Morgunblaðið - 25.03.1995, Qupperneq 54

Morgunblaðið - 25.03.1995, Qupperneq 54
54 LAUGARDAGUR 25. MARZ 1995 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ + Jón Magnússon var fæddur á Tjörn á Vatnsnesi í V-Hún. hinn 22. júlí 1904. Hann lést á Fjórðungssjúkra- húsinu á Isafirði 14. mars sl. Foreldrar hans voru hjónin Runólfur Magnús Jónsson, prestur á Stað í Aðalvík, f. 18. ágúst 1864, d. 29. okt. 1951, og Guðný Benediktsdóttir, ljósmóðir, frá Ósum á Vatnsnesi, f. 24. janúar 1866, d. 5. apríl 1929. Aður en Runólfur Magnús tók við prestþjónustu á Stað gegndi hann störfum á nokkrum stöð- um og var hann m.a. prestur á Tjörn á Vatnsnesi, en á Stað árin 1905 til 1938,^ síðustu árin þjónaði hann frá Isafirði. For- eldrar Runólfs Magnúsar voru Sigríður Snorradóttir og séra Jón Jónsson prestur á Stað á Reykjanesi og víðar, en hans faðir var séra Jón Jónsson prestur á Barði í Fljótum, sem var sonur séra Jóns Jónssonar prófasts á Auðkúlu. Foreldrar Guðnýjar voru Benedikt Björnsson bóndi að Ósum á Vatnsnesi og Guðrún Jónsdótt- ir, Kristjánssonar, prests á Breiðabólstað í Vestur-Hópi, Jónssonar bónda á Illugasföð- um í Fnjóskadal bróður Björns í Lundi, sem var faðir Bene- dikts. Jón var elstur fjögurra systk- ina, en þrjú þeirra náðu fullorð- insaldri, eitt þeirra lést við fæð- ingu. Alsystkini Jóns voru HANN afí er dáinn, sofnaður í hinsta sinn. Hann kvaddi þetta líf þegar ekkert okkar var nálægt. Hann sem var alltaf svo nálægur, fastur punktur í tilverunni frá því við litum dagsins ljós eitt af öðru, og fram til dagsins í dag. Hann var Benedikt, f. 18. mai 1906, d. 7. ágúst 1980, og Sigríður Guðrún, f. 7. mars 1910, d. 7. okt. 1980. Tvo hálfbræður átti Jón, þá Finnboga Rút (samfeðra) og Þórarin (sam- mæðra), en þeir drukknuðu upp- komnir í Aðalvík vorið 1912. Jón lauk námi frá Bænda- skólanum á Hvann- eyri 1925 og gerðist bóndi á Stað með Benedikt bróður sínum 1926-’32. Jón kvæntist 13. nóv. 1929 Dórotheu Margréti Magn- úsdóttur, f. 30. júlí 1906, d. 28. maí 1969. Foreldrar hennar voru Magnús Dósoþeusson frá Görðum í Aðalvík og Guðný Sveinsdóttir úr Svartárdal í A-Hún. Börn Jóns og Margrétar eru: Hreinn Þórir, á ísafirði, f. 3. okt. 1930, kvæhtur Kristinu Einarsdóttur og eiga þau fjög- ur böm, Einar, Margrét, Jón Heimir og Baldur; Baldur Trausti, í Garðabæ, f. 14. júní 1932, kvæntur Vigfúsínu Th. Clausen, sonur þeirra er Jón Dofri; Guðný Hrefna, í Reykja- vík, f. 27.júlí 1935. Maður henn- ar er Olafur Guðmundsson. Þeirra dætur em Iðunn Lára og Auður. Jón byggði sér nýbýl- ið Borg í landi Garða í Aðalvík 1936. Þar bjuggu þau Margrét 1937-’48. Þá fluttu þau til Isa- fjarðar. Lengst af hefur Jón búið á Engjavegi 16. Útför Jóns fer fram hjá ísa- fjarðarkapellu í dag. „afi niðri“, stór maður með stórt hjarta, sem ávallt hafði auga með okkur og veitti okkur umhyggju og hlýju. A kveðjustund er hugurinn bundinn við allar þær óteljandi stundir er við áttum með honum og minningarnar flæða. Fyrsta skólataskan, fyrstu skíðin, allir fót- boltaskómir og -boltarnir, fyrsta veiðistöngin, ávallt kom hann þar við sögu. Fyrsta launaða starfið var hjá honum, við að hnýta á tauma fýrir útgerðina og vomm við ekki há í loftinu þá. Alla tíð reyndi hann að koma því inn í hausinn á okkur að það væri erfiðara að gæta feng- is fjár en að afla þess, og er það sannarlega satt og rétt. Hann sá okkur fyrir ís í sunnudagsmatinn í mörg ár og hélt því áfram með lang- afabömin líka. Þrennt var það sem fylgdi honum frá því við mundum hann, en það var neftóbakshorn, vasahnífur og útvarpstæki, því það var alltaf verið að taka veðrið og fréttirnar. Útvarpstækin voru ferðatæki og gengu öll undir nafn- inu „Marías“ af einhverjum ástæð- um. Því var til „gamli Marías" „stóri Marías" og „litli Marías" og nú er síðasti Maríasinn þagnaður á nátt- borðinu hans. Eldhúsið hans afa var alveg sér kapítuli út af fyrir sig, en síðustu árin var það hálfgert verkstæði. Þar var hann að lita tauma fyrir útgerðina og allt varð meira og minna „navy-blátt“ og silfurhvítt hárið líka, því hann hafði þann vana að stijúka yfir hárið með hendinni. Honum fannst það hið besta mál að hafa „navy-bláa“ slikju yfir hárinu, það breytti víst engu héðan í frá. Eitt sinn ætlaði hann að baka fyrir okkur pönnukök- ur og það átti að ganga hratt fyrir sig, og því reyndi hann að snúa pönnukökunni við með því að henda henni upp í loft eins og hjá Knold og Tot, en hún klesstist í loftið og kom ekki aftur niður. Þá heyrðist bara „hvur andskotinn" og eftir það vom ekki bakaðar fleiri pönnukökur í því eldhúsi. Afi átti alltaf apótek- aralakkrís, kandís og smörgas og það vom margar ferðirnar famar til hans út af því. Sögurnar hans af klettakörlunum Grýlu og jóla- sveinunum voru svo magnaðar að það eimir enn eftir af óttanum við þetta lið. Ef við gerðum eitthvað miður var hann vanur að segja „mikið yfirtaks jólasveinar getið þið verið" og var það lægsta einkunn sem við gátum fengið. Ef hann gaf okkur eitthvað eða lánaði, var sagt í viðvömnartóni: „Passaðu nú að dmlla því ekki niður“ en það þýddi að maður átti að passa hlutina ein- staklega vel og gilti þetta um allt. Á áttræðisaldri fór hann einn til Noregs, gamall maður með staf og sixpensara. Hann fór að heimsækja eitt okkar. Hann kunni að bjarga sér sá gamli. Á heimleið var hann tekinn í yfirheyrslu í vopnaleitinni á Fomebu-flugvelli, því hann var ávallt vel vopnaður með vasahníf. Hann þóttist ekki skilja yfírheyrsl- urnar, það eina sem heyrðist frá honum var: „Það er ekkert að gá að því, hann bítur ekki neitt“ og með það slapp hann. Afí fylgdi okkur ætíð eftir. Þegar við fluttuhi að heiman hafði hann fengið sér síma og hann kunni svo sannarlega að nota hann. Hringdi reglulega og oftast var það hann sem sagði okk- ur fréttir af því sem var að gerast jafnt heima sem erlendis. Alltaf var hægt að leita ráða hjá honum, aldr- ei kom maður að tómum kofunum. Hann var óþreytandi að miðla okk- ur af þeirri reynslu sem lífsins skóli færði honum á langri ævi og kenndi okkur margt. Hann var okkur fyrir- mynd í stóm sem smáu og gaf okkur svo mikið sem við búum að alla tíð. Hann var staðfastur í þeirri trú að þegar þessari jarðvist lyki myndi hann hitta ömmu, hana Margréti sína, eftir langan aðskiln- að. Við vonum að svo megi verða. Hann lauk öllum máltíðum við mat- arborðið á Engjaveginum með orð- unum „Guð laun fyrir matinn Kiddý mín“ og með þeim orðum kveðjum við þig, Guð launi þér afi minn fyr- ir þig, að hafa fengið að eiga þig að svona lengi. Minningin um þig verður okkur ætíð mikils virði. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Krakkarnir á Engjaveginum. í dag er til moldar borinn Jón Magnússon frá Stað í Aðalvík. Jón Magnússon var af þeirri kynslóð, sem ólst upp við þau kjör og kom undir sig fótunum við þær aðstæð- ur, sem við sem lifum í allsnægtum nútímans, þekkjum ekki. Það varð okkur til happs að mega kynnast Jóni Magnússyni þegar hann ásamt félögum sínum festi kaup á 75 tonna bát árið 1960, sem nefndur var Guðný. Allt fram til ársins 1991 gerðu þeir Guðnýju út en þá var hún seld. Jón Magnússon hafði lengst af þann starfa í útgerðinni, JÓN MAGNÚSSON + Emil Marteinn Andersen út- gerðarmaður fædd- ist 31. júlí 1917 í Landlyst Vest- mannaeyjum. Hann lést í Vestmanna- eyjum 17. mars síð- astliðinn. Foreldrar hans voru Jóhanna Guðjónsdóttir hús- freyja, f. 27. feb 1889 í Sigluvík í Landeyjum, d. 23. nóv. 1934, og Hans Peter Andersen út- gerðarmaður, f. 30. mars 1887 í Frederikssund í Danmörku, d. 6. apríl 1955. Systkini Emils eru Eva Valgerð- ur Ólafía, f. 9. nóv. 1908, d. 17. sept. 1992, Willum Jörgen, f. 30. sept. 1910, d. 17 júlí 1988, Knud Kristian, f. 23. mars 1913, Njáll, f. 24. júní 1914, og Guð- rún Svanlaug, f. 2. mars 1921. Samfeðra hálfsystkini Emils eru Jóhann Júlíus, f. 14. nóv. 1938, og Valgerður, f. 9. des. 1944. Emil kvæntist Þórdísi Jóels- dóttur 29. júni 1940. Hún er fædd 15. feb. 1916 á Sæltmdi Vestmannaeyjum. Foreldrar hennar voru Guðbjörg Októvia Einarsdóttir húsfreyja, f. 22. okt. 1880 að Steinum undir Eyja- fjöllum, d. 31. des. 1929 og Jóel Eyjólfsson útgerðarmaður, f. 3. nóv. 1878 á Kirlqubæ í Vest- mannaeyjum, d. 28. des. 1944. Börn Emils og Þórdísar eru: 1) Guðbjörg Októvía, f. 9. feb. 1943, gift Borgþóri E. Páls- syni. Börn þeirra eru Þórdís, Ragn- heiður, Emilía og Páley. Barnabörnin eru þrjú. 2) Jóhanna Emilía, f. 4. júlí 1944, gift Kristjáni Bogasyni. Börn þeirra eru Emil Þór, Gauti og Sara. 3) Júlía Petra, f. 24. júní 1949, gift Hjalta Elíassyni. 4) Jóel Þór, f. 6. sept. 1950, kvæntur Þuríði Jónsdóttur. Börn þeirra eru Þórdis, Halldór Jón og Emil Marteinn. Eiga þau eitt bama- barn. 5) Mardís Malla, f. 2. apríl 1959, sambýlismaður hennar er Sigurður K. Gíslason og dóttir þeirra er Sólrún Sif. Afskipti Emils af útgerð má rekja til ársins 1935 er hann ásamt þremur bræðrum sínum og föður hóf útgerð á 13 tonna báti, Skógarfossi. Emil var á 18. aldursári er hann fór að stunda sjóinn með föður sinum og bræðrum. Fyrst sem háseti en vorið 1938 lauk hann námi við Vélskólann í Vestmannaeyj- um og varð vélstjóri á Skógar- fossi. Skipstjórnarréttindi fékk hann svo árið 1942 er hann hafði lokið námi frá Stýri- mannaskólanum í Reykjavík. I byijun seinni heimsstyrjaldarinn- ar, 1939, keyptu þeir feðgar 36 tonna bát, Metu, frá Esbjerg í Danmörku. Á stríðsárunum var Emil í siglingum með fisk á er- lendan markað. Hann hóf rekstur eigin útgerðar 1953. Festi hann þá kaup á 53 tonna báti sem hlaut nafnið Júlía. Gerði hann bátinn út í 30 ár. Lengst af var hann sjálfur skipstjóri á Júlíu. Árið 1971 lét Emil smíða fyrir sig nýj- an 103 tonna bát á Akranesi. Nefndi hann bátinn Danska Pét- ur, en faðir hans gekk undir því nafni í Eyjum. Emil lagði lengi afla bátanna sinna upp hjá Isfé- laginu hf. í Vestmannaeyjum enda einn af hluthöfum fyrir- tækisins. Útför Emils fer fram frá Landakirkju í Vestmannaeyjum í dag, 25. mars, og hefst athöfnin kl. 14. Fyrst sigur sá er fenginn, fyrst sorgar þraut er gengin, hvað getur grætt oss þá? Oss þykir þungt að skilja, en það er Guðs að vilja, og gott er allt, sem Guði er frá. (V. Briem) Elskulegur Malli afí okkar verður jarðsunginn í dag. Minningarnar hlaðast upp og við fínnum svo mik- ið fyrir því að þú ert ekki lengur meðal okkar. Allar gleðistundimar hjá fjölskyldunni og ferðalögin á sumrin þar sem við fengum að njóta samvista þinna. Þegar við vorum litlar stelpur var svo gaman að koma til þín niður i bát eða heim- sækja þig í Króna þar sem við lék- um okkur í veiðarfærunum. Ferða- lögin í sumarbústaðinn við Þing- velli þar sem þú varst með okkur krökkunum, gekkst um allt á hönd- um og skemmtir þér með okkur. Nú síðustu ár í sumarbústaðnum ykkar ömmu í Mýrdalnum, Dön- skutó, þar sem þú gekkst um íjjöllin og fræddir okkur um sögu og kenni- leiti. Það var svo gaman að fylgjast með þér sinna áhugamálinu þínu, garðyrkjunni, þegar þú varst fyrst- ur á fætur til að drífa þig í gróður- setningu. Þú varst óþreytandi við að ditta að bústaðnum, girðingum og trjánum. Alltaf var nóg að gera hjá þér og þú vannst hörðum hönd- um alla tíð. Allt var svo vel gert hjá þér enda snyrtimennskan þitt aðalsmerki. Þannig var það líka á Heiðarvegi 13 heima hjá ykkur Dísu ömmu. Alltaf fannst þú þér eitthvað að gera, rækta garðinn sem er marg- verðlaunaður, smúla húsið eða þvo bílana. Þegar ein okkar spurði þig hvort það væri alltaf nóg að gera þá svaraðir þú því að ef svo væri ekki þá myndir þú búa þér til verk- efni. Nei, þú sast aldrei aðgerða- laus, það sýndir þú allt til dauða- dags þar sem þú nokkrum tímum fyrir andlát þitt fórst að athuga með Danska Pétur vegna óveðurs. Mikið var gaman að tala við þig um liðna tíð. Þú varst svo fróður um alla hluti, hvort sem var um útgerð eða landafræði. Þú sagðir okkur sögur frá þínum íþróttaárum þegar þú varst formaður í glímufé- laginu. Alltaf gladdist þú yfír ár- angri okkar bæði í námi og starfí. Slík var samkennd þín. Þú varst alltaf svo traustur, góður, hjarta- hlýr, hógvær og þægilegur í alla staði. Gott var að njóta samvista þinna og nutum við þess að hafa búið í nálægð við ykkur ömmu. Þú varst svo barngóður og alltaf gafstu börnunum tíma. Það fundum við EMIL MARTEINN ANDERSEN að sjá um veiðarfæri skipsins og annan ýmiss konar búnað. Hann hafði líka með höndum gegnumtekt skipsins á vorin, þrif, málun og þess háttar. Það var honum mikið metnaðarmál að standa klár á því sem að honum sneri í útgerðinni og það gerði hann. Það var okkur, börnum Sigurðar Sveinssonar, þegar við vorum á aldrinum 12-16 ára, mikill skóli, að vinna undir stjórn Jóns á vorin í Guðnýju. Þótt Jón væri á stundum höstugur var ætíð stutt í gaman- semina og kunnum við eftirá af- skaplega vel að meta þann lífsins skóla, sem hann bauð upp á í þess- ari vinnu. Sá lærdómur mun líða okkur seint úr minni, sem betur fer. Þar kynntumst við þeim við- horfum til lífsins að vinnusemi og vandvirkni voru dyggð. Kaffi- og matartímar voru til að hvíla sig, þess á milli átti að vinna. Passað var vel uppá „helgidagana" í máln- ingunni, þeir áttu náttúrulega ekki að sjást. Stundum kom glettin at- hugasemd um að hann væri að velta því fyrir sér hver ætti að borga málninguna sem kom í vinnufötin okkar og svona mætti lengi telja. Þótt Guðný væri fyrst og fremst línubátur fór hún á síld á sumrin á sjöunda áratugnum. Jón Magnús- son var þá skipveiji. Til er sú saga að Baldur sonur Jóns og Sigurður Sveinsson, báðir meðeigendur að Guðnýju, fóru til Siglufjarðar. Gamli maðurinn fór í dagbókina sína til að rifja upp fyrir þá hvern- ig hafði gengið í síðasta túr: „Kast- að á Grímseyjarsundi, búmm, kast- að aftur, búmm búmm.“ Þær voru ekki allar til fjár sjóferðirnar, en það var heldur ekki aðaltilgangur- inn, þessi útgerð færði þeim félög- um í raun allt annað en peninga og með það voru þeir ánægðir. Áhugi gamla mannsins á útgerð- inni var ódrepandi. Mörg voru sím- tölin á Hlíðarveginn þar sem rætt var um aflabrögðin, komutíma í land o.þ.h. Það skipti hann engu þegar hann hringdi hver svaraði, meðeigandinn, sem hann kallaði alltaf útgerðarmanninn, húsmóðirin eða börnin, komið var beint að efn- inu: „Hún“, en þannig nefndi hann Guðnýju yfírleitt, var búin með þetta marga bala kl. þetta o.s.frv. sérstaklega eftir að dætur okkar tveggja fæddust. Bara það að fara með blöðin upp til afa var svo gam- an. Elskur afí, við erum svo ríkar að hafa fengið að kynnast þér og hafa þig hjá okkur. Að dætur okkar fengu að þekkja þig, Malla langafa, sem átti „stóra skipið". Við vissum að það var margt sem hijáði þig þó þú kvartaðir aldrei. Það var ekki í þínum anda. Við þökkum Guði fyrir yndisleg- an afa og munum rninnast þín ásamt börnum okkar alla tið. Guð geymi þig um alla eilífð, elsku afí. Elsku Dísa amma, söknuðurinn er svo sár og mestur er hann þinn. Við biðjum góðan Guð að hjálpa þér og okkur öllum í þessari miklu sorg. Með vissu um það að öll eigum við eftir að hittast að lokum. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem) Systurnar Þórdís, Ragnheiður, Emilía og Páley. Með söknuði kveðjum við elsku- legan afa okkar, Emil Martein And- ersen. Hann Malli afí eins og við kölluð- um hann var sjómaður og útgerðar- maður. Hann ar dugmikill maður sem alltaf hafði eitthvað fyrir stafni. í krónni þar sem afí var flestum stundum seinni árin var snyrti- mennskan í fyrirúmi og hafði hann reglu á öllum hlutum. Garðurinn á heimili afa og ömmu
Qupperneq 1
Qupperneq 2
Qupperneq 3
Qupperneq 4
Qupperneq 5
Qupperneq 6
Qupperneq 7
Qupperneq 8
Qupperneq 9
Qupperneq 10
Qupperneq 11
Qupperneq 12
Qupperneq 13
Qupperneq 14
Qupperneq 15
Qupperneq 16
Qupperneq 17
Qupperneq 18
Qupperneq 19
Qupperneq 20
Qupperneq 21
Qupperneq 22
Qupperneq 23
Qupperneq 24
Qupperneq 25
Qupperneq 26
Qupperneq 27
Qupperneq 28
Qupperneq 29
Qupperneq 30
Qupperneq 31
Qupperneq 32
Qupperneq 33
Qupperneq 34
Qupperneq 35
Qupperneq 36
Qupperneq 37
Qupperneq 38
Qupperneq 39
Qupperneq 40
Qupperneq 41
Qupperneq 42
Qupperneq 43
Qupperneq 44
Qupperneq 45
Qupperneq 46
Qupperneq 47
Qupperneq 48
Qupperneq 49
Qupperneq 50
Qupperneq 51
Qupperneq 52
Qupperneq 53
Qupperneq 54
Qupperneq 55
Qupperneq 56
Qupperneq 57
Qupperneq 58
Qupperneq 59
Qupperneq 60
Qupperneq 61
Qupperneq 62
Qupperneq 63
Qupperneq 64
Qupperneq 65
Qupperneq 66
Qupperneq 67
Qupperneq 68
Qupperneq 69
Qupperneq 70
Qupperneq 71
Qupperneq 72

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.