Morgunblaðið - 16.07.1997, Blaðsíða 30

JJO MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 1997
MIIMNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÚLLA
HARÐARDÓTTIR
+ Úlla Harðar-
dóttir, hár-
greiðslumeistari,
fæddist í Reykjavík
15. desember árið
1961. Hún lést á
gjörgæsludeild
Sjúkrahúss Reykja-
víkur 7. júlí síðast-
liðinn eftir heila-
blóðfall sama dag á
heimili sínu í
w Garðabæ. Foreldr-
ar hennar eru hjón-
in Úlla Sigurðar-
dóttir, húsmóðir, f.
29. maí 1928, og
Hörður Þórhallsson, skipstjóri
og fv. yfirhafnsögumaður hjá
Reykjavíkurhöfn, f. 28. mars
1927. Systkini hennar eru: 1)
Kristín Bertha, f. 4. maí 1947,
starfsmaður hjá Flugleiðum. 2)
Sigríður, f. 22. mars 1954, versl-
unarmaður í Bodö í Noregi. 3)
Magnús, f. 4. nóvember 1955,
stýrimaður hjá Eimskipafélagi
íslands. 4) Halla, f. 9. október
1956, starfsmaður á Hótel
Eddu. 5) Sigurður, f. 7. janúar
•j*. 1958, lést af slysförum 3. ágúst
1981, þá nemi í bókbandi.
Úlla lauk verslunarprófi frá
Verslunarskóla íslands árið
1980 og stúdents-
prófi frá Mennta-
skólanum við
Hamrahlíð 1982.
Hún lauk sveins-
prófi í hárgreiðslu
frá Iðnskólanum í
Reykjavík 1984 og
var í fylkingar-
brjósti fyrir Félag
hárgreiðslu- og hár-
skeranema í svipt-
ingasamri en árang-
ursríkri launabar-
áttu árin 1982 til
1983. Með námi og
síðan til ársins 1995
starfaði hún á hárgreiðslustof-
unni Saloon Ritz og frá 1996 á
hársnyrtistofunni Grímu.
Úlla giftist Jóhannesi Eiðs-
syni, hárskerameistara og
söngvara, 11. nóvember 1989.
Hann er sonur Eiðs Jóhannes-
sonar, skipstjórnarmanns, f. 14.
mars 1932, og Ágústu Fanneyj-
ar Lúðvíksdóttur, húsmóður, f.
11. febrúar 1933. Úlla og Jó-
hannes eignuðust tvær dætur:
1) Brypju, f. 15. júní 1990, og
2) Birtu, f. 2. desember 1995.
Útför Úllu fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Ég átti þig. Nú á ég minnisljóð
sem andblæ hausts og mánans rökkurglóð.
Á hvítum vængjum svifin ertu sjálf með sól
og álf.“
(Úr Vori e. Huldu.)
Elsku litla systir.
Dáin; sorglegra orð er ekki til.
SrÞað er svo sárt að segja það. Þú átt
svo yndislegar litlar dætur, sem eru
nú skyndilega án mömmu sinnar.
Og elsku Jói, án eiginkonu sinnar
og besta vinar. Mamma og pabbi
hafa misst litlu dóttur sína og helstu
stoð þeirra á efri árum.
Við munum sakna þín sárlega, en
þú munt lifa í dætrum þínum og
hjörtum okkar allra.
Blessuð sé minning þín.
Systkinin.
Mágkona mín Úlla Harðardóttir
er dáin, langt um aldur fram. Þegar
ég fékk þær fréttir að Úlla hefði
verið flutt á sjúkrahús um miðjan
_^iag á mánudegi, trúði ég því að um
einhver minniháttar veikindi væri
að ræða, því að ég hafði jú hitt hana
fyrir stuttu og var búinn að frétta
af henni heima hjá mér og Guðríði
með Jóa bróður og stelpunum, bara
tveimur dögum áður og þá var allt
í lagi. Þess vegna hélt ég áfram
vinnu og það var ekki fyrr en ég
kom heim um kvöldið og heyrði af
því að Jói hefði hringt heim og spurt
eftir mér, sem mig fór að gruna að
eitthvað væri að. Eg tók þá ákvörð-
un að fara upp á sjúkrahús og líta
til með þeim, en þegar ég kom þang-
að var Úlla mágkona að deyja. Veik-
indi hennar voru þá þess eðlis að
færustu læknar megnuðu ekki að
hjálpa henni. Á stundum sem þess-
*ari getur maður ekki annað en velt
fyrir sér spurningunni um lífið og
tilgang þess: Hvers vegna fara hlut-
irnir svona?
Ég kynntist Úllu fyrst fyrir um
18 árum, þegar hún og Jói voru að
byija að skjóta sig saman. Þá strax
varð maður var við að Úlla var föst
fyrir og fylgin sér og hafði ákveðna
skoðun á lífínu og tilverunni. Það
var gaman að fylgjast með þroska
þeirra saman, Jóa og Úllu, og hvern-
ig þau undirbjuggu jarðveginn fyrir
sameiginlega framtíð sína. Þegar
*þau fluttu inn __ á Fjölnisveginn,
bernskuheimili Úllu, þegar þau
keyptu fyrsta bílinn, og Jói kom með
hann til að sýna stóra bróður og ég
lagði blessun mína yfir vagninn.
Þegar þau keyptu íbúðina í Garða-
bænum og þegar þau ákváðu loksins
að fjölga mannkyninu og eignuðust
fyrsta barnið, dótturina, Brynju, sem
í dag er sjö ára. Hvað þau voru
hreykin þá og ánægð. Frá þessum
árum eru margar góðar og skemmti-
legar minningar og mörg atvik sem
riflast upp þegar hugsað er til baka.
Einna skondnast er frægasta sam-
eiginlega útilega okkar, þegar við
hittumst öll við Hítarvatn og rétt
náðum að heilsast og grilla, áður en
allt fauk ofan af okkur öllum í miklu
roki og hver flúði til síns heima um
miðja nótt.
í lífi okkar allra eru bæði bjartar
og dökkar hliðar og var það eins
hjá Úllu minni og Jóa bróður, en
með staðfestu ÚIlu og stöðuglyndi
og sameiginlegu átaki þeirra beggja,
leystu þau ávallt öll sín mál og stóðu
samhent að öllu sem þau gerðu, og
var það svo þegar þau ákváðu að
eignast yngri dótturina, Birtu, sem
í dag er tveggja ára.
Síðastliðin ár hafa þau verið stór-
huga í framtíðaráætlunum sínum,
keypt sig inn í fyrirtæki á sínu sér-
sviði, íhugað breytingar á eigin hög-
um og húsnæði, þegar Úlla er hrifín
svo snöggt frá eiginmanni sínum og
börnum og henni falin störf á öðru
tilverustigi, sem við hin sem eftir
stöndum höfum engin afskipti af,
þar koma aðrir til.
Ég set mig í spor bróður míns,
Jóa, og dætranna beggja, Brynju og
Birtu, þegar ég tek mér í munn orð
skáldsins og kveð ástkæra eiginkonu
og móður:
Svo leggur þú á höfin blá og breið
á burt frá mér og óskalöndum þínum,
og stjama hver, sem lýsir þína leið,
er lítill gneisti, er hrökk af strengjum
mínum.
Þú skilur eftir minningar hjá mér
um margar gleðistundir frá liðnum árum,
og alltaf mun ég fagna og þjást með þér
og þú skalt vera mín - í söng og tárum.
(Davíð Stef.)
Úlla mín, þú átt alla mína virð-
ingu og elsku. Ég dáist að stað-
festu þinni og stöðuglyndi og ég
óska þér velfarnaðar á þeirri leið
sem þú hefur nú hefur lagt út á,
þú lést að þér kveða hér og ég veit
að þú lætur að þér kveða þar.
Þú skilur eftir margar góðar
minningar og mikla arfleifð, sem
við hin ætlum að hlúa að. Ég veit
að þú lítur til með stráknum og
dætrunum og vakir yfir þeim.
Þó sértu af gulli og gersemum snauð
og gistir ei konungaborgir,
þá áttu hinn dýrasta drottningarauð
og drauma og gleði og sorgir,
og kvæðið um þig er um konu, sem ann,
um konu, sem þráir og nýtur,
en ekki um stjömu, sem slokknaði og brann,
né storminn, sem æðir og þýtur.
(Davíð Stef.)
Að lokum kveð ég þig, Úlla min,
með hlýhug og söknuði. Guðríður
og Sóley biðja að heilsa.
Þinn mágur
Lúðvík Eiðsson.
í dag kveð ég elskulega mágkonu
mína og traustan vin, sem skyndi-
lega hefur verið tekin frá okkur, frá
tveimur dætrum sínum og elskuleg-
um eiginmanni 7. júlí sl. Þegar mér
barst fréttin varð ég máttvana og
trúði því ekki að dauðinn hrifsaði
aftun úr barnahópi tengdaforeldra
minna.
Úlla hét í höfuðið á móður sinni
og var því í daglegu tali kölluð Úlla
„systir“ til aðgreiningar. Ég tengdist
fjölskyldunni fyrir 34 árum og var
Úlla þá ekki orðin tveggja ára. Ég
hef því fylgst með Úllu vaxa úr grasi,
fermast,_ menntast, giftast og verða
móðir. Úlla starfaði einnig á ungl-
ingsárum sínum í nokkur sumur hjá
Kristínu systur sinni sem hennar
hægri hönd í veitingarekstrinum í
Þrastarlundi. Hún var framtaks- og
samviskusamur starfsmaður og þeg-
ar hún hóf störf sem hárgreiðslu-
kona eignaðist hún fljótt stóran og
tryggan viðskiptahóp. Úlla var góð
húsmóðir og höfðu þau Jói, maðurinn
hennar, eignast íbúð í Garðabænum
og búið fjölskyldunni fallegt heimili.
Dæturnar og Jói voru henni allt en
þau voru búin að vera saman í 18 ár.
Mikil og kær vinátta var á milli
barna okkar Kristínar og þeirra Úllu
og Jóa og leituðu systurdætur henn-
ar oft ráða hjá henni. Hún var vinur
vina sinna og brást aldrei trausti
þeirra. Þau frændsystkinin fóru allt-
af saman á barnaskemmtanir hjá
Oddfellowum, bæði þegar þær voru
litlar og svo síðar með sín eigin börn.
Á sjötugsafmæli Harðar, pabba,
tengdapabba, afa og langafa, í mars
sl. kom fjölskyldan saman til að
heiðra afmælisbarnið. Þegar systk-
inin og makar byrjuðu að undirbúa
veisluna þótti Úlla systir kjörinn
veislustjóri. Þar fór hún líka á kost-
um, og skemmtu sér allir vel og
áttu yndislega samverustund. Þegar
við bogmennirnir dönsuðum saman
vals í veislunni var hún svo glæsileg
og ég man hversu stoltur ég var að
eiga hana að mágkonu.
Á sínum yngri árum fóru þau Jói
oft í ferðalög um landið okkar fal-
lega og varð Snæfellsnesið og ná-
lægðin við Snæfellsjökulinn oft fyrir
valinu. Þar var kraftur í rómantík-
inni, silungur veiddur og matreiddur
af „yfirkokkinum“ Jóa sjálfum að
hætti tjaldbúans. Einnig var Kirkju-
bæjarklaustur í miklu uppáhaldi hjá
Úllu og Jóa. Þangað var gott að
koma og heimsækja Höllu systur og
fjölskyldu hennar, ekki síst þegar
öll fjölskyldan var saman komin því
að þá var oft glatt á hjalla. Heima
í Garðabæ var líka oft grillað á pall-
inum enda höfðu þau mikla ánægju
af því að taka á móti gestum.
Kvöldið 7. júlí var sólarlagið við
Snæfellsjökulinn fagurt. Eins verður
minningin um Úllu mágkonu. Sólin
mun koma aftur upp í austri og
senda geisla sína til okkar þó að nú
um stund hafi dregið ský fyrir sólu.
Litlu sólargeislarnir hennar mömmu
sinnar, Brynja og Birta, munu verða
minnisvarðinn um hana við hlið föð-
ur síns um ókomin ár.
Trausti Víglundsson.
Hálft í gamni töluðum við með
kvíða um að gamlast. Hún bað mann
sinn Jóa um að hnippa í sig, þegar
þar að kæmi að henni færi að förl-
ast fyrir aldurs sakir. Börnin léku
sér á stofugólfinu heima hjá þeim í
Löngumýri, synir okkar Ragnheiðar
og dætur þeirra, það var komið langt
fram yfir háttatíma en það var laug-
ardagskvöld og allt lífið framundan.
- Á mánudeginum var Úlla öll.
Andlát hennar var hastarlegt og
laust samhenta og óvenjulega ná-
tengda fjölskyldu eins og reiðarslag.
í þeirri fjölskyldu er varla unnt að
greina bil milli kynslóða og frændur
og frænkur eru eins og bræður og
systur.
Úlla var yngsta systir tengdamóð-
ur minnar, en aðeins ijórum árum
eldri en eiginkona mín, Ragnheiður
Traustadóttir. Tókust góð kynni með
okkur Úllu og Jóa, þegar ég var
leiddur inn í hópinn, og náin vinátta
eftir að atvik höguðu því þannig,
að við urðum nágrannar í Garðabæ
eftir námsdvöl okkar í Svíþjóð. Enn
varð það til að treysta fjölskyldu-
böndin að litla systir Ragnheiðar,
Bertha, stofnaði heimili steinsnar frá
með æskuvini mínum, Ágústi Arn-
björnssyni. Má segja að verið hafi
daglegur samgangur milli þessara
heimila og týndust börnin var þeirra
oftast að leita hjá einhveiju hinna.
Jakob Sindri, sex ára gamall sonur
minn, hugsaði fyrst til Brynju litlu,
frænku sinnar og leikfélaga, þegar
hann frétti andlát móður hennar.
Sagði næst að við mættum aldrei
gleyma Úllu, svo að hún dæi ekki frá
okkur. Og Brynja tók utan um hann
og sagði að nú yrðu þau að vera sterk.
Er litia fólkið okkur hinum, sem þykj-
umst til vits og ára komin og syrgjum
kæran vin, best fordæmi við þessar
þungbæru aðstæður og áminning um
að lífið er sterkara en dauðinn, and-
inn meira en efnið.
Nú sækja á hugann ýmsar minn-
ingar frá hversdagslegu amstri sem
tengjast Úllu, svo sem frá innkaup-
um, grilli, þvotti og tiltekt, en líka
frá meiriháttar viðburðum í fjöl-
skyldunni, til dæmis frá nýlegu stór-
afmæli föður hennar Harðar Þór-
hallssonar. Hún lagði hönd á plóg í
stóru og smáu, ávallt greiðvikin og
leysti af hjálpfýsi vanda annarra,
án þess að hafa um það stór orð.
Það var helst þegar hún beitti sér
gegn rangindum, sem til hennar
heyrðist, - og þá stundum svo að
um munaði. Hún var hreinskilin og
blátt áfram og slíku fólki fylgir
ferskur andvari.
Þó að við hefðum látið sem við
kviðum ellinni, töluðum við af meiri
alvöru um ýmisleg framtíðaráform
og tilhlökkunarefni. Hún var vinsæl
hárgreiðslukona en ætlaði að
minnka við sig vinnu til að geta sinnt
börnunum betur. Það hvarflaði ekki
að okkur að við myndum ekki hitt-
ast framar.
Við kveðjum Úllu með trega. En
við þessar aðstæður hefði hún sjálf
af óbilandi bjartsýni sinni hvatt fólk
til að halda áfram veg lífsins með
fullu hugrekki og láta ekki söknuð-
inn_ buga sig.
Ég og fjölskylda mín vottum öllum
aðstandendum samúð okkar.
Þór Jónsson.
Ég man fyrst eftir Úllu frænku
minni, þegar hún vann hjá pabba
og mömmu, elstu systur sinni, aust-
ur í Þrastalundi við Sog, en ég var
í fóstri hjá afa og ömmu á Fjölnis-
vegi. Þegar hún kom heim eftir lang-
ar vaktir í veitingastofunni tóku við
önnur skyldustörf, þau að passa litlu
frænku sína, og ekki minnist ég
þess að hún léti mig nokkurn tíma
finna að henni væri það á móti skapi,
þótt ég væri níu árum yngri. Ósjald-
an fórum við þá í Brauðbæ og keypt-
um roast-beef samloku og kók. Mér
hefur þótt mikið til þess koma, úr
því að ég man það svona vel.
Miklu seinna, - og raunar hafði
hún orð á því bara um daginn -,
játaði hún að hafa oft orðið þreytt
á að hafa þennan óþolandi grisling
í eftirdragi.
Satt að segja losnaði hún aldrei
við hann.
Seinna tengdumst við mjög sterk-
um böndum, urðum nánar vinkonur.
Hún kom í heimsókn til mín, þegar
ég var við nám í förðun í París,
námsbraut sem ég valdi fyrir bein
og óbein áhrif frá henni, sem var
hárgreiðslukona. Ég bar allar meiri-
háttar ákvarðanir undir hana. Manni
sinum, Jóa, kynntist hún sautján ára
og mér finnst eins og hann hafi allt-
af verið í fjölskyldunni. Eftir að ég
fluttist til unnusta míns, Ágústs
Arnbjörnssonar, í næsta hverfí við
heimili þeirra í Garðabæ, vorum við
næstum í daglegu sambandi, ekki
síst eftir að við eignuðumst dætur
okkar, Birtu og Kristínu, með fjög-
urra mánaða millibili. Eldri dóttur
Úllu og Jóa, Brynju, passaði ég oft,
þegar hún var lítil. Og aldrei leituð-
um við konurnar eða börnin í fjöl-
skyldunni annað en til Úllu þegar
þurfti að klippa eða laga hárið - oft
á elleftu stundu. Allt var í föstum
skorðum. Aldrei datt mér í hug að
lífið gæti breyst svo snögglega og
fyrirvaralaust.
Lái mér hver sem vill, þótt ég sé
ráðvillt núna og vilji ekki trúa því
að Úlla sé horfin úr þessum heimi.
Ég sat hjá henni um morguninn,
daginn sem hún var hrifin brott, og
fer nú yfir það í huganum hvað eft-
ir annað hvort við hefðum ekki átt
að sjá og skilja, að ekki væri allt
með felldu.
Ég sakna samtala okkar, brosins '
hennar og glettninnar, þolinmæðinn-
ar, en líka hvassrar og óvæginnar
hreinskilni hennar, því að hún hætti
aldrei að ala litlu frænku sína upp
og segja henni til.
Mestur er þó söknuður Jóa og litlu
stúlknanna, Brynju og Birtu. Á þess-
ari erfiðu stund er hugur minn hjá
þeim og hjá afa og ömmu. Guð veri
með þeim.
Bertha Traustadóttir.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klðkkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
(Tómas Guðmundsson)
Þriðjudaginn 8. júlí barst mér sú
harmafregn að hún Úlla, konan hans
Jóa mágs míns, væri dáin.
Mig setti hljóðan og ég trúði vart
mínum eigin skiiningarvitum. Þessi
síunga og hressa, bráðfallega og
greinda kona sem allt vildi fyrir alla
gera; að hún væri dáin.
Það var ekki laust við að ég efað-
ist um þennan gerning alvaldsins,
ég efast reyndar enn og mun eflaust
gera lengi. En það er svo margt sem
við mennirnir skiljum ekki og nokk-
uð víst að við skiljum seint eða aldr-
ei af hveiju einmitt þeir sem manni
líkar best og elskar mest skuli vera
burtkallaðir úr jarðlífinu þegar við
þörfnust þeirra meir en nokkru sinni
fyrr.
Úlla var góður vinur sem alltaf
ljáði eyra ef þörf var á og átti jafn-
an góð ráð til lausnar ótrúlegustu
vandamálum. Hún sá alltaf björtu
hliðar lífsins þegar aðrir sáu allt
svart. Fyrir mér var þessi yndislega
stúlka staðgengill lífsgleðinnar. Hún
var góð heim að sækja og sannur
sólargeisli þegar hún kom í heim-
sókn á Sigluíjörð.
Það hefur veitt mér vissa lífsfyll-
ingu að fá að kynnast Úllu og þekkja
hana sem vin og tómið sem eftir
hana verður í lífi mínu og minnar
ljölskyldu verður seint eða aldrei
uppfyllt.
Jóa mági mínum, litlu dætrunum
hans tveimur, þeim Brynju og Birtu,
öllu tengdafólki og vinum hinnar
látnu votta ég mína dýpstu samúð.
Kristján Elíasson.
Madame de Stael mælti: „Þá fyrst
skiljum vér dauðann er hann leggur
hönd sína á einhvern sem vér unn-
um.“ Að hún Úlla skyldi hrifin á
brott er okkur sem eftir sitjum gjör-
samlega óskiljanlegt. Þegar mamma
hringdi í mig að kveldi mánudagsins
7. júlí sl. og sagði mér að Úlla hefði
verið flutt í skyndi á sjúkrahús var
mér að sjálfsögðu brugðið en hugs-
unin náði ekki lengra. Það var svo
þegar fregnin um andlát hennar
barst mér síðar um kvöldið að mig
setti hljóða. Hvernig getur það verið
að ung kona í blóma lífsins fellur
skyndilega í valinn og hvorki læknar
né bænir ástvina koma að neinu
gagni? Ég var sjö ára gömul þegar
LJIla og Jói föðurbróðir minn fóru
að vera saman. Hún varð í mínum
huga strax ein af fjölskyldunni, ég
kallaði hana frænku mína og unni
henni sem slíkri. Leiðir þeirra Jóa
lágu ekki einungis saman í leik held-
ur líka starfi og naut ég þess alltaf
að fara í klippingu til Úllu. Hún var
natin í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur, róleg og yfirveguð en alltaf
stutt í brosið og glettnina. Mér er
það minnisstætt að þrátt fyrir tíu
ára aldursmun okkar Úllu tók hún
mér alltaf sem jafnöldru sinni, þegar
tilfinningarót unglingsáranna lagð-
ist þungt á mig var gott að geta
„pústað" í stólnum hjá Úllu - hún
skildi mann svo mætavel. Það varð
mikil gleði hjá fjölskyldunni þegar
Brynja frænka mín leit dagsins ljós
fyrir sjö árum og ekki síðri þegar
yngsta ljósið, hún Birta fæddist fyr-
ir tæpum tveimur árum. Fjölskyldan