Morgunblaðið - 11.11.1994, Síða 30
30 FÖSTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTJÁN GEORG
JÓSTEINSSON
+ Kristján Georg
Jósteinsson
fæddist í Hausthús-
um á Stokkseyri
hinn 16. júní 1921.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 4.
nóvember síðastlið-
inn. Hann var þriðji
í röð barna þeirra
Ingibjargar Einars-
dóttur frá Borgar-
holti í Stokkseyrar-
hreppi og Jósteins
Kristjánssonar frá
Bollastöðum í
Hraungerðis-
hreppi. Systkini Kristjáns eru:
Guðrún, f. 1918, ekkja; Jón, f.
1919, kvæntur Sigrúnu Sveins-
dóttur; Einar Kristinn, f. 1923,
kvæntur Ástu Kristínu Krist-
ensen; Björgvin, f. 1925, kvænt-
ur Guðrúnu Steingrímsdóttur;
Gunnar Kristinn, f. 1927,
kvæntur Þóru Þorvarðardóttur,
og Kristin, f. 1932, ekkja.
Hinn 19. október 1946 kvænt-
ist Kristján Aðalheiði Sigríði
Guðmundsdóttur frá Hruna í
Ólafsvík. Þau eignuðust þrjú
börn: 1) Ingibjörg, f. 1947, gift
Hilmari Friðrikssyni, verslun-
arstjóra í METRÓ í Mjódd. Börn
þeirra eru: Friðrik, f. 1966,
kvæntur og búsettur í Noregi;
Aðalheiður, f. 1970, gift og bú-
sett í Hollandi; Harpa Lind, f.
HANN elsku afi minn er dáinn og
mig langar til að kveðja hann með
nokkrum orðum.
Þegar ég var yngri var ég mikið
með afa mínum og ömmu. Þau voru
alltaf mjög dugleg við að heim-
sækja bömin sín og barnabömin.
Ómældar ánægjustundir áttum við
saman og lítilli stúlku þótti ákaflega
gaman að fá að gista næturlangt
hjá afa og ömmu og þá var nú al-
deilis dekrað við dótturdótturina.
1976, býr í föður-
húsum. 2) Ómar
Kristjánsson, f.
1948, kvæntur Eddu
Kolbrúnu Metúsal-
emsdóttur. Börn
þeirra eru: Stefán
Metúsalem, f. 1974;
Georg Heiðar, f.
1976; Ómar Þór, f.
1984, og Svava Mar-
ía, f. 1990. Þau eru
öll í foreldrahúsum.
3) Jósteinn, f. 1950,
kvæntur Gyðu
Brynjólfsdóttur.
Börn þeirra eru:
Kristján Georg, f. 1973, starfar
í Tælandi; Brynjólfur, f. 1975;
Eva, f. 1977; og tvíburabræðurn-
ir TVyggvi og Trausti, f. 1978,
búa í foreldrahúsum. Aðalheiður
andaðist langt um aldur fram
hinn 14. febrúar 1990, þá 67
ára, eftir erfið og langvarandi
veikindi.
Kristján lærði járnsmíði hjá
Einari Vestmann á Akranesi og
síðar rennismíði í Reykjavík.
Hann starfaði lengst af sinni
starfsævi sem rennismiður og
verkstjóri í Vélsmiðjunni Héðni.
Síðustu 20 árin starfaði hann í
fyrirtæki sonar síns, Þýsk-
íslenzka hf., og var stjórnarfor-
maður þess.
Útför Kristjáns Georgs fer
fram frá Árbæjarkirkju í dag.
Afí minn var afskaplega hógvær
og nægjusamur maður. Hann var
vel gefinn og sérstaklega traustur
og drenglundaður. Hann var ætíð
reiðubúinn að gera hvað eina fyrir
Qölskyldu sína og ófáir voru snún-
ingamir sem hann lagði á sig okkar
vegna og taldi þó aldrei eftir sér.
Það átti enginn von á að hann mundi
yfirgefa okkur svona skyndilega.
Þegar ég var sjö ára gömul fór
ég í mína fyrstu utanlandsferð og
+
Konan mín og móðir okkar,
JÓNÍNA ÞÓRHALLSDÓTTIR,
Háafelli,
lést í Sjúkrahúsi Akraness miðvikudaginn 9. nóvember.
Þorvaldur Hjálmarsson,
Edda Þorvaldsdóttir,
Jóhanna Þorvaldsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
INGVI RAFN ALBERTSSON,
lést 9. nóvember á gjörgæsludeild Landspítalans.
Maria Hjálmarsdóttir,
Hjálmar Ingvason, Elinborg Þorvaldsdóttir,
Sigurveig Ingvadóttir, Friðgeir Sumarliðason,
Björgvin Ingvason, Aðalheiður Kristjánsdóttir,
Brynjar Ingvason, Þórunn Sigurjónsdóttir
og barnabörn.
+
Elskulegur vinur minn, faðir okkar.
tengdafaðir og afi,
ANDRÉS PÁLSSON,
veröur jarðsunginn frá Hvalsneskirkju
laugardaginn 12. nóvember kl. 14.00.
Valdfs Pálsdóttir,
Pétur Jóhannsson, Harpa Hansen,
Jón Páll Andrésson,
Olgeir Andrésson,
Ágústína Andrésdóttir, Steinþór Gunnarsson,
Elías Birgir Andrésson, Kristín Erla Einarsdóttir
og barnabörn.
MIIMNINGAR
þá með afa mínum og ömmu til
Spánar. Sú ferð er mér ógleyman-
leg. Síðastliðin þijú ár hef ég verið
búsett erlendis og þess vegna ekki
séð afa minn eins mikið og ég hefði
kosið, en í byrjun október sl. vorum
við Eric á Islandi og þá hittumst
við afi oft. Hann var mjög glaður
og hress og ánægja okkar gagn-
kvæm að fá loks tækifæri til að
tala saman. Hann sagðist ætla að
koma í heimsókn til okkar fljótlega.
Því miður verður ekkert af því.
Afi minn var mér mjög kær og
það er erfitt að missa einhvern sem
manni þykir jafn vænt um en samt
trúi ég því að hann sé hamingju-
samur að vera kominn aftur til
ömmu sem hann saknaði mjög eftir
að hún dó.
Elsku afi minn. Ég þakka þér
allar þær ánægjustundir sem við
áttum saman. Ég vildi að þær hefðu
getað orðið fleiri. Ég á eftir að
sakna þín sárt.
Sæll þér reynist svefninn ljúfi,
svífðu fijáls um draumastig.
Enginn pðlaus ránshðnd ijúfi
rósagerðið kringum þig.
(Öm Amarson)
Aðalheiður Hilmarsdóttir.
Afi er dáinn.
Það er erfitt að sætta sig við svo
snöggan viðskilnað. Kvöldið áður
en hann dó var hann svo kátur og
bjartsýnn á að hann hefði heilsu til
að fara með okkur í ferðalag alla
leið til Tælands um jólin. Hann var
dáinn aðeins tveimur tímum seinna.
Við fáum því ekki að hafa hann
hjá okkur eins og til stóð.
Við eigum eftir að sakna allra
samverustundanna með afa og erf-
itt er að hugsa sér kvöldin í Ystasel-
inu án hans. Eftir að amma dó kom
hann nær undantekningarlaust á
hveiju kvöldi, horfði á sjónvarpið
með okkur og var okkur til halds
og trausts ef á þurfti að halda.
Þeir eru líka ógleymanlegir sunnu-
dagsbíltúrarnir með afa og ömmu
austur fyrir fjall til Stokkseyrar á
æskustöðvar hans. Við höfum svo
margt að þakka frá þessum stund-
um. Við eigum dýrmætar minning-
ar sem enginn tekur frá okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku afí, takk fyrir samveruna.
Brypjólfur, Eva, Tryggvi
og Trausti.
Elskulegur afi okkar verður
kvaddur í dag. Heimili okkar verður
aldrei eins eftir brotthvarf afa. Á
hvequm degi kom hann til okkar
og var með okkur þó hann héldi
ennþá heimili í Árbæjarhverfi. Afi
vann með pabba. Alltaf mætti afi
til vinnu. Líka daginn sem hann
kvaddi. Fyrirtækið, börnin og
bamabömin vom hans hjartans
mál. Fyrir fjölskyldunni fór hann
með heiðarleika og orðheldni.
Mikli Drottinn, dýrð sé þér,
dásemd þina’ um aldaraðir
ásamt þínum englaher
allir lofa viljum glaðir,
falla þína fótskör á,
faðir, þína dýrð að sjá.
Guð í hæstum hæðum hefur nú
kallað afa aftur heim til sín. Við
kveðjum hann með támm um leið
og við þökkum honum fyrir liðinn
tíma.
Börnin í Silungakvisl 25.
Kristján Georg Jósteinsson er látinn
73 ára að aldri. Þó heilsan væri
nokkuð farin að gefa sig, kom and-
lát hans á óvart. Þegar ég sá hann
síðast fyrir aðeins fáum dögum,
ræddi hann stöðu þjóðmála af mikl-
um áhuga. Hann fylgdist alla tíð
vel með því sem efst var á baugi
hveiju sinni, lagði mat á stöðuna
og hafði gaman af að velta fyrir
sér hvaða möguleika hún byði upp
á. Nú er hann allt í einu horfinn
af sjónarsviðinu. En hann skilur
eftir sig mikið starf, vammlausan
lífsferil og er harmdauði þeim sem
best þekktu hann.
Árið 1946 kvæntist Kristján
móður minni, Aðalheiði S. Guð-
mundsdóttur, og bjuggu þau fyrst
í Keflavík, en síðar reisti Kristján
þeim hús í Smáíbúðahverfinu, við
Hlíðargerði, og þar bjuggu þau
lengst af.
Ég kynntist Kristjáni Georg fyrst
aðeins sjö ára að aldri. Það fór frá
fyrstu tíð vel á með okkur og þeim
mun betur sem við kynntumst bet-
ur. Ég man vel hve mikið traust
amma mín hafði á honum. Þegar
hún innréttaði íbúð sína í Kópavog-
inum, vann Kristján myrkranna á
milli að því að gera hana íbúðar-
hæfa. Öll var sú vinna unnin að
loknum löngum vinnudegi. Innan
fjölskyldunnar var alltaf litið á
Kristján sem hinn vinnusama mann,
sem allir gátu treyst, mann sem lét
vinnuna ganga fyrir og gekk í allt
sem þurfti að gera. Á heimili ömmu
minnar var hann því í hávegum
hafður. En hann kunni líka að gleðj-
ast. Það var oft kátt á hjalla þegar
þau gripu gítarinn, hann og
mamma, og spiluðu og sungu. Um
tíma bjuggu foreldrar Kristjáns í
Hlíðargerðinu hjá honum og
mömmu, í íbúð í kjallaranum, eða
þar til Jósteinn dó. Frá þeim tíma
er mér sérstaklega minnisstæð
móðir Kristjáns, Ingibjörg. Viðmót
hennar var svo bjart og framkoma
öll svo hlýleg.
Kristján var á unga aldri glímu-
maður góður og hlaut fegurðarverð-
laun fyrir glímur. Það segir nokkuð
um afstöðu hans almennt, að hann
lagði meiri áherslu á fallega og
drengilega glímu en sjálf úrslitin.
Hann var áhugamaður um skák og
glettilega góður skákmaður meðan
hann tefldi hér fyrr á árum. Krist-
ján var vinnusamur, orðheldinn,
samviskusamur, traustur og vildi
hafa hlutina í föstum skorðum.
Hann gætti allra hluta vel sem
hann átti að sjá um og honum var
falið að gera. Þegar hann varð sex-
tugur gerði ég það að umræðuefni
að hann var eini maðurinn sem ég
hafði aldrei heyrt segja orðin: „Ég
nenni ekki.“ Það segir nokkuð um
lyndiseinkunn hans og lýsir honum
betur en mörg orð.
Stöku sinnum brá svo við að
hann gaf fjölskyldumeðlimum smíð-
isgripi sína. Reyndar hygg ég að
flestir innan fjölskyldunnar eigi ein-
hvern grip sem hann smíðaði. Sjálf-
ur á ég kertastjaka úr kopar sem
hann færði mér og ég held mikið
upp á. Þegar ég skoða þessa stjaka
finnst mé sem ég skynji Kristján
vel, hvílíkur listasmiður hann var
og hversu mikla alúð hann lagði í
smíði sína. Móðir mín og hann áttu
fallegt heimili. Hún hafði einstakt
lag á að gæða hlutina lífi og gera
allt glaðlegt og heimilislegt. Því var
viðbrugðið hversu allt var hlýlegt,
gljáandi og spegilfægt hjá henni.
Hún hafði líka einstaka hæfíleika
til þess að gera gott úr öllu ef eitt-
hvað fór úrskeiðis og halda hugan-
um við björtu hliðarnar í tilver-
unni. Þegar móðir mín dó fyrir rúm-
um fjórum árum missti Kristján
mikið. Síðustu æviárin bjó hann í
fjölbýlishúsi fyrir aldraða við Bæj-
arháls. Hann naut mjög samskipt-
anna við barnabörnin og fylgdist
vel með lífí og starfí bama sinna.
Tómlegt mun þeim finnast að eiga
ekki lengur von á honum á kvöldin
til að ræða málin. En í minning-
unni býr ótæmandi styrkur, enginn
er einn sem yljar sér við endurskin
hennar.
Ég sendi fjölskyldu hans allri
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur G. Þórarinsson.
- I
I dag verður kvaddur frá Arbæj-
arkirkju afi minn Kristján Georg
Jósteinsson. Hann varð bráðkvadd-
ur á heimili sínu aðfaranótt föstu-
dagsins 4. nóv. sl.
Það er erfitt að trúa því að hann
elsku afi minn sé dáinn. Hann sem
var hjá okkur kvöldið áður en hann
lést og var glaður og reifur og
hlakkaði til að ferðast til Thailands
um jólin með syni sínum Jósteini
og hans fjölskyldu.
Elsku afi minn, mig langar að
þakka þér allar samverustundir, þú
varst alltaf tilbúinn að snúast með
mig og fátt sem þú vildir ekki gera
fyrir okkur barnabörnin þín. Það
verður tómlegt á Vesturvanginum
nú þegar heimsóknir þínar eru ekki
lengur. Það er ekki auðvelt að skilja
af hveiju þú varst kallaður svona
skyndilega frá okkur, en mig langar
að trúa að nú séuð þið amma sam-
einuð að nýju í betri heimi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Harpa Lind Hilmarsdóttir.
W spyrð mig að því hvaðan ég komi og
hvaðan ég sé
ég vil ekki ljúga né liggja á svari og læt
þaðíté.
Ég hef aldrei vitað það hvaðan ég kom eða
hvenærégfer
mér finnst þetta ágætis áningarstaður
ogerbarahér.
(Hafsteinn Stefánsson)
Víst er að:
Ævitíminn eyðist,
unnið skyldi langtum meir,
síst þeim lífið leiðist,
sem lýist þar til útaf deyr.
Þá er betra þreyttur fari að sofa,
nær vaxið hefur
herrans pund,
en heimsins stund
líði í leti og dofa.
(Bjöm Halldórsson í Sauðlauksdai.)
Við andlát vinar brestur strengur
í bijósti. Hugurinn leitar frá hinu
veraldlega til þess hvort við hitt-
umst á öðrum stað glöð og reif. —
Eitthvað í þessa veru merlaði í huga
mér við andlátsfregn vinar míns
Kristjáns Georgs Jósteinssonar
rennismiðs. Hann kvaddi óvænt en
vel, því ekkert fararsnið hafði verið
á honum utan það hvað aldurinn
áhrærir. Kvöldið áður hafði hann
mælt sér mót við sonarson sinn og
nafna að mánuði liðnum í Tælandi
og hugði gott til. Hvaðan kemurðu
— hvert ferðu? Hafi gerðir okkar
hér á jörðu eitthvað með framhald-
ið að gera er víst að vini mínum
Kristjáni er búið hið bjartasta hnoss
á næsta áningarstað. Yfir ævi hans
skín björt og fögur birta. Birta sem
bjarmar mörgum bæði sterkt og
vel. Aðdáun mín á þessum manni
var mikil og átti nokkrar rætur.
Hann bjó yfír mikilli skapfestu og
trúmennsku og gat átt til að vera
htjúfur, en jafnframt átti hann í
hörpu sinni hina viðkvæmustu
strengi. Alúð hans gagnvart fjöl-
skyldu sinni er fágætt dæmi um
hyggju hins fagra og góða. Hann
hafði lagt hart að sér við að búa
henni sem best heimili og börnum
sínum trausta framtíð. Hann efldi
þau af ráðum og dáð sem miðaði
að því að þau gætu sem best staðið
á eigin fótum og það tókst.
Eftir að bömin höfðu stofnað
heimili vorú þau hjónin nær dagleg-
ir gestir þar, vakandi yfir velferð
bama og bamabarna. Fráfall konu
hans varð honum mikill missir, en
hann batt traust sitt við endurfund-
inn og fann huggunina hjá bömum
sínum og barnabörnum. Þau hjónin
áttu því láni að fagna að eiga þijú
mannkostabörn, sem fylgt hafa for-
dæmi foreldra sinna í ríkum mæli.
Barnabömin eru öll hin mannvæn-
legustu og hafa eftir miklu að sjá,
en rninningin lifír.
Ég sendi fjölskyldu Kristjáns
mínar einlægustu samúðarkveðjur
með ósk um að arfur foreldra, afa
og ömmu verði þeim hollt veganesti.
Jóhann Þórir.
Ég kvaddi afa í síðasta sinn
kvöldið áður en ég hélt út í heim
til langdvalar. Við kvöddumst með
þeim orðum að kveðjur þyrftu nú
ekki að vera miklar því við sæj-
umst aftur eftir mánuð. Þá ætlaði
hann að ferðast alla leið til Tælands
með fjölskyldunni til að heimsækja
mig. Á þessari stundu vorum við