki geti syrt
eins sviplega og nú,
og aldrei er svo svart
yfír sorgarranni,
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú.
(Matthías Jochumsson)
í dag kveðjum við Árna V. Árna-
son gildismeistara í Keflavík.
Fregnin um lát Árna kom yfir okk-
ur eins og reiðarslag, en enginn
má sköpum renna.
Margs er að minnast, þegar rifjuð
eru upp samstarfsárin, en örfá
minningarbrot verða sett á blað.
Mér er ofarlega í huga norræna
þingið okkar, sem haldið var í
Reykjavík sumarið 1990. Á þessu
fjölmenna þingi var hlutur Keflavík-
urgildis stór en öll gildin lögðu sig
fram um að gera þetta þing vel úr
garði og enn fengum við að upplifa
það, að margar hendur vinna létt
verk. Hinir mörgu Norðmenn, sem
settu svip sinn á þingið, gleyma
seint gestrisni Keflavíkurgildisins.
Ennfremur er mér í minni lands-
þingið okkar sem haldið var í Golf-
skálanum í Leiru sl. vor. Þar stóð
Árni í stafni og stjórnaði ásamt sín-
um ágætu gildisfélögum. Á sunnu-
deginum var gengið í kirkju. í stól-
inn sté Árni og flutti kirkjugestum
frábæra hvatningarræðu.
í Keflavíkurkirkju var einnig les-
inn St. Georgsboðskapur, sem að
þessu sinni kom frá Svíþjóð. Það
var Ingvar Carlsson, fyrrverandi
forsætisráðherra, sem samdi boð-
skapinn. Ingvar Carlsson fjallaði
fyrst og fremst um börn og sérstak-
lega um þau börn, sem sæta illri
meðferð. Um er að ræða milljónir
barna um allan heim, bæði börn í
fátækustu löndum heims og ríku
iðnaðarlöndunum. Á sl. ári voru
samþykkt alþjóðalög um vernd
barna. Það var barnasáttmáli Sam-
einuðu þjóðanna, sem kom þessu
lögum í gegn. Æðstu leiðtogar
þjóða heimsins skuldbunda sig til
þess á næstu 10 árum að rétta hlut
barna, m.a. að lækka bamadauða,
koma í veg fyrir vannæringu og
til þess að börn í þróunarlöndunum
fái að njóta grundvallamienntunar.
Þetta ávarp fyrrum forsætisráð-
herra hefur að vonum vakið at-
hygli. Nú þarf að vera vel á verði
og vaka yfir því _að þetta verði ekki
orðin tóm, — I minningu Árna,
þess mæta manns, vona ég að gild-
isfélögum á íslandi auðnist að lið-
sinna þessu málefni, eins og stund-
um áður, og leggja fram sinn litla
skerf til heilla börnum.
Matthildi Óskarsdóttur og íjöl-
skyldu sendum við innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Áslaug Friðriksdóttir
Sigríður Freysteins-
dóttir - Minning
I dag verður gerð útför Sigríðar
Freysteinsdóttur frá Akureyrar-
kirkju, en hún lést í Fjórðungs-
sjúkrahúsi Akureyrar 21. október
sl. eftir hetjulega baráttu við erfíð-
an sjúkdóm.
Sigríður fæddist í Hrafnagili í
Eyjafírði 18. ágúst 1918, dóttir
heiðurshjónanna Guðlaugar Péturs-
dóttur og Freysteins Sigurðssonar.
Hún ólst upp á Akureyri á ham-
ingjuríku heimili og bjó að því alla
ævi. Sigríður var elst sex systkina,
en þau eru Sigurður bifreiðastjóri
og Pétur gullsmiður, báðir búsettir
á Akureyri, og Hallfríður Kristín
búsett í Garðabæ. Tvö systkinanna,
Guðbjörg og Gunnar, dóu ung.
Tvítug að aldri giftist Sigríður
æskuástinni sinni, Bjarna Jóhann-
essyni frá Flatey á Skjálfanda, síð-
ar skipstjóra. Hjónaband þeirra var
ákaflega hamingjuríkt og því verður
best lýst með því, að þar ríkti gagn-
kvæm virðing og kærleikur.
Sigríður og Bjarni eignuðust sjö
mannvænleg börn, en þau eru:
Baldvin, skólastjóri, Akureyri, maki
Róshildur Sigtryggsdóttir, Frey-
steinn, veksmiðjustjóri, _ Neskaup-
stað, maki Ingibjörg Árnadóttir,
Bjarni, skipstjóri, Akureyri, maki
Fríður Gunnarsdóttir, Guðlaug
María, leikkona, Kópavogi, maki
Ólafur Haukur Símonarson, Árni,
skipstjóri, Akureyri, maki Steinunn
Sigurðardóttir, Sigríður, kennari,
Neskaupstað, maki Ólafur Sigurðs-
son, og Jóhannes, íþróttakennari,
Akureyri. Barnabörnin eru orðin
19 og barnabarnabörnin 3.
Undirritaður kynntist fyrst þess-
ari mætu konu, sem hér er minnst,
þegar við Hallfríður, systir Sigríð-
ar, gengum í hjónaband fyrir rúm-
um 40 árum. Upp í hugann koma
minningarnar um elskulegheitin og
vinsemdina. Ávallt útbreiddur
faðmur við heimsóknir og hlýleiki
alla tíð. Sigríður var einstök kona,
sem öllum þótti vænt um. Freist-
andi væri að nefna einstök atvik,
svo sem ánægjulegar heimsóknir
og ferðalög innanlands og utan, en
það verður ekki gert, slíkt geymist
í sjóði minninganna.
Ég mun sakna Sigríðar, heim-
sóknir til Akureyrar verða öðruvísi
þó ávallt verði ánægjulegt að heim-
sækja ættingja og vini í þéim fagra
bæ.
Fjölskyldan í Hörgslandi sendir
þér, Bjarni minn, börnunum og fjöl-
skyldum þeirra svo og öðrum ætt-
ingjum innilegar samúðarkveðjur.
Megi góður Guð veita ykkur styrk
og huggun á þessari kveðju- og
sorgarstund.
Blessuð sé minning Sigrícjar
Freysteinsdóttur.
Örn Eiðsson