Morgunblaðið - 22.11.1991, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. NÓVEMBER 1991
45
pöntunarfélags bankans um margra
ára skeið og átti einnig sæti í bóka-
safnsnefnd starfsmanna. Þeim
störfum gegndi hún allt til þess er
heilsan meinaði henni slíkt nú á
áttugasta aldursárinu.
Kristín Pálsdóttir á góða og
gegna sögu sem best er geymd í
huga samferðamannana sem
þekktu hana best. Hún var hlý
kona, greind og gefandi. Ég hefði
ekki getað hugsað mér betri tengd-
amóður. Við geymum í huga mæta
minningu og kveðjum þakklátum
huga merka konu og minnisstæða.
Blessuð sé minning Kristínar
Pálsdóttur.
Kristmann Eiðsson
Það var erfiður slagur hjá mann-
inum með ljáinn að leggja að velli
Kristínu Pálsdóttur. Hún barðist af
hörku og beitti ýmsum herbrögðum
í baráttunni, en að lokum varð hún
að játa sig sigraða. Það eru um það
bil tuttugu ár síðan við kynntumst
þessari ágætiskonu. Tildrög voru
þau að farið var í ferð til Costa
Brava á Spáni, þar tók á móti okk-
ur ung og glæsileg kona, Þórhildur
Þorsteinsdóttir, dóttir Kristínar.
Þórhildur var fararstjóri á vegum
Útsýnar í þá tíð. Frá þeim tíma
hefir aldrei fallið skuggi á kunn-
ingsskap og vináttu þessarar ágæt-
is fjölskyldu. Það var ótrúlegur lífs-
kraftur og þrek sem bjó í þessari
ágætiskonu og aldrei heyrði ég
hana tala í vafasömum tón um
nokkurn mann. Hún átti tíðförult á
fund dóttur sinnar á Spáni. Það kom
fyrir að ég varð þeirrar ánægju
aðnjótandi að fá að skutla henni
suðureftir, þegar hún fór til Spán-
ar. Eitt sinn þegar hún skrapp, var
ferðin hafin árla morguns að venju.
Ég var nývaknaður, þá hringir sím-
inn og Kristín er í símanum, og
segir „ertu ekki að koma”. Ég brá
við og er ég kom í Drápuhlíðina var
Kristín tilbúin á tröppunum. Haldið
var sem leið lá suður eftir. Þegar
komið var í flugstöð var þar allt í
ró og spekt, enginn í afgreiðslu
nema vakt. Kom þá á daginn að
Kristín hafði sett klukku sína að
Spánartíma um kvöldið, þegar hún
lagði sig, og var því tveimur tímum
á undan. Oft gátum við hlegið að
þessari uppákomu, sem og öðru
kátlegu sem á okkar daga dreif.
Aldrei féll nokkur skuggi á okkar
kunningsskap og vil ég þakka henni
og hennar fólki fyrir allar ánægju-
stundir sem við höfum átt með þeim
hér heima og erlendis. Ekki veit ég
hverjir hefðu komið í þeirra stað í
lífi okkar ef við hefðum ekki orðið
á vegi þessa ágætisfólks. Ég ætla
ekki að fara að riíja upp ættir Krist-
ínar Pálsdóttur. Enda munu aðrir
verða til þess. En eitt veit ég að
hún var dóttir Páls Árnasonar lög-
regluþjóns og Kristínar Árnadóttur
og átti lengi heima á Skólavörðu-
stíg. Þau systkin settu svip á bæjar-
lífið í þá daga og urðu mætir borg-
arar. Þar kom að Kristín gekk að
eiga Þorstein Jónsson og eignuðust
þau fjögur börn: Kristínu, Jón
Ragnar, Þórhildi og Þorstein. Jón
Ragnar lést um aldur fram. Vin-
skapur hefur haldist við þetta ágæt-
isfólk allar götur síðan okkur rak
á fjörur Þórhildar, dóttur Kristínar.
Og höfum við átt ótaldar ánægju-
stundir hér heima og erlendis. Krist-
ín var gædd starfsþreki og lífsorku
svo varla verður með orðum lýst.
Mér þykir ekki ólíklegt að enn sé
hennar minnst og vitnað í hana í
Landsbankanum. En þegar grannt
er skoðað þá kemur á daginn að
það var bara ein Kristín og er trú-
lega vandfundinn starfskraftur í
hennar stað. Ég vil að lokum þakka
Kristínu fyrir allar ánægjustundir
sem við áttum saman og meðan
ennþá rennur blóð í æðum munum
við minnast hennar sem einnar
merkustu konu sem hefur orðið á
vegi okkar á lífsleiðinni. Við biðjum
öllum hennar ættingjum Guðs
blessunar og góðs gengis um
ókomna framtíð. Hafi Kristín og
hennar fólk bestu þakkir fyrir alla
þeirra vináttu.
Ég er þess fullviss að gengi Krist-
ínar verður gott á Guðs vegum.
Bestu þakkir.
Kristinn Einarsson,
Gunnhildur Pálsdóttir.
'njöiirrno’l £.m 'ibv .Bnnijfukl'iíija
Valborg Bents-
dóttir — Minning
Það em aðeins nokkur ár síðan
ég kynntist Valborgu Bentsdóttur.
Þrátt fyrir mikinn aldursmun tókst
með okkur kunningsskapur og var
ég þar oftar þiggjandi en gefandi.
Það leyndi sér ekki að í Valborgu
var á ferð sköi-p og einbeitt kona,
sem lét sér fátt mannlegt óviðkom-
andi. Hugurinn var sífellt starfandi
þó að líkamlegt þrek væri orðið lít-
ið undir það síðasta og ævikvöldið
yrði æ erfiðara og þungbærara.
Hún hafði áhuga á mörgu, hafði
lifað tímana tvenna og kunni vel
að segja frá. Augun leiftruðu af
skarpri greind og áhuga og sjaldn-
ast var glettnin langt undan.
Málefni kvenna vom Valborgu
sérstaklega hugleikin. Hún sat í
stjórn Kvenréttindafélags íslands
og undirbjó ásamt fleiri konum
kvennafrídaginn 24. október 1975.
Valborg var mjög vel ritfær og eft-
ir hana liggja sögur, ljóð, vísur og
þýðingar. Hún var gædd þeirri gáfu
að geta kastað fram vel kveðnum
stökum þegar það átti við. Ritsmíð-
arnar urðu aldrei miklar að vöxtum,
enda er það gömul og ný saga að
konur með hæfileika og löngun til
fitsmíða þurfa sífellt að láta þess
konar sýsl sitja á hakanum. Lífsbar-
áttan, barnauppeldi og daglegt
amstur gengur fyrir. Valborgu
gramdist að hlutur skrifandi kvenna
var og er oft fyrir borð borinn, eins
og dæmin sanna, en hún lét ekki
sitja við orðin tóm. Árið 1945 kom
út fyrsta hefti „Emblu”, ársrits er
flutti eingöngu ritverk kvenna.
Valborg var ásamt tveimur konum
ritstjóri þessa rits, auk þess sem
hún skrifaði í það. Stórhugurinn og
skörungsskapurinn leyna sér ekki
þegar ritinu er flett. Víðsýnir og
fordómalausir ritstjórar söfnuðu
saman á einn stað efni sem hver
ritstjóri mætti enn þann dag í dag
vera hreykinn af. Víst má telja að
margt af því efni sem birtist í
„Emblu” hefði annars glatast eða
aldrei komið út á prenti. Valborg
var þarna í fararbroddi og sýndi
fordæmi til eftirbreytni. Ritið kom
út a.m.k. þrisvar, en útgáfu var
hætt vegna fjárhagsörðugleika.
Valborg gaf út bókin „Til þín” árið
1962, en hún samanstendur af ást-
arljóðum og smásögum. Við lestur
bókarinnar sést að höfundur hennar
átti viðkvæma og auðsærða lund,
en þá eiginleika sýndi Valborg oft-
ast nær ekki í samskiptum sínum
við aðra. Nærgætni og næm tilfínn-
ing fyrir málinu skín úr ljóðunum
og sögunum. Innstu hugsanir og
langanir höfundar opinberast les-
andanum.
Valborg var menntaður kennari,
en ævistarf hennar var að mestu á
Veðurstofu íslands, en þar var hún
skrifstofustjóri lengst starfsævinn-
ar. Hún sagði mér samt oft frá því
að ef hún hefði getað valið, þá hefði
hún miklu frekar viljað kenna og
fræða en að „passa peninga”. Um
skeið var hún farkennari á Hest-
eyri í Jökulíjörðum og hún hafði frá
mörgu skemmtilegu að segja frá
þeim tíma. Þegar ég kom sjálf til
Hesteyrar, rúmum 50 árum.eftir
að hún hafði verið þar sá ég að
lýsing hennar á þessum yndislega
stað voru engar ýkjtir og varð mér
oft hugsað til hennar. Sjálf var hún
Vestfirðingur, fædd á Bíldudal.
Með Valborgu Bentsdóttur er
gengin merk kona, sem átti ekki
marga sína líka og fátækleg orð
rúma ekki að segja frá. Minningin
lifir þó og vonandi á hún sæludaga
fyrir höndum í betri vist.
Sigríður Hallgrímsdóttir
Margrét Sigurðar-
dóttir — Minning
Fædd 2. janúar 1917
Dáin 3. nóvember 1991
Þessar fátæklegu línur eru ritað-
ar til minningar um fyrrverandi
samstarfskonu okkar á Ferðaskrif-
stofu ríkisins.
Við þekktum lítt til fortíðar
Margrétar Sigurðardóttur er leiðir
okkar lágu saman á síðari hluta
starfsævi hennar. Það leyndi sér
ekki að Margrét var lífsreynd kona.
Þegar við fórum að kynnast henni
nánar skapaðist virðing og vænt-
umþykja fljótt í garð Margrétar,
sem lengst af stóð ein á vaktinni í
„Turninum”. Turn þessi var sölut-
urn á Lækjartorgi sem reyndar á
sér áratuga merka sögu. Ein af
merkari köflum hennar er starf-
ræksla upplýsingaþjónustu fyrir
ferðamenn sem rekin var í turninum
um árabil.
Margrét var í forsvari fyrir þessa
þjónustu mest allan þann tíma sem
hún fór þar fram. Á þessum árum
var þetta eina upplýsingaþjónusta
fyrir ferðamenn á landinu og því
verkefnin mörg og margvísleg.
Ferðamenn úr öilum áttum leit-
uðu til Margrétar allan ársins hring
með flest öll sín vandamál og það
var Margrét og hennar samstarfs-
fólk sem leysti úr þeim. Það var
því ekki óalgengt að fá jákvæð og
þakklát ummæli um „konuna í
Turninum”.
Margrét sinnti vinnu sinni af
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ERLA SVANBORG SIGHVATSDÓTTIR,
Þórufelii 20,
Reykjavík,
lést 21. nóvember á öldrunardeild Landspítalans, Hátúni 10b.
Auður Agnes Haraldsdóttir, Ingvi Pétursson,
Þorsteinn Jón Haraldsson, Bjarney Þórarinsdóttir,
Haraldur Ingvason.
t
Maðurinn minn, faðir okkar og tengdafaðir,
BIRGIR ÁGÚSTSSON,
Rituhólum 2,
andaðist í Borgarspítalanum þann 21. nóvember.
Anna Einarsdóttir,
Einar Örn Birgisson, Svandís I ngólfsdóttir,
Ingólfur Örn Birgisson,
j Guðrún Björg Birgisdóttir, Sigurður Rúnarsson.
t
Hjartans þakkir til allra þeirra mörgu, sem heiðruðu minningu
mannsins míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
BALDVINS Þ. KRISTJÁNSSONAR,
sem lést þriðja þessa mánaðar.
Guð blessi ykkur öll.
Gróa Ásmundsdóttir,
Kristján Baldvinsson,
Gunnlaugur Baldvinsson,
Halldóra Kristjánsdóttir,
Baldvin Þ. Kristjánsson,
Hallur Kristjánsson,
Kristján Ingi Kristjánsson,
Elias Kristjánsson,
Ásmundur Gunnlaugsson,
Jón Gunnlaugsson,
Gróa Gunnlaugsdóttir,
Gunnhildur Gunnlaugsdóttir, Sören L. Sörensen
og barnabarnabörn.
Inger Hallsdóttir,
Hildur Jónsdóttir,
Jóhannes Vilhjálmsson,
Gunnur Helgadóttir,
Birgetta Bonnde,
Guðleif Stefánsdóttir,
Þórhildur Kristjánsdóttir,
Guðrún H. Guðmundsdóttir,
Erling H. Halldórsson,
áhuga og kostgæfni og bar ávallt
hagsmuni skjólstæðinga sinna, þ.e.
ferðamanna, fyrir bijósti. Starfið
krafðist fórnfýsi, vinnutíminn oft
ærið langur og allir dagar vikunnar
jafnir, auk þess sem vinnuaðstaða
var með slakasta móti og lítt skyld
kröfum nútímans. En það var ekki
í eðli Margrétar að kvarta, heldur
að vinna samviskusamlega sitt
verk. Margrét var greind kona og
víðlesin auk þess að vera góð mála-
manneskja. Allir þessir þættir nutu
sín vel í starfi hennar að ferðamál-
um. Margrét, sem var hæglát og
hlédræg kona, leyndi á sér og kom
oft á óvart, ekki síst þegar tími
gafst til að ræða málin. Hún var
glettin pg spaugsöm í frásögn og
ótrúlega vel að sér um flesta hluti.
Þessa hæfileika Margrétar kunni
samstarfsfólk hennar vel að meta.
Við þessi vegamót er okkur fýrst
og fremst'þakklæti í huga og minn-
umst við með söknuði góðs starfsfé-
laga. Við sendum Kristínu dóttur
hennar og fjölskyldu, svo og öðrum
ættingjum, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Samstarfsfólk á Ferða-
skrifstofu ríkisins.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
BJÖRN MAGNÚSSON,
ketil- og plötusmiður,
Suðurgötu 18,
Keflavík,
veröur jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju
í dag, föstudaginn 22. nóvember,
kl. 14.00.
Guðrún Einarsdóttir,
Lúðvík G. Björnsson, Þórdís Garðarsdóttir,
Einar G. Björnsson, Júlíanna M. Nilssen,
María K. Björnsdóttir, Jens Elísson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem auðsýndu okkur samúð og
vinarhug við andlát og útför eiginkonu minnar og móður,
SIGURBJARGAR S. ALBERTSDÓTTUR,
Glæsibæ,
Vopnafirði.
Ólafur Halldórsson,
Gunnar Albert Ólafsson.