Morgunblaðið - 23.09.1995, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 23. SEPTEMBER 1995 37
5
;
.
.
»
j
j
i
»
■
:j
3
J
J
3
áhugi og einbeiting þessa félaga
okkar. Það kom líka fljótlega í ljós
þegar að prófum kom að góður
árangur þar var í samræmi við áhug-
ann. Það vakti sérstaka athygli okk-
ar hvað merkjamálið (morse) til að
þekkja í sundur radíóvitana lá létt
fyrir honum, öll skyndipróf hans
voru villulaus þó sumir aðrir rugluðu
stöfunum saman. Öll viðkynning við
þennan góða dreng var ljúf og
ánægjuleg, jafnt í tómstundum sem
í náminu, hress og góður félagi. Við
kveðjum vin okkar Stjána með sökn-
uð í huga og þakklæti fyrir góð en
alltof stutt kynni. Við sendum for-
eldrum hans og íjölskyldu innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Fljúgðu á vængjum morgunroðans
meir að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson)
Þegar Erlendur hringdi að morgni
föstudags þann 15. september sl.
og sagði að flugvél væri saknað og
þriggja ungra Patreksfirðinga;
þeirra Krissa, Finns og Svans, setti
mig hljóðan. Þegar ég var búinn að
leggja símtólið á fór ég að hugsa
hvort þetta væri raunveruleiki eða
draumur, en þetta reyndist hinn
ískaldi raunveruleiki. Krissa kynntist
ég fyrir tæpum 15 árum þegar ég
hóf störf við fyrirtæki föður hans,
sá ég strax að Krissi hafði mikið til
brunns að bera, heilsteyptari ungan
mann er vart hægt að finna og allt-
af sá hann jákvæðu hliðarnar á öllum
málum. Fyrir 5 árum hóf hann störf
við fyrirtæki föður síns og þá kynnt-
ist ég honum einnig sem vinnufé-
laga, oft var glatt á hjaila og margt
var spjallað og spekúlerað og kynnt-
umst við vinnufélagarnir hversu
stutt var í húmorinn hjá honum. Á
gleðistundum var hann hrókur alls
fagnaðar og naut sín vel í góðra
vina hópi. Krissi fór til framhalds-
náms eftir að hann lauk grunnskóla-
námi á Patreksfirði og fór aldrei á
milli mála á hvað var stefnt og hefði
hann lokið námi næsta vor, en marg-
ir hlutir fara öðruvísi en ætlað er
og veit ég að Guð hefur nú kallað
hann til nýrra starfa sem hann mun
leysa vel og trúmannlega af hendi.
Eg bið Guð að styrkja foreldra,
systkini og aðstandendur þeirra
Krissa, Finns og Svans í þeirri miklu
sorg sem ríkir.
Guð blessi góðan félaga og vin.
OIi Örn.
_____ MIMNIIMGAR
SVANUR ÞÓR
JÓNASSON
+ Svanur Þór var
fæddur á Pat-
reksfirði 22. júní
1973. Hann fórst í
flygslysi fímmtu-
daginn 14. septem-
ber sl. Foreldrar
hans eru Jónas Sig-
urðsson, f. 25. maí
1953, og Elsa Nína
Sigurðardóttir, f.
19. maí 1954. Svan-
ur átti eina systur,
Sunnu Maríu, f. 23.
mars 1980. Svanur
Þór útskrifaðist frá
Fjölbrautaskóla
Vesturlands á Akranesi 9. júní
sl. Fyrstu þijú ár ævinnar bjó
Svanur Þór á Bíldudal ásamt
foreldrum sínum, en fluttist þá
til Reykjavíkur. 11 ára gamall
flutti hann með foreldrum sín-
um og systur til Patreksfjarð-
ar, þar sem hann hefur átt lög-
heimili síðan. Síðasta árið hefur
hann búið að Laugalæk 62 í
Reykjavík og starfaði hjá Pósti
og síma.
Útförin fer fram frá Patreks-
firði í dag og hefst athöfnin kl.
14.
ÞEGAR mér var sagt að bróðir
minn hann Svanur væri dáinn, þá
fann ég til svo mikils tómleika og
fannst ég svo ein vegna þess að
hann var eina systkini mitt og núna
er ég bara ein með foreldrum mín-
um og það er virkilega erfitt að
hafa engan eins og Svan.
Svanur var alltaf í góðu skapi
og allir sem voru í kringum hann
voru alltaf glaðir. Hann vissi alltaf
hvað átti að segja og átti alltaf síð-
asta orðið. Alltaf síðan ég man eft-
ir mér hefur Svanur verið góður
og skemmtilegur við alla en auðvit-
að stundum svolítið stríðinn líka.
Hvernig maður á að halda áfram
að lifa án Svans veit ég ekki, en
það sem ég veit er að ég sakna
hans alveg óendanlega mikið.
Þegar Svanur var aðeins 7 mán-
aða gamall fékk hann hvolp sem
hét Píppí, þau voru allt-
af saman eins og systk-
in í nærri því sextán
ár og það var honum
óskaplega erfitt þegar
hún dó, og sagði hann
þá að þegar hann dæi
myndu þau hittast aft-
ur og nú eru þau saman
á ný.
Öll ijölskyldan er í
mikilli sorg, hvert sem
Svanur fór, kom hann
með gleðina með sér.
Guð geymi þig.
Þín systir,
Sunna María.
Menn halda stur.dum skammt á leikinn liðið,
er lífið dregur tjaldið fyrir sviðið
og skilur milli skars og kveiks.
En stór og föpr stjömuaugu skína,
er stormsins svanir hvíla vængi sína
til hærra flugs, til fegra leiks.
(D.St.)
Þessar ljóðlínur þjóðskáldsins frá
Fagraskógi komu eins og ósjálfrátt
fram í hugann, þegar harmafregnin
sára barst, að þrír ungir piltar, all-
ir til heimilis á Patreksfirði, fá-
mennu, vestfirsku byggðarlagi,
hefðu farist í flugslysi skammt frá
Akureyri 14. þessa mánaðar. Vissu-
lega töldu allir, sem til þekktu,
„skammt á leikinn liðið“, ársól ævi-
dagsins skein í heiði og fegurstu
vonir bundnar þeirri framtíð, sem
í vændum var. En svo gerist þetta,
sem við hvorki getum skýrt né skil-
ið og alls ekki sætt okkur við, að:
„lífið dregur tjaldið fyrir sviðið /
og skilur milli skars og kveiks" á
einni, örfleygri örlagastundu. Hvers
vegna er ljósið tekið burtu, en okk-
ur skilið eftir lífvana skarið eitt?
Við slíkum spurningum eigum við
engin svör, eða máske er þögnin
eina svarið, sem mannlegur hugur
þekkir.
Eitt þessara þriggja ungmenna,
sem hér um ræðir, Svanur Þór Jón-
asson, var nemandi í Pjölbrauta-
skóla Vesturlands á Akranesi og
lauk stúdentsprófi þaðan á síðast-
liðnu vori. Auk námsins var hann
mjög áhugasamur og virkur íþrótta-
maður. Einkum var hann snjall
körfuknattleiksmaður og lék með
fyrstu deildar liði ÍA í körfuknatt-
leik lengst af þess tíma, sem hann
dvaldi á Akranesi.
Svo vildi til, að Svanur var leigj-
andi hjá okkur undirrituðum á með-
an hann dvaldi á Akranesi. Kynnt-
umst við honum því ailnáið á þeim
árum. Við komumst fljótt að raun
um, að hann var góður drengur,
opinskár, einlægur, glaðlyndur og
einstaklega viðmótshlýr. Það fór
ekki hjá því, að hann nálgaðist okk-
ur fljótt, okkur fór að þykja vænt
um hann eins og hann væri okkar
eigin sonur. Þó að haust og vetur
færi að, þá var eins og alltaf birti
yfir, þegar Svanur var mættur til
leiks. Hann var þeirrar gerðar, að
það fylgdi honum alltaf birta og
gleði, hvar sem hann fór. Hann var
glæsilegur að ytra útliti. og allur
hinn gjörvilegasti bæði hið ytra og
ekki síður að innri gerð. Við lítum
á það sem sérstök forréttindi að
hafa kynnst og átt samleið með
þessum góða og efnilega vini okk-
ar, sem varð okkur svo hugþekkur
og hjartfólginn. Og minningin um
þau hugljúfu kynni mun lifa í hjört-
um okkar til lokadægurs.
Það er sannfæring okkar, að
hlutverki hans, og þeirra vinanna
þriggja, sem mættu aldurtila sínum
í Tröllaijalli í Glerárdal, sé þrátt
fyrir allt og allt ekki lokið. Við
minnum á niðurlagsorð erindisins,
sem vitnað var til í upphafi er skáld-
ið segir:
En stór og föpr stjömuaugu skina,
er stormsins svanir hvíla vængi sína
til hærra flugs, til fegra leiks.
Þessir ungu „stormsins svanir",
voru af kærleika, sem við skiljum
ekki enn, kvaddir til nýrra starfa,
háleitari hlutverka en þeim hefði
nokkru sinni hlotnast hér í tímans
heimi. Bakvið sorgartjaldið, sem í
dag hylur sviðið, eru svanirnir ungu
að hvíla vængi sína, til þess svo
innan tíðar að hefja sig „til hærra
flugs, til fegra leiks". Við trúum
því, að til þess flugs hafí flugþráin
í barmi Svans, okkar hjartafólgna
vinar, verið vakin.
Við þökkum og blessum þær
stundir, sem við áttum samleið með
honum. Foreldrum hans Jónasi Sig-
urðssyni og Elsu Nínu Sigurðar-
dóttur, Sunnu Maríu einkasystur
og öðrum nánum ástvinum sendum
við okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, svo og öllum þeim sem
eiga um sárt að binda vegna hins
ótímabæra dauða ungu mannanna
þriggja.
Guð þerri tár, græði sár og sefi
sorgir. „Drottinn, sem lífgar líf,
lækna þú sár.“
Sjöfn og Björn,
Akranesi.
Hann Svanur okkar er dáinn.
Hvaða réttlæti er það, að hrifsa
þijá unga menn, sem eru að heíja
lífið, í burtu? Við verðum að trúa
því, að þeim hafi verið ætlað eitt-
hvert annað hlutverk.
Ég kynntist Svani Þór þegar
hann var fimm ára, þá flutti hann
með foreldrum sínum þeim Elsu
Nínu og Jónasi í Skipasundið, þar
sem við Guðjón bjuggum með Ernu
dóttur okkar, þá eins árs. Þær eru
margar minningarnar sem koma
nú upp í hugann frá sambýlisárun-
um og einnig síðar. Ég sé hann
fyrir mér nýfluttan, kotroskinn
standandi í dyrunum hjá mér, til
að athuga hvort hann geti leikið
við Ernu. Þau áttu eftir að leika
sér mikið saman þrátt fyrir aldurs-
muninn. Svanur var mjög góður við
hana og ég man ekki eftir að hann
hafi neitað henni um nokkurn hlut.
Hann Svanur var barngóður alla
tíð. Ég man þegar hann kom upp
til mín með lesblað úr skólanum og
las, hann var orðinn læs og nú gat
hann líka lesið fyrir Ernu. Sú minn-
ing sem er hvað skýrust er frá síð-
astliðnu sumri, ég rekst á þá feðga
í Kringlunni, við Jónas föðmumst,
síðan lít ég á Svan og kemst ein-
hvern veginn við, mér finnst ég
þurfa að stijúka honum um vang-
ann, sem ég og gerði, þó ég hafi
þurft að tilla á tá, og mér verður
á orði: „Þú ert orðinn svo fullorð-
inn, Svanur, svo stór.“ Ég hafði þá
ekki séð hann í tæp fjögur ár. Hafi
honum Svani þótt keriingin skrýtin,
þá fór hann vel með það.
Samband Svans og foreldra hans
var einstaklega náið og gott. Þau
höfðu daglegt símasamband og
þannig var hann alltaf nálægur
þeim, þó að vegalengdir skildu að.
Elsku Elsa Nína, Jónas og Sunna
Sjá næstu síðu.
margt á þessari stuttu ævi.
Elsku bróðir, þitt skarð verður
ekki fyllt, við fjölskyldan munum þig
eins og þú varst, hress og glaður
og tilbúinn til alls. Alltaf tilbúinn til
9 þess að gleðja okkur öll með ein-
ffl hveq'u gríni eða framkvæmdum.
Elsku Finnur.
M Ég bið Guð að geyma þig og fé-
laga þína vel. Ég hugsa til ykkar
allra með ást og söknuði. Kveðju-
stundin er sár og brottför þín óskilj-
anleg. Guð gefi okkur sem eftirerum
styrk og ég finn að þú ert með okk-
ur þrátt fyrir allt.
Ég kveð þig að sinni elsku bróðir,
takk fyrir allt.
|f Þín systir,
Anna Lilja.
Föstudaginn 15. september sl. var
mildur haustdagur á Breiðafirðinum.
Kyrrt var í sjóinn, lítilsháttar gola
og hlýtt miðað við árstíma. Þung-
búið til landsins, þoka í hlíðum. Sjá-
anlega stutt í rigninguna. Við hjónin
vorum á leiðinni með Baldri yfir
Breiðafjörð á kjördæmisþing Al-
þýðuflokksins á Vestíjörðum, sem
® heijast átti síðdegis þennan föstudag
H á Núpi í Dýrafirði. Klukkan rúmlega
m tólf á hádegi var lagt að bryggju í
• Flatey, rúmlega klukkustundarferð
eftir þar til komið yrði í land við
Btjánslæk á Barðaströnd. Ég hafði
fengið leyfi til þess að koma upp í
brú og var að fylgjast með þegar
Baldur lagði að bryggjunni í Flatey
þegar mér var sagt að ungu menn-
irnir þrír, sem þá var vitað að hefðu
farist í flugslysi daginn áður, hefðu
@ allir verið frá Patreksfirði. Synir
ýj hjónanna Erlendar Kristjánssonar,
• rafvirkjameistara og Sigríðar Karls-
dóttur, Jónasar Sigurðssonar, yfir-
lögregluþjóns og Elsu Sigurðardótt-
ur og Björns Gíslasonar, húsasmíða-
meistara og Sigríðar Sigfúsdóttur.
Allir þrír ungir menn, jafnaldrar,
vinir og félagar. Ég þekkti vel til
foreldra þeirra allra, ekki síst Björns
og Sigríðar, sem ég tel í hópi allra
nánustu vina minna á Vestfjörðum.
Drenginn þeirra þekkti ég líka af
öllu góðu.
Skömmu síðar hringdi til mín
Ægir Hafberg, varaþingmaður minn
frá Flateyri og staðfesti þessa sorg-
arfrétt. Að höfðu samráði við forvíg-
ismenn Alþýðuflokksins á Vestfjörð-
um var tafarlaust ákveðið að fresta
fundi kjördæmisráðsins. Við hjónin
snerum því við í Flókalundi og ókum
aftur suður til Reykjavíkur. Það
rigndi alla leiðina.
Slysin gera ekki boð á undan sér.
Þó er eins og aldrei sé ein báran
stök. Eins og hvert ólagið ríði yfir
á fætur öðru eftir að það fyrsta
hefur komið. Þannig hefur það verið
í byggðunum vestra upp á síðkastið.
Hvert ólagið á fætur öðru. Slys á
sjó. Mannskæð snjóflóð hvert á fæt-
ur öðru með fárra mánaða millibili
í mörgum byggðarlögum. ítrekað
lýst yfir hættuástandi og fólk flutt
af heimilum sínum æ ofan í æ. Öll
þessi harka, allt þetta vægðarleysi
náttúruaflanna til viðbótar við af-
leiðingar mannanna verka á atvinnu-
líf og afkomumöguleika fólks á þess-
um harðbýla landshluta. Og nú
þetta. Þrír ungir menn í blóma lífs-
ins látnir í slysi. Myrkur harms hef-
ur síðan hvílt yfir litla þorpinu þeirra.
Fólk er slegið og margur spyr: Var
ekki komið nóg af hörmungum? Af
hveiju þetta líka?
Hver getur svarað slíkum spurn-
ingum? Enginn, því ...... autt er
allt sviðið, og harðlæst hvert hlið,
og hljóður sá andi, sem býr þar . ..“
Tíminn og trúin munu lækna sárin.
En spurningum eins og þeim, sem
ættingjar og vinir ungu mannanna
þriggja spyija í hugum sínum, getur
enginn svarað.
Heimili þeirra Björns Gíslasonar
og Sigríðar Sigfúsdóttur á Patreks-
firði er bæði glæsilegt heimili og
mikið myndarheimili. Sigríður rekur
þar snyrtistofu sína og allt er þar
fágað og strokið, bæði innanhúss
og utan. Börn þeirra ólust því upp
við gott atlæti á góðu heimili. Björn
er húsasmiður að mennt og starfaði
í mörg ár hjá byggingafyrirtæki sem
hann rekur ásamt öðrum á Patreks-
firði. Þegar fór að gæta samdráttar
í byggingariðnaðinum sneri hann sér
að útgerðarmálum og var í nokkur
ár útgerðarstjóri en hefur upp á síð-
kastið stundað sjó með Finni, syni
sínum, á bát, sem þeir feðgar eiga.
Það var Finnur, sem réði nafninu á
bátnum, og skírði hann í höfuðið á
föðurafa sínum og nefndi bátinn
„Gísla á Bakka“ en afi hans, Gísli
Jónsson, bjó á Bakka í Tálknafirði
og var við bæinn kenndur. Drengur-
inn var aðeins 7-8 ára gamall, þeg-
ar hann fór fyrst á sjó með afa sín-
um. Slíka menntun fá margir ungir
drengir á Vestijörðum og kemur hún
þeim oft að gagni síðar í lífinu, því
menntunin fæst miklu víðar en bara
á skólabekkjunum. Þá eru þau Björn
og Sigríður einnig mjög félagslynt
fólk og glaðvært og eiga marga vini
og velunnara. Björn er forystumaður
að upplagi, sat mörg ár í sveitar-
stjórn á Patreksfirði og sem oddviti,
sat í ijölmörgum nefndum og ráðum,
var um hríð varaþingmaður Alþýðu-
flokksins á Vestfjörðum og sat þá
oft á þingi. Þegar félag smábátasjó-
manna á sunnanverðum Vestfjörð-
um var endurreist var leitað til
Björns um formennskuna sem hann
gegnir nú. Börnin hans ólust því upp
á heimili með víðan sjóndeildarhring
þar sem félagsstarfsemi og sam-
skiptum við fólk var gert hátt undir
höfði. Eftir grunnskólapróf á Pat-
reksfirði lá leið Finns til Ástralíu þar
sem hann var skiptinemi í eitt ár
og heimkominn settist hann svo í
Stýrimannaskólann í Reykjavík þar
sem hann lauk prófi, sem veittu
honum rétt til skipstjórnar á allt að
200 tonna skipum. Finnur var dug-
legur sjómaður og hafði mikinn
áhuga á öllu því, sem laut að sjó-
sókn og útgerðarmálum og 'þá ekki
hvað síst á slysavarnamálum sjó-
manna. Hann starfaði í unglinga-
deild björgunarsveitarinnar Blakks á
Patreksfirði og um tíma meðan hann
var við nám í Reykjavík með björg-
unarsveitinni Ingólfi. Sjómennskan
er kalsasamt starf, erfitt og hættu-
legt og því fékk Finnur að kynnast
af eigin raun þótt ungur væri, því
fyrir réttu einu ári lenti hann í
sjávarháska þegar eldur kom upp i
báti hans úti á sjó. Hann var þá
einn um borð og bjargaðist naum-
lega í gúmmíbát en var síðan bjarg-
að þaðan af áhöfninni af Garra BA
frá Tálknafirði. En skammt leið
stórra högga á milli og var það síð-
asta þyngst.
Þrátt fyrir áhuga Finns á sjó-
mennsku hafði hann í hyggju að
snúa sér að öðrum starfsvettvangi.
Hann hafði lagt út á braut flugnáms
og lauk einkaflugmannsprófi frá
flugskólanum Flugtaki í Reykjavík
árið 1995. Hann var staðráðinn í
því að halda áfram og ljúka prófi
sem atvinnuflugmaður. Félagar
hans, jafnaldrar og vinir frá barn-
æsku, þeir Kristján Rafn og Svanur,
voi-u sama sinnis. Kristján Rafn mun
hafa átt skammt eftir til þess að
öðlast atvinnumannsréttindi, en
Svanur var að byija sitt flugmanns-
nám. Þeir vinirnir voru í æfingaflugi
þegar slysið varð. Þar sem flug er
nú í miklum uppgangi í heiminum,
eftir erfið ár í flugrekstri, og mikil
eftirspurn er víða um lönd eftir at-
vinnuflugmönnum, hefðu þeir félag-
arnir sjálfsagt átt góða framtíð fyrir
sér í þeirri atvinnugrein ef þeim
hefði orðið lengra lífs auðið.
Finnur Björnsson var dugnaðar-
drengur og myndarlegur á velli. Ég
hef það eftir jafnöldrum hans á Pat-
reksfirði, ekki síst Ragnari, sem
deildi með honum íbúð upp á síðkast-
ið, að hann hafi verið einstaklega
góður félagi og tryggur vinur vina
sinna. Hann átti mjög auðvelt með
að umgangast fólk, var opinskár og
hlýr, blátt áfram og ófeiminn. Hann
var laginn við allt, sem hann tók sér
fyrir hendur, gat bakað og búið til
góðan mat, sem ekki er öllum gefið
og kannski síst á æskuárum. Að
öllum þessum ungu mönnum þremur
er mikill skaði. Þeir hefðu átt sér
góða framtíð, orðið nýtir þegnar
þessarar þjóðar og vinum sínum og
ættingjum til sóma hefði þeim auðn-
ast að lifa lengur.
Ég sendi vinum mínum, Birni og
Sigríði ásamt börnum þeirra, for-
eldrum Sigríðar á ísafirði og öðrum
ættingjum og vinum Finns Björns-
sonar einlægar samúðarkveðjur.
Jafnframt votta ég samúð mína for-
eldrum, systkinum og öðrum ætt-
ingjum þeirra Kristjáns Rafns Er-
lendssonar og Svans Þórs Jónasson-
ar. Sorg ykkar er sár, en minningin
um syni ykkar mun lifa í hugum
þeirra, sem þekktu þá.
Siglivalur Björgvinsson,
alþni.